Big Basin Redwoods Skyline to Sea

Dit weekend gaan we kamperen met een bende van 27 man... allemaal Europeanen vanop Stanford (vooral Italianen) in Big Basin redwoods state park.

's Zaterdags rijden we met de auto's naar Waddell beach om daar een paar auto's achter te laten om de volgende dag terug te kunnen rijden na onze dagactiviteit, want we zijn van plan om vanuit Big Basin SP helemaal naar de kust te wandelen, via het Skyline to the Sea trail.

Het trail is in totaal 29 mijl / 47 km lang en geeft je de highlights van de Santa Cruz mountains. Het start in Castle Rock SP, maar wij pikken het trail op aan het visitor center van Big Basin vanwaar het nog een stevige wandeling van 12mi / 20km (one way) is tot aan Waddell Beach.

<

Maar eerst overnachten we op de Sky Meadow groep kampeerplaats in het park, een gezellige bedoening! Iedereen probeert van de laatste zonnestralen gebruik te maken om een goed plekje te vinden voor hun tent, en nadien beginnen we aan een lekker avondmaal en zitten we bij het kampvuur.

De volgende morgen, duurt het even voordat heel de groep ontbeten heeft en alles terug heeft ingepakt. Tegen 11u zijn we eindelijk allemaal gereed om te beginnen wandelen. Het is aangenaam warm, maar gelukkig komen direct terecht in de Redwood groves.

Niet alleen de schaduw van de hoge Redwoods komt ons van pas, maar we kunnen zelfs met z'n allen even uitrusten op zo'n boomstronk. Met zo'n grote groep wandelen is niet altijd ideaal, we zijn een luidruchtige bende en niet iedereen heeft hetzelfde wandeltempo. We slagen er wel in om een hele tijd tesamen te blijven en het is wel grappig om de gezichten te zien van mensen die we onderweg tegenkomen, want die weten niet wat hun overkomt :)

We zien niet alleen grote bomen tijdens onze wandeltocht, maar passeren ook aan Berry Creek falls
en steken af en toe de kreek over.  Stilaan beginnen de bomen kleiner te worden en voelen we de zilte zeelucht op ons afkomen... De afstand begint stilaan op ons te wegen, maar het vooruitzicht naar de zee, geeft ons genoeg energie om te blijven doorstappen.

Tegen 5pm komen we dan eindelijk toe aan Waddell beach waar we verdiend neerploffen op het zand en sommigen zelfs nog de moed hebben om een frisse duik te nemen.

Daarna keren we met de auto terug naar het visitor center in Big Basin SP om de rest van de auto's op te pikken en terug naar de peninsula te rijden. Wij rijden mee met Antoine is zijn 'convertible' en kunnen de wind in onze haren goed appreciëren.

Onze buiken beginnen helaas te knorren, niet van de vele bochten maar van de reuzehonger, dus stoppen we bij Alice, het bekende wegrestaurant op Skyline en La Honda voor een smakelijke hamburger.

Bezoek Martine & Co

Een van mijn nichten van de Bruyntjes kant is met haar gezin tijdens de paasvakantie aan het genieten van een roadtrip door California en natuurlijk doen ze ook een stop in San Francisco.

Gelukkig maken ze van de gelegenheid ook gebruik om mij te komen bezoeken in Palo Alto en ze hebben zelfs speciaal paaseieren meegebracht, mjom mjom!

Martine had al wat met mij zitten emailen om tips etc. om hun rondreis te optimaliseren en ik had toen al beloofd om hun rond te leiden in San Franciso... en belofte maakt schuld :)

Ze pikken mij vandaag op in Palo Alto en via de 280 rijden we naar San Francisco en geef ik ze de ondertussen 'signature' 1day tour van de stad (die ik al meermaals beschreven heb op de blog).

In de auto krijg ik al hun verhalen te horen over de parken en steden die ze bezocht hebben en waarvan ze onder de indruk zijn... en ik kan er volledig in meevolgen want ik ben het nog steeds niet beu om in Yosemite rond te wandelen of de grootsheid van de Grand Canyon te aanschouwen of 's nachts in de warme woestijn de flashende reclames en lichtjes te zien van Las Vegas.

Ze logeren voor een paar dagen in de buurt van Fisherman's wharf dus laat ik het centrum aan hen om te verkennen en toon ik ze de meer afgelegen plaatsen zoals de oceanside, de marine headlands en de mooiste zichten op de Golden Gate brug. We rijden ook verder naar Muir Woods om de redwoods te zien.

We stoppen voor een late middaglunch in Sausalito en keren via de painted ladies en Twin Peaks terug naar Palo Alto om de gids (ik dus) thuis af te zetten.

Ik geef ze nog wat tips mee voor de volgende dagen, wat ze nog allemaal kunnen zien in San Francisco alsook op de weg naar LA, want ze zijn nog niet klaar met hun roadtrip.

... ik vermoed dat ze een leuke tijd hebben gehad in SF.
(afgaande op de foto's die ik heb gezien, kan ik dit toch met grote zekerheid aannemen).

En ikzelf vond het ook plezant om familie rond te leiden in mijn 'second home town', dus dat de rest van de neven en nichten ook maar eens het vliegtuig op springen, ze zijn van harte welkom!

Point Reyes en Stinson Beach

We trekken vandaag naar de North bay en maken tegen de middag onze eerste stop in de Marine headlands, deel van het Golden Gate NRA, om de vernieuwde Conzelman road op te rijden tot aan Hawk hill, waar je een heel mooi zicht hebt op zowel de zee als op de beroemde brug en de skyline van San Francisco.

Het voordeel van de winter is dat je eindelijk verlost bent van de mist die normaal steeds een deel van San Francisco en de kust bedekt. Door de 'koudere' temperaturen in de central valley wordt de mist niet meer aangetrokken ( warme lucht stijgt etc.) en blijft de constante mistbank 10km in zee hangen. Wij profiteren van de gelegenheid om nog eens highway 1 verder noordwaarts te volgen via Muir beach, naar Stinson beach. Vorige keer dat we hier reden hebben we letterlijk niks gezien door de mist, nu is het een mooie heldere dag en krijgen we een mooi stuk kust te zien.

We stoppen ook aan Stinson beach om even te beachcomberen, zwemmen zit er niet in, want deze waters zitten vol met witte haaien naar verluidt en het water is al niet te warm , reden te meer om gewoon rustig op het strand te zitten.

Het is de ideale moment om onze beentjes even te strekken na 2 uur rijden en even uit te waaien...

Daarna rijden we verder langs Bolinas naar Point Reyes National Seashore, waar we rond half 4 aan het Bear Valley visitor center toekomen.

Het is al laat, maar vanaf het Bear valley visitor center beginnen we nog aan de wandeling naar de top van het hoogste punt in het park: mount Wittenberg.

MT. WITTENBERG LOOP (approx. 8 km / 5 mi.)

One-to three-hour hike. A steep 400 meter (1300 feet) climb to the highest point in the park (426 m / 1407 ft), with views of the Seashore and Olema Valley. The loop passes through a mixed Douglas fir and oak forest and several open meadows. Start at the Bear Valley Trailhead and follow the Bear Valley Trail south for 0.3 km (0.2 mi.). Turn right on to the Mt. Wittenberg Trail and climb all the way to the top. From here, one may turn north along the Z Ranch Trail and then follow the Horse Trail back to the trailhead. Or continue along Mt. Wittenberg Trail to the junction with the Meadow and Sky trails, and then return to the Bear Valley Trail via the Meadow Trail.

If time permits, consider returning via the slightly longer Meadow Trail to form a 5.4 mile loop (vs the Wittenberg Trail's 4.7 mile out-and-back distance). The Meadow Trail offers a more gradual descent that includes travel through a lengthy, sun-bathed meadow for which it was named.

We zijn nog geen 100 meter ver en de weg wordt ons al versperd door een reiger... Geweldig toch dat je hier in de bay area nog zoveel flora en fauna van dichtbij kan bewonderen. We wachten even tot meneer op het gemak van het pad afgaat en beginnen dan met de steile beklimming naar de top van de heuvelrug.

Echter wanneer we na een uurtje wandelen boven komen, is het zicht eerder teleurstellend want we krijgen geen mooie vergezichten als we eenmaal boven zijn want zelfs op de top staan er nog teveel bomen in de weg. Er heeft zelfs iemand op het laatste bordje naar de top een bericht gekrast om aan te geven dat er daar niks te beleven valt :)

Maar we besluiten van de lus verder af te maken en via het skytrail en meadow trail terug naar beneden te wandelen. Wanneer we op het skytrail zijn krijgen we eindelijk de zee te zien, Drakes bay en de uitstekende punt van Point Reyes met de vuurtoren.

We mogen niet meer te lang treuzelen want het is nog steeds winter en de zon gaat redelijk snel onder. Rond half 6 staan we terug aan de auto en kunnen we de 2u lange rit in de avondschemering naar huis aanvatten.

Dagje naar de zee

Voor een paar maanden heb ik nieuwe buren hier in Oak Creek. Een koppel vanuit Gent met 2 kinderen verblijven hier in de bay area omdat Guy hier in het ziekenhuis komt 'spioneren' hoe het er hier aan toe gaat op de dienst cardiologie.

Het leuke is dat Dephine via deze blog contact met mij heeft opgenomen en ik heb haar zo goed en zo kwaad mogelijk geholpen met info om hier tijdelijk te wonen. Uiteindelijk zijn ze in het zelfde complex terecht gekomen en heb ik hun beter leren kennen aan het zwembad :).

De kinderen vinden het hier geweldig, maar ze moeten ook nog iedere dag huiswerk maken en krijgen zelfs les van de moeder om bij te blijven. Het is echter krokusvakantie in België en dus hebben Margot en Lucas ook wel een dagje vrijaf verdient...

Aangezien onze beide ventjes deze zaterdag druk aan het werk zijn, heb ik met Delphine afgesproken om nog eens naar Ano Nuevo te gaan om de kolonie zee olifanten te zien die rond deze periode daar vertoeft. Een maand geleden ben ik hier al eens geweest met Olivier en ik vond het zo de moeite dat ik vermoedde dat Delphine, Margot en Lucas dit ook wel leuk zouden vinden.

Deze keer hebben we geen tickets op voorhand geboekt, maar vorige keer ben ik te weten gekomen dat er telkens een aantal plaatsen over blijven voor walk-ins of mensen die last minute afzeggen.

We rijden dus op goed geluk richting Ano Nuevo en mijn passagiers genieten van de zeezichten onderweg. Bij aankomst hebben we geluk, er zijn nog genoeg plaatsen vrij omdat het vandaag redelijk frisjes is. We bekijken eerst de film over zee olifanten en daarna volgen we de geleide wandeling.

Vorige keer waren er nog veel mannetjes op het strand, maar nu ligt het strand al minder vol en zien we vooral vrouwtjes die hun pasgeboren pups aan het voeden zijn. Hier en daar ligt er nog een mannetje te luieren.

Er staat veel wind en we zijn blij dat we een jas hebben meegenomen want tegen het einde van de wandeling begint het toch redelijk koud te worden.

Bovendien sterven we bijna van de honger, dus we springen de auto in en rijden verder door naar de haven van Santa Cruz, waar we op een terras buiten, afgeschermd van de wind opwarmen in het zonnetje en zonder problemen ons bord volledig leeg eten :)

Ik had vriendelijk aan Margot gevraagd of ze een verslagje wou maken voor op de blog en ik vermoed dat Delphine het als huiswerk op de lijst heeft gezet :). De kinderen houden hier een dagboek bij om hun avonturen later aan hun vriendjes op school te kunnen vertellen.

Margot was redelijk gefascineerd door de zee olifanten en ze heeft haar werk goed gedaan. Haar verslag is een mooi infotekstje geworden over de zee-olifanten en ze is er goed in geslaagd om de dag kort samen te vatten. ;-)

Op zaterdag 25 februari 2012 zijn we samen met Leen naar de zee-olifanten gaan kijken in Ano Nuevo aan de kust.

Ieder jaar komen ze aan wal. De vrouwtjes komen vooral om te bevallen. De mannetjes komen wat later als de vrouwtjes al bevallen zijn. De mannetjes vechten vaak voor vrouwtjes. Hoe meer vrouwtjes ze kunnen versieren hoe beter. Babies zijn heel belangrijk voor de natuur. Je kunt de mannetjes makkelijk onderscheiden van de vrouwtjes. De mannetjes hebben een soort slurf als neus. De vrouwtjes hebben een spitse neus. Wat ook raar is voor ons is dat voor de zee-olifanten het motto is: "Hoe dikker hoe gezonder". Het is ongelofelijk hoe dik ze zijn.

Als de mannetjes verliezen of te vroeg aankomen op het strand en de vrouwtjes nog niet bevallen zijn gaan ze naar "Looser-Beach".

Het was een geweldige dag maar wel erg winderig. Gelukkig had ik mijn jas aan.

Als je meer wilt lezen over ons vorig bezoek aan Ano Nuevo SP of nog meer over zee olifanten wilt te weten komen, dan kan je dat lezen in vorige blogpost: zeeolifanten in Año Nuevo SP

bezoek Ann en Raf part 3: Yosemite

Gisteren zijn we in het donker tot aan de ingang van Yosemite gereden en dus hebben Ann en Raf geen flauw idee waar we ons bevinden en zijn ze 's morgens al door het raam aan het turen om een indruk te krijgen van de bergen :) Wij laten ze nog even in spanning wachten en zwijgen wijselijk over het feit dat ze straks nog hun ogen de kost gaan geven. Het is winter in Yosemite, maar dit jaar is er totaal nog niet veel sneeuw gevallen en zelfs een deel van de watervallen lopen nog...

We beginnen de dag bij tunnelview en stoppen dan een eerste keer aan Bridalveil falls om tot aan de voet te wandelen. In de schaduw hebben we onze handschoenen en muts van doen, maar in de zon begint het al een aangenaam trui-weertje te worden.

Er is totaal niet veel volk in de vallei want het is te koud om te kamperen en al het wildlife is in hun winterslaap. Af en toe komen we wel een eekhoorn of een hert tegen. We parkeren de auto en wandelen op ons gemak naar het visitor center en verder naar Yosemite falls.

Daarna beginnen we aan het eerste stuk van het mist trail en gaan tot de eerste voetbrug waar we een blik op Vernal fall kunnen werpen. We wandelen niet verder want de zon begint al te zakken en de trappen zijn reeds afgesloten voor de winter en volgens de rangers is het John Muir trail vol ijs en redelijk gevaarlijk.

We keren dus maar terug en amuseren ons aan het begin van het trail met op een paar grappige rotsformaties te klimmen en onnozele poses te houden.

Nu dat onze wandeling wat korter uitvalt dan voorzien, besluiten we om nog voor zonsondergang tot aan de Mariposa grove te rijden om aan Ann en Raf de sequioa's te laten zien, want de grove is ook nog open door de milde winter.

Als het begint te donkeren rijden we richting de central valley en komen in Madera terecht waar we een hotel nemen en gaan eten in een steakhouse. De frisse berglucht heeft onze honger aangewakkerd, maar wanneer we de steak voorgeschoteld krijgen, moeten we toch even slikken van de portie en kunnen we niet anders dan ons te overeten. Wanneer we buiten komen is het aan het stortregenen (wat wilt zeggen dat het sneeuwt in Yosemite, mogen wij even van geluk spreken dat we telkens goede timing gehad hebben qua weer).

zeeolifanten in Año Nuevo SP

Een bezoekje aan het Año Nuevo state park, een klein uurtje hier vandaan, stond al een tijdje op de bucketlist, want iedere winter is dit park de favoriete plaats voor de grootste kolonie van Northern elephant seals ter wereld om aan land te komen en zich voort te planten.

Ookal kan je het hele jaar door wel een paar zee olifanten vinden op het strand aan Año Nuevo point, toch is het tussen december en februari het interessants om te gaan kijken, want dan is het het broed seizoen en ligt het strand afgeladen vol met groepjes zeeolifanten, kan je de gevechten zien tussen de grote mannetjes en kan je ook al in de duinen de kleine pups spotten die pas geboren zijn. Bovendien brengen deze grote dieren het grootste deel van hun leven op zee door en komen ze enkel aan wal om te vervellen, bevallen en te paren, dus de kans en tijd om deze dieren te bestuderen is beperkt.

Het enige nadeel is, dat tijdens het broed seizoen toegang tot het park enkel toegelaten is als je het interpretive programma volgt waarbij je een gegidste wandeling kan maken en up close kunt komen met de zee olifanten. Dit programma is echter zo populair, dat je redelijk op voorhand al reservaties moet maken.

Olivier had dus al een maand geleden 2 plaatsen gereserveerd voor de begeleide wandeling deze middag.

Het is midden januari, maar het zonnetje schijnt en met een windstopper aan, valt het heel goed mee om aan de zee te zijn. We krijgen een stevige wandeling van 3 mi/ 5km voorgeschoteld over duinen, door het zand en tussen de zeeolifanten in hun natuurlijke habitat. De wandeling duurt zo'n 2,5 uur aangezien we onderweg regelmatig stoppen om van de natuurgids wat meer informatie te krijgen over de zee olifant.

We moeten eerst nog een stukje wandelen van het Marine education center naar de afgebakende zone in het park ter bescherming van wildlife, maar we worden getrakteerd op mooie zichten op de kliffen en de oceaan, en in een mum van tijd staan we aan de kleine exhibit-hut waar er schedels, botten en huid van zeeolifanten uitgesteld staan om eens aan te voelen en van dichterbij te bekijken en waar we worden opgewacht door onze gids.

Vanaf hier wandelen we onder begeleiding in het beschermd gebied verder richting south point en Bight Beach.

Tijdens het broedseizoen, van begin december tot en met maart, komen de zeeolifanten aan land om te bevallen en te paren. De mannetjes houden gevechten voor het verwerven van het paringsrecht met de vrouwtjes van begin december tot en met januari. Zwangere vrouwtjes komen aan land om te jongen van eind december tot begin februari, en moeders zogen hun pups voor ongeveer een maand, daarna paren ze opnieuw en keren terug naar de zee. In het begin van maart, zijn het merendeel van de volwassen zeeolifanten terug verdwenen. De pups blijven achter tot begin april, genietend van de zon en om te leren zwemmen.

Tijdens de lente- en zomermaanden keren de zeeolifanten terug naar de stranden rondom Año Nuevo om te vervellen.

In december arriveren eerst de mannetjes, gedurende die periode houden deze enorme stieren zich bezig met gewelddadige bloederige gevechten om hun ​​machtspositie vast te stellen. De succesvolle, meestal oudere en sterkere mannetjes krijgen de grootste harem en dus het meeste kans om zich voort te planten en de 'Alpha' bull zal een paar maanden fameus veel moeten paren en vechten om zijn harem te behouden. Tegen het einde van het broedseizoen zijn deze alpha mannetjes veel gewicht kwijt en staan vol met littekens van de vele gevechten en vaak sterven ze van uitputting en verwondingen later in zee, na hun laatste krachtinspanning om zoveel mogelijk nazaten te verwekken.

Eind december beginnen de vrouwtjes toe te komen op het strand en vormen ze 'harems' op de stranden van het State Reserve. 3 tot 6 dagen nadat ze aan land zijn gekomen, bevallen de meeste van een pup dat vorig jaar verwekt was. Meestal is het maar 1 pup, die ze dan voor een maand zoogt en daarna in de steek laat. De melk van de moeder is zo rijk aan vet dat de pups heel snel groeien en aandikken. 24 dagen na de bevalling zijn de vrouwtjes weer vruchtbaar en paren ze meermaals met het alpha mannetje van de harem om dan mid maart terug naar hun voedingsbodem te zwemmen in het midden van de Stille oceaan om aan te sterken voor de nieuwe zwangerschap.

Op weg naar de viewpoints over Bight Beach moeten we door de duinen en we worden plots tegengehouden door een ranger. We moeten heel stilletjes verder wandelen want op nog geen 2m van ons ligt er een mannetje te slapen... Eenmaal boven op de duin, zien we overal zeeolifanten liggen. Aangezien het mid januari is, zien we zowel mannetjes, vrouwtjes als al wat kleintjes op het strand liggen. De meeste liggen gewoon te baden in de zon, maar af en toe zien we een jong mannetje een poging doen om tot bij een vrouwtje van de harem van een andere te geraken. Tot een gevecht komt het meestal niet, wat gebrul en gedreig en het jongere mannetje druipt alweer af.

Op de weg terug, moeten we weer langs het slapende mannetje, en dan wordt het plots spannend. Terwijl de helft van de groep al gepasseerd is, wordt het mannetje wakker en voelt zich bedreigt en begint op ons af te komen om ons weg te jagen. 

De groep stuift uiteen, want ookal lijken het logge beesten, toch kunnen deze dieren zich redelijk snel voortbewegen (al blubberend) en hebben ze een intimiderende set slagtanden waarmee je liever niet in aanraking komt...

Gelukkig stopt hij na 2m en legt zich weer neer nu dat hij niet meer wordt lastig gevallen. De rest van de groep die terug was gelopen, zoekt een andere veilige weg om terug op de duin te komen. We zijn blij dat we er enkel met de schrik op het hart vanaf komen. Achteraf gezien is het leuk dat we een zeeolifant in actie hebben gezien en wat meer avontuurlijk wandeling hebben gehad en door het lopen hebben we het allemaal terug warm gekregen want de koude wind van de zee begon in onze kleren te kruipen :)

Na 2,5 uur staan we terug aan het Marine education center, waar we ook nog een kijkje nemen in de verschillende exhibits alvorens terug naar onze auto op de parking te wandelen.

Nog meer info over de zeeolifanten in Año Nuevo.

Het is ondertussen al 16u gepasseerd en de zon staat al laag aan de horizon, we beslissen om nog even te stoppen aan San Gregorio state beach om de zonsondergang te zien alvorens door de foothills via La Honda terug naar huis te rijden.

Meer foto's van deze daguitstap kan je zien in dit facebook album