Xmas in Brussels

Vorig jaar snoven we nog de kerstsfeer op in San Francisco, dit jaar trekken we naar de hoofdstad om als echte toeristen in Brussel rond te wandelen. Ookal woonden we jaren maar een luttele 30km van Brussel, toch was het al van mijn kindertijd geleden dat we de stad echt bezocht hebben...
Reden te meer om dit goed te maken en de bekende plaatsen en monumenten zoals de grote markt en Manneke Pis nog eens te bezoeken.

We nemen de trein van Leuven naar Brussel centraal en in een half uurtje staan we in het centrum van Brussel.

We zijn van plan om alle trekpleisters in Brussel zoals de grote markt, manneke pis en dergelijke te gaan bekijken.

Al direct buiten het station komen we in het gezellige historische center terecht dat nog extra sfeervol is met de kerstversiering.

We duiken de Gallerij St Hubert binnen en kuieren verder door de Rue du Boucher waar het gonst van de bedrijvigheid.

Vervolgens kruisen we de Grote Markt over om het straatje in te lopen dat ons naar Manneke Pis leidt. We zijn deels teleurgesteld omdat we een groter beeldje in onze gedachten/herinnering hadden en dat het in realiteit toch echt wel een heel klein manneke is, bovendien hadden we ook gehoopt om het beeldje aangekleed te zien voor de feestdagen in een kerstman outfit ofzo, maar de fontein is enkel versierd met dennetakken en lampjes.

We staan hier nog maar een paar minuten en we worden al verdrongen door een bus Japanse toeristen die fanatiek foto's beginnen te nemen, dus zetten we een paar stappen terug en kijken rondom naar de verschillende souvenir winkeltjes die pralines, chocolade en bier in de aanbieding hebben. Zo zien we een levensgrote kerstman uit chocolade, mmmm, een interessanter 'manneke pis' beeld dat een wafel eet...

En kunnen we het ook niet laten om de winkel met 250 verschillende bieren binnen te stappen en te zoeken naar onbekende biermerken. De winkel loopt zowaar over in een chocolade shop waar ik mijn ogen de kost geef en de drang weersta om overal van te proeven. Dit is de ideale combinatie, voor elk wat wils, drank voor de mannen, zoets voor de vrouwen, een mooie representatie van wat Belgie te bieden heeft :)

We keren terug naar de grote markt, want het blijkt dat hier het Belgisch Bier museum te vinden is. Op de markt lopen we Kristof, een oude vriend, tegen het lijf en we gaan samen ene drinken en ons verwarmen in café des Halles.

In de avond hebben we afgesproken met alle 'Amerikaanse' Belgen die voor de feestdagen van San Francisco naar huis zijn gekomen. Julian en Quyen, samen met Lynn en Colin komen ons al vergezellen in café des Halles voor een warme chocomelk. Daarna krijgen we nog een privé rondleiding van J en Q die hier in Elsene wonen. Zo passeren we nog aan het koninklijk paleis, de grote en kleine zavel waar we even binnen springen bij Pierre Marcolini voor echte Belgische pralines op de weg naar hun huis.

Na een aperitiefje bij J en Q thuis, gaan we samen met de hele Belgica bende die ondertussen ook allemaal in Brussel zijn gearriveerd,  eten in brasserie 'Volle gas' waar ze echte vlaamse schotels op de menu hebben staan, stoofvlees met frieten, beenham etc.

De ideale afsluiter van een dagje Brussel, lekkere frieten, een goed glas bier en een gezellig samenzijn met vrienden. Meer moet dat niet zijn tijdens de feestdagen!

O Dierbaar Belgie...

Leuke weetjes over Belgie : 25 facts about Belgium that I bet you didn’t know

Het doet altijd deugd om even terug te zijn in het land der brood en martino!

vrijdag, 16 december 2011

Wanneer we in december voor de kerstdagen terug in Leuven zijn, is een van de eerste dingen dat we doen, een lekker vers brood bij de bakker gaan halen voor te ontbijten of bij mijn favoriete broodjeszaak een broodje martino gaan verorberen.

Had nooit gedacht dat het zicht op zoveel verschillende soorten brood mij zo zou raken in mijn maag en hart en dat de geur van versgebakken brood zo verslavend kon zijn :)

Het eten (en dan vooral brood) is niet het enige dat ik al een tijdje heb gemist. De gezelligheid en de oude gebouwen in mijn 'hometown' Leuven maken me ook wat nostalgisch en zelfs de koude houdt me niet tegen om rustig rond te kuieren in het stadscentrum en te genieten van de kerstsfeer.

Yep, het is geweldig om weer als sardientjes in een bus te zitten, jenever op straat te mogen drinken en bevroren tenen van in de sneeuw te hebben...

Tijdens mijn ronddwaaltocht ontdek ik de Leuven giftshop in de kortestraat (tussen de grote markt en de oude markt) en ik kan het natuurlijk niet laten om een kijkje te nemen als een echte toerist om te zien of ik iets interessant vind om mee te nemen naar Californië.

De 'I love LVN' gadgets doen me teveel denken aan het 'I love NY' of 'SF' concept.

Maar de bierglazen zijn toepasselijk voor de 'real beer capital of the world'. (OK, hier bestaan ellenlange discussies over maar deze forum schrijver geeft een mooi relaas over Leuven en de historische link met bier).

En geef toe, iedereen kent de naam Leuven vanop een flesje Stella... zelfs hier in Palo Alto herkennen ze de naam, ookal weten ze begot niet waar dat in Belgie ligt. Leuven is niet alleen gekend omwille van de Stella Artois brouwerij, maar Inbev heeft nog steeds zijn hoofdzetel hier en de bekende bieren zoals Hoegaarden, Leffe en Duvel zijn maar een greep uit het assortiment dat Inbev exporteert over heel de wereld, waaronder ook de US. Er zijn zelfs bronnen die claimen dat Leuven 1 op 5 bieren produceert die over heel de wereld verkocht worden.

Bovendien staat de oude markt bekend als de 'langste bar in Europa' en is zeker een van de topattracties in Leuven en de place to be voor een pintje te gaan pakken of eens goed uit te gaan.

Dus naar mijn bescheiden (en misschien lichtjes gebiased) mening kan Leuven zich terecht de titel van Beer capital toe-eigenen.

Ik koop uiteindelijk niks in de giftshop, maar ga op zoek naar de authentieke KULeuven sweater voor Olivier zodat hij op Stanford fier met zijn roots kan stoefen. :)

Wanneer ik 's avonds op de Bondgenotenlaan wandel, moet ik toch even aan Palo Alto denken want daar zijn de bomen op de hoofdstraat, University Av, al het ganse jaar door versierd met kerstverlichting en ik vraag me af welke bomen nu het beste zijn verlicht :)

Zaterdag, 17 december 2011

Kerstmis is altijd een leuke tijd om in Leuven te zijn, zo is er de kerstmarkt en dit jaar is er ook de benefietshow van Studio Brussel, Music for Life 2011 met hun glazen huis op het Martelarenplein.
Aangezien we met vrienden hebben afgesproken om ene te gaan drinken in het stad, komen we louter toevallig toe aan het station, vlak voor de kick off van 'Music for Life' en staat er redelijk wat volk te wachten om te zien hoe de presentators in het glazen huis opgesloten worden en ook om het eerste verrassingsconcert te zien. We besluiten om ook te blijven staan en dit concert mee te pikken. Het is ijskoud en we staan te bevriezen, maar dat vinden we niet erg, want we worden getrakteerd op een optreden van Elbow.

waiting in the cold to see the kick off of the benefitshow 'Music for Life' with a concert of Elbow " — at Music For Life 2011.

Halverwege het mini-concert begint het zowaar te sneeuwen, maar het publiek laat zich niet kennen en dit jaar verkopen ze lekker warme mutsen voor het goede doel, dus dat komt goed uit!

We warmen ons op in een van de cafés op de oude markt en praten bij met een paar vrienden/collegae van Olivier. En tegen 12u nemen we de nachtbus naar huis.

Maandag, 19 december 2011

Het is een mooie winterdag met helderblauwe lucht en ik moet nog op zoek naar kerstkadootjes, dus spring ik terug de bus op naar Leuven. En het moet weer lukken, maar wanneer ik rond de middag aan het station arriveer, is het juist weer tijd voor een nieuw dakconcert bij het glazen huis en deze keer is het nog beter: SNOWPATROL!!

today Snow Patrol, saturday Elbow, it's nice to be in Leuven around Xmas :)

De rest van de week combineren we de bezoekjes bij vrienden en familie met het shoppen voor kerstkado's en de week vliegt zo voorbij. We krijgen ook voor de eerste keer mijn nichtje te zien en algauw is ze gewend aan de nieuwe gezichten en is het leuk spelen met 'tante Amerika'.

shopping for Xmas presents gone wild :) — with Sarah Nullens.

Olivier showing off his colors :)

Op kerstavond verhuizen we naar Oost-Vlaanderen om daar met Olivier zijn familie kerstmis te vieren. Jutta en Hanne hebben een groot welcome sign for the 'Americans' gemaakt dat ze fier aan de open haard hebben gehangen. Deze avond wordt er al een groot deel van de kadootjes uitgedeeld, waaronder de mutsen, die we speciaal voor de 2 meisjes uit Peru hebben meegebracht en die duidelijk in de smaak vallen.

Aan de gezichten te zien, zijn de Peru mutsen een hit!

Het is plezant om dit jaar kerstmis te kunnen vieren met de familie in het koude Belgie!
Vorig jaar bleven we nog in California en deden een roadtrip naar San Diego, maar dat is toch niet hetzelfde feestgevoel...

Arizona, land der cactussen

Vervolg op 'opwarmen in Arizona ?!'

Dag 2. Tucson-Ajo-Phoenix

's ochtends hangt er een dichte mist en is het ijskoud, de temperatuur schommelt rondom het vriespunt. Gelukkig hebben we een fleece meegebracht, de zomerkleren mogen we in ons valies laten zitten voor heel het weekend.

In de voormiddag staat de oostkant van Saguaro National park op het programma. We rijden richting de Rincon mountains en springen eerst het visitor center binnen waar we nog wat meer leren over de verschillende soorten cactussen die er hier in de woestijn te vinden zijn.

Tegen dat we terug buiten staan, begint de zon een beetje door de wolken te komen. We springen de auto in om de cactus forest scenic drive af te rijden. De drive brengt ons langs nog meer cactussen dan de vorige dag. Er zijn hier ook veel mooie wandelpaden die je verder de bergen inbrengt, maar dat zien we momenteel niet echt zitten aangezien het nogal koud is en we niet echt voorzien zijn om een ganse dag in de bergen door te brengen.

We besluiten van meer naar het Westen door te rijden richting een ander cactus park...Organ Pipe cactus National Monument.

Hoe meer we naar het westen rijden, hoe mooier het weer begint te worden, we krijgen eindelijk blauwe lucht te zien, maar het is toch nog maar 50F (10C). Heel de rit lang rijden we door de Sonoran dessert en het valt enorm op dat 1/3 van het ander verkeer dat we tegenkomen, een border patrol jeep is. Vlak voor de ingang van het park komen we weer voorbij een checkpoint, aangezien het park grenst aan de grens met Mexico.

Organ Pipe Cactus national monument is een redelijk speciaal park aangezien dit de enige plaats is waar men de organ pipe cactussen kan vinden in de VS.

Omwille van deze reden en omdat er nog veel meer bedreigde inheemse planten en dieren hun toevlucht vinden in dit verrassend divers geologisch landschap, is dit nationaal monument ook benoemd door de UN tot een UNESCO International Biosphere Reserve om zijn status als een uitstekend voorbeeld van de Sonora Desert te bevestigen en te beschermen.

En we moeten het beamen, het is zeker een mooi park. Naar gewoonte gaan we eerst naar het visitor center waar ik het niet kan laten om het adult desert ranger programma te volgen (in de meeste parken bestaat er een junior ranger programma voor kinderen, maar op sommige plaatsen kan je als volwassene je innerlijk kind nog eens loslaten:)).

Na het invullen van een paar opdrachten en vragen in de info brochure, leg ik de eed af en krijg ik mijn badge overhandigd door de ranger on duty. Vanaf nu ben ik een officiële desert ranger, WHOOP WHOOP!

We houden een lunch picknick tussen de cactussen en zolang we uit de wind zitten is het verdraagbaar om buiten te zitten. We bekijken even de kaart om de rest van de dag te plannen, want tegen de avond willen we terug in Phoenix staan. We besluiten om zo veel mogelijk van het resterende daglicht te profiteren en zo lang mogelijk in het park te blijven alvorens terug te rijden.

Na de picknick leggen we de 21mijl (34km) lange Ajo mountain scenic drive af. Het meeste van de weg is onverhard, maar het is een absolute aanrader!! De lus brengt je langs de Ajo en Diablo bergketens waar de flanken vol staan met Orgelpijpcactussen en Saguaros. Halverwege kan je ook nog een korte wandeling doen naar Arch Canyon en kan je de natuurlijke boog in de rotswand zien.

Persoonlijk vinden we dit park een stuk beter dan Saguaro NP. Tijdens dit korte bezoek kregen we niet alleen alle soorten cacti en woestijnplanten (zoals de ocotillo, zie foto met Olivier hieronder) te zien, maar spotte we ook een drietal coyotes.

Het laatste dat we nog willen zien, is de zonsondergang.
Maar op de eerste plaats waar we stoppen, komt er meteen een rangerpatrouille naar ons toegereden en de rangers (kogelvrij vest, zwaar bewapend) beginnen ons te ondervragen wat we hier doen etc., want zitten op 4 mijl van Mexicaanse grens. Nadat we hen duidelijk hebben gemaakt dat we maar gewone zotte toeristen zijn die enkel een paar mooie foto's van de zonsondergang willen maken, zegt de ranger ons botweg dat we best wat verder terug rijden. Lichtelijk geïntimideerd door de botte reactie van de ranger (normaal is het altijd plezant om een babbel te slaan met een ranger, maar hier hebben ze duidelijk andere prioriteiten), rijden we dan toch al een stuk terug richting de ingang op zoek naar een goeie plaats.

Even verder vinden we de ideale cactus voor mooie foto's te maken en moeten we enkel nog wachten op de mooie kleurenachtergrond van de zonsondergang.

Bij het buitenrijden van het park, kunnen we het niet laten om ook nog een paar foto's aan het bord aan ingang te trekken.

Vlak daarna moeten we weer door een controle van border patrol. Deze keer mogen we onze papieren/paspoorten bovenhalen, want ze horen dat we geen amerikanen zijn.  Nadat we nog wat vragen beantwoorden en verklaren waarom we een New Mexico nummerplaat hebben terwijl we uit Phoenix komen (rental car, dhoo), mogen we toch doorrijden.

Ookal zijn we net niet in Mexico geweest, toch hebben we al genoeg miserie gehad met grenscontroles en hebben we gelukkig onze papieren bij.

Belangrijke tip: als ge deze parken bezoekt of tijdens een van je reizen in de buurt van de grens komt, zorg dat ge uw paspoort mee hebt en de papieren in orde zijn!!

We rijden nog twee uur in het pikkedonker naar Phoenix. Onderweg komen we NOG eens een controle post tegen. Onze paspoorten komen goed van pas, want met onze Californische rijbewijzen lukte het niet. Ze doen hun werk grondig hier in Arizona. In Chula Vista, San Diego, California vorig jaar december hebben we niks gemerkt van border patrol, terwijl dat de drukste route is naar Tijuana.

De volgende dag vliegen we terug naar San Francisco. Blijkbaar zitten we zowel op de heen als op de terugvlucht op hetzelfde vliegtuig als Lou Amundson, basketter bij de NBA Golden State warriors.

Bij het boarden van het vliegtuig is het wel grappig om Olivier achter de basketspeler te zien staan, want Amundson is 2m06, 11cm groter dan Olivier :). Dit is een van de zelzame momenten dat Olivier eens niet de grootste persoon in de kamer is, maar ik mocht het helaas niet op de gevoelige plaat vastleggen van hem...