Zaterdag 20 augustus 2011
Deze ochtend rijden we eerst richting de luchthaven van San Francisco om de huurauto voor onze roadtrip door Californië op te pikken.
Tijdens de rit zien we een prachtige brandweerwagen en rijden we weer voorbij het teletubbiehuis. Ook de zon is weer van de partij! Of course! Vliegen is blijkbaar meer ingeburgerd in de US of A dan bij ons. Wij kennen hier dan wel “kiss and ride”, ginder is het al “kiss and fly”.
De auto is niet de bestelde Jeep maar een Ford 4x4 die ook ruim en comfortabel genoeg is voor ons.
Het is ongeveer 10u00 als we alle formaliteiten hebben afgehandeld en nu op weg naar Yosemite National Park!
Na een fotoshoot aan de befaamde “kiss and fly” zone.:)
(volgens Google Maps 4u non-stop rijden)
We rijden door een prachtig (lees: met woorden niet te beschrijven) landschap en stoppen rond de middag bij een Safeway voor spijs en drank.
Via Oak Hurst rijden we stilaan de bergen in en we arriveren rond 14u00 aan de west-ingang van Yosemite NP waar we de nodige foto’s maken aan het ingangsbord (ik weer met mijn petje).
We hebben vandaag nog voldoende tijd om het park al eens even te verkennen en dankzij de toegangspas van Leen raken we in elk National Park (NP) gratis binnen. Dankjewel Leen :)
De weg kronkelt naar beneden richting de vallei en tijdens de rit vallen we van de ene verbazing in de andere. Hier is alles zo immens groot! We nemen de tijd om onze eerste waterval te bewonderen, de Bridalveil Fall. En hier hadden Sarah en Leen weer een van mijn ludieke opdrachten succesvol uitgevoerd: de waterkraan van de watervallen dicht draaien :)ge moogt blij zijn dat de kraan nog wat lekte ja! Normaal gezien is er eind augustus niet zo'n stevige waterval te zien...
Zelfde indrukwekkende fenomeen aan Yosemite Falls: ook daar had Leen de kraan dicht laten draaien. We zien enkele herten en Leen waarschuwt ons dat we deze niet te dicht mogen benaderen (speciale wetgeving in het NP). Grappig want als de herten van ons verschieten en schade aanrichten zijn wij de dupe … de herten zijn in hun eigen omgeving en dus in hun recht. :) Wij zijn echter op zoek naar beren en niet naar herten. Als het aan Bernadette lag, waren we al veel te dicht bij die hertjes, haha
Diep onder de indruk van al dit moois rijden we verder naar Mariposa (waar we twee nachten zullen logeren in de Comfort Inn “Yosemite Valley”) . Onderweg moeten we de rivier oversteken over een smal bruggetje omdat de weg onderbroken is door rotsblokken. We moeten wachten aan de lichten en hieronder hangt de mededeling “expect 15 minutes” waaronder een grapjas de woorden “of fame” heeft geschreven :)
Terug in Mariposa frissen we ons wat op in ons hotel en dan op zoek naar een restaurant. We vinden onze gading in het “Charles Street Dinner House”. De dinner was gelegen in een straat waar de sherrif nog echt met paard patrouilleerde. Fijn, zo het échte Amerika ontdekken op onverwachte momenten. :)
Zondag 21 augustus 2011
We spenderen een volle dag in Yosemite NP. Een dagje natuurpark ziet er voor ons als volgt uit: kijken, beetje wandelen, kijken, nog een beetje wandelen, rusten, iets eten, beetje kijken, beetje wandelen en nog een beetje kijken… en vooral nog een beetje kijken! Ogen kom je hier tekort, praaaaaaaaaaachtige natuur!
Rekening houdend met Sarah haar knietjes (het ging dan ook steil omhoog) en Bernadette haar uithoudingsvermogen (wat tegen mijn verwachtingen in echt behoorlijk ok was), mijn conditie is uiteraard prima :) (en die van Leen nog beter :P) besluiten we om de wandeling naar Vernal Falls en Nevada Falls te maken. Dat houdt ons wel zoet voor de rest van de dag :)
Het weer is prachtig en de uitzichten ademloos (ademloos? Adembenemdend zeker?) mooi. We nemen dan ook uitgebreid de tijd om van dit alles te genieten. Leen vertelt over drie jonge mensen die over het hek gekropen waren aan Vernal Falls en naar beneden waren gedonderd. Wij hebben de hekken gezien met om de zoveel meter de waarschuwing om er niet over te klimmen en als goed opgevoede Europeanen hebben wij geen tekeningetje nodig om te weten dat het loeigevaarlijk (LOEIgevaarlijk hé :)) is om aan de rand van de waterval te gaan kijken hoe diep het wel is. Die Amerikaanse jongeren dus wel, met fatale gevolgen. Toppunt was wel dat de ouders van de vermiste, en bijna zeker dode, jongeren een rechtszaak aanspanden tegen het natuurpark omdat het hek niet hoog genoeg was! Oh my God! Typisch Amerikaans!
Halverwege de trappen naar Vernal Falls hielden Sarah haar knieën het voor bekeken en was ze gedwongen om rust te nemen. Leen besloot om bij haar te blijven en van het zonnetje te genieten.
Ik wilde echt wel eens aantonen dat mijn conditie er stevig op vooruit was gegaan de laatste jaren (fitness, weet je wel) dus gingen wij gezwind verder. Helaas (voor mij dan toch) stapte Bernadette flink mee naar de top van Vernal Falls. Daar aangekomen genoten we van het uitzicht en de flinke prestatie van enkele vijftigers, applaus voor onszelf!
En dan paniek! Telefoontje naar onze gids: we vonden de weg naar beneden niet !!! Het kon niet moeilijk zijn, we moesten toch gewoon naar beneden? Neen! Eerst nog wat hoger, tot aan de top, en dan naar beneden via de John Muir Trail! Dat was echter niet zo evident hoor! Maar het lukte wel! Bij de afdaling kwamen we een groepje muilezels tegen met een zootje toeristen erop. Het was niet duidelijk welke de echte ezels waren :)
Beneden aangekomen werden we onthaald door twee enthousiaste jongedames en vertelden we ons avontuur. Die twee jongedames hadden zich vooral geamuseerd met zonnen en mensen kijken, want er loopt wel ’t een en ’t ander rond in zo’n National Park hoor!
Eentje gewoon moe en eentje heel erg moe, het was ondertussen ook al 15u30 geworden, namen we de auto en reed Leen ons naar de Mariposa grove om enkele Sequoia’s te zien. Die zijn dus echt wel reusachtig en foto’s maken moest dus wel. De wortels van zo’n boompje zijn groter dan ik, stel je voor. Sarah voelde zich op slag “Heidi Klum” naast zo’n boompje!:)
Dan ging het via Washburn Point naar Glacier Point voor de sunset. Het uitzicht was echt ongelooflijk mooi en heel indrukwekkend! En diep, jongens toch. Sarah was heel overtuigend in haar hoogtevrees, maar Leen liet zich hierdoor niet inpalmen . Hehe quote van de dag: “dat is niet diep, dat is hoog ;)” HET WAS DAN OOK ONTZETTEND DIEP, HOOG, GEVAARLIJK EN VOORAL HEEL ERG HOOG!
Nog steeds op zoek naar beren, ondertussen hoogtevrees overwonnen at Yosemite National Park. Sunday, August 21, 2011 at 8:07pmOm half tien waren we terug in Mariposa en kozen we voor een pizza-avondje en dan terug naar de Comfort Inn, want de roadtrip zou zwaar worden morgen.
Maandag 22 augustus 2011
Opstaan, aankleden, ontbijten. We raken in het roadtripritme :)
Tanken, voorraadje drank en eten inslaan en “Hit the road Jack!”.
Leen voert ons weer door Yosemite NP en neemt de Tioga road naar Olmsted Point, onze eerste stop. Het weer is prachtig en de uitzichten onvergetelijk. We geraken maar niet uitgekeken en genieten met volle teugen. Ik kon met moeite geloven dat hier amper een paar weken terug nog sneeuw lag en dat het nu een prachtig lenteweertje was! De Tioga road is niet voor niks een van de mooiste scenic drives in the world :)
We trekken verder en aan een ijskoud (lees: echt ijskoud!) bergmeer (Tenaya Lake) eten we onze lunch. De zakken chips zijn op barsten na opgeblazen door het verschil in luchtdruk... De jongeren wagen het om pootje te baden, de ouderen genieten even van een ‘siesta’ leesmoment aan de oever van het meer
Na de platte rust verder naar Mono Lake via de “Eastern Sierra Scenic Byway” en “Scenic” is niet overdreven! Het gaat nu wel snel bergafwaarts met ons ;), tot grote schrik van Sarah die aan de verkeerde kant in de auto zit en heel de tijd de afgrond zit langszoeven.En wederom: het was dan ook echt hoog en diep! We vergeten natuurlijk niet om regelmatig nog even te stoppen om de ondertussen klassiek geworden petjes-foto’s te maken!
Rond 14u00 zijn we aan Mono Lake, California. We zijn ondertussen zodanig aangesterkt dat we zonder moeite een rotsblok boven het hoofd heffen. Sarah geniet van een ijsje zoals alleen zij dat kan en daarna strekken we nog even de benen met een wandeling aan het meer.
Het water in dit meer is zo zout (zouter dan de Dode Zee) dat de vogels bijna geen diepgang hebben en dan ook moeite hebben om te peddelen. Volgens de info komen hier de meeuwen broeden en hun jongen grootbrengen. We zien ook zeer rare rotsen. Die zouden vroeger onder water gelegen hebben. De bekende Tufa’s of zoutpilaren... anecdote: in 2011 claimden ze hier een buitenaards organisme te hebben gevonden...
We verpozen hier anderhalf uurtje en rijden dan naar Bishop, onze stopplaats voor vannacht. We komen hier rond 17u30 aan en Leen smokkelt ons naar onze kamer om extra personentax te omzeilen, 'typische belgisch'(spannend!). We hebben nog de tijd om aan het zwembad te genieten. Het water was echter dringend aan een zuiveringsbeurt toe en we beperkten ons tot het weken in de “hot tub” in het gezelschap van een koppel dat nog ouder was dan ons. Het leek er trouwens op dat het hele hotel vol zat met gepensioneerden! Leen en ik waren dan ook de uitzonderingen! ;-) We eten een stevige maaltijd in “The Imperial Gourmet” (een chinees en tot mijn grote verbazing vond mama het lekker én heeft ze haar bord helemaal leeggegeten! Die chinees mag naar Leuven komen!) en dan naar ons hotel “The Comfort Inn” in Bishop. Slapen!
Duiken zwembad in na lange dag sightseeing — at Comfort Inn Bishop. Monday, August 22, 2011 at 6:45pm
