Palo Alto Baylands Reserve

Vandaag mogen we de sleutels van ons appartement ophalen, het is stralend weer en nadat we met de fiets tot Oak Creek gereden zijn, beslissen we om nog wat van het weer te genieten, het is ideaal voor een fietstocht naar Baylands reserve, niet te warm en niet teveel wind.

Met de bikemap van Palo Alto op zak doen we uiteindelijk een tour van 20 miles in totaal. Via de iets veiliger wegen waar er een fietspad is en de fietsbrug over de highway 101 rijden we tot aan de bay waar we direct in het Palo Alto Baylands Reserve komen, een prachtig stukje natuur dat gelukkig nog bewaard gebleven is. We volgen het adobe loop trail en komen tot de ondervinding dat er een verbinding is naar het shoreline lake waar we gisteren nog gestopt zijn.

Op nog geen kwartiertje fietsen zitten we dus volledig in ongerepte natuur, maar het is zondag dus er is veel volk op wandel die net als ons besloten heeft na de slechte regendagen te profiteren van het weer. Ik vermoed dat in de week je hier heel rustig kunt genieten en uren kunt doorbrengen met wandelen of fietsen. Als ge wilt kunt ge dus van Palo Alto tot helemaal in Mountain View wandelen langs de bay. een echte aanrader !

We keren huiswaarts voor het donker wordt, want we hebben onze fietslichtjes vergeten en hadden nog andere dingen op het programma staan. We willen nog snel even langs Ikea om meubeltjes te kijken in de showroom en eventueel al iets mee te nemen. We halen er de meetlat bij want als we in de markthal kijken naar de dozen zullen we moeten puzzelen wat we in de auto krijgen en wat niet, want hier verhuren ze geen camionetjes die ge in allerijl kunt huren als ge tot het besef komt dat niet alles op de kar in de koffer past. (Wat ik dus ook al een keertje heb meegemaakt aan de Ikea in Zaventem.) Uiteindelijk nemen we enkel een matras mee. En laten we de rest voor wat het is, dat komen we wel een andere keer halen.

De tijd vliegt, de maand is alweer gedaan en dinsdag komt onze eerste bezoeker al ! Peter komt voor een week naar Silicon Valley voor business en passeert natuurlijk ook langs zijn nichtje en collega bio-informaticus...

Auto gekocht!

De volgende stap naar onze aanpassing aan de 'American way of life': een auto. De eerste week hadden we een huurauto genomen, kwestie van in het begin wat vrijheid te hebben om appartementen te bekijken en het was zeker geen overbodige luxe.... Alles gaat zoveel sneller en eenvoudiger, overal grote parkeerterreinen en grote afstanden tussen points of interest. De Amerikaan en zijn auto ...

Vorige week zagen we dus een degelijke wagen, niet te oud (2001) op de stanford postdoc mailing list, dus onmiddellijk gebeld en na een korte inspectie en checklist bleek dit een goede keuze zeker qua prijs/kwaliteit. We waren beide heel opgetogen over onze vondst maar voor we tot aankoop konden overgaan moesten we ons wel eerst informeren over verzekeringen natuurlijk. Zonder verzekering rondrijden is geen goed idee. ...
Dus snel even internetten op de Stanford campus in een warm lente-zonnetje (ook al is het nog januari). Maar blijkbaar is een goed verzekering niet gemakkelijk te vinden op basis van ons Belgisch rijbewijs. Gelukkig zijn we volhardend en na 4-tal telefoontjes vinden we een verzekeringsagent die ons een verzekering kan aanbieden zonder dat we binnen de 30 dagen een Amerikaans rijbewijs moeten halen.

Ook was het nog even puzzelen hoe we dan wel die auto zouden betalen , want het banksysteem is nogal raar en internationale overschrijvingen zijn redelijk duur. Na opzoekwerk naar de verschillende tariefen, totdat het onze oren uitkwam, hebben we de proef op de som genomen en gewoon het bedrag uit de muur gehaald...
We hebben even kunnen genieten van het gevoel van rijk te zijn , met zoveel bankbiljetten op zak :)

We hebben een dag later dan de knoop doorgehakt en een blauwe VW Passat sedan gekocht van een Amerikaanse post-doc die binnenkort verhuist. Een redelijke man, die ons nog heel wat tips gaf over de auto, onderhoud en DMV registratie.
Een Amerikaanse nummerplaat is immers verbonden met de auto en niet met de persoon, dus moeten we de auto bij de DMV (department of motor vehicles) gaan registreren.
Een niet echt plezante vooruitzicht want de verhalen zijn zoals voor de meeste overheidsdiensten hier niet echt opbeurend. Lange wachtrijen, chaos en een verloren dag, maar ja het kan niet anders. Binnenkort zal je hier alles over kunnen lezen :-s
Leen gaat immers komende maandag een eerste poging wagen om deze administratieve rompslomp achter de rug te krijgen... Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we al een paar testritjes en verkenningstochten achter de rug hebben met de auto, want een auto opent een zee van mogelijkheden die we plots wel kunnen doen.

Social security

Eergisteren heb ik mijn aanvraag ingediend voor social security nummer (SSN). Dit is een belangrijk nummer hier in de VS want alles hangt hier aan vast: bankrekening, huurcontract, internet abonnement, ... als je geen social security nummer hebt, dan lukt het niet of bekijken ze je alvast als een alien. Dus een belangrijke stap in het administratieve proces die al deze bovenstaande zaken mogelijk maakt. Wel opletten als je een J1 visum hebt want je mag pas 10 dagen na bevestiging van je visum in de SEVIS database je SSN aanvragen want anders zit je nog niet in de database. Er is wel geen mogelijkheid om dit op voorhand te controleren, een afspraak maken is niet mogelijk dus gewoon op goed geluk er naartoe gaan en hopen dat ze in Washington jouw informatie hebben ge-update.
Ik had al enkele verhalen gehoord en gelezen dat een SSN aanvragen een chaos van jewelste is dus ik had mij op het ergste voorbereid en mij erbij neergelegd dat ik hier toch zeker enkele uren zou overdoen. Dus 's morgens vroeg vertrokken met mijn fiets naar Redwood City. Ongeveer 6 mijl van onze tijdelijke verblijfplaats hier in Palo Alto dus goed te doen. Tot mijn verrassing kwam ik al na een half uurtje aan bij een degelijk office block waar niet echt veel volk te bespeuren viel. Ik parkeerde mijn fiets en nam mijn papieren mee, op naar de 2nd floor. Ik werd vriendelijk begroet door een politie-agent en na een korte controle kreeg ik een nummertje, echter er bleek eigenlijk niet echt veel volk te zitten. En ik kreeg nauwelijks te tijd om mij neer te zetten toen mijn nummer werd afgeroepen. Geen 5 minuten later was mijn aanvraag ingediend, nu maximum 2 weken wachten en ik heb mijn Amerikaanse identiteit. Na een uurtje in totaal was ik al terug in ons appartement, opdracht volbracht. Dus 's morgens vroeg gaan loont misschien wel om niet te veel tijd te verliezen, nu hopelijk binnen enkele dagen/weken mijn SSN nummer in de bus!

Tech tour

Het is weer weekend en tijd om iets non-adminstratief te doen...
We hebben nu een auto en beslissen om op aanraden van het lokale visitorcenter de 'Tech tour' te volgen
Deze tour brengt ons langs de bekendste hightechbedrijven in Silicon valley zoals daar zijn:
HP, Apple, Google, Intel, Sun, Yahoo alsook langs 2 huizen waar er geschiedenis geschreven is:
De garage van HP in Palo Alto en de garage van Steve Jobs in Los Altos waar beide gelijknamige computers zijn ontworpen. Het is maar een gewoon huis, maar de brievenbus vond ik zeer geslaagd :)
Ook passeren we via een aantal recentere bekenden zoals facebook en linked in.

Google heeft een geweldige campus waar alles aanwezig is: wasserette, restaurant en zelfs een beachvolleyveld om een beetje af te reageren...
Er staat zelfs een skelet van een dino op de binnenplaats.

Als we verder doorrijden richting de bay, komen we uit op Shoreline lake, een mooi meer waar de meeste watersporten kunnen beoefend worden. Ook lopen er een aantal trails rondom waar men uitzicht heeft op de achterliggende bay. Een leuke plaats om te ontspannen en het ligt niet eens zover van Palo Alto vandaan. Er is ook een gezellig clubhouse waar men een kleine snack kan eten op het afgeschermde terras dus ik kan mij inbeelden dat veel mensen in de zomer hier de koelte en verfrisssing komen opzoeken.

's Avonds hebben we afgesproken met Catherine en Piet, twee Belgen uit het Leuvense die hetzelfde avontuur als ons zijn begonnen , maar dan al in april vorig jaar. Heb ze leren kennen via haar blog (met dank aan Karla voor de referentie) waar ik ongelofelijk veel gelijkenissen kon lezen en zelfde ervaringen en problemen. Ge moogt drie keer raden waar we het die avond allemaal over hebben gehad...
Zowat alle administratieve rompslomp is bediscussieerd en de vergelijkingen met Europa en België werden vaak bovengehaald, maar het was heel gezellig en opluchtend om eens over dit alles te kunnen spreken en te zien dat we blijkbaar niet de enigen zijn die soms rare situaties tegenkomen en die ook moeite hebben met een aantal aanpassingen aan het dagelijkse Amerikaanse leven.

Avondje uit

Vandaag dus de auto gekocht en we hebben direct als proefrit een poging ondernomen om naar Half Moon Bay te rijden, maar dan los door de bergen gewoon Sand Hill road rechtstreeks naar zee dus de 84 volgen, halverwege zijn we al zeeziek ookal hebben we nog geen streepje zee gezien en bovendien begint het te stortregenen zodat de plezant slingerende bergwegen veranderen in verradelijke moeilijk te berijden wegen met een groot gehalte van aquaplanning opportuniteiten.
Als we boven komen aan Skywood, beslissen we toch maar terug te keren want de auto is eigenlijk nog niet geregistreerd en het zou ons maar overkomen dat we al iets tegenkomen nog voor we goed en wel echt eigenaar zijn van de auto...
Bovendien hebben we vanavond afgesproken om te gaan eten met Marie en haar verloofde Jason.

We spreken af aan de fontein aan "Pizza my heart" proudly named "Eat my Pizza" by Oli G :) en gaan dan op Ramona street een gezellige Creperie binnen , het is precies alsof we in een stukje Frankrijk binnen stappen, we worden zelfs in het Frans aangesproken. Het eten is dan ook boven de normale standaard en zelfs de prijs valt goed mee.

We zetten onze avond verder in "The Rose & Crown", een pub die een beetje verdoken ligt aan een parkeerterrein tussen 2 blokken. Ze afficheren trots op hun uithangbord dat ze een grote selectie Belgische bieren schenken , dus dat belooft...
Echter ons enthousiasme daalt al als we zien dat ze ipv hoegaarden, Wittekerke bier op de kaart hebben staan. Niet getreurd, zal waarschijnlijk goedkoper zijn om dit bier in te voeren... De prijzen zijn schandalig duur voor een flesje bier, Olivier en Jason gaan voor de Delirium Tremens en ik zie dat ze Lindemans framboise op de kaart hebben staan , dus dat is snel gekozen. Marie neemt het zekere voor het onzekere en houdt het op een wit wijntje. Mijn framboise blijkt in een grote fles te zitten (weet zelfs de prijs er niet van) maar dat blijkt heel interessant te zijn als Marie en Jason ook wel eens willen proeven van dit bier...
We babbelen over zowat alles wat al is foutgelopen in de voorbije weken en Marie en Jason zijn momenteel hun trouw aan het plannen dus hier kan ik als kersverse bruid nog heel veel nuttige tips en must-do's aanraden.

fieldhockey in Palo Alto , CA, USA

Vandaag is het de eerste mooie dag van deze week... wel nog wat bewolkt maar het is droog!
Rond de middag passeer ik bij Olivier zijn werk en rijden we samen met de fiets door naar Oak Creek want we kunnen ons huurcontract tekenen.
We hebben nu officieel een woonst gevonden en het strafste is dat we maar 0.4 miles van Olivier zijn gebouw zitten en dat hij dus maar 5 à 8 minuutjes moet wandelen. Zal later nog wel eens ons appartment beschrijven...

Om 6 pm maak ik mij klaar om te gaan hockeyen !! jawel vanavond de 1e training van 2,5u, geen regen dus nu dagen er een 10tal dames op , jong en oud en ik wordt hartelijk verwelkomd, ben ondertussen al bekend als de Belgische die al een paar keer aan het veld heeft gestaan in de regen en van mijn membership info hebben ze ook gezien dat ik op hoog niveau heb gespeeld in België dus de verwachtingen zijn hoog. Had beter moeten vermelden dat ik eigenlijk nog steeds aan het recuperen ben van een voorste kruisband operatie :)

We beslissen om een wedstrijdje te spelen op een kwart veld en ik word al meteen tot "secret weapon" van ons team gebombardeerd. Nergens voor nodig, want deze dames kunnen ook aardig hockeyen, er zijn verschillende niveau's van beginners tot ex-internationals aanwezig en de teams zijn goed ingedeeld. sommigen zijn redelijk technisch en hebben een groot loopvermogen , maar qua tactiek kunnen ze toch nog wel wat verbeteren. Ze hebben hier dezelfde "defauts" als in België...bv. aanvallers met oogkleppen op en dus enkel naar voor stormen en vastlopen ipv eens achterom te kijken en het spel te verleggen... Ach ja, het doet me even mijmeren naar mijn teamgenootjes in Leuven :) Overall heb ik toch de indruk dat het niveau hier gelijkwaardig is en zelfs wat hoger dan in Leuven.
We blijven stevig doorspelen tot 20u en wanneer ik thuiskom heb ik een gevoel van zalig moe zijn...

Ik neem een verkwikkende douche en merk dan dat ik een berichtje op mijn gsm heb staan dat Olivier met Chris en zijn collega ene gaan drinken zijn in the Old Pro...(die bar met de mechanic bull)
Dus ik trek mijn jas aan en ga de mannen vergezellen in de pub en een beetje bijtanken :)

Leen leert bloggen

Leen leert bloggen !! Jawel na het mooie weekend, passeert storm nr.4 ! Vandaag is het menens dus ik beslis van vandaag lekker binnen te blijven en eens uit te zoeken op welke manier ik iedereen op de hoogte kan houden van de nieuwtjes hier. Want altijd diezelfde vragen en alles 3 keer vertellen aan telefoon, begint toch wel een beetje te vervelen :):)

Na een beetje surfen en opzoeken, is deze blog het resultaat geworden van wat prutsen en klikken, ondetussen al ontdekt hoe er nog foto's op te smijten en Olivier ook toegang gegeven opdat hij ook in zijn pen kan kruipen. Zelfs al een soort link/blog via facebook geplaatst zodat iedereen op de hoogte is van nieuwe posts...

Het enige dat ik nog wil verbeteren is een kadertje bijplaatsen met een klok van Belgie en van California zodat ik niet meer als eerste vraag aan telefoon krijg: "hoe laat is het nu daar??"
Wie mij kan helpen , laat maar weten !

Normaalgezien is er vanavond weer een mogelijkheid om te gaan hockeyen, namelijk mixed hockey, dus wat steviger dan het pick-up hockey op woensdagavond. Gelukkig bereikt de email met rain cancellation mij nu op tijd , zodat ik niet opnieuw alleen aan het veld zal staan !! Blijkbaar speelt Jasper (de hollander van de friday morning coffee) ook hockey en reageert hij dat hij het spijtig vindt dat er door dit klein beetje regen geen hockey zal zijn vanavond. Ik laat ook nog even weten dat we in België wel wat meer gewend zijn en dat er geen hockey zou bestaan als we moeten cancellen due to rain , want it always rains in Belgium :)
Aangezien ik toch zit te bloggen en te internetten, zorg ik ervoor dat ik mijn membership in orde breng bij USA fieldhockey, NCFHA en Palo Alto hockeyclub zodat ik vanaf nu de mogelijkheid heb om bijna elke dag te gaan hockeyen als ik wil (Ma, di, wo, do en in competitieseizoen ook in weekend)

Ik word helaas niet gespaard en moet toch door dit hondenweer, want we hebben geen brood en drank meer in huis... Ik rijd naar de goeie bakker in Stanford shopping center en zie de bewakingsagent al vreemd naar mij kijken als ik als enige met de fiets door de mall wandel. Echter de blik van de mexicaan in de 7eleven store 2 blokken van onze woonst, was goud waard, het water druipte dan ook van mij af toen ik binnen kwam vallen :) (een regenbroek zou handig zijn geweest, of nog beter een zwempak, maar een beetje regen houdt een belg toch niet tegen??)

Sun is shining !!

Het is weekend en... na een week regen en storm is de zon van de partij !!
We maken van de gelegenheid gebruik om eens onze fietsen goed te testen en rijden richting Stanford campus om fietsgewijs de omgeving te verkennen want fiets is koning op de campus.

wanneer we passeren aan de main quad en palm drive, zien we een limousine staan en als we omhoog kijken, zien we zowaar een zeppelin voorbij vliegen... Het is duidelijk dat het typisch Californisch leventje weer op gang getrokken wordt, als de zon uit zit, dan komen de limo's en andere rare dingen van stal :)
De campus ziet er ook totaal anders uit met een streepje zon...

In het resource center hadden ze mij een wandeling aangeraden vlakbij de campus: The Stanford Dish walk"
dus fietsen we verder door en zoeken de ingang van het domein. Stanford heeft zoveel plaats dat ze eigen satelliet radiotelescopen hebben staan en zelfs een eigen deeltjesversneller (SLAC) met daarrond een prachtig golfterrein. rondom de radiotelescopen ligt er een recreationeel wandel/loop trail van 3.5 miles dat overdag toegankelijk is voor het publiek.

 

Het begin van de wandeling is direct om U tegen te zeggen want het domein ligt in de foothills of Palo Alto en het gaat hier dus stevig naar omhoog. Maar we worden zeker beloond voor de inspanning want als we boven komen hebben we een panoramisch zicht op Silicon valley en de bay met zelfs daarachter de bergen. In de verte kunnen we zelfs een deel van de skyline van San Francisco zien !

Er is blijkbaar veel volk die ook willen genieten van de zon, we zien hier mensen van allerlei allooi rondlopen.
De ene ingepakt met winterjas, handschoenen en muts, de andere moedig aan het joggen in topje en korte broek, jong en oud, gezinnetjes en eenzaten, wollen truien , north face addicts, roze trainingspakken, tennispolo van de jaren 70,... de gekste kerel van al liep in blote bast en surfshort zowaar. Ok de zon is van de partij, maar het is nog geen zomer en de thermometer komt maar in de buurt van de 18° met een fris windje! Het is nog even wennen dus aan de persoonlijke kledingstijl en "je m'enfoutisme" van de Amerikaan.

We doen er een dik uur over om heel de dish loop af te wandelen en het doet deugd van wat fysiek actief te zijn. Olivier komt tot de constatatie dat wandelen met zijn schoenen toch niet je dat is, gelukkig is het voordeel hier in USA dat de winkels in het weekend open zijn tot 22u en zelfs open op zondag, altijd.

Wanneer het tegen 5.30 pm begint donker te worden , keren we moe terug naar huis en eten onze buikjes vol. Om 7 pm lenen we nog even de auto van Chris om naar één van de grote sportwinkels te rijden om sportschoenen te zoeken. Na 20 minuten hebben zowel Olivier en ik nieuwe sportschoenen gevonden en het komt goedkoop uit want het zijn solden , geef toe: adidas en nike sportschoenen voor $70 tesamen , dat is toch een koopje !

Zondag:

Zoals het traditie is op een zondag, slapen we tot kort voor de middag en besluiten na onze actieve dag gisteren om er een lazy sunday van te maken met NFL football op de tv, een beetje opzoekwerk op internet voor meubels en een auto. 'S avonds komt de buur van Chris even op bezoek om samen gezellig een paar flesjes wijn te kraken en bij te babbelen.

Het weekend is weer voorbij gevlogen !

nieuwe week, nieuwe uitdagingen

Maandag 18 januari:

Olivier is op zijn werk nog maar pas begonnen of hij heeft al een dagje vrij...
Vandaag is het Martin Luther King day een vrije dag voor de academische wereld. Leuk want de winkels zijn wel open...MAAR het stormt in California. Donder, bliksem , gietende regen ,the whole package ! We beslissen om er dus maar een luie namiddag op de sofa van te maken aangezien we fietsen hebben zonder spatborden...
Ja inderdaad , zonder spatborden , want "hey, you don't need fenders in California, it never rains!"
Welja , dat hebben we dus de volgende dagen aan den lijve ondervonden :)

Toch even buitenhuis gegaan om naar de bookstore te gaan op de campus. Hebben hier veel over gehoord.
En inderdaad dit is echt de moeite waard voor een bezoekje on a rainy day... een verdieping met boeken over alle mogelijke thema's, zeteltjes om eens rustig te kunnen bladeren, een afdeling gifts van Stanford waar ge de gekste dingen vindt met een Stanfordlogo op. Op de bovenverdieping is er dan de kledingafdeling van Stanford en een computerstore. De kelderverdieping is dan eerder bedoeld voor de office supplies en alles van potlood tot  paperclips zijn hier te vinden. Het leukste is boven in de bookstore: een koffiebar en een hoop tafeltjes, dus ge kunt hier wel een paar uur zitten lezen , chatten , studeren, ...


Dinsdag 19 januari:

Ben via de site van Stanford en een aantal emails te weten gekomen dat er wel wat te beleven valt op hockeygebied hier in Stanford. Gisteren in de bookstore ben ik toevallig één van de beste speelsters van het hockeyteam tegengekomen, Camille Gandhi en heb haar direct aangesproken over hockey hier in de omgeving. Ze was vrij enthousiast en vertelde mij dat de hockeycoach in het winterquarter een PE class fieldhockey geeft op dinsdag en donderdag en dat ik best daar even binnensprong om in contact te komen met Lesley Irvine (haar coach). Vandaag dus onderneem ik mijn eerste poging om een beetje te kunnen hockeyen.
Om klokslag 3p.m. sta ik aan het Ford center want ik had via email nog eens nagevraagd waar de class gegeven wordt. Geen kat te bespeuren, ga maar aan de balie vragen of ik wel juist ben en ze sturen mij naar het hockeyveld aan de overkant van de sportcampus. Na 10 min stappen, kom ik aan het hockeyveld toe , maar daar staan alleen maar jongens die lacrosse spelen. Informeer dus maar even aan de knappe Lacrosse coach of hij iets weet over een hockey class en waar die dan wel doorgaat. Hij vertelt mij dat normaalgezien de class inderdaad op het veld zou moeten doorgaan , maar dat de les mogelijks gecancelled is wegens onweer. Blijkbaar in mijn wandeling van 10min in een stralend zonnetje heeft het gebliksemd op het terrein en achteraf verneem ik dat zelfs een deel van de campus 3u zonder stroom heeft gezeten!!! Hij laat mij ook weten dat ik best Lesley Irvine op zoek in het Ford center (waar ik dus vandaan kwam), dus ik terug naar de overkant.
Ondertussen is het al 4.15 p.m. en is de les gedaan. Maar in het Ford center weet niemand waar ik de fieldhockey coach kan vinden totdat ik maar op goed geluk bij een mevrouw in haar bureau binnenval en de situatie uitleg. Gelukkig is zij heel behulpzaam en na een 5 tal mensen opgebeld te hebben kom ik te weten dat het bureautje van Irvine te vinden is op de kelderverdieping in het gebouw dat naast het hockeyveld ligt. Off we go again...
Helaas is er niemand meer aanwezig wanneer ik eindelijk voor de deur sta...
Conclusie: geen hockey vandaag, maar ondertussen heb ik al wel het grootste deel van de sportfaciliteiten van binnen en van buiten gezien en begin mijn weg al te kennen.

Maar van uitstel komt geen afstel aangezien ik ook vernomen heb dat op woensdagavond de Northern Californian Field Hockey Association (NCFHA) pick up hockeysessies voor vrouwen houdt, om buiten het seizoen gezellig een beetje samen te spelen.


Woensdag 20 januari:

Storm nr. 2 en 3 razen over de peninsula. Op het nieuws berichten over modderstromen aan de kust en higways die onder water staan , maar hier is het voor de moment beetje aan het onweren en regenen. Niks om ongerust over te zijn , stelt niks voor vergeleken met een zomers onweer met wolkbreuk in België, maar blijkbaar zijn ze hier in California dit soort weer niet gewend.
Om 10 am vertrek ik naar het resource center voor wat meer informatie te sprokkelen , maar als ik daar aankom, hangt er een klein geel post-it aan de deur dat wegens het weer er niemand aanwezig is vandaag.
Een beetje regen en heel de staat functioneert niet meer !!
Tijdens de middag laten ze mij nog even weten dat er een mailtje zal rond worden gestuurd door NCFHA moest de training geannuleerd worden wegens regen.
Om 6 pm maak ik mij klaar om te gaan hockeyen, voor de moment regent het niet zo fel, geen email gekregen dus ik beslis om met de fiets te gaan , helm op , regenjas aan en hockeystick aan mijn rugzak gesjord. Zo vertrek ik voor een de pick-up hockey session...
Echter als ik daar aankom is er weer niemand te bespeuren, na een 20tal minuten komen er nog 2 dames opdagen die blijkbaar van San Francisco en San José helemaal naar Stanford zijn gereden. Maar na 10 minuten beslissen we om toch maar terug te keren naar huis.
Tijdens de terugrit, breekt het onweer los en ik kom helemaal doorweekt thuis. Stuur toch even een mailtje terug om te laten weten dat we met 3 aan het veld stonden. Ik krijg antwoord dat het een spijtig misverstand was en dat er een mailtje is verstuurd om te cancellen.tot zover poging 2....
Er is toch één positieve noot vandaag: onze applicatie voor het appartement is goedgekeurd, nu enkel nog een handtekening op het huurcontract zetten en wachten op onze internationale overschrijving en then we have our own place !!


Donderdag 21 januari:

3e keer goede keer?? Vandaag is het weer de PE hockey class, maar juist als ik op het punt sta om te vertrekken krijg ik een email dat de locatie veranderd is.  Daar geraak ik niet meer op tijd met mijn fietsje dus ik geef het op voor deze week. Zal wel hockeyen wanneer het niet regent , zodat ik zeker ben dat het doorgaat !
De vrijgekomen tijd is welgekomen want dan kunnen we even bij Oak Creek passeren om het contract te ondertekenen en de kleurtjes te kiezen voor de muren in ons appartement... 
Nu nog enkel de muren laten schilderen en dan mogen we op het einde van de maand erin.


Vrijdag 22 januari:

Vandaag is het weer de "spouse friday morning coffee", same people just another week... Marie is ook weer aanwezig en samen sneaken we onderuit en gaan naar het resource center dat vandaag hopelijk wel open is. Gelukkig staat de deur nu open wanneer we toekomen en krijgen we massa's informatie over alles wat we maar vragen. Ondertussen is het middag, dus stelt Marie voor om te gaan lunchen aan Tresidder union. We praten en blijken heel veel gemeenschappelijk te hebben , onze lunch loopt uiteindelijk uit tot half 2 :) dit is zeker voor herhaling vatbaar !

Golf for the first time...

Het eerste weekend dat we uitgeslapen zijn kondigt zich aan.

Gisteren onze fietsen gekocht en nog wat rondgekeken. We duiken vroeg ons bed in want zondag hebben we veel op de agenda staan...

Vandaag neemt Chris ons mee voor onze eerste ervaring in één van de populairste sporten hier in the area: GOLF. Op naar de driving range in Santa Clara.... we krijgen wat uitleg hoe we zo'n goflclub moeten vasthouden en wat nu een golfswing is en slaan erop los.

Na zo'n dikke 2u, en 100 balletjes later, lukt het al aardig. Voor mij al wat gemakkelijker dan voor Olivier, aangezien hockey en golf toch ongeveer hetzelfde is. nl. met een stok tegen een balletje slaan :)
Alhoewel het een totaal ander manier van slaan is. Bij golf gaat het allemaal om zo stil en relax mogelijk te kunnen zwaaien en dan vliegt de bal het verst. Mijn persoonlijk record staat nu op 140 yards...
Als we zo rondom ons kijken , brengen we het er al bij al nog niet zo slecht vanaf... Onze leercurve is beduidend steiler dan de gemiddelde Amerikaan :)

In de namiddag hebben we onze afspraak in Oak Creek en vullen we alle nodige documenten in om over te gaan tot huren. We hebben immers niets beters gevonden in tussenstijd en beslissen dan maar om volledig voor dit appartement te gaan. In de loop van volgende week weten we het antwoord.

's Avonds gaan we uit in Palo Alto want morgen is het een vrije dag. Martin Luther King day...
We komen terecht in een sportsbar "The Old Pro" echt overal flatscreens tegen de muur zonder geluid met allemaal verschillende sporten. Ze serveren hier gewoon Stella en er zijn maar 3 maten: een glas, een pitcher of een beerzooka. Dat laatste is een tube met een soort tap onderaan en ge kunt hier dus een 10tal glazen uitschenken. Dat is vooral interessant als ge met een stuk of 4 man zijt. (zouden ze in België ook moeten invoeren)
Verder is er nog een echte mechanische stier waar naarmate de avond vordert, steeds meer beschonken meisjes een poging op wagen om zo lang mogelijk erop te blijven zitten. Wel grappig om ze bezig te zien!
Deze bar straalt gewoon de Amerikaanse sportmentaliteit uit en al bij al is het nog redelijk gezellig om hier te eten en even te blijven drinken.

Wat ons vooral bevalt hier in USA is dat ze hier niet meer binnen mogen roken. Geen stinkende kleren en irriterende rook voor de ogen... Dat ze in België hier maar een voorbeeld aan nemen en dat algemeen rookverbod er snel doorkrijgen. Wat het verminderen van clienteel betreft, is er hier toch niets van te merken , de kroeg zit stampvol met jonge twintigers en dertigers.

"You have to BIKE in California"

Hey hey,

Aangezien we dus geen auto hebben en toch wat rapper ons willen verplaatsen in Stanford, hebben we onze eerste aankoop gedaan: fietsen met alles erop en eraan want fietsendiefstal is ook hier hoog gerangschikt in de crime-list.

Bovendien hebben we ook geopteerd voor een helm want het verkeer is hier toch nog wat drukker met al die amerikanen in hun dikke slees....

friday morning coffee

Vandaag de eerste dag zonder auto... dus maak ik handig gebruik van de gratis shuttles van Stanford, de Marghuerite. Een klein kwartiertje wandelen tot aan het calltrain station en dan is het gewoon en kwestie van op de juiste bus te springen. Mijn bestemming: Het Bechtel International center waar ze vandaag alles gaan vertellen over het "spouse program" tijdens de koffie van 10 tot 12u.

Het eerste wat mij opvalt als ik de assembly room binnenkom is dat er maar 1 man te bespeuren is en al de rest zijn vrouwen. Na even onwennig rond te kijken en alle mogelijk infobrochures te bekijken, meng ik mij in de debatten. Ik leer Marie kennen een Canadese die een dag ouder is dan mij, het klikt meteen. Ze studeert eigenlijk nog in Toronto maar doet haar opzoekwerk hier in de bibliotheek van Stanford terwijl haar verloofde hier werkt. Voor de rest is hier 2/3 duitser en hebben ze allemaal een baby (van 1,5 maand oud tot 2 jaar oud). Het gespreksonderwerp wordt al snel alleen nog maar babytalk... en meer in het frans en het duits dan in engels. Marie en ik voelen ons wat buitengesloten en wisselen snel adres en telefoonnummer uit om ergens anders af te spreken.
Gelukkig spotten we dan de enige mannen in het gezelschap (een Duitser en een Nederlander, jaja) en vernemen dat Jasper ("den hollander") een meeting organiseert onder mannen in de plaatselijke pub. Marie en ik solliciteren of we niet met de mannen meemogen ipv hier te zitten op de friday-morning coffee... Helaas it's guys only...
Vat het niet verkeerd op, de friday morning coffee was niet saai en useless, maar het dient om andere mensen in dezelfde situatie als jou te leren kennen...en so it did... Zal nog wel een paar keer binnenspringen om te zien of er nieuwe mensen zijn toegekomen die nog geen kleine hebben en meer raakvlakken met de single jonge vrouw bezitten zoals actief willen zijn en zin voor advontuur hebben.

O ja,  vorige week hebben we ook het telefoondebacle afgesloten...
Vermits we naar appartementen aan het zoeken waren , moesten we een amerikaans telefoonnummer kunnen opgeven. Dus wij dachten: "We springen even binnen bij de eerste de beste provider voor een andere simcard". WRONG ! Het blijkt dus enorm moeilijk te zijn om gewoon alleen een simcard vast te krijgen. Aangezien alle gsm's hier simlocked zijn. Bij AT&T beweren ze dat het alleen gaat met een abonnement (waar we geen recht op hebben want geen social security nummer en dat loopt voor 2 jaar), bij T-mobile konden we een prepaid phone kopen met simcard en die dan ergens laten unlocken om over te steken in eigen telefoon. Verizon en Sprint zijn al helemaal geen optie want die gebruiken een ander soort netwerk dan de klassieke gsm's...
Maar het enige dat wij willen is gewoon een simcard ZONDER telefoon, want die hebben we al. Na heel de situatie uit te leggen dat we al een telefoon en belgische simcard hebben en enkel willen switchen van kaart af en toe, kunnen we toch bij AT&T een prepaid "pay as you go" plan verkrijgen met enkel de aankoop van simcard....
perfect hetgene dat we zochten , zelfde als pay and go van proximus (dataplannen en al die opties hebben we niet van doen) en we zetten er alleen maar een bepaald bedrag op om te bellen in noodgevallen en contact te nemen met nationale nummers aangezien we via de gratis wifi op Stanford toch kunnen communiceren via skype.
Olivier en ik zijn dus nu in het bezit van een amerikaans gsmnummer. Alweer een stapje dichter bij de inburgering!
(BTW gelieve niet meer te bellen of smsen naar onze belgische nummers want die simcards steken ergens veilig weg en checken we om de maand ofzo)

Olivier is vandaag een ganse dag gaan werken, maar laat mij al gauw weten dat hij niet goed kan functioneren want hij kan niet deelnemen aan de coffeebreak aangezien hij niks heeft om koffie in te doen. NO coffee, no work... en blijkbaar is er in heel het gebouw geen kop of bekertje te vinden (Stanford is going green , all the way) dus ik passeer even langs de store aan Tresidder Union waar ik een echte Stanford mug vindt.
 Onderweg zie ik dat de fietshelmen bij de campus bike shop in promotie staan... en  we hadden beloofd aan Tom om veilig te fietsen, dus check ik even of er een mooie helm tussen zit want het oog wilt ook wat...
En vermeld dit even later ook even bij de express-levering aan de desk van Olivier. Waarop hij meteen een volgende opdracht geeft om er dan maar 2 te gaan kopen en hem verder met rust te laten want nu kan het echte werk beginnen...

Ach wat een leventje als "spouse" :)

Stanford ID & Oak Creek

Dinsdag 12 januari

Vandaag zijn we officieel members of Stanford University geworden. We hebben een heuse ID-kaart met foto en al. Olivier heeft dit vooral nodig om in het systeem te staan en emailadres en dergelijke te krijgen.
Voor mij is het vooral interessant om gebruik te kunnen maken van de zalige sportfaciliteiten hier op campus en om eventuele classes te volgen als spouse. Blijkbaar krijgt ge met ID-kaart ook een aantal kortingen voor aankopen van Stanford merchandise en items uit de bookstore. Is allemaal mooi meegenomen.


Donderdag 14 januari

Vandaag hebben we nog een laatste dag onze huurwagen dus we moeten het onderste uit de kan halen. Aangezien Olivier vandaag zijn postdoc-orientatie heeft , trek ik er alleen op uit en rijd richting de heuvels. Ik kom terecht in Sharon Heights met een privé golfterrein. Mooi landschap maar de appartementen zijn minder en stel u voor dat we iedere dag die heuvels moeten opfietsen, pfff.

In de namiddag hebben we een afspraak in Oak Creek dat vlak langs de campus ligt en Olivier dus te voet zou kunnen gaan. Wanneer we om 2pm het appartement bezichtigen zijn we meteen verkocht, dit is nu eens eindelijk een "licht en luchtig" appartement, op een prime location en met de nodige faciliteiten! We nemen een optie en informeren alvast naar de application en credit history issues. Blijkt dat ze hier gewend zijn van foreigners over de vloer te krijgen dus is het hier geen probleem...
Zondag moeten we beslissen of het dit appartement wordt , of dat we nog iets beters tegen komen.

Bij het zoeken naar appartementen is het ons al duidelijk geworden dat locatie alles is en dat het toch beter is van een of ander vervoermiddel te hebben want te voet is het allemaal net iets te ver.
Dus de rest van de dag houden we ons bezig met het zoeken naar bikeshops en 2ehands fietsen om zo snel mogelijk ons terug mobiel te kunnen maken als we straks onze auto moeten inleveren. Na een 5tal winkels vinden we onze gading doen een testrit en vinden we een fiets die groot genoeg is voor Olivier zodat hij niet kan klagen over zijn rug. Bovendien blijkt dat een nieuwe fiets eigenlijk beter is dan een tweedehands vermits het sales zijn.

bij het zoeken van een fiets zijn we weer met iets nieuws geconfronteerd. Het eerste wat ze vroegen in de winkel was hoe groot we zijn.... MAAR wij werken met het metrisch systeem dus ik ben 1m70 en Olivier 1m95, en zij werken met feet en inches. Geen idee hoe ge dit moet omzetten want zelfs mijn convertor op mijn iphone kan dit niet in 123. Uiteindelijk is er een kerel in de winkel die goed is in het meten met het blote oog en leren we dat ik 5'7" groot ben en Olivier 6'5"... Voila alweer wat nieuws. Het gaat toch nog even duren eer ik dat systeem hier gewoon ben , miles, feet, inches, square feet, lbs, gallons...


Voor het donker wordt leveren we de huurauto in en wandelen terug naar onze tijdelijke verblijfplaats in het centrum van downtown Palo Alto. Al bij al was het een productieve dag waar we veel hebben bijgeleerd.

zoektocht naar appartement

Vrijdag 8 januari

vanmorgen al direct last van jetlag... al om 6u smorgens klaarwakker. Er zit niks anders op dan op te staan en zo goed mogelijk de dag door te komen. Aangezien we een huurauto hebben voor een week, moeten we er het beste uithalen en profiteren om de buurt te verkennen en op zoek te gaan naar een appartement. Eerst doen we een kleine wandeling langs University Avenue, de hoofdstraat met alle actie in Palo Alto. We zitten momenteel bijna in het centrum, in een zijstraat van University Av. Handig toch !

Daarna halen we de huurauto uit de garage en rijden een paar blokken rond. We worden direct geconfronteerd met een aantal andere verkeersregels dan in België. Het is even wennen aan de speed limits, de verkeerslichten die achter het kruispunt staan, het rechts afslaan ookal is het verkeerslicht rood...

Vandaag hebben we zowat heel de buurt verkend en de typisch Amerikaanse shops en ketens bezocht. Safeway, Trader Joe's (zelfde als Aldi), Wallmart, Whole foods, Sears, Macy's, Bloomingdales,...
We waren eigenlijk op zoek naar een deftige bakker, maar dat blijkt niet zo evident te zijn.
echter om 4pm zijn we compleet uitgeput en niks meer waard, dus doen we een vroeg avondslaapje, alvorens terug wat bij positieven te zijn en de verschillende TVkanalen te checken op favoriete TV-series en films.

Weekend :Zaterdag 9 januari en zondag 10 januari

We vervolgen onze zoektocht in het weekend, blijkbaar is dit een beter moment om appartementen te bekijken, zelfs op zondag kunt ge bij de rental offices terecht. Op zondag zijn er zelfs heel veel open houses, maw. kunt ge naar woningen gaan kijken die te koop staan en omwille van de crisis vindt ge nu op iedere hoek van de straat wel een bordje met een pijl naar een of andere "open house". Dit is wel eens interessant om te doen , maar als ge de prijzen van huizen zit , dan denkt ge wel twee keer na. Voor zo'n bedrag koopt ge in België 2 huizen! Dus dit is way out of our league ! Terug naar 1br en 2br appartementen dan maar, want de huurprijzen zijn ook al om u tegen te zeggen.

Via craigslist zoeken we een aantal adressen van appartementen in de buurt en gelukkig zijn er aan de meeste complexen wel een rental office of een manager aanwezig, dus we stippelen een route uit via google maps en bezoeken zo in de ganse week een 20tal appartementen.

Tijdens die zoektocht botsen we op het hoofdkwartier van Facebook en passeren we de Apple store waar we natuurlijk eens moesten binnenspringen.

Ook verkennen we de redelijk nieuwe Ikea die hier maar ene mijl verder ligt. Even groot als die in Nossegem, alleen is er 5x meer parking aan. Het interessante is hier wel dat de prijzen nog goedkoper zijn vermits ze in dollar staan en bovendien waren er in januari ook nog eens sales.
We hebben dus maar direct een dekbed en kussens gekocht.

Bij het bekijken van de appartementen hier in de buurt van Stanford valt ons meteen op dat ze hier in Amerika nog overal kamerbreed tapijt hebben liggen en niet zomaar een tapis plaintje, maar zo van dat dikpolig tapijt zodat ge elkaar kunt besluipen in huis. Helaas geeft dit de meeste appartementen ook direct een ouderwetse look. Hardwood floors zijn hier nog niet in. Ook zijn de meeste kamers nogal donker en persoonlijk willen we toch eerder een licht en luchtig appartement huren. Bij sommige complexen is er een zwembad of een fitness aanwezig wat wel interessant is als ik hier de eenzame werkloze echtgenote ga zijn.
Helaas geven de zwembaden eerder een gevangenisgevoel dan een vrij gevoel omdat ze overal een groot hek rondom zetten en ge dus een gevoel krijgt dat ge in de zoo zit als ge op een zetel aan het zwembad zou zitten. Het zal wel een reden hebben maar echt aanlokkelijk ziet het er niet uit.

Tijdens onze zoektocht doorkruisen we zo Menlo Park, Palo Alto en Mountain View. Er zijn wel een aantal potentiële kanshebbers, maar als we dan informeren naar hoe we de procedure moeten opstarten, dan stuiten we op een eerste probleem. Ze vragen allemaal naar een credit check en een credit history, maar aangezien wij foreigners zijn , hebben wij nul, nada, nougabollen qua credit history... Ge moogt nog een millionair zijn in Europa, hier in USA hebt ge zogezegd geen geld, als ge geen credit history hebt en zijt ge dus niet kredietwaardig...
Gelukkig hebben sommige verhuurders al wel door dat er aan Stanford studenten wel iets valt te verdienen en dat de meesten wel capabel zijn om de huur te betalen, of ze verhogen de waarborg.

Een ander probleem is het openen van een bank-account. Aangezien de meeste verhuurders een deposit vragen via een check , hebben we een Amerikaans rekening nodig. Blijkt echter dat we om een rekening te kunnen openen een permanent adres moeten kunnen opgeven en dit bewijzen door een rekening te presenteren van nutsvoorzieningen ofzo. Hoe kunt ge nu een rekening tonen die ge moet betalen via bank als ge nog geen bankrekening hebt ???? Over een oneindige lus gesproken...

Gelukkig blijkt dat ik bij Bank of America wel een rekening kan openen als student en mijn fondsen worden gesponsord door mijn ouders. Whatever, works fine for me :)
We krijgen wel geen credit-card vast dus een credit history opbouwen zal pas zijn wanneer we een social security number hebben. Wel doet de bankbediende een geste door mij 2 dozen checks te geven. Als hij nu ook nog een infobrochure zou hebben hoe we die moeten gebruiken dan zou het helemaal goed zijn. Het banksysteem is hier nogal ouderwets, alles wordt nog via checks betaald en dus op papier verhandeld. Zelfs als ge online een check doorstuurt, schrijft de bank die uit om aan de ontvanger te geven , die daar dan mee naar de bank teruggaat om dan via deposit terug op zijn rekening te zetten. Het systeem van overschrijvingen wordt hier maar zelden gebruikt in tegenstelling tot Europa waar bijna alles via wired transfer wordt gedaan en tegenwoordig online niet veel meer wordt uitgeprint. Het overschrijven in USA is echter immens duur om over de tarieven van internationale overschrijvingen nog maar te zwijgen.
Het beste is nog om geld gewoon van Belgische rekening af te halen aan een ATM automaat en dan in die zelfde ATM automaat een deposit te doen op Amerikaanse rekening.
Tot zover het bankdebacle...

Going "overseas"

Eindelijk is het dan zover: We verhuizen naar California!!
'smorgensvroeg nog even paniek want er is in de nacht weer een 10tal cm sneeuw gevallen en als we de gordijnen opentrekken ligt alles onder een wit sneeuwtapijt. Hopelijk geraken we op tijd in de luchthaven want met die verstrengde veiligheidsmaatregelen moeten we er al 3u op voorhand zijn...
Gelukkig is het nog voor de ochtendspits en rijd het al bij al nog vlotjes, zodat we om 7u toekomen in Zaventem.

Eerste stop: de Brussels airlines desk waar Tante Sophie werkt. Ze verschiet wanneer ze ons ziet met enkel 4 valiezen en een 2 overvolle rugzakken handbagage. "Is dat alles wat jullie meenemen?" Ja dus, aangezien we niet meer mogen meenemen dan één valies per persoon die dan nog maar 23kg mag wegen en onze portemonnee niet zo vol zit om alle toeslagen te betalen. Echter 4 was het absolute minimum om heel onze kleerkast nog in te krijgen na grondige selectie.
Sophie wijst ons meteen de weg naar de incheckbalie waar we eigenlijk nog een beetje te vroeg zijn , want er valt nog niets te beleven ,buiten dan een paar senioren die volhardend de eerste willen staan in de rij en hiervoor alle middelen gebruiken, duwen, zuchten, zagen  (Tss en dan zeggen ze dat de jeugd van tegenwoordig geen fatsoen heeft!)

Bij het inchecken toch weer even paniek, want blijkt dat de Amerikaanse ambassade in Brussel een enorm fout heeft gemaakt in mijn visa. nl; ben plots een jaar ouder geworden. Ze hebben waarschijnlijk mijn visum samen met dat van Olivier verwerkt en onoplettend Olivier zijn geboortejaar overgenomen bij mij. Is te begrijpen want we verjaren elk op de 3e van de maand en schelen maar ene jaar. MAAR toch, dit zou nooit mogen gebeuren ! (Moet zelf ook wel toegeven dat ik bij ontvangst van mijn paspoort wel naar de mooie layout en foto heb gekeken en naam heb gecontroleerd , maar los over die fout heb gekeken).
Gelukkig laat de steward mij toch op de vlucht en hoop ik dat ik hier verder geen problemen meer mee ga krijgen aan de douane.

Volgende stop: de extra controle aan de douane...
Dank aan de slimmerd die op kerst een bom meenam op een vlucht naar Detroit !! Aan de X-ray doen we uit voorzorg al maar alles uit dat mogelijks kan biepen , tot en met trouwring toe. Maar wanneer onze rugzakken door het machien passeren, trekt de douanebeambte toch rare ogen als ze heel die wirwar en rommel ziet die we allemaal in onze handbagage meeslepen. (Boeken, laptop, harde schijf en zelfs de wii) Met als gevolg dat zowel Olivier als ik onze rugzak voor een eerste keer moeten leeghalen want blijkbaar kan hun toestel niet door boeken zien...
Maar dit is nog niet het ergste, halverwege de terminal is er een tweede checkpoint opgesteld waar we nog eens gefouilleerd worden en waar we nu echt alles uit de rugzak moeten halen tot het kleinste zakje toe, ze bladeren zelfs door de boeken om te zien of er niks insteekt!!
Gelukkig was ik bij een vriendelijke vrouw die er het grappige nog van inzag toen ze al die dingen uit mijn rugzak zag komen en ze heeft me zelfs opgewekt geholpen om alles er terug in te steken nadat ik heel het verhaal had verteld dat we naar California verhuisden en dat ik dus normaal niet al die rommel in mijn handbagage meeheb. "Veel succes en gelukkig is het daar lekker warm" was haar afscheid...

Onze eerst vlucht gaat van Brussel naar Atlanta. een vlucht van zo'n dikke 10u die zonder veel problemen verloopt. Eerst onze valiezen gaan oppikken en opnieuw door de douane, in Atlanta hebben ze al de fameuze body-scanner, maar gelukkig moeten kiezen ze random slachtoffers uit en moet niet iedereen erdoor. Toch is het hier hetzelfde ritueel als in Brussel, Alle electronica moeten we uit onze rugzak halen , wat bij ons dus wilt zeggen dat we bijna de hele rugzak moeten leegmaken... Al bij al gaat die nog vlot en onze valiezen liggen al op de bagageband te wachten, gewoon even rijden naar de andere band en we kunnen verder naar de terminal.

We zijn er bijna...
bijlange niet bijlange NIET ! Blijkt dat in Atlanta 3/4 van de vluchten gecancelled zijn wegens sneeuwstormen dus ook die van ons naar San Francisco en dat ze bovendien de luchthaven gaan sluiten. Na veel rondzoeken, rondvragen en aanschuiven aan balies kunnen we verkrijgen dat ze ons op een vlucht naar San Francisco in stand-by zetten. Onze frustratie is groot wanneer op het einde van het boarden juist de 2 voor ons op de lijst nog meekunnen en wij niet meer. We bereiden ons al voor op een overnachting in de terminal van Atlanta... want "al de vluchten na 19u worden sowieso gecancelled uit voorzorg want er is een sneeuwstorm op komst". Gelukkig blijkt dat het enige vliegtuig dat nog vertrekt, er eentje naar San Francisco is dat rond 21u plaatselijke tijd zo vertrekken en waar we nog opkunnen. Na nog een uurtje vertraging wegens "de-icing of the airplane" en wachten op clearance, stijgen we uiteindelijk toch op om 23u voor een 6u durende vlucht naar San Fran.

Als we toekomen in San Fran , ligt de luchthaven er verlaten bij want het is ondertussen 3u 'snachts plaatselijke tijd en normaal zijn er dan geen vluchten meer. Ons leed is nog niet geleden, want bij de bagageclaim blijkt dat er maar 3 van ons vier valiezen toegekomen zijn. We zijn duidelijk niet de enigen want aan de lost bagage desk staat een lange rij aan te schuiven. We beschrijven snel onze zak, krijgen een nummer mee en gaan op zoek naar de rental car terminal. Aangezien er geen leven meer is op de luchthaven, nemen we moederziel alleen de shuttle naar het andere uiteinde van de luchthaven en komen binnen in een hal waar enkel nog een man de vloer aan het stofzuigen is. Tiens, er staat toch "24/7 open"...
Olivier vind ergens in een kantoortje achterin een man die met veel tegenzin onze papieren voor de auto in orde brengt en zegt "kies maar een auto uit".

Zo gezegd zo gedaan , het wordt meteen duidelijk dat het amerikaanse cliché ook klopt dat er geen kleine auto's bestaan en dus nemen we maar op aanwijzen van de parkeerwachter een klasse hoger. Eindelijk kunnen we op weg naar Palo Alto (Gelukkig hebben we geleerd uit vorige reizen en heeft Olivier de weg volledig uitgeprint). Na een kwartiertje over highway 101 komen we aan in downtown Palo Alto waar we Chris uit zijn bed zetten om 4u30...

Er liggen 2 zachte matrassen op ons te wachten en na even te skypen naar het thuisfront vallen we eindelijk na een reis van 30u in slaap.

Goodbye Belgium goodbye

Op zaterdag 2 januari was er onze afscheidsdrink om al onze vrienden nog een laatste keer te kunnen zien en om hun gezichten te kunnen opslaan in ons geheugen want de meesten zien we voor een gans jaar niet meer...

Onze poging om onze bar leeg te maken was een verdeeld succes aangezien het begon te sneeuwen en dus de meesten verstandig toch maar een beetje minder dronken.
Niettegenstaand was het heel gezellig en leuk dat we iedereen nog eens hebben kunnen spreken , knuffelen en op een goede manier afscheid hebben kunnen nemen. En bovendien weten we nu dat er zeker 25 man in onzer living kan zitten :)

Merci aan iedereen voor jullie aanwezigheid en de leuke kaartjes en kadootjes !!!

Enkele sfeerbeelden:

Welkom

Hey iedereen,

Aangezien we nu niet meer in België zitten en iedereen toch wilt weten wat wij hier zoal uitspoken , ben ik eens beginnen zoeken hoe een blog werkt...

Bij deze, welkom op onze blog

Leen

(25 jan 2010)