Memorial weekend

Dit weekend belooft druk te worden aangezien het een verlengd weekend is (Memorial day) en dit het startshot is voor Amerikanen om voor de eerste keer actief buiten te komen en de bbq van onder het stof te halen of andere activiteiten te organiseren, onze agenda is dus al goed gevuld

vrijdag 28 mei 2010

Vandaag heb ik afgesproken met Marie (canadese) om nog eens de Stanford dish walk te doen, het is warm vandaag, maar er staat ook een stevige wind waardoor het toch maar frisjes aanvoelt. Ik vergeet dus natuurlijk om zonnecreme op te doen en het resultaat mag er wezen , een mooi aangemeten bouwvakkerstenue ! Tijdens de wandeling zien we prachtige vogels in alle kleuren en maten , zo komen we een witte ibis en een blauwe reiger tegen die broederlijk naast elkaar staan. Volgens het informatiebord aan de ingang kunt ge blijkbaar in de foothills van Stanford ook coyotes en mountain lions (aka puma) tegenkomen , maar tot groot genoegen van Marie krijgen we die niet te zien. We eindigen met een fietstochtje naar het museum op de Stanford campus om daar een lekkere lunch te nuttigen in de schaduw van een boom.

's avonds is het South Bay Belgians afspraak en deze keer gaan we met z'n allen eten in de Mongolian Grill in Mountain View. Zeer vergelijkbaar met de Wokdynasty of Chess café in Leuven, alleen is het interieur veel primitiever en de prijzen gelukkig ook spotgoedkoop. Maar de spiceness van de sauzen wordt zwaar onderschat en zowat iedereen heeft tranende ogen en sommigen zelfs de stoom uit hun oren komen van de pikantigheid... Nog een beetje wennen zeker?! :)


zaterdag 29 mei 2010

"On Saturday May 29 2010 Belgica screened the final day of the Queen Elisabeth Competition 2010 (Piano) at The Knoll. We provided traditional Belgian fries during the screening as well as some other Belgian snacks." Belgica website

FRITUUR ELISABETH

Vandaag vroeg uit de veren voor het Belgica event met zelfgemaakte frietjes. Inderdaad, we gaan vandaag van nul beginnen en Amerikanen leren hoe echte Belgische frieten worden gemaakt en geserveerd...
Het is echter voor de meeste Belgen toch nog iets te vroeg opstaan voor in het weekend en na werkloos te wachten tot de lading patatten arriveert, staan we om 11am nog met veel enthousiasme in de aanslag met patattenschillertje.
Als echte gourmands besluiten we ook nog om 'tomaat crevette' alsook garnaaltjes op een blaadje witloof op het menu bij te voegen om het op en top Belgisch te houden. Dit alles kunnen we doorspoelen met een goed pintje bier (Stella en Hoegaarden) en als afsluiter nog wat lekker pralines met echte Belgische chocolade. Een veelbelovend vooruitzicht...

Na 3 uren schillen, wassen, snijden, eerste bak en tweede bak, zijn we tegen 2pm eindelijk gereed om echte authentieke Belgische friet te serveren, in een frietzak met mayonaise!
Amerikanen eten alleen maar ketchup, dus ze keken nogal raar op en waren ook verwonderd dat we onze frieten 2x bakken! AHA the big secret... maar over het feit of ons eten al dan niet lekker is, was er geen discussie nodig, alles was in een mum van tijd veroberd met de glimlach.

Het is een van de eerste hete dagen en we genieten van het feit dat we een aangenaam zacht gazon ter beschikking hebben om een beetje te volleyballen en rustig te relaxen. De hitte wordt ons zelfs teveel maar gelukkig hebben we genoeg drank en schaduw om gezellig te babbelen en te luisteren...

Want er is natuurlijk ook de live streaming van de finale van de Queen Elisabeth wedstrijd voor piano waarvoor we deze activiteit hebben georganiseerd en we volgen ook met een half oor de prestaties van Belgie op het eurosongfestival.

Met dank aan Joachim voor de foto's 


zondag 30 mei 2010

Zondag en  'Memorial day-weekend', plots is het heel druk aan het zwembad en juist nu besluiten we om een lazy sunday te houden.
Het is dag en nacht verschil, normaal zijn er een 5tal mensen aan het zwembad en plots vandaag zijn alle zetels bezet en moet er gezocht worden achter een plaatsje.
Bovendien is er een nieuwigheid: vanaf vandaag zit er een "poolmanager" die onze ID's controleert en alles met argusogen in het oog houdt. Hij krijgt al snel de nickname "poolnazi" omdat hij echt alle regeltjes tot de kleinste letter opvolgt. Amerikanen en hun regeltjes !! om hoorndol van te worden. Hilarisch om hem bezig te zien, lopend achter mensen om hun ID te checken, spelende kinderen stil te krijgen of in het juiste deel van het zwembad te houden (lapswimming priority), glas te bannen en dergelijke.
Een andere nieuwigheid: we gebruiken voor een eerste keer de bbq aan het zwembad die vanaf vandaag iedere zondag wordt aangestoken en iedereen mag vrijblijvend zijn vlees komen bakken of hotdogs komen eten.


Maandag 31 mei 2010

Vandaag is het Memorial day , maar dat wilt niet zeggen dat de winkels toe zijn , integendeel overal zijn het solden.
We besluiten om naar de REI (AS adventure) te gaan om eens te kijken voor kampeergerief. Wat een drukte van jewelste, we geven het al snel op en keren huiswaarts.
Aangezien het vandaag een vrije dag is, lukt het om met een paar leden van Belgica eens 'ene' te gaan drinken vanavond. We maken er een kroegen(zoek)tocht van, ondertussen hebben we al 2 bar/eetgelegenheden gevonden buiten de gebruikelijke sportsbars zoals "The Old Pro", Nola's, The Rose and Crown en Ruby's pub en Gordon biersch. Het wordt Sliderbar, een redelijk nieuwe bar/eetgelegenheid op University avenue en we belanden daarna nog in de wine bar op Ramona street.

Voor ons is het ook deels een memorabele dag want onze blog bereikt de kaap van de 1000 bezoekers sinds de eerste post in januari !!!

verder is het de koudste maand mei geweest sinds het begin van de metingen. El nino slaagt ook hier toe, maar het is nog mooi groen ipv het dorre bruin , maar een beetje warmer mag het stilaan wel worden.

bezoek schoonouders part 6: Death Valley en via pacific hwy naar huis

Het relaas van de laatste dagen geschreven door de moeder van Olivier

Donderdag 20 mei 2010

Vanmorgen vroeg opgestaan en na een lekker ontbijt nog vlug het casino binnen om toch eens een kans te wagen om iets te winnen maar door gebrek aan tijd en geluk, stoppen we maar en verlaten Las Vegas om verder te rijden richting Death Valley.

Onderweg zien we prachtige bergen met de kleuren rossig en groen en de iets hogere bergen hebben nog wat sneeuw liggen op de top. We passeren ook woestijnbossen en vervolgen onze tocht langs een lange eenzame weg maar met een prachtig zicht, de weg heeft wel af en toe en dipje maar in de auto heerst wel sfeer wat muziek, een babbel en soms een slaper (snurker).

We zitten in de middle of nowhere maar soms zien we toch een huis en zelfs een kerkje.
Tegen de middag rijden we Death Valley nationaal park binnen en nemen natuurlijk een foto van de ingang en voelen ook de eerste hitte als we uit de auto stappen (40°C)

Het eerste dat we zien van Death valley is een zoutmeer, eventjes naartoe gewandeld ongeveer 1km in een hitte van 37°C,  daarna zien we ook de Devils Golfcourse, het lijkt precies of de grond omgewoeld is, maar het is gebarsten grond door het zout en de droogte/hitte.

Vevolgens rijden we door de Artist Drive, een kleine detour van de hoofdweg en zien we terug een rotsmassa van groene, roze, lichtbruine pastelkleuren en dan staan we voor het artiestenpalet, een bonte verzameling van kleuren. We passeren Golden Canyon en rijden naar Furnace Creek. De hitte is niet meer te dragen en we zijn blij dat we een goede airco hebben in de auto. Om 15u eten we wat, maar niemand heeft veel honger bij deze temperaturen. We rijden nog even terug naar Zabriskie Point, waar we toch nog even onze moed bijeenrapen en uit de auto springen om het uitzicht te zien.

We rijden verder door richting Stovepipe wells, passeren Mustard canyon en nog vele andere zaken , maar door de grote warmte ben ik een beetje mijn concentratie kwijt. (Mesquite dunes, weg naar Lone Pine via Panamint springs) Om 17u25 verlaten we het park na nog een laatste vistapoint boven op de volgende bergketen.

De temperatuur verlaagt van 104F (40C) naar 80F (27C) boven aan de pas en we moeten de airco uitlaten want het is een hele lange trage klim om de motor niet te oververhitten. Op de weg naar Bakersfield is er heel veel wind en we zien zelfs een vrachtwagen die omvergeblazen is…. We rijden voorzichtig verder en om 20u eten we snel fastfood in de Mc Donalds te Bakersfield en dan rijden we nog even door tot Kettleman city om onze rit van morgen weer wat in te korten. We komen rond 11u30 toe in Super 8 om daar te slapen.

Vrijdag 21 mei 2010

Onze laatste dag van de roadtrip gaat langs de kust, we zien uit over de pacific ocean oftewel grote of stille oceaan. Onze eerste stop van de dag is in San Simeon waar er een hele kolonie zeeolifanten verblijft. Deze periode liggen er vooral vrouwelijke zeeolifanten en wat kleintjes op het strand.

Na weer een heel bochtig stuk langs de kliffen en de kust, houden we een korte rustpauze aan het Julia Pfeiffer Burns statepark waar er een waterval te zien is die op het strand valt, een mooi zicht. Het is veel frisser dan in Death Valley en we moeten onze truien en jassen terug uit de auto halen want er staat een stevige wind.

We komen aan in Monterey waar we lekker eten bij Isabella’s, een italiaan op old fisherman’s wharf, met mooi zicht op de haven waar we zeeotters zien zwemmen en pelikanen zien vliegen. Daarna nog even snuisteren in de winkeltjes op de pier waar ik een halsketting wil, die ik van Olivier en Leen kado krijg voor mijn verjaardag. Dank U.

Tegen 17u verlaten we Monterey Bay en rijden nog even langs een mooi stukje kust in Pacific Grove waar de bloemen in volle bloei stonden. We zien een hele strook mooie paarse bloemen en maken een huwelijk mee aan Lovers point. Nog eventjes stoppen in Santa Cruz, het surfparadijs van California, zowel voor beginners als voor gevorderden zijn er hier goede golven te vinden.

Daarna steken we de bergen door richting Palo Alto, onze eindbestemming en thuis.
We arriveren uiteindelijk om kwart voor 8 in Palo Alto en moe maar voldaan duiken we ons bedje in. o

In totaal hebben we 3000miles gereden = 4800km

Zaterdag 22 mei 2010

Vandaag is het een rustdag, we slapen lekker uit, gaan even shoppen voor kadootjes voor het thuisfront in de bookstore van Stanford.
In de namiddag doen we een kleine wandeling in het Palo Alto Bayland reserve, maar er staat een veel te koude wind, dus kren we snel terug naar huis.
De rest van de dag besteden we aan valiezen pakken en we kruipen vroeg ons bed in want morgen moeten we vroeg op , want moeten al om 5u20 in de luchthaven zijn.

Ondertekend,
Liliane Van Hauwaert

bezoek schoonouders part 5: Utah parks en Las Vegas

Dinsdag 18 mei 2010

Vandaag staat er weer een bekende plaats op het programma: Monument Valley.
We vertrekken rond 8am uit Kayenta nadat we een picknick en wat donuts hebben gekocht voor ontbijt.
 Het is een winderige dag, maar uiteindelijk valt het blijkbaar toch nog wel mee. af en toe dwarrelt er een hoop zand over de weg, maar de zichtbaarheid is nog naar behoren.

Monument Valley is, na de Grand Canyon, de meest bekende scenery in de USA. Velen herkennen de rotsformaties uit de wild wild west movies aka westerns. Monument valley staat ook bekend als het land van John Wayne en Lucky Luke, "a poor longsome cowboy , a long way from home,..." Dit alles doet ons aan cowboys denken en de Far West, toch is deze streek meer met de indianen gerelateerd want Monument Valley ligt in Navajo gebied en is beschermd als een Navajo tribal park.

Ook al ligt de eigenlijke valley in Arizona, toch moeten we een stukje in en uit Utah rijden om er te geraken
Wat valt er nu te beleven in Monument Valley? Wel buiten een hotel en een visitor center met een museum over de deelname van navajo-indianen aan de oorlog kunt ge ook genieten van het bekendste uitzicht op de three Mittens.

Het leukste van al is dat ge een scenic drive tussen de 'buttes' kunt doen van 17 mijl. Voor de minder dappere mensen onder ons, kunt ge met een jeep en gids deze route afleggen ofwel kunt ge dit ook doen met uw eigen wagen op eigen risico. Het is een zanderige off road-weg, om naar de verschillende “monumenten” te kijken, die er nogal hobbelig bijligt en af en toe moeten we zien dat we niet blijven steken in het zand. Maar wat wilt ge midden in de woestijn... Ik amuseer me rot met het rondrijdenv in het zand , en op iedere uitkijkplaats stappen we even uit maar af en toe is er een kleine zandstorm waardoor we snel weer in de auto duiken alvorens gezandstraald te worden. Zo zien we de "three Mittens", "three sisters", "elephant butte" en "camel butte" de revue passeren.

Hieronder een paar foto's aangezien zowel Veerle en Pieter, als Tom en Julie de pech hebben gehad om in een zandstorm te zitten en dus geen steek konden zien van de rotsformaties...

In de namiddag hebben we een mooie maar lange rit naar Page, Lake Powell , dit ligt ook nog allemaal in Navajo tribal gebied. Om 3pm pikken we nog een tour mee in de Upper Antelope canyon. Dit is een hele nauwe canyon waarin door het licht prachtige kleuren te zien zijn. We racen met een open jeep door het zand richting de ingang van de canyon, vakkundig bestuurd door “Irene” onze gids om als eerste toe te komen aan de ingang voor de bussen toeristen toekomen. We hebben een hele goede gids die ons meteen meetroont naar het binnenste van de canyon om daar onze fototoestellen juist in te stellen en dan een hele reeks foto’s te nemen vanuit onmogelijke poses. Het resultaat is ongelofelijk mooi, moeilijk om te verwoorden, kijk maar naar de foto’s.

Tegen de avond brengen we nog een bezoekje aan het visitor center van de Glen Canyon dam en kom ik helaas tot de constatatie dat ik mijn boete van een paar dagen geleden heb verloren, die is vermoedelijk gaan vliegen in één van de windvlagen wanneer we de deur van de auto open deden. Nu ja hopelijk sturen ze mij de papieren op zonder dat ik erachter moet bellen.

Woensdag 19 mei 2010

We vertrekken vroeg uit Page om vandaag een rit te doen door 3 staten met als eindbestemming Las Vegas.
Sommigen hebben goed geslapen, andere dan weer niet. Maar eenmaal in de auto is iedereen weer in form en dat slaaptekort kan wel ingehaald worden tijdens de lange rit.

De weg brengt ons vandaag nog langs één nationaal park: Zion en de weg er naartoe is veelbelovend met prachtig zichten, het noemt niet voor niks de scenic byway.

Wanneer we toekomen in de canyon zelf, springen we op de shuttle bus om op die manier zoveel mogelijk van Zion te kunnen zien in een korte tijd, want we zijn nog maar halverwege onze rit. We nemen de bus tot helemaal aan het einde van de Canyon en doen een stukje van de riverwalk. We spotten een aantal wandelaars die boven op de richel wandelen van Angels Landing, een gewaagde wandeling waarbij ge eerst via een zigzag bijna vertikaal omhoog gaat en dan over een richel van 1m breed moet geraken om beloond te worden met een overzicht van de canyon. Wij laten deze wandeling maar links liggen want er zijn er hier een paar met hoogtevrees en we hebben eerlijk gezegd gewoon niet genoeg tijd (een goed excuus voor sommigen).

Wel stappen we aan iedere shuttle stop af om in het rond te kijken en de schoonheid van Zion in ons op te nemen. Zo zien we de orgelpijpen, de patriarchen Jacob, Isaac en Abraham en de wheeping rock (wenende rots). Na nog een hotdog en een ijsje binnengewerkt te hebben aan de Zion Lodge, zoeken we onze auto terug op op de overvolle parking en vervolgen onze weg naar Las Vegas.

Via 3 staten , Utah, Arizona en Nevada rijden we langs een mooie highway dwars door een canyon. Om 18u zien we de contouren van Las Vegas opduiken en rijden we de grote stad binnen langs de welbekende Las Vegas boulevard aka "the Strip". Deze rijden we nog even volledig af om al de casino’s te bekijken tot aan het Welcome in Las Vegas sign.

Het is hier wel nog warm zo in de late namiddag, vlot boven de 30°C en het koelt niet echt af s’nachts. We checken in in ons hotel Planet Hollywood waar we zowaar een upgrade naar suites krijgen op de bovenste verdieping. De kamers zijn heel chic, Olivier's ouders lopen bijna verloren ! We profiteren van de luxe om eens goed te douchen en te genieten. We hebben lang getwijfeld om één van de bekende "Cirque du Soleil" shows in één van de casino's mee te pikken, maar de dag is al zo lang en vermoedelijk zouden we meer geslapen hebben dan gekeken en dat zou wel een hele dure slaapplaats zijn...
Ter vervanging gaan we eens goed eten in 'Koi' ter ere van Liliane haar verjaardag (in het hotel zelf), en het is opnieuw sushi, blijkbaar is dit in San Francisco goed in de smaak gevallen. We zondigen zelfs een beetje door in de cocktails te vliegen en algauw komen "de oudjes" los.

Na het eten lopen we de strip af om alles eens rustig te bekijken (in het donker, met alle lichtjes) en het nachtleven van Las Vegas op te snuiven, een paar dollars te verspelen in de casino's om daarna rond 1am in ons mooie bedje te duiken want helaas moeten we er morgenvroeg ook weer vroeg uit.

Zowel de Bellagio fonteinshow op muziek van Andrea Bocelli als de piratenshow aan Treasure Island en de vulkaanuitbarsting aan Mirage passeren de revue. We wandelen nog even het casino Paris binnen om de casino sfeer even op te snuiven en dagen de eenarmige bandiet nog eens uit in Planet Hollywood.

bezoek schoonouders part 4: Arizona parks

Zondag 16 mei 2010

We vervolgen onze weg richting Grand Canyon, de bedoeling is om van Barstow tot Williams te rijden en eventueel nog in de buurt van Flagstaff een aantal zaken te bezoeken. Het is een saaie weg door de woestijn bij een temperatuur van 34°C, rond de middag rijden we de stateline over en zijn we in Arizona beland. We doen een korte stop in Kingsman, langs de route 66, om bij te tanken en rijden direct verder naar onze eindbestemming. Rond half 4 passeren we Williams, onze slaapplaats voor vanavond, maar we rijden nog even een beetje verder door richting Flagstaff waar er nog een aantal nationale monumenten en parken zijn aangezien we toch wel iets willen bezoeken en niet alleen rijden.
Ondertussen zijn we in een totaal ander landschap gekomen: het Colorado plateau (dat zich over een gebied van 337,000 km² uitstrekt in 4 verschillende staten: Colorado, het noordwesten van New Mexico, het zuiden en oosten van Utah en het noorden van Arizona) waar de grootste concentratie van nationale parken te vinden is in de USA.met onder andere de Grand Canyon, Zion, Bryce, Capitol reef, Canyonlands, Arches en Monument Valley.
Zo ligt er ook in de buurt van Flagstaff het Sunset Crater NM en het Wupatki NM dat we nog besluiten te bezoeken in de late namiddag.

Sunset Crater is een vulkaan die in het San Francisco volcanic field ligt, een vulkaangebied in het Noorden van Arizona, ten noorden van Flagstaff. Het gebied beslaagt een oppervlakte van 4,700 km² aan de zuidgrens van het Colorado plateau. Het gebied bevat 600 vulkanen waarvan de jongsten nog geen 1000 jaar oud zijn en waarvan Sunset Crater de recentste is. De hoogste berg in het gebied is de Humphreys Peak (3850m) en deze maakt deel uit van de San Francisco Peaks, een uitgedoofd stratovolcano complex. Het vulkanisch gebied is gevormd door een geologische hotspot waarover de Noord-Amerikaanse plaat schuift en er steeds nieuwe vulkanen bijkomen aan de oostkant van het gebied. Tot hier de korte inleiding :)
Inderdaad u leest het goed, we bezoeken zowaar een vulkaan midden in de USA... Dat hadden de ouders van Olivier ook niet gedacht. Spijtig genoeg is het wandelpad naar de top van de krater sinds enkele jaren afgesloten door teveel erosie, maar we krijgen wel de kans om door een lavaveld te wandelen, wat weer een totaal nieuwe ervaring is voor Olivier's ouders. (Wij hebben al eens in Hawaii een dag rondgewandeld in een lavaveld en kunnen ons dit nog goed genoeg herinneren door de hitte en de ruwheid van het terrein)

Bij het 'painted desert 'viewpoint krijgen we een prachtig zicht over het vulkanisch gebied en onderweg naar de volgende bestemming zien we een lynx passeren. 20 mijl verderop ligt het Wupatki NM, waar men nog ruines kan zien van een indianendorp.

Ongeveer 800 jaar geleden, was Wupatki de grootste pueblo in de omgeving en was, ondanks de ligging in één van de warmste en droogste plaatsen op het Colorado Plateau, een ontmoetingsplaats voor verschillende culturen. Een eruptie van de nabijgelegen Sunset Crater in de 11e eeuw zorgde ervoor dat heel het gebied onder een laag van vulkanisch as bedekt werd, waardoor de grond beter water kon vasthouden en in deze dorre, warme streek toch landbouw mogelijk was. Vandaag de dag is het nog belangrijk religieus erfgoed voor de Hopi-indianen en Navajo's.

Er staat nog een gebouw van een aantal verdiepen recht en er is zelfs een soort sportveld waar vermoedelijk een variant van het moderne hockey werd gespeeld.Wupatki is de grootste ruine op de site, maar niet de enigste, zo passeren we ook nog de Nalakihu citadel en de Bonaki ruine alvorens af te zakken naar het centrum van Flagstaff waar we 3 keer doorrijden eer we iets vinden waar we kunnen eten. Daarna overnachten we in Williams: the gateway to the Grand Canyon.

Maandag 17 mei 2010

Vandaag is het de verjaardag van Liliane, ons kado wordt wat uitgesteld, maar er staat wel de Grand Canyon op het programma, wat ook niet mis is...

We moeten nog een uurtje rijden alvorens we toekomen in één van de eerste en het bekendste nationale park van USA aan de zuidelijke rand van de immens grote canyon (die zelfs vanuit de ruimte te zien is). Eenmaal toegekomen aan het visitor center, wandelen we tot aan de rand voor een eerste view van de Canyon, en het is een adembenemend zicht !! De grootsheid van de canyon is niet te vatten en de kleuren van de verschillende lagen gesteenten zijn prachtig ookal is het bewolkt en denk ik dat het bij zonnig weer de kleuren nog meer tot zijn recht komen.

We besluiten van heel de zuidkant af te wandelen en volgen het rimtrail vanaf Mather Point via het Yavapai observation point tot aan het begin van de shuttle loop voor de West-rim.  Doordat we om de 50m eens stoppen om opnieuw een blik in de canyon te werpen doen we er een ganse voormiddag over om het korte stuk tot aan het andere visitor center "Verkamp" in Grand Canyon village te geraken. We kijken even uit over het Bright Angel trail dat je in de canyon laat afdalen en we zien heel wat uitgeputte mensen naar boven komen. Dit zal toch voor een andere keer zijn want blijkbaar moet ge hiervoor al voor dag en dauw vertrekken om de hitte van de dag te vermijden en om uit te rusten om in de late namiddag terug de slingerweg naar boven te nemen. Het pad leidt zowel naar een viewpoint op het plateau waar er een panoramisch zicht is op de Colorado river, maar ge kunt ook nog verder naar beneden gaan tot aan de rivier en de Phantom Ranch. Veerle en Pieter zullen dit ongetwijfeld wel gedaan hebben, maar wij zijn hiervoor niet uitgerust.

Wij eten 's middags rustig in de Arizona Room en hangen nog even rond in de store om een leuk souvenir te vinden en dus doe ik even gek met de rangerhoeden :). Daarna springen we op de bus om een aantal vista points te zien op de West Rim. Het is al laat en we willen zoveel mogelijk zien van de canyon, we maken een paar mooie springfoto's, maar zijn er toch maar mee gestopt omdat Olivier zijn ouders bijna een hartattack kregen van onze zotte toeren... Dan met de bus helemaal terug naar het visitor center en parking, maar blijkbaar wilt iedereen hetzelfde doen dus he is druk druk druk. Al maar goed dat ze hier binnenkort een monorailsysteem installeren want met 5 miljoen bezoekers per jaar is het hier soms ook file als in de grote steden.

 Al

Rond 16u30 vertrekken we naar Kayenta via  de East rim van de Canyon en stoppen onderweg nog aan een aantal stops van de scenic drive zoals Grandview point eb Moran point waar we een goed uitzicht hebben op de Colorado River., Aan Desert view staat er zelfs een oude Indiaanse watchtower van waaruit ge het beste zicht op de rivier hebt.

Uiteindelijk verlaten we het park via de oostkant via een mooie weg en zien nog een glimp van de Little Colorado canyon en rijden door de woestijn met prachtige zichten en rode bergen richting Kayenta, wat op den duur wel een saaie weg is. Wanneer we aankomen in Kayenta begint het al te schemeren en dus zoeken we nog snel iets te eten voordat alles hier sluit. Meestal zijn restaurants tot 22u open maar er is hier een tijdsverschil door Navajo time. We vallen dus maar de Subway binnen waar we nog snel een paar broodjes krijgen voordat ze ons buitenkuisen.