Solar Eclipse roadtrip part 1: driving all the way to Utah!

Woensdag 16 may 2012:  Palo Alto to Barstow

We besluiten last minute dat we de annular eclipse willen meemaken op een mooie locatie, namelijk Bryce point in Bryce Canyon National Park. Olivier is nog niet in dit park geweest, dus we slagen 2 vliegen in een klap en springen woensdagavond laat, na snel al ons kampeergerief bijeen geraapt te hebben in de auto en rijden richting Utah...

Op die paar uur tijd, geraken we nog in Barstow waar we een motel nemen om de volgende morgen uitgerust verder te kunnen rijden.

Donderdag 17 may 2012: Mojave NPRES to Bryce Canyon NP

Nu dat we toch vlakbij Barstow zijn, stoppen we aan het Mojave River valley museum om een paar stempels voor mijn collectie te vinden, maar het is helaas nog gesloten zo vroeg in de ochtend.

We rijden een kleine ommetoer door Mojave National preserve, maar hebben pech want het Kelso VC is ook al afgesloten omwille van een elektriciteitspanne en zelfs een plaspauze was niet mogelijk.

Dus rijden we verder naar Las Vegas. We waren eerst van plan om nog een detour te maken via Red Rock canyon, maar we moeten redelijk wat mijlen afleggen eer we op de eindbestemming zijn, dus bollen we verder op de I-15 naar Utah.

Op de staatsgrens stoppen we eindelijk voor die gewenste pauze aan het Nevada Welcome Center in Mesquite langs de I-15. Het is al 2pm en bij het oversteken van de stateline van Arizona naar Utah , verliezen we eensklaps een extra uur (mountain time) dus we belanden rond 3pm in St. George waar we een laat middagmaal verorberen.

We houden kort halt aan het Zion -Kolob Canyons VC, maar er valt hier niks te doen binnen onze beperkte tijdslimiet, dus we zullen hier nog eens moeten terug komen als we een minder verre bestemming als doel hebben, want het is zeker de moeite waard om eens de scenic drive te doen of te komen backpacken.

We blijven de I-15 volgen naar het noorden tot we in Cedar City arriveren, waar we even rond rijden op zoek naar het Cedar Breaks Headquarters om uit te vissen of we al via het Cedar Breaks national monument kunnen doorsteken naar Bryce Canyon. Voor ons vertrek hadden we nog snel de website geraadpleegd, maar daar stond vermeld dat het nog steeds gesloten is. Onze vreugde is dus groot als we te horen krijgen dat het juist de dag ervoor open is gegaan!!

We rijden omhoog naar het Brian Head skiresort en Cedar breaks NM, het kleine broertje van Bryce canyon. Ook al is het een van de kleinere parken, toch is het zeker de moeite waard om te passeren want het heeft majestueuze vergezichten en we zijn blij dat we de kans hebben om langs hier te passeren. We stoppen snel aan alle viewpoints om de vergezichten te bewonderen en duiken snel terug de auto in want hier op 10.000ft staat er toch maar een fris windje.

Ondertussen met al dit sightseeing is het al na zessen en onze eindbestemming ligt nog een uurtje rijden van hier, dus we zetten nog even door... bewonderen op de weg nog de Red canyon op de scenic byway en om 7.30pm komen we toe aan Bryce Canyon.

We zijn verbaasd over de menigte die rondhangt bij het visitor center, wat blijkt...het is astronomie weekend! Doordat we zo last minute beslist hadden om hier naar de 'ring of fire' te komen kijken, waren we niet op de hoogte dat het ook nog eens Annual Astronomy Festival is, een heel populair event. Normaal wordt dit weekend in juni georganiseerd, maar speciaal voor de verduistering hebben ze het opgeschoven naar dit weekend. YEAH.

Dat brengt natuurlijk zijn voordelen en nadelen mee, het is bijzonder druk waardoor de kampeerplaatsen al lang vol zitten en aangezien we vandaag een slordige 450 mijl in een dag hebben afgehaspeld,+-7u in de auto hebben gezeten, hebben we geen zin om nog op zoek te gaan naar een camping in de buurt, dus nemen we maar een kamer in de Rudy Inn (die bijzonder genoeg, jaja, nog kamers vrij hebben).

Oorspronkelijk waren we van plan om te kamperen en de volgende paar dagen het under the rim trail af te wandelen. Maar we vinden het zeker niet erg om nog een verkwikkende douche te kunnen pakken alvorens een paar dagen te backpacken en een goede nachtrust te hebben in een zacht bed.

Nadat we wat opgefrist zijn, haasten we ons naar het visitor center om ons backcountry permit en de bearbox op te pikken zodat we morgen direct van start kunnen gaan. Nadat alle praktische zaken geregeld zijn en we ons genoeg hebben geïnformeerd over het trail en de activiteiten rondom de zonsverduistering, gaan we nog naar Bryce Point, zodat Olivier een eerste blik op het amfitheater kan werpen en pikken we nog de zonsondergang mee.

Bezoek Martine & Co

Een van mijn nichten van de Bruyntjes kant is met haar gezin tijdens de paasvakantie aan het genieten van een roadtrip door California en natuurlijk doen ze ook een stop in San Francisco.

Gelukkig maken ze van de gelegenheid ook gebruik om mij te komen bezoeken in Palo Alto en ze hebben zelfs speciaal paaseieren meegebracht, mjom mjom!

Martine had al wat met mij zitten emailen om tips etc. om hun rondreis te optimaliseren en ik had toen al beloofd om hun rond te leiden in San Franciso... en belofte maakt schuld :)

Ze pikken mij vandaag op in Palo Alto en via de 280 rijden we naar San Francisco en geef ik ze de ondertussen 'signature' 1day tour van de stad (die ik al meermaals beschreven heb op de blog).

In de auto krijg ik al hun verhalen te horen over de parken en steden die ze bezocht hebben en waarvan ze onder de indruk zijn... en ik kan er volledig in meevolgen want ik ben het nog steeds niet beu om in Yosemite rond te wandelen of de grootsheid van de Grand Canyon te aanschouwen of 's nachts in de warme woestijn de flashende reclames en lichtjes te zien van Las Vegas.

Ze logeren voor een paar dagen in de buurt van Fisherman's wharf dus laat ik het centrum aan hen om te verkennen en toon ik ze de meer afgelegen plaatsen zoals de oceanside, de marine headlands en de mooiste zichten op de Golden Gate brug. We rijden ook verder naar Muir Woods om de redwoods te zien.

We stoppen voor een late middaglunch in Sausalito en keren via de painted ladies en Twin Peaks terug naar Palo Alto om de gids (ik dus) thuis af te zetten.

Ik geef ze nog wat tips mee voor de volgende dagen, wat ze nog allemaal kunnen zien in San Francisco alsook op de weg naar LA, want ze zijn nog niet klaar met hun roadtrip.

... ik vermoed dat ze een leuke tijd hebben gehad in SF.
(afgaande op de foto's die ik heb gezien, kan ik dit toch met grote zekerheid aannemen).

En ikzelf vond het ook plezant om familie rond te leiden in mijn 'second home town', dus dat de rest van de neven en nichten ook maar eens het vliegtuig op springen, ze zijn van harte welkom!

Arizona, land der cactussen

Vervolg op 'opwarmen in Arizona ?!'

Dag 2. Tucson-Ajo-Phoenix

's ochtends hangt er een dichte mist en is het ijskoud, de temperatuur schommelt rondom het vriespunt. Gelukkig hebben we een fleece meegebracht, de zomerkleren mogen we in ons valies laten zitten voor heel het weekend.

In de voormiddag staat de oostkant van Saguaro National park op het programma. We rijden richting de Rincon mountains en springen eerst het visitor center binnen waar we nog wat meer leren over de verschillende soorten cactussen die er hier in de woestijn te vinden zijn.

Tegen dat we terug buiten staan, begint de zon een beetje door de wolken te komen. We springen de auto in om de cactus forest scenic drive af te rijden. De drive brengt ons langs nog meer cactussen dan de vorige dag. Er zijn hier ook veel mooie wandelpaden die je verder de bergen inbrengt, maar dat zien we momenteel niet echt zitten aangezien het nogal koud is en we niet echt voorzien zijn om een ganse dag in de bergen door te brengen.

We besluiten van meer naar het Westen door te rijden richting een ander cactus park...Organ Pipe cactus National Monument.

Hoe meer we naar het westen rijden, hoe mooier het weer begint te worden, we krijgen eindelijk blauwe lucht te zien, maar het is toch nog maar 50F (10C). Heel de rit lang rijden we door de Sonoran dessert en het valt enorm op dat 1/3 van het ander verkeer dat we tegenkomen, een border patrol jeep is. Vlak voor de ingang van het park komen we weer voorbij een checkpoint, aangezien het park grenst aan de grens met Mexico.

Organ Pipe Cactus national monument is een redelijk speciaal park aangezien dit de enige plaats is waar men de organ pipe cactussen kan vinden in de VS.

Omwille van deze reden en omdat er nog veel meer bedreigde inheemse planten en dieren hun toevlucht vinden in dit verrassend divers geologisch landschap, is dit nationaal monument ook benoemd door de UN tot een UNESCO International Biosphere Reserve om zijn status als een uitstekend voorbeeld van de Sonora Desert te bevestigen en te beschermen.

En we moeten het beamen, het is zeker een mooi park. Naar gewoonte gaan we eerst naar het visitor center waar ik het niet kan laten om het adult desert ranger programma te volgen (in de meeste parken bestaat er een junior ranger programma voor kinderen, maar op sommige plaatsen kan je als volwassene je innerlijk kind nog eens loslaten:)).

Na het invullen van een paar opdrachten en vragen in de info brochure, leg ik de eed af en krijg ik mijn badge overhandigd door de ranger on duty. Vanaf nu ben ik een officiële desert ranger, WHOOP WHOOP!

We houden een lunch picknick tussen de cactussen en zolang we uit de wind zitten is het verdraagbaar om buiten te zitten. We bekijken even de kaart om de rest van de dag te plannen, want tegen de avond willen we terug in Phoenix staan. We besluiten om zo veel mogelijk van het resterende daglicht te profiteren en zo lang mogelijk in het park te blijven alvorens terug te rijden.

Na de picknick leggen we de 21mijl (34km) lange Ajo mountain scenic drive af. Het meeste van de weg is onverhard, maar het is een absolute aanrader!! De lus brengt je langs de Ajo en Diablo bergketens waar de flanken vol staan met Orgelpijpcactussen en Saguaros. Halverwege kan je ook nog een korte wandeling doen naar Arch Canyon en kan je de natuurlijke boog in de rotswand zien.

Persoonlijk vinden we dit park een stuk beter dan Saguaro NP. Tijdens dit korte bezoek kregen we niet alleen alle soorten cacti en woestijnplanten (zoals de ocotillo, zie foto met Olivier hieronder) te zien, maar spotte we ook een drietal coyotes.

Het laatste dat we nog willen zien, is de zonsondergang.
Maar op de eerste plaats waar we stoppen, komt er meteen een rangerpatrouille naar ons toegereden en de rangers (kogelvrij vest, zwaar bewapend) beginnen ons te ondervragen wat we hier doen etc., want zitten op 4 mijl van Mexicaanse grens. Nadat we hen duidelijk hebben gemaakt dat we maar gewone zotte toeristen zijn die enkel een paar mooie foto's van de zonsondergang willen maken, zegt de ranger ons botweg dat we best wat verder terug rijden. Lichtelijk geïntimideerd door de botte reactie van de ranger (normaal is het altijd plezant om een babbel te slaan met een ranger, maar hier hebben ze duidelijk andere prioriteiten), rijden we dan toch al een stuk terug richting de ingang op zoek naar een goeie plaats.

Even verder vinden we de ideale cactus voor mooie foto's te maken en moeten we enkel nog wachten op de mooie kleurenachtergrond van de zonsondergang.

Bij het buitenrijden van het park, kunnen we het niet laten om ook nog een paar foto's aan het bord aan ingang te trekken.

Vlak daarna moeten we weer door een controle van border patrol. Deze keer mogen we onze papieren/paspoorten bovenhalen, want ze horen dat we geen amerikanen zijn.  Nadat we nog wat vragen beantwoorden en verklaren waarom we een New Mexico nummerplaat hebben terwijl we uit Phoenix komen (rental car, dhoo), mogen we toch doorrijden.

Ookal zijn we net niet in Mexico geweest, toch hebben we al genoeg miserie gehad met grenscontroles en hebben we gelukkig onze papieren bij.

Belangrijke tip: als ge deze parken bezoekt of tijdens een van je reizen in de buurt van de grens komt, zorg dat ge uw paspoort mee hebt en de papieren in orde zijn!!

We rijden nog twee uur in het pikkedonker naar Phoenix. Onderweg komen we NOG eens een controle post tegen. Onze paspoorten komen goed van pas, want met onze Californische rijbewijzen lukte het niet. Ze doen hun werk grondig hier in Arizona. In Chula Vista, San Diego, California vorig jaar december hebben we niks gemerkt van border patrol, terwijl dat de drukste route is naar Tijuana.

De volgende dag vliegen we terug naar San Francisco. Blijkbaar zitten we zowel op de heen als op de terugvlucht op hetzelfde vliegtuig als Lou Amundson, basketter bij de NBA Golden State warriors.

Bij het boarden van het vliegtuig is het wel grappig om Olivier achter de basketspeler te zien staan, want Amundson is 2m06, 11cm groter dan Olivier :). Dit is een van de zelzame momenten dat Olivier eens niet de grootste persoon in de kamer is, maar ik mocht het helaas niet op de gevoelige plaat vastleggen van hem...

Opwarmen in Arizona ?!

Het is winter en we besluiten van nog even te gaan opwarmen in de woestijn voordat we naar België gaan voor de kerstdagen. Eigenlijk had ik nog juist een paar airmiles nodig om gratis naar Europa te vliegen en Phoenix ligt juist ver genoeg om dit te verwezenlijken, dus gaan we een weekendje naar Arizona.

Vrijdag 2 december 2011

We nemen de laatste vlucht van de dag naar Phoenix en wanneer we toekomen en onze huurauto gaan oppikken, vergissen we ons van rij en nemen per ongeluk een grotere auto mee dan dat we gereserveerd hadden. Gelukkig ziet de vrouw aan het loket het door de vingers en wenst ons veel plezier toe met de wagen. Yes, gratis upgrade :) Het is al rond middernacht als we in ons motel arriveren.

Zaterdag 3 december 2011

Dag 1 Phoenix-Tucson

Een fameuze streep door de rekening, het is koud en regenachtig. We besluiten dan maar om nog wat zuidelijker te gaan, richting Tucson en onderweg nog wat nationale parken bezoeken en stempels verzamelen.

Onze eerste stop is aan Casa Grande Ruins National Monument waar er nog restanten te vinden zijn van een oude indianenstam met nog een redelijk intacte Adobe. Op de parking zien we onze eerste grote saguaro cactus, de bekende cactussen vanuit de cowboy films. Ze zijn veel groter dan verwacht! (kijk maar naar de foto met Olivier als referentie)

Toevallig volgen we heel de weg het traject van het Juan Bautista de Anza national historic trail.

Het Juan Bautista de Anza National Historic Trail is een 1.210-mijl lange historische route die loopt van Nogales, Arizona tot in San Francisco, Californië. Het pad herdenkt het verhaal van de 1775-1776 Spaanse expeditie, die destijds langs deze route trok op hun tocht naar Alta (of bovenste) California. Deze groep bouwde de missie en Presidio van San Francisco, de missie in Santa Clara en de Pueblo van San Jose. De meeste leden vestigden zich in de streek die nu gekend is als de San Francisco Bay Area.

Op zich wel een interessant weetje aangezien we, door al onze bezoeken aan de verschillende parken in California en deze dit weekend in Arizona, bijna kunnen claimen dat we deze historische route van begin tot einde hebben 'gevolgd'.

Om deze claim waar te kunnen maken, moeten we eerst nog wat stempels van het trail verzamelen en dus stoppen we halverwege Tucson aan Picacho Peak State Park. De lucht begint er verdacht zwart uit te zien en dus haasten we ons verder naar ons eigenlijk doel van de dag: Saguaro National Park.

Saguaro National Park is vooral bekend om zijn grote saguaro cactussen en bestaat uit twee delen, het Tucson mountain district, ten westen van Tucson en het Rincon mountain district dat meer oostwaarts ligt van Tucson.

Vandaag verkennen we de westkant van het park, het Tucson Mountain district. Onze eerste stop in een nieuw park is altijd aan het visitor center, kwestie van meteen te weten wat de must-do's zijn in de regio. Onderweg naar het visitor center, wandelen we toch even snel het 'desert discovery nature' trail , een lus van nog geen 5 minuten. We blijven wat langer plakken, aangezien de zon even door de wolken komt, en er hier zoveel verschillende soorten cactussen staan, ideaal voor een heuse cactus-fotoshoot, waarbij we het niet kunnen laten om af en toe eens eentje te knuffelen of proberen omver te duwen :)

In het Visitor center zijn we juist op tijd om de informatieve film mee te pikken. We krijgen in 10 minuten te horen dat Saguaros redelijk lang kunnen leven, dat het 75 jaar duurt eer er een zijarm begint te groeien en dat de oudste ongeveer 150 jaar oud worden. Ze zijn het icoon van de Amerikaanse woestijn en groeien alleen maar in de Sonora woestijn, dus enkel in zuidwest Arizona, California en in Mexico. De film eindigt toepasselijk met het scherm dat omhoog rolt en zo een mooi zicht onthult op een bergflank vol met Saguaros.

Wanneer we op aanraden van de ranger de scenic Bajada loop drive willen afrijden, begint het te hagelen en valt er ijsregen uit de hemel. We blijven dus maar in de auto zitten en slagen de picknick plaats op signal hill over en stoppen aan het Arizona Sonora Desert museum. Terwijl we rillend van de kou snel onze sandwiches oppeuzelen, besluiten we meteen om nog verder naar het zuiden te rijden.

We houden halt in Tubac, een klein gezellig dorpje, volledig in Mexicaanse stijl met heel veel kunst gallerijtjes. We springen even binnen in het Tubac Presidio State Park. maar er valt niet veel te beleven.

Nog meer zuidelijk komen we toe aan het Tumacacori National Historic Park, wederom een missie langs het Juan Bautista de Anza trail en hier zijn er nog mooie ruines te bezoeken van de Franciscaanse kerk van Mission San José de Tumacácori.

En we treffen het vandaag, want dit weekend houden ze hier 'La Fiesta de Tumacácori'. Op het grasveld langs de mission staan er standjes met lokaal eten (warme chocomelk :)), plaatselijke kunst, demonstraties van lederbewerking en lopen er levende historische figuren rond zoals meneer Juan Bautista himself! Dit alles wordt opgefleurd met verschillende Mariachi optredens. Zelfs de border patrol is aanwezig met een aantal 'wilde' mustangs speciaal getraind voor grenscontrole. Ik begin een praatje te maken met een van de stoere cowboys en het is duidelijk dat ze bijna even 'wild' zijn als hun paarden want al gauw krijg ik complimenten over mijn mooie blauwe kijkers en staan ze daar met twee met mij te flirten totdat Olivier ook een kijkje komt nemen :)

Uit het gesprek blijkt dat we nog maar 15 mijl van de Mexicaanse grens zijn en dat er een in buffer zone van 30 mijl vanaf de grens constant controles worden uitgevoerd. Het is nog steeds koud, maar we kunnen niet verder naar het zuiden, want anders moeten we de Mexicaanse grens oversteken en daar hebben we geen zin in (teveel administratie etc).

We keren terug naar Tubac, want ook hier valt er vanavond iets speciaals te beleven. Om de kerstdagen te vieren, houden ze hier het 'Luminaria' feest. Tijdens dit weekend, blijven alle gallerijtjes en winkeltjes heel de avond open en de straten en paadjes worden verlicht door traditionele 'luminaria', een papieren lantaarn verlicht door een kaarsje binnenin.

We snuisteren eerst in een paar kunstgalerijen en winkeltjes in afwachting dat het donker wordt. Helaas krijgen we vandaag geen mooie zonsondergang te zien, want het is alweer beginnen regenen. Gelukkig is het maar een 'miezer'bui die passeert.

Wanneer de nacht is gevallen, wandelen we buiten rond om het mooie schouwspel van lichtjes te bekijken. Er zijn sommigen die lichtelijk overdrijven in het aantal kaarsjes dat ze zetten. Maar het is echt wel de moeite om te zien. We spieken even in een van de zakjes en komen tot de constatatie dat de meeste gevuld zijn met de nieuwe 'valse' kaarsjes die hier ook al hun intrede hebben gemaakt. Al bij al geen slechte zet, aangezien het niet echt brandveilig is om een ganse parking vol te zetten met bruine papieren zakken en brandende kaarsen :)

Onze maag en onze koude handen en tenen beginnen te protesteren dus gaan we de lokale pizzeria binnen. Wie had dat ooit gedacht dat we in het kleine dorpje van Tubac een van de beste pizza's voorgeschoteld zouden krijgen in de VS!

Moe keren we terug naar ons hotel in Tucson, onderweg komen we langs een grenscontrole checkstation waar we gelukkig direct mogen doorrijden omdat we er 'betrouwbaar' genoeg uitzien. 
Ondertussen valt de regen weer met bakken uit de lucht...

Ons lumineus idee om op te komen warmen in Arizona valt letterlijk en figuurlijk in het water. Een stemmetje in mijn achterhoofd zegt, dat ik dit had kunnen weten aangezien Olivier een reputatie heeft als het op woestijnen aankomt. De hypothese 'als je met Olivier naar een woestijn trekt,  je er donder op kunt zeggen dat het koud zal zijn of zal regenen' wordt wederom bij deze nog wat aangesterkt :(