backpacking Hetch Hetchy

vrijdag 26 augustus 2011

Deze morgen nam ik het vliegtuig om vanuit Los Angeles zo snel mogelijk terug in San Francisco te staan want Olivier heeft met een aantal vrienden een backpacktrip gepland in Yosemite national park.

Bij mijn aankomst heb ik juist de tijd om een deel van mijn valies over te hevelen naar mijn rugzak en andere kleren aan te doen en dan zijn we terug onderweg naar de Sierra's.

Het plan voor dit weekend is om met z'n zessen in de Hetch Hetchy area in Yosemite national park een trip van twee dagen te doen en zo'n slordige 29 mijl af te leggen. Spijtig genoeg verneem ik dat de andere 2 vrouwen op het laatste moment zich bedacht hebben en dus zal ik als enige het vrouwelijk geslacht vertegenwoordigen en mijn mannetje moeten staan met de 3 andere mannen.

Vanavond rijden we tot aan de O'Shaugnessy dam aan het Hetch Hetchy reservoir waar het drinkwater voor de bay area wordt opgeslagen en waar ook het backpackers camp ligt waar we vanavond ons tentje nog neerzetten om morgenvroeg aan onze tocht te kunnen beginnen.

We moeten nog even wachten op Arne en Julian en eten vervolgens nog de wereldberoemde gemarineerde steak (aka seal meat ;)) met een mooie zonsondergang versterkt door de rook van de bosbrand aan de westkant van het park.

Hetch Hetchy to Lake Vernon Trail

The Laurel/Vernon/Rancheria loop is a multi-day, 29-mile hike that includes spectacular
views of Hetch Hetchy, beautiful high-Sierra lakes, and access to the park’s northern
wilderness. The first four miles of this loop follow the old Lake Eleanor Road as it climbs
out of the valley. This portion may also be done as a more strenuous 8-mile day hike.

zaterdag 27 augustus 2011

Begin trektocht van 28 mijl, eerst wandelen we nog langs het reservoir, maar daarna wordt het klimmen en nog eens klimmen...

We nemen switchbacks omhoog naar Beehive meadows, het is heel warm en dus fameus afzien om in de brandende zon met een zware rugzak te blijven doorgaan.

We worden wel beloond met mooie vistas over het Hetch Hetchy reservoir tijdens de adempauzes.

Tegen de late middag zijn we in de buurt van de meadow en genieten we van een stevige lunch die we in de bearbox mee naar boven hebben gezeuld en houden een kleine siesta. Daarna is het beslissingstijd en moeten we kiezen of we naar Lake Laurel gaan of nog wat verder door naar Lake Vernon...

De knoop wordt doorgehakt en we beslissen om nog door gaan tot Lake Vernon. Het is maar 3.3 mijl meer, maar zoals ze zeggen, de laatste loodjes wegen het zwaarst en uitgeput komen we toe aan het meer en vinden een mooie kampeerplaats vlak aan de oever van het meer.

De mannen duiken het meer in om af te koelen in het koude water en het zweet van 10 mijl wandelen van zich af te wassen. Daarna genieten we van de zelfgemaakte pasta onder alweer een mooie zonsondergang.

De stats van vandaag: een slordige 10 mijl omhoog gewandeld met in totaal een 3000ft elevation gain.

zondag 28 augustus 2011

Het oorspronkelijke plan was om dezelfde weg terug te keren, maar na de kaart meermaals te raadplegen en nadat we met een andere wandelaarster hebben gebabbeld, besluiten we om voor de 'long run' te gaan en de loop te maken door verder over Mount Gibson naar Tiltill valley te trekken en zo verder door naar Rancheria falls.

Na de voeten wat te verfrissen zijn we er volledig klaar voor om de laatste berg van de dag te overwinnen...

We laten Lake Vernon achter ons en wandelen verder naar Tiltill valley, een heuse onderneming want we hebben de afstand wat onderschat en het weer is echt te warm om zware inspanningen te doen (zou Frank Deboosere zeggen).

Het wordt zelfs nog erger als we op het warmste van de dag in een stuk komen waar er geen enkele schaduw is, enkel verschroeide bomen en we zo stilaan zonder water komen te zitten. Volgens de kaart zou er een riviertje moeten stromen hier, maar we zien alleen maar een droge bedding...

Wanneer we eindelijk in de buurt van Rancheria falls komen, hebben we juist onze laatste druppels water uit de camelbak gesqueezed en gaan de mannen op zoek naar water. Terwijl ik bij de rugzakken mij even in de schaduw neerleg, vinden de mannen de verfrissende rivier en kunnen ze niet aan de verleiding weerstaan om even te skinnydippen alvorens terug te keren met volle flessen water. Laps, dan zijt ge eens onderweg met 3 mannen als enige vrouw en dan mis ik dit nog! :)

Het is ondertussen al valavond en we moeten voor 9pm aan het entrance station zijn om uit het park te kunnen rijden, dus moeten we nog stevig doorwandelen langs Hetch Hetchy dome en Wapama falls tot aan de dam.

We zetten het verstand op nul, beginnen op 'automatic' te wandelen en houden enkel nog een korte pauze aan Wapana falls alvorens de laatste sprint in te zetten. We hadden het laatste stuk langs het meer nog onderschat vermits er net iets meer heuveltjes nog te beklimmen waren dan verwacht. (Je kan op de foto zien hoe uitgeput ik dan al was ...)

Moe, uitgeput, met blaren aan de voeten, komen we toch nog op tijd toe aan de dam...
Veel tijd hebben we niet, we springen in de auto en rijden om 5 voor 9 door de poort aan de Hetch Hetchy ingang. Pfiieuw wat een 'race'.

Blijkt achteraf dat we 17 mijl op 1 dag hebben afgelegd, logisch dat we bekaf zijn.

In totaal hebben we dit weekend bijna 28 mijl gehiked, zo'n 45km in 2 dagen en 5000ft hoogteverschil overwonnen. Door al dat klimmen en zeulen met een zware rugzak heb ik 8612kcal verbruikt :), waarvoor afzien al niet goed is :S Alleszins heb ik wel het respect van de drie mannen verdiend... ze hadden niet verwacht dat ik zo mijn 'vrouwtje' kon staan! (ik was wel verplicht om de eer van de vrouwen hoog te houden, nietwaar?!)

Op de terugweg krijgen we dan ook nog eens panne met onze auto op de Old priest road, een hele steile weg.  Nog even paniek, we zitten zonder olie en de motor stinkt echt verbrand...we hopen dat we de motor niet opgeblazen hebben, maar gelukkig kan Arne nog ergens olie gaan halen en kunnen we verder naar huis rijden. (achteraf in de garage blijkt dat we een gat hadden in het oliereservoir mogelijks door een opspringende steen en dat onze olie, tijdens die 2 dagen dat wij aan het hiken waren, langzaam was weggelopen :S)

Om middernacht stoppen we eindelijk voor een verdiende maaltijd aan de eerste In-N-Out burger buiten op het terras want het is nog steeds broeiend warm in de central valley.

De avonturen van familie Nullens 5: Los Angeles

Vervolg reisverslag familie Nullens: back to the coast...

Donderdag 25 augustus 2011

Vlak tegenover het hotel ligt zowaar een echte diner. Tuurlijk ontbijten we daar :). ’s Morgens biefstuk frieten, moet kunnen. Bernadette haar koffie raakt maar niet op :)
Vergeet vooral de fotoshoot met James Dean en Betty Boop niet! :) 

The full American experience — at Goldie's Route 66 Diner

Met goed tot zeer goed gevulde buikjes verlaten we Williams rond 09u00 en rijden over stukken Route 66 naar LA. Een wel zeer lange roadtrip … Maar we zijn met drie chauffeurs, afwisselend moet dat lukken, zelfs met de nodige tussenstops.

Tegen 18u00 zien we de oceaan en staan we op het strand (Manhattan Beach) met de typische Baywatch cabines, gele auto’s én redders. Leen en Sarah gaan even van dichterbij kijken of de redders knap genoeg zijn en we beginnen spontaan de begintune van Baywatch te neuriën) Ik krijg er nog steeds de slappe lach van! Hahahahaha! :)

Ook hier is de zonsondergang weer wondermooi. 

We checken in, in het Courtyard Marriott hotel, en gaan wat eten in Sizzler’s, een soort familierestaurant waar ze een 'All you can eat'  buffet hebben volgens Leen. Het eten valt er inderdaad mee. Zeker nadat we uit een Chinees restaurant zijn gevlucht :) Terug in het hotel vallen Bernadette en ik onmiddellijk in slaap.

Vrijdag 26 augustus 2011

Vandaag gaan we de Warner Bros Hollywood Studio’s bezoeken!

Maar eerst gaat Leen met ons ontbijten bij “Randy’s”, een trendy donut-shop (dixit Leen: de donut shop vanuit the Simpsons met de grote donut op het dak, echt authentiek en 10x beter donuts dan enige andere keten). Ze smaken inderdaad best wel. Een koffietje erbij, nog een pafke (4 pakjes in twee weken, zo weinig heb ik nog nooit gerookt,YESS goede afkick kuur, gratis en voor niks! en dan rijden we naar de luchthaven (LAX).

We moeten helaas afscheid nemen van Leen. Zij neemt een vlucht naar SF om te gaan hiken met vrienden in Yosemite.

Aangezien afscheid nemen niet een van onze pluspunten is,  zijn we al gauw op weg naar de Hollywood Studio’s. De stemming zit er echter niet in. We missen onze gids en toeverlaat. Leen heeft ons wel nog een aantal tips gegeven: Griffith Park Observatory, vanwaar we het “Hollywood Sign” goed kunnen zien, het Kodak Theater, de Walk of Fame en een snack eten aan een van de kraampjes op deze boulevard .

Maar eerst de studio’s. De gps doet zijn werk en we parkeren tegenover de beroemde studio’s. De tickets waren al besteld via internet en naar goede Amerikaanse gewoonte werden we eerst uitvoerig gebriefd aangaande de regels en gewoonten daar, dan werden we in groepjes verdeeld en kregen we een geweldig grappige gids mee. We konden zelfs mee met een vroegere shift! In een uit de kluiten gewassen golfkarretje reden we door de enorme terreinen. We kwamen al gauw John Goodman tegen, met wie we een praatje maakten. Zeer vriendelijke man. We kregen de sets te zien van ER (Sarah was de enige die deze herkende! Wie herkent dit nu niet? ), Gillmore Girls, Friends (yes!), The Big Bang Theory, etc … Erg indrukwekkend.

Kleine anekdote: Amerikanen willen in alles de grootste zijn en de grootste hebben. Nu hebben ze in Italië toch wel een filmstudio gebouw die enkele centimeters groter is zeker. Onze gids had het daar duidelijk lastig mee en eindigde zijn commentaar met “Ons inhalen met onze 50 jaren film maken, kunnen ze gelukkig niet!”.

Het museum was onze laatste stopplaats. Al bij al een leuke en interessante bezigheid. Leuk om eens gezien te hebben, je krijgt direct ook een idee van hoe het er op zo’n filmset aan toe gaat. We hebben binnensets gezien en buitensets. Randattributen, mensen die slapen op hun werktafel, … we mochten overal foto’s maken behalve in het kledingmuseum en op de set van een nieuwe reeks. 

Daarna ging het met de auto naar Hollywood Boulevard met de wereldberoemde sterren. Een parking was, dankzij het plannetje van Leen, makkelijk te vinden.

Het was ondertussen 14u00 geworden en ons ontbijt al een tijdje verteerd. In Sandella’s Café op Hollywood Boulevard aten we een broodje. En daarna rustig de Walk of Fame gedaan. We kwamen Sarah haar goede vriend Shrek tegen en daar moest natuurlijk een foto van gemaakt worden. The Walk of Fame viel een beetje tegen, ik had er meer van verwacht. Misschien beetje dom van mij maar op tv is dat altijd heel wat hé! :) Toch blij dat ik het gezien heb én erover gewandeld ben :). 

Later in de namiddag hebben we een toeristenbus genomen om de “Stars”, maar blijkbaar vooral hun huizen, te bekijken en meer bepaald de poorten. Maar … we hebben Beverly Hills gezien :) en Rodeo Drive (we hebben er niets gekocht … vonden ons goesting niet :)).  
De Star tour was wel fijn. De gids wist ons veel te vertellen en had leuke anekdotes! Ze wist dit alles met een grappige toets te brengen dus de tour was over voor we het wisten. Als nu ook al die sterren in die huizen wonen is ’t in orde hé! :) Ik vond vooral die stand-up comedian die ons moest entertainen tot het busje vertrok ongelooflijk goed!! Manmanman wat die er allemaal uitkraamde! Het verbaasde mij dat hij zijn geld op straat moest verdienen en niet in zo’n comedy casino staat! 

’s Avonds zijn we er eindelijk in geslaagd om de McDonalds te proberen … en ’t viel best mee. Het enige verschil met de Mc Do hier in Belgie is de frittekessaus! En laat die nu het beste zijn van de hele menu.:) Sja dan had ge dat moeten vragen he ;), gezond eten is hier anders veel moeilijker te vinden

Dit wordt ons laatste nachtje USA, California, LA … Helaas :(

EPILOOG

Vandaag vliegen we terug naar huis … Noooooooooooo!
 
Ontbijten in het hotel zien we niet zitten en in plaats van nog enkele uitstappen te doen (Santa Monica pier met de strandwachthokjes uit Baywatch, Venice Beach, Griffith Observatory met het beste zicht op de Hollywood Letters en Downtown LA,Venice Beach, The Canals, Muscle Beach, Venice Boardwalk ) gaan we souvenirs zoeken voor de thuisblijvers.

We nemen de auto naar zo’n megagrote winkel (mall) aan Redondo Beach en ontbijten er eerst alvorens de souvenirjacht te openen. Hier slagen we er ook eindelijk in om postzegels te kopen en de vakantiekaartjes te versturen (sorry mensen). Gelukkig vinden we ook de nodige souvenirs om mee naar huis te nemen.

Om 14u00 brengen we de auto binnen. Dit was makkelijk te vinden want we waren er al langs gereden met Leen. Alles is in orde en een uurtje later brengt een shuttle ons naar de luchthaven.

Onze vlucht naar Londen is om 17u35. We hebben nog enkele uurtjes wachten voor de boeg nadat we ingecheckt zijn. Die brengen we door met lezen, koffie drinken en natuurlijk wachten. We hebben een upgrade gedaan zodat we wat meer beenruimte hebben op de terugvlucht en dat is inderdaad beter.

Rond 14u00 (lokale tijd alweer) komen we aan in Heathrow en het is hier al zondag, 28 augustus. De vlucht naar Brussel is om 16u00 en in Zaventem wachten Katrien en Ellen ons op. Sarah rijdt met Katrien naar huis en wij met Ellen.

Van deze vakantie ga ik nog lang genieten (en ik ben waarschijnlijk niet de enige). Een feit is zeker, zonder Leen had het er helemaal anders uitgezien. We zijn moe, maar heel tevreden en overtuigd dat we dankzij Leen heel, maar dan ook heel veel gezien hebben.
Dankjewel Leen en misschien tot nog eens.
I’LL BE BACK! :)

De avonturen van familie Nullens 4: Death Valley - Las Vegas - Grand Canyon

Vervolg reisverslag familie Nullens: off to Vegas...

Dinsdag 23 augustus 2011

Opstaan, aankleden, wassen, ontbijt: we know the drill :) Het is weer een zonnige dag (en het zou een heel hete worden). Eerst nog even de auto voltanken en ruiten kuisen want Sarah is vandaag onze chauffeur en dan moet alles netjes zijn. De voorraad drank en voedsel wordt aangelegd bij VON’s. Mmm, hier hebben ze lekker vers fruit dat je niet meer moet schillen en in stukjes snijden! Dat zouden ze bij ons ook nog moeten hebben. :) en dan zijn we klaar om de woestijn te doorkruisen...

Na een tijdje rijden, is het landschap al totaal veranderd. We zien rechts van ons de bergen (de Sierra's) nog in de verte, maar die zijn echt wel kilometers ver. Voor de rest is het zand met struiken of struiken met zand. Af en toe zien we de typische Amerikaanse dorpjes (hoewel je het nauwelijks dorpjes kan noemen). ’t Is waar, je ziet zo dingen (lees omgeving, auto’s, huisjes, …) terugkomen die je in films gezien hebt of die erop lijken. 

Plots doemt er een wegversperring op en worden we gestopt door een Alien. Dit blijkt een wegenwachter te zijn die ons kan vertellen dat het wel eens twintig minuten zou kunnen duren voor we verder mogen. Dan maar een fotosessie in de woestijn, hadden we onze cowboykleren maar aangedaan...
Opmerkelijk: ze hebben hier duizenden vierkante meters verloren landschap, maar een wegomlegging is niet aan de orde! Ook opmerkelijk: niemand klaagt en zaagt! Integendeel, ze komen nog een praatje maken met de wegenwachter. Wat een verschil met de mentaliteit in Belgie! Hier zou iedereen al op zijn paard zitten en vloeken! 

Anyway, rond half elf rijden we officieel Death Valley NP binnen. En een uurtje later staan we in Stovepipe Wells. Leen gaat haar stempeltje halen voor haar national park paspoort :), Sarah stapt uit om eens te voelen hoe warm het is … het gaat nog! :)

Daarna rijden we nog een uur in een vreemde, troosteloze omgeving richting Badwater, het laagste punt op het westelijke halfrond. De meisjes gaan even wandelen op de zoutvlakte (het is 117° F, je kunt spek bakken op het beton) terwijl ik de auto bewaak (erin met de airco op max). Sarah wou absoluut uit de auto om te voelen hoe warm het was. Het viel goed mee vond ik tot ik moest terug komen. Manmanman, er leek maar geen einde aan te komen! Wat wil je … het was er gelijk 50°C! Maar ja wie niet horen wil moet voelen hé. Hoe dan ook, het was de moeite waard!! 

Daarna gaan we ook nog naar Zabriskie Point en Dantes View waar we weer een prachtig zicht krijgen op het grote zoutmeer. En wederom zien hoe hoog we wel niet staan! 

Het is ondertussen over tweeën en we moeten verder als we Las Vegas willen halen voor het donker is. We laten Death Valley achter ons en zetten onze roadtrip verder richting Las Vegas. Het gekende bord bereiken we rond half vijf. Mooi op tijd, perfecte planning! Uiteraard worden de nodige foto’s gemaakt (met pet helaas) en rijdt Leen ons over de Strip (Las Vegas Boulevard) om ons al een eerste indruk te geven van Sin City.

Het is allemaal heel indrukwekkend en er zijn beangstigend veel mensen (we hebben de hele dag niemand gezien), enorme hotels, mega casino’s. Kortom, zowat alles wat naam heeft hebben we gezien en gefotografeerd. En nu naar Planet Hollywood. Hier heeft Leen kamers voor ons weten te versieren. Het is ondertussen halfzes en we frissen ons op en relaxen om te bekomen van de lange roadtrip. Sarah & Leen trekken hun badpak/bikini weer aan en gaan een duikje nemen in het zwembad. Adults only? Neenee wij gaan in het gewone zwembad. :)

Ondertussen is het donker, maar nog steeds zeer zwoel, en vergapen we ons aan Vegas by night. We gaan eten in Amerikaanse stijl. We wachten met een soort beeper tot er plaats is aan een tafeltje. En we kregen er een eentje bij het venster (in Paris SF Brasserie). We raken nog steeds niet gewoon aan de lokale eetgewoonten zoals spelen met je ijsje …spelen met je ijsje??

Na het eten splitsen we ons in twee grote groepen (haha 2 grote groepen, 2x2 is big?) en doen we de “Strip by Night”. We krijgen enkele spectaculaire shows te zien bij onder andere Treasure Island, The Mirage (vulkaan) en Caesar’s Palace. Bernadette en ik vinden het echter allemaal zo overdreven kitscherig en de grote massa mensen zijn we niet meer gewoon.

We besluiten om terug naar het hotel te gaan en er iets in de bar te drinken. Ik begeef me aan de cocktails (een Mai Tai, superlekker!) en wil die net naast me op een soort tafeltje zetten, als er een danseres opduikt die haar kimono laat vallen en vlak voor mijn neus, in echt wel minimale kledij, verlokkende danspasjes doet. Allright man dat is pas een show van dichtbij zien :)

De avond vliegt voorbij (en ik zie ze ondertussen vliegen) en gelukkig is Bernadette moe, dus gaan we maar slapen. De meisjes hebben we niet meer gezien. Die hadden van mij een opdracht (de zoveelste): ze hadden allebei een som geld gekregen om helemaal te vergokken in het casino om dan te zien hoeveel ze gewonnen of verloren hadden. You will never know if we opened a suisse bankaccount hehe, What happens in Vegas,... ;)

Trying out our luck on the slots and having a drink at Heart Bar — at Planet Hollywood Resort & Casino.

Woensdag 24 augustus 2011

Volgens mij hebben we het ontbijt gelaten voor wat het was, hebben we getankt en waren we rond 09u00 op weg! Een uurtje later zagen we Lake Mead. Het is verbazend hoe laag het waterpeil gezakt is.

Aan de Hooverdam zijn we ook gestopt voor een bezichtiging (en foto’s uiteraard). Deze dam loopt door de grens van Nevada en Arizona en wordt gevoed door de Colorado rivier. Ook hier staat het waterpeil zeer laag. Leen weet ons te vertellen dat al dat water nodig is voor Las Vegas EN ook Los Angeles en San Diego, waardoor Lake Mead op een snel tempo aan het zakken is.
Opvallend is ook de immens grote overloop, die nogal tegenstrijdig is, gezien de lage waterstand. Ook dit is hier enorm hoog, mijn hoogtevrees word hier écht wel op de proef gesteld! 

Rond 11u00 reizen we dan verder richting Grand Canyon. We rijden meerdere keren op de wereldberoemde Route 66 en kunnen dan ook niet anders dan lunchen in zo’n typisch Roadhouse. Westside Lilo’s waar 5 van de 4 mensen komen eten :)

De uitbaters hadden banden met Duitsland (en mayonaise, uitzonderlijk in Amerika) en zouden in een tv-programma komen aldaar (soort van uitwisseling). Sarah brengt ons verder veilig naar de Grand Canyon.

en om 16u00 bewonderen we een van de wereldwonderen (ik word zowaar een beetje emo). Ik had al veel te veel indrukken moeten verwerken in veel te weinig tijd. En dan dit er nog eens bovenop. De Grand Canyon brengt je echt wel met je voetjes op de grond. Zo groot, zo indrukwekkend, zo oud … maar wel zeer rustgevend. Je kan het met geen woorden of foto’s beschrijven!
Sarah overwint zelfs haar hoogtevrees om ook eens een blik te werpen in de Grand Canyon om te kunnen vatten hoe groot deze wel niet is.

We blijven hier rondhangen om de zonsondergang (sunset) mee te maken. Een echte aanrader!

Het is donker als wij terug aan de auto komen en gelukkig hebben we Leen die ons naar Williams rijdt, waar we overnachten in de Travelodge en waar rechttegenover een klassieke diner ligt, waar we nog laat op de avond terecht kunnen voor wat eten en koffie.

The full American experience — at Goldie's Route 66 Diner. Wednesday, August 24, 2011 at 10:03pm