hockey hockey en nog eens hockey

Het is het einde van de spring league, maar dat wilt niet zeggen dat we de hockeystick in het rommelkot smijten...
De pick up hockey iedere woensdag blijft nog doorgaan, ookal is de opkomst met het mooie weer steeds minder en minder. Gelukkig is er ook nog het mixed hockey op maandag waar het niveau een beetje hoger is en dus ook de opkomst beter is.
Bovendien worden er hier ook toernooien gehouden , eerder als voorbereiding voor het herfstseizoen.
Zo is er vandaag

het 31st ANNUAL STANFORD WOMAN’S 7-ASIDE FIELD HOCKEY Tournament.

Dit toernooi wordt georganiseerd door Stanford fieldhockey als opwarming en de meeste deelnemers zijn dan ook andere universiteits of college teams. Het is echter ook toegestaan om als clubteam in te schrijven en zo heeft er een team van de NCFHA zich ook ingeschreven en mij gevraagd om mee te spelen.
Vandaag staan er dus 5 wedstrijden op het programma met de Ishies. Het is ook één van de eerste dagen dat de zon van de partij is en het kwik stijgt tot 27°, het belooft dus een zware dag te worden.
We zijn het enige team met +25j speelsters. rest allemaal college teams.dus jonge college chicks van 18-21 jaar die rondhuppelen als duracell konijnen. De eerste wedstrijd spelen we nog redelijk goed en houden gelijke tred, maar dan is de hitte de doorslaggevende factor en verliezen we steeds na toch een aardige staaltje hockey op de mat te leggen. Van de tien deelnemers eindigen we uiteindelijk als 9e. We winnen onze laatste match tegen het enige ander clubleague team.
De andere deelnemers:  2 teams van Stanford, 2 teams van UC Davis, 2 teams van University of Pacific, Cal Polytech en Berkeley en nog een ander clubleague team.

De finale op het einde van de dag gaat niet verwonderlijk tussen Stanford 1 en Stanford 2, die duidelijk een niveau hoger spelen dan de rest. Ookal zijn wij negende geworden, toch ben ik blij dat ik een aantal van die snotneusjes in de wind heb gezet, voorbij heb gedribbeld en eens geleerd wat verdedigen is :)

South bay Belgians girls on the road

De vulkaan in Ijsland gooit ondertussen in Europa nog steeds roet in het eten , waardoor Olivier's jongere zus nog vastzit in Phoenix (Arizona). Via het world wide web volgen we het nieuws op de voet en we volgen het journaal van Eén nog regelmatig. Wat ons vooral opvalt is dat er immens veel klagende mensen zijn die zagen dat ze 1000km moeten rijden , wij doen dat voor het plezier even op en af naar San Diego! Wat is het toch een bende woesies, hier is dat compleet normaal. We hebben Julie en Tom aangeraden om nog wat rond te toeren in afwachting van hun vlucht... van de nood een deugd maken, er het fijne van maken, "enjoy the extra free time", ik zou wel weten wat gedaan...!!!

Dinsdag 20 april 2010

Spring break is officieel al gedaan , maar Carina en haar dochter hebben nog paasvakantie aangezien ze het franse schoolsysteem volgen. Deze week staat er dus een roadtrip (di - zat) op het programma van San Francisco naar Los Angeles en verder door naar Seaworld in San Diego, zo even 952 mijl rijden heen en terug.

We leggen de afstand SF - LA in een recordtijd af om toch nog op tijd aan de luchthaven (LAX) te zijn. Te laat vertrokken, stortbuien , accidenten , seen it all... maar het houdt ons uiteindelijk niet tegen om Alexandra, de dochter van Carina juist op tijd af te halen aan de gate.
Het was echter te mooi om waar te zijn want wanneer ik de parking van het hotel oprijd, hoor ik een heel raar ratelend geluid vanonder de motorkap en inderdaad: panne met de cabrio! geluk bij een ongeluk dat we juist aan onze eindbestemming voor vandaag toegekomen zijn. Mijn lidmaatschap van AAA (Amerikaanse wegenhulp) komt van pas, we bellen een takeldienst en de auto wordt naar de dichtstbijzijnde garage gesleept om daar te bekijken wat er juist scheelt. Heel het hotel zit vol met norse gestrande reizigers door de IJslandse vulkaan. Het merendeel zijn Australiërs die terug naar huis willen, maar er zijn geen vliegtuigen ook al ligt deze route totaal niet op de weg van de vulkaan...

Woensdag 21 april 2010

Het originele plan was om vandaag een dagje LA te verkennen met een ervaren gids. Carina heeft hier nog een aantal jaar gewoond en kent dus alle leuke plaatsen , maar het lot heeft er anders over beslist. We moeten heel de voormiddag wachten op het herstellen van de auto. Rond de middag is de auto gefikst en kunnen we beginnen aan onze uitgestelde verkenningstocht.

Ik breng een blitsbezoek aan de La Brea tarpits vlak naast het LACMA museum. In het hartje van Los Angeles ligt er nog een restant van de ijstijd: teerputten vol met skeletten van mammoeten, sabeltandtijgers, sneeuwwolven en andere dieren die toen per ongeluk tijdens een winterse wandeling vast kwamen te zitten in de asfalt. Ze zijn vandaag de dag nog steeds bezig met uitgravingen en hebben al duizenden botjes uit de pits gehaald en dit is zoals ze zeggen nog maar "het topje van de ijsberg". Voor diegene die zich afvragen of ze daar ook Dinosaurus restanten vinden is het antwoord negatief want die waren al lang uitgestorven voor de ijstijden.

Daarna kom ik in contact met een ander Amerikaans fenomeen: The American Girls store, waar men een  levensechte lookalike in de vorm van een pop kan kopen en zelfs het kapsel en de kledij wordt gematched.
Alexandra is hier helemaal zot van en ze kan ons overtuigen om een reservatie te maken in het American Girls Café. Inderdaad !! Ge kunt ook gaan eten met uw pop, ze wordt in een stoeltje bijgezet en krijgt zelfs eten voorgeschoteld !! En alles maar dan ook alles is in roze. We kijken nog even rond in de winkel op zoek naar mijn perfecte look-alike, maar ik denk dat ik te oud ben voor poppen en ik was eerder het type dat met autootjes speelde :)

We rijden verder via Manhattan beach, home of "Baywatch". Op het strand zitten, zit er niet in want er is een high surf en high wind advisory van kracht en het is wel degelijk goed aan het stormen en waaien , de golven slagen over de pier en wij worden gezandstraald.

Verder door langs Hermosa en Redondo beach richting San Diego. We passeren in de Palissades met kasten van villa's op wegzakkende heuvels, Long beach, de haven van LA, doet me denken aan Antwerpen met een grote brug (Lange Wapper?).We gaan even kijken waar de Queen Mary 1 ligt en rijden daarna nog even over de finish van de F1/indycar Grand Prix of Long Beach die hier 3 dagen geleden werd gehouden. In Newport beach zoeken we naar het Hard Rock café maar al snel blijkt dat het niet meer bestaat, dus rijden we met een hongerige maag verder tot ons hotel in little Italy, San Diego.

Donderdag 22 april 2010


Vroeg wakkergeschud doordat ik in bed dooreengeschud werd. Blijkt dat er in Baja California een aardbeving is geweest van 4.5 magnitude. Is wel handig als wekker, maar had toch een beetje later mogen staan :)
Onze eerste dag Seaworld. Het is verdacht kalm, maar er is nu eenmaal regen voorspeld en het is midden in de week. We profiteren van het gebrek aan bezoekers om een paar keer achter elkaar de rollercoaster Atlantis in te gaan. Voor de rest van de voormiddag hangen we rond in het gedeelte van de Artic want Alexandra heeft een interaction op het programma staan met de beluga whales. Voor ons (de "oudjes") is het ook wel interessant want we krijgen de artic dieren in een actievere modus te zien dan anders. De ijsberen zijn in een actieve bui en wanneer ze te eten krijgen is er veel te zien.

De interactie met de beluga whales is ook leuk en interessant om te zien aangezien ze nu meer naar de oppervlakte komen en de foto's niet door dik glas moeten getrokken worden. Maar ik ben blij dat ik niet in dat koude water moet staan :)

Nadien is een andere populaire activiteit aan de beurt: het feeden van de dieren. Alexandra kan hier niet genoeg van krijgen en we geven zowel aan de batrays als aan de zeeleeuwen een aantal vissen. Snel zijn hun magen vol en onze portemonnee leeg... :)

 De volgende stop is uiteraard aan de orka onderwaterviewing waar we de scene uit "Free Willy" naspelen door ook op het glas te bonken om aandacht te krijgen van "Shamu" :). Vervolgens kijken we naar de show "Believe" vanaf een veilige afstand , want vandaag is het een beetje te koud om in de soakzone te zitten.

 'S avonds kleden we ons op om in echte rockstyle te gaan eten in het Hard Rock café in San Diego. We verkennen nog even het gaslampdistrict om dan onder de wol te kruipen na een lange dag.

Vrijdag 23 april 2010

De tweede dag Seaworld. we zijn juist op tijd om het interactie programma te zien met de dolfijnen en we zien ze allerlei kunstjes doen. Vlak erachter is er een gecontroleerd moment van feeding en we staan direct in de rij om ook nog deze dieren een visje te kunnen toesteken...

Het is stralend weer dus doen we de "Shamu"show nog eens over maar nu gaan we voor de full experience en installeer ik mij met Alexandra in het midden van de soak zone. Vandaag was de show heel wat beter dan gisteren en krijgen we heel veel kunstjes te zien en JA we zijn kleddernat als de show gedaan is. Maar dat droogt toch direct op want de temperatuur is al boven de 20° gestegen.

Wanneer we buiten komen van de show ontmoeten we een Vlaamse familie die hier gestrand is in San Diego en pas zaterdag kan terugvliegen, dus ze maken er het beste van om Seaworld en dergelijke te bezoeken. We moeten hun echter teleurstellen en vertellen dat wij eigenlijk technisch gezien niet vast zitten in California aangezien we in San Francisco wonen.

We besluiten , aangezien we toch al deels nat zijn , om ook maar in de Rapid river (de ronde bootjes) te gaan. Tijdens het aanschuiven staan er een paar waarschuwingsborden met de tekst: "You will get wet, probably soaked" en dit is geen leugen. Bij de eerste golf hebben we al prijs en tot overmate van ramp staan er aan de zijkant kanonnen die ge kunt activeren door een quarter in te steken en aangezien het druk is vandaag, waren al de kanonnen bemand. Ik had fameuze pech dat het draaien van ons bootje niet echt goed uitdraaide voor mij . Gedurende heel de draai kwam ik dus vol in de straal van het kanon terecht en ik kom doorweekt en nat tot mijn ondergoed toe uit het bootje. De wachtenden trekken grote ogen en willen al terugkeren als ze ons bootje zien uitstappen want heel onze boot heeft de volle laag gehad en we komen druipend nat naar buiten gewandeld. Gelukkig hebben ze sinds dit jaar een nieuw project gestart en hebben ze een aantal dryers geïnstalleerd, dit zijn grote kotjes waar infrarood lampen en blazers hun best doen om uw kleren terug droog te krijgen.
We doen nog een tweede rondje "eten geven" bij de stingrays en zeeleeuwen om te eindigen met de komische sealion show. En dan zit ons bezoek aan Sea World erop.

We besluiten om al een stukje terug richting LA te rijden zodat we morgen niet meer heel de weg moeten doen en we komen terecht in de Fairmont, een 5 sterrenhotel in Newport beach (The OC). We genieten nog even van het zwembad en de jacuzzi bij open haard om dan bij de italiaan een lekkere maaltijd te eten en een fles wijn soldaat te maken. De bedden zijn een vijfsterrenhotel waardig en het duurt dus niet lang voordat iedereen ver in dromenland is.

Zaterdag 24 april 2010

Het bed lag zalig en dus is het hard om op te staan. We gaan op zoek achter ontbijt en rijden dus even richting de beach om daar een diner te zoeken. We nemen uiteindelijk de ferry naar Balboa Island om daar een overheerlijke omelet/Belgische wafel soldaat te maken. Rond de middag zetten we dan de terugweg aan richting de bay area. We hebben nog een 6tal uren te gaan.

Het eerste stuk kunnen we nog genieten van het feit dat we met een cabrio rijden maar zodra we de autostrade opgaan is er teveel wind en rijden we de saaie interstate 5 helemaal af. Tegen 18u zet Carina mij thuis af, maar de dag is nog niet gedaan aangezien Olivier had afgesproken met een paar van Belgica om uit te gaan in San Francisco. Even twijfel ik , maar dan fris ik me wat op en rijden we richting Nicholas en Stéphanie om met hen uit te gaan in the Mission. We belanden in een tapas restaurant waar we lekker en (hopelijk) gezond eten en drinken daarna nog een paar pintjes in een soort ierse pub op aanraden van Pierre die het hier gezellig vindt, maar de muziek staat redelijk luid dus mijn stem is al gauw weg en de gesprekken lopen wat moeizaam. Ondanks het feit dat er lugubere mensen achter de toog, stonden was het toch heel gezellig en ik duik pas mijn bedje in ver na middernacht.

earthquake training

wat te doen bij een aardbeving?

Ook dit is California, één grote aardbevingszone, met als hoogtepunt de San Andreasbreuk die hier zowaar in de achtertuin ligt... (zie de breuk op google maps)
In California zijn er veel duizenden kleine aardbevingen per jaar , maar de meeste zijn zo licht dat ze zelfs niet gevoeld worden. Ik wil het thuisfront niet in paniek brengen, maar dit is nu eenmaal ook part of the deal.

San Francisco ligt heel dicht bij de San Andreas breuk waar de pacific aardplaat langs de Noord-Amerikaanse aardplaat schuift. De pacific plate schuift noordwest terwijl de North American plate zuidoost schuift waardoor er veel spanning en frictie ontstaat die in zware bevingen en aardverschuivingen kan resulteren.
De zwaarste aardbeving was in 1906. De 1906 San Francisco earthquake  was een aardbeving met een kracht van 8.2 op de schaal van Richter met een vermoedelijk epicenter in de Olema valley vlakbij Point Reyes (waarover later meer)  die de stad San Francisco grotendeels verwoestte door de beving en het daarop volgende vuur dat snel door de stad raasde. De 1906 earthquake is nog steeds bekend als "the worst natural disaster in the history of the United States"!

In 1989 werd de stad opnieuw door een grote aardbeving getroffen. de Loma Prieta earthquake, aka the World Series Earthquake. Een 6.9 beving op de schaal van Richter met epicenter in Loma Prieta, Santa Cruz mountains. Er was aanzienlijke schade in San Francisco waaronder een deel van het bovendek van de bay bridge dat instortte door de verschuiving van de brug alsook een volledige highway in Oakland die instortte.
Deze aardbeving wordt ook de World series earthquake genoemd omdat het de eerste aardbeving was die live van in het begin op tv werd uitgezonden omdat op dat moment de World series baseball aan de gang waar 2 teams van de bay area tegen elkaar speelden. De SF Giants tegen de Oakland Athletics en bovendien heeft dit ervoor gezorgd dat er niet zoveel slachtoffers zijn gevallen doordat iedereen thuis voor tv zat te kijken ipv in de file te staan op de highways (en dus niet verpletterd werden door de instortende dubbeldekhighways).

Vandaag de dag blijft de kans dat een dergelijke ramp de stad opnieuw treft groot. Het kan nog vele jaren duren, maar een verwoestende aardbeving kan iedere dag toeslaan. (volgens de laatste berekeningen is er 62% kans op een aardbeving met een kracht van 7 of meer op de schaal van Richter.in de Bay Area en 21% kans dat dat op de San Andreas breuk is.)

Maar het kan nog erger, de San Andreas is de bekendste breuk, maar een beetje verder inland ligt er de Hayward breuk die dwars onder UC Berkeley loopt en eigenlijk veel actiever en gevaarlijker is (27% kans op een zware beving). Veel gebouwen zijn 'bevingsbestand' gemaakt, maar desondanks kan een aardbeving nog steeds grote gevolgen hebben. Er staan minder wolkenkrabbers in San Francisco dan in andere steden omwille van de moeilijkheid om deze structuren aardbevingbestendig te maken. De bekende Transamerica Pyramid is niet zomaar voor esthetische redenen een piramide, blijkbaar is de piramide vorm veel beter bestand tegen aardbevingen dan een rechthoekig gebouw.

Op dat vlak heeft Stanford iets meer geluk. De breuk loopt niet recht door de campus maar ligt een 5tal mijl westwaarts. :)

Ongeacht waar de breuklijnen nu lopen, heel de bay area is een mogelijks rampgebied en dus doet de overheid en de universiteit er alles aan om de mensen op de hoogte te brengen hoe men nu moet reageren bij een aardbeving. Op Stanford hebben ze zelfs een heel Be "Quake Safe" at Stanford programma uitgewerkt met lessen die alle personeelsleden moeten volgen online en bestaat er een heus waarschuwingssysteem.

Vandaag (19 april)  was er dus een test gepland van de sirene die deel uitmaakt van het AlertSU systeem op de campus. Leen was echter niet op de hoogte en dacht dat het een tsunami alarm was (ookal is er hier nergens water te bekennen). Nu ja de sirene klonk bekend in de oren na onze tsunami ervaring op huwelijksreis en triggerde een aantal herinneringen en een soort innerlijk gevoel van overlevingsdrang en ongerustheid over wat er gaande was, maar na op automatische piloot naar buiten te zijn gelopen en even polshoogte te nemen, heeft ze wijselijk naar de website van Stanford gesurft om te vernemen dat het enkel een test was. Ikzelf heb eigenlijk niks gemerkt omdat ik aan mijn bureau in de kelder zat...

AlertSU waarschuwingsysteem van Stanford

Het systeem bestaat uit een waarschuwingssysteem via voicemail, email en sms aan alle leden van de Stanford community om mogelijke gevaren aan te geven en richtlijnen te geven hoe men moet handelen in deze situatie.
Bij dit systeem hoort ook een "AlertSU Outdoor Warning system" , m.a.w. een reeks sirenes verspreid over de campus om iedereen te alarmeren bij direct levensgevaar zoals:

• Een gewapende en gevaarlijke persoon op campus
• Een chemisch of biologisch risico op gevaar dat een groot deel van campus kan bedreigen
• Elke situatie die mogelijks schade kan toebrengen aan de campus community

concreet wilt dit zeggen dat ze een SMS en mail sturen bij brand, aardbeving, andere disaster, inbraak, gijzeling. En als het echt levensgevaarlijk is komt er nog de sirene bij. We hebben onlangs nog een smsje gehad met waarschuwing voor "burgarly en firearm seen". In de sms staat er ook wat te doen en geeft ook bericht als alles clear is.

Ik ben als personeelslid verplicht om Stanford cursussen te voltooien over deze zaken: oa wat te doen bij aardbeving, ergonomie ... Ondanks het verplichte karakter is het wel interessant om deze zaken te weten.
Zo is het goed om te weten hoe de familie contact kan opnemen met de instanties voor een update op de situatie mocht deze zich voordoen wanneer wij hier wonen.

Zodus hieronder een aantal telefoonnummers en richtlijnen in het geval dat...

Wat we verder ook opsteken van de cursus is dat ge een emergencykit in huis moet hebben.
Een incentive voor Leen om al fanatiek alles bijeen te zoeken, zoals een zaklamp, batterijen, dekentje, medicijnen etc. :) en een nieuwe google search te doen om te weten wat er wel in zo'n survival pakket moet zitten...

How to get University Emergency Information

1.Hotlines

SU Emergency Information Hotline: 725-5555
From inside U.S.: 1-800-89-SHAKE

From abroad: 01-602-241-6769

2.Website

Read emergency announcements, updates and instructions on Stanford's emergency webpage:

https://emergency.stanford.edu

3.KZSU

Listen to KZSU (90.1 FM) for campus emergency reports.

4.Emergency Alert System

Follow reports on area "Emergency Alert System" radio stations. (e.g.,KCBS 740 AM or KGO 810 AM) and television.

Hieronder nog meer informatie over aardbevingen en over emergency preparedness (klik op de logo's)

USGS: lijst van recente aardbevingen

State of California department of Conservation: info aardbevingen

goed gevuld weekend

Vrijdag 16 april 2010

Op vrijdagavond is er altijd een groep Belgen die samenkomt om gezellig bij te praten in het Nederlands en om ondertussen ook een paar biertjes te consumeren en samen laat te tafelen. Deze groep noemt de South Bay Belgians ( een splintergroep van de BCNC oftewel Belgian Club of Northern California :)) en sinds een tijdje nemen wij ook deel aan deze activiteit. Vandaag gaan we de Mexicaan ambeteren door met een bende van 10 man binnen te vallen en probeer ik ondertussen de trip naar San Diego te regelen met Carina (één van de South Bay Belgians die samen met haar dochter naar Sea world gaat).

Zaterdag, 17 april 2010

Het is weekend en lekker warm lenteweer. Ideale combinatie voor wat leuks te doen !!
Met de andere groep belgen: Belgica (oftewel al de Belgische studenten en researchers van Stanford) spreken we af om op de campus beachvolley te gaan spelen, na wat heen en weer telefoneren, krijgen we uiteindelijk toch 6 mensen bijeen. Eerst nog een veld inpalmen (op de campus verspreid zijn er een 5tal velden en het werkt op een first come first serve basis) en concurrenten naar huis sturen en dan zien hoe het met onze volleybalkunsten zit.
 
Al bij al valt dat nog goed mee en uiteindelijk wordt er een dikke 2u gespeeld. Alleen spijtig dat het veld niet echt fantastisch is. Er hangt een net en er ligt zand, dat klopt maar het zand is eerder vergelijkbaar met een mix van grind, naalden en scherpe hulstbladeren van de omliggende bomen. Resultaat: benen opengeschaafd (bijna tot bloedens toe) en een gratis ruwe peeling en pedicure.Maar het was heel plezant en zeker voor herhaling vatbaar en het weer was van de partij.
Ik moet echter om 17u nog 2 wedstrijden spelen in de spring league en de rest besluit om zich te gaan verfrissen in het zwembad.  Het is echter springbreak (equivalent van de paasvakantie) en er komt niet veel volk opdagen om hockey te spelen dus worden de 2 wedstrijden herleid tot 1 grote match op een volledig veld. Echter niet getreurd want het is veel te warm en ik ben toch al moe van het beachvolleyen.
Bovendien ben ik dan sneller terug thuis want de verfrissing mondt uit in een zwempartij en aangezien het mooi weer is , is de sprong snel gemaakt om ook een BBQ te houden bij ons, en op z'n Belgisch te blijven plakken tot 12u gezellig keuvelend bij een glasje wijn.

Zondag 18 april 2010

Vandaag staat er opnieuw whale watching in Monterey op het programma, JAJA, want nu is de kans op het zien van orka's (killerwhales) het grootst en dat willen we toch wel gezien hebben. Bovendien is het nog steeds prachtig weer, ideaal om 5u op een boot te gaan zitten :).

We moeten al om 9u aawezig zijn om te kunnen inschepen en blijkt dat het toch nog koud is op het water door de wind die vrij spel krijgt, gelukkig hebben we ons voorzien en een dikke trui aangetrokken. Eerst moeten we heel lang varen en zien we niet veel, we beginnen alweer te denken dat er nog steeds een vloek over ons hangt en dat deze boot vol toeristen pech gaat hebben dat ze ons hebben meegepakt, maar dan komen we op een plaats waar er 5 orka's aan het eten zijn... we hebben geluk want orka's komen hier alleen eind april begin mei wanneer de grijze walvismoeders met hun baby langs de canyon passeren en dus een gemakkelijk prooi zijn. We volgen de groep voor een tijdje maar gaan dan op zoek naar andere zeebewoners.

Entertainment aan boord is ondertussen ook verzekerd: een amoreus Duits koppel dat heel de tijd elkaar zaten af te lekken en veel kotsende chinezen die de deining van de boot op de hoge golven onderschat hebben, was wel grappig op den duur om ze te zien lijden en bij iedere hoge golf groen te zien uitslaan om dan een spurt in te zetten naar de achterkant van de boot (Oooh shame on me :) )

Tijdens onze zoektocht zien we nog een humpback whale en bij het terugkeren naar de haven komen we in een groep van wel 50 Rhisso dolfijnen en pacific white dolfijnen terecht. We zien de kleinste dolfijnen "surfen" op de golven en ze zwemmen echt heel dicht bij de boot!
Deze keer hebben we echt niet te klagen,, het was een hele geslaagde boottocht.

Tegen 14u staan we pas terug aan wal en zetten we ons op een terras in de zon om onze honger te stillen want deze morgen hadden we uit voorzorg geen al te zwaar ontbijt gegeten om niet één van de onfortuinelijke mensen te zijn die achteraan de boot over de reling hangen :)

De zon doet deugd want ook al is het aan land 27°, toch was het op zee een frisse wind en hadden we tegen het einde aan toch koude handen en werd het tijd om te kunnen opwarmen. Het vroege opstaan eist zijn tol en we zien het niet meer zitten om bij één van de Belgica groep langs te gaan die een bbq voor zijn verjaardag geeft in zijn backyard. We leggen ons uitgeput neer in de avondzon aan het zwembad en zijn voor de rest van de dag geen stuiver meer waard.

Roadtrip part 4: Kings Canyon NP

We besluiten op de weg naar huis nog even langs te gaan in Kings Canyon National Park.

We zetten rond 10am aan richting de bergen via de 245, een hele bochtige weg en bovendien is het weer er niet op verbeterd, regen regen en nog eens regen. Als we dichter bij Kings Canyon komen, begint het te sneeuwen want we zijn al weer een stuk gestegen in de bergen (el 6200 ft) en we besluiten te stoppen om onze sneeuwkettingen preventief op te leggen. Echter wanneer we hiermee bezig zijn, begint het pas echt goed te sneeuwen en in een mum van tijd is de weg toegesneeuwd en twijfelen we even om verder door te rijden. Een paar minuten later passeren er al 3 sneeuwruimers en zijn wij content dat we de sneeuwkettingen hebben.

Echt raar om gisteren in de woestijn in het zand te zitten bij 27° en nu in de vrieskou door de sneeuw te rijden!!

We komen toe aan het visitor center en blijkt dat enkel Grant grove bereikbaar is. We rijden dus verder door om naar de general Grant tree te gaan kijken en in tegenstelling tot onze bezoek in Sequioa's is er hier geen kat en zien we een enkel voetspoor in de sneeuw van dappere toeristen die hun weg hebben gebaand tot aan de boom.

Zelf laten we ons niet kisten en ploegen door de halve meter hoge sneeuw, elkaar volgend in onze voetsporen tot aan de boom om daar even stil te staan in dit stille landschap met megabomen. Het stopt zowaar even met sneeuwen...

We genieten van het sneeuwlandschap zolang onze jeans het nog volhoudt om niet doorweekt te geraken van de sneeuw.  Ondertussen passeert er weer een sneeuwruimer en is de weg zo goed als vrij (om met kettingen over te rijden), het padje is op sommige plaatsen al veranderd in een klein bergriviertje van smeltwater. Echter de grijze lucht geeft aan dat het maar stilte voor de storm is en we kruipen snel de auto in om onze voeten op te laten warmen en om zonder gevaren terug de berg af te geraken.

Op de terugweg naar beneden, richting Fresno,wanneer we terug onder de sneeuwgrens zitten, klaart het een beetje op en halen we de sneeuwkettingen terug af, want dat zou maar een idioot zicht zijn om hier over de weg te ratelen.
We rijden nog een heel stuk door het Giant Sequoia National Forest op een leuke bochtige weg. Het sportieve karakter van ons komt boven en rallypiloot Leen zit achter het stuur :), de bochten induiken , afsnijden en binnenkant bocht nemen om zo recht mogelijk naar beneden te duiken is toch o zo plezant! Doet me denken aan de smalle bochtige wegjes in Frankrijk en aan de Costa Brava... Het is totaal niet nodig om het gaspedaal te beroeren en het wordt helemaal plezant als we in no time zonder problemen een zwarte Corvette naderen en die een beetje ambeteren door te slipstreamen !! Ik zou graag gewisseld hebben van plaats want de rijstijl van deze chauffeur past beter bij een volkswagen busje dan bij een sportscar. Ik zou hier zonder probleem mijn brood kunnen verdienen met een cursus "hoe rijdt ik vlotjes een berg naar beneden". Ze gaan hier voor het flauwste bochtje of helling in de remmen en volgen mooi de baan waardoor ge in no time zo misselijk zijt als op een boot in een hevige storm !! Bovendien trekken ze dan weer iedere keer op om aan de volgende bocht/helling weer vol in de remmen te gaan. In lagere vitesse zetten kennen ze hier natuurlijk niet, want dat is een functie voor gevorderden die een beetje verstand van auto's en motoren hebben. Nee, de meeste zetten gewoon hun automaat in D (drive) en geven gas of duwen op de rem... Ach autorijden is toch zo simpel, geen wonder dat ze hier al op 16 jaar mogen beginnen.

In Fresno krijgen we een onweer op ons dak, een echte wolkbreuk, zo fel regent het dat ge maar 5m voor u uit kunt zien en afwatering kennen ze hier ook niet op de wegen dus binnen de kortste keren staat de highway blank en is er een fameuze kans op aquaplanning. We schrappen dus maar ons plan om nog langs Yosemite te gaan en beslissen rustig huiswaarts te keren via de kortste weg. Af en toe is er stralende zon , dan weer een hagelbui en iedere keer in de achteruitkijkspiegel ziet de hemel zwart. Dat noem ik pas een storm ! (Oftewel Duiveltjeskermis/ kermis in de hel) Gelukkig trekt het stormfront oostwaarts richting de bergen (Er zal in Yosemite, Kings Canyon en Sequioa NP nog een pak sneeuw bijvallen) en is het slechte weer al de bay area gepasseerd dus we rijden richting het "mooie" weer. Tegen 5pm zijn we terug thuis op ons appartementje en duiken we naar oude gewoonte het zwembad in dat we een weekje hebben moeten missen.

De route en kaartjes zijn te vinden op de pagina Maps

Roadtrip part 3: Vegas, baby !

Zaterdag 10 april 2010

Ons hotel ligt vlak bij het autoverhuurbedrijf dus we gaan snel de huurauto voor Tom en Julie ophalen. Ze beslissen wijselijk om ook een gps te vragen en tijdens onze rit van LA naar Las Vegas komt deze al van pas. Er is een file op de highway en de gps stuurt ons even rond het ongeluk, toevallig een ministukje op route 66. We amuseren ons op de weg met foto's te nemen door het raam van elkaar en stoppen in Barstow voor een lekkere pick-nick. Daarna wisselen we van auto en de Passat wordt de girls car, met open dak om genoeg zon binnen te krijgen, en de Dodge charger natuurlijk de boys car voor de zogezegde muscle power (die echter ontbreekt aangezien het een rental is).

Tegen 5pm arriveren we in Las Vegas en rijden al een stuk de strip af op zoek naar onze populaire super 8. We hebben geluk en krijgen nog een kamer vast, maar er is direct al een mankement, de toilet blijft heel de tijd lopen. Direct gaan klagen aan de lobby.

Voor zonsondergang rijden we nog even door naar Lake Mead waar de beroemde Hooverdam ligt. Even erover rijden en direct ook weer de grens over van Nevada naar Arizona want de stateline loopt in het midden van de dam.

We wandelen op ons gemak nog even rond, maar het visitor center is al toe. Het lijkt mij wel de moeite om eens een rondgeleide tour hier te volgen zodat ge ook beneden aan de dam kunt staan om het immense zicht te hebben , want van boven uit lijkt het niet zo indrukwekkend. Ze zijn een nieuwe brug aan het maken vlak naast de dam en mogelijks is het zicht van hierop nog mooier, maar er zat nog een gat in de brug dus die is nog lang niet klaar.

Wanneer we terug in Las Vegas zitten is het donker geworden en dan wordt het pas echt interessant om alle gekleurde reclame en lichtjes te zien! Bovendien hebben we geluk want het is voor de tijd van het jaar verrassend "fris", normaal kunt ge niet buiten komen van de hitte en is het hier al over de 30° maar nu is het amper 22° 's nachts dus met een lichte trui en jeans begeven we ons op pad. Onze eerste stop is aan de Bellagio fontein om één van de beroemde shows te zien, daarna geven we onze ogen de kost en passeren onder andere Paris, New York New York, Monte Carlo, Caesar's palace, MGM ,etc. en dat is nog maar de ene kant op, we rusten even uit en eten in het hard rock café (eten was niet echt om over naar huis te schrijven)

Daarna gaan we vanaf het Bellagio casino de andere kant op richting Treasure island, en the Venetian. Hierover hebben we allemaal een documentaire gezien en we willen zeker eens de fake hemel, het canal en de gondola's zien. Het Dogenpaleis, de campanile en de zuil zijn allemaal aanwezig en er is zelfs een stukje San Marco plein nagemaakt !!

Vervolgens begeven we ons naar de benedenverdieping om het casino in the venetian te verkennen. Onze conclusie: Gokken is moeilijk, Julie en Tom wouden pokeren maar de inleg was te hoog en de spelers en het toernooi te impressionant. Zelfs de eenarmige bandiet krijgt niet veel geld van ons los want de slots zijn te ingewikkeld, waar is de tijd dat we in Leuven op de oude markt nog op de slots konden spelen en 20 Bfrs konden verdubbelen of vergooien...We kijken nog even naar al de andere mogelijkheden om geld te versmijten zoals de roulette, blackjack, dobbelen, wheel of fortune etc. Uiteindelijk komen we 1$ armer het casino uit nadat we in een doolhof hebben rondgelopen op zoek naar de exit. Het probleem in casino's is dat er overal exitsigns zijn die nergens naar leiden. Moest er hier een brand uitbreken, dan zou ik al lang verkoold zijn voor ik buiten sta...! Het volgen van het juiste exit-sign is al gokken op zich ! Onze voeten doen zeer van het vele wandelen en we zijn content als we uiteindelijk om 2u in ons bed kunnen kruipen.

Zondag 11 april 2010

Helaas worden we 's morgens veel te vroeg gewekt door het brandalarm dat afgaat. Weer één of de andere persoon die het niet kon laten om toch maar een sigaret op te steken in zijn hotelkamer, GRRR.

Bovendien blijkt dat het computersysteem gecrasht is en dat we moeten wachten met uit te checken , ze vragen ons of we 10 minuten kunnen wachten. TSss dat is toch geen service, overal in de andere hotels hadden we niet te klagen , maar in het duurste is het direct koekenbak. We beslissen om dan maar even te wachten maar 10min later is er natuurlijk nog niets in orde. We besluiten om ondertussen een zoektocht te ondernemen naar het bekende "welcome to Las Vegas" sign en een degelijke ontbijt, uiteindelijk is het enige dat we vinden de dunkin donuts, veel te zoet en lekker veel caloriëen. Als we een uur later terug in de lobby staan van ons hotel, is er nog niet veel veranderd en is de vrouw achter de balie juist van plan om te vragen of nog 10 minuten hebben. Gelukkig ziet de manager op tijd dat Olivier en ik bijna over ons kookpunt zijn en dat ik van plan was om eens goed van jetje te geven over de service hier, plots lukt het wel om op het computersysteem te geraken en ons uit te checken en een rekening te krijgen...

Hier en nu scheiden onze wegen, Julie en Tom rijden door naar Page (Lake Powell) om Antelope Canyon te bezoeken en verder door te gaan langs Monument Valley, Horseshoe Bend, Grand Canyon , meteor crater en petrified forest NP naar Phoenix waar Tom's broer op de vliegschool zit.

Wij keren terug naar San Francisco via een omweg.
Eerst wouden we via Death Valley gaan om de wildflowers te zien , maar dat is nogal ver uit de richting. Dus als alternatief rijden we door het Mojave National Preserve en zien zowaar een bos van Yoshua trees en doen nog een quick visit aan de Kelso Dunes, de 3e hoogste duinen van het land waar we nog eens een gat in de lucht springen :). Het beklimmen van de duinen zit er niet meer in want dat is toch nog een stevige 2u stappen en wij willen toch voor zonsondergang in de buurt van Visalia zijn. Hier en daar spotten we toch wat wildflowers.

De vriendelijk ranger in het visitor center liet ons weten dat de bloei dit jaar erg snel was gegaan en gaf ons nog wat nuttige informatie over ander mogelijkheden in de buurt (nu ja Great Basin NP is niet echt bij de deur, maar zeker de moeite om ook eens te bezoeken volgens de uitleg).
We rijden verder richting Central Valley waar het begint te regenen. Ergens in de buurt van Visalia zoeken we snel een plaats om te overnachten om de volgende dag nog een bezoekje te kunnen brengen aan eventueel Kings Canyon NP en/of Yosemite NP op de weg naar huis.