nieuw rijbewijs

Aangezien ons Californisch rijbewijs gekoppeld is aan ons visum, moesten we een verlenging aanvragen met onze nieuwe papieren in januari van dit jaar.

Door weer wat miscommunicatie van de DMV administratie moesten we 2x de papieren opsturen zodat ze eindelijk de juiste gegevens terug hadden.

Uiteindelijk loont het, we hadden het niet meer verwacht maar vandaag zit er een brief voor Olivier in de bus met zijn nieuw rijbewijs. Zo'n luttele 5 maanden later... (ondertussen hebben we heel de tijd 'illegaal' rondgereden, maar wij hebben gelukkig nog ons Belgisch rijbewijs in onze portefeuille steken dat ook wel kan dienen).

Buiten het feit dat ze alle papieren nodig hadden, duurde het ook zo lang omdat ze dit jaar een nieuw model geintroduceerd hebben dat verbeterd is tegen fraude en namaak...

Helaas is dit nieuwe rijbewijs ook maar weer geldig tot de einddatum van ons visum (logisch), terwijl we van de andere Belgen te horen krijgen dat zij eentje hebben dat voor de volle 5 jaar geldig is.  Dit zal waarschijnlijk afhangen van type van visum (J-visa of F-visa) alhoewel ik daar nog geen constante in heb ontdekt.

Ik verwacht mijn nieuw rijbewijs ook één dezer dagen in de bus, aangezien mijn visum gekoppeld is aan dat van Olivier en wij de papieren tegelijkertijd hebben ingediend.
Bovendien komt in het administratieve alfabet de letter G voor de D wat achternamen betreft, aangezien ze een groot probleem hebben met een spatie in de achternaam. Zo wordt mijn achternaam  'De Meulenaer' steevast beschouwd als zijnde 'De' is middle name en 'Meulenaer' is last name.  Kortom ik heet hier Leen Meulenaer en ik ben er stevig over aan het twijfelen om mijn naam gewoon te veranderen in Lynn Miller (losse vertaling naar Engels) om alle administratie en uitspraakproblemen van de baan te hebben :)

Memorial weekend part 3: Manzanar NHS & Sonora pas

Maandag 30 mei 2011

Wanneer we om 6u30 wakker worden, staan we meteen op want de zon staat al goed op de tent te schijnen en we staan nu eenmaal met onze tent in Death Valley... Het begint al aardig warm te worden, want de lucht is opgeklaard en tegen dat we rond 8am de tent hebben ingepakt en alles in de auto is geladen, begint het echt heet te worden. Tijd om naar koudere oorden te trekken.

Op de terugweg langs Panamint springs, slagen we nog even een stoffige zijweg in om nog een korte hike te doen naar een waterval. JA inderdaad een waterval in Death Valley!

Ok, na de regen en de koude zijn we al iets minder onder de indruk, maar een waterval in Death valley willen we toch niet missen. De Darwin falls zijn te bereiken via een korte wandeling langs de bedding van een beekje tot aan een kleine oase, waar we zowaar moeten klauteren over rotsen, onder boomtakken doorkruipen, en af en toe van steen tot steen springen om geen natte voeten te krijgen wanneer we het water een paar keer moeten oversteken om dichter bij de waterval te komen...

Darwin Falls

A short hike to a very scenic waterfall and grotto in the middle of the driest place in North America. The falls is located just west of Panamint Springs. Moderate 3 miles.
From the parking area, walk past the steel gate into the dry wash and begin hiking up canyon. After about 5 minutes of walking you'll reach another steel fence and a sign for 'Darwin Falls - Area of Critical Environmental Concern'. Water soon begins to flow in the canyon bottom and you'll have to jump the stream a few times in order to keep your feet dry. Before long you'll enter a lush, verdant canyon and the first falls.

De oase is een welkome afkoeling, maar de terugweg naar de auto is in de platte zon en we zijn blij wanneer we terug in de koele lucht van de airco zitten.

We stoppen ook nog even aan Father Crowley point, waar we profiteren dat we een jeep hebben om het korte stukje 4x4 road af te rijden tot het echte uitkijkpunt. De weg ligt er echt erbarmelijk bij en op sommige plaatsen is het zelfs met een 4x4 een uitdaging om zonder brokken verder te geraken.

Na een laatste blik op telescope peak verlaten we het park en rijden door richting Lone Pine.

Aan het Eastern Sierra interagency visitor center te Lone Pine (met goed zicht op Mount Whitney) springen we even binnen om te informeren of de Tioga en Sonora pas open zijn. Want we moeten hier in Lone Pine beslissen of we terugkeren via het zuiden (Bakersfield) of dat we de scenic highway I395 helemaal afrijden naar Tahoe in het noorden, om zo de bergen door te steken naar de bay area.

We hebben echt geluk, want de Sonora pas is zojuist terug open na de sneeuwstorm van gisteren!
We beslissen dus om de iets langere scenic route te nemen en zette koers naar het noorden.

We stoppen een eerste keer aan Manzanar National Historic Site in Independence, Owens valley.

Hier ligt er zowaar een 'war relocation center' (lees concentratiekamp) voor Japanners van tijdens de tweede wereldoorlog. Op deze museumsite leren we meer over een stukje geschiedenis van de VS en over WOII waar wij als Europeanen minder van afweten...

Manzanar National Historic Site (bron: wikipedia)

Na de aanval op Pearl Harbor in december 1941, raakte de Verenigde Staten officieel betrokken in WOII en werden niet meer alleen de in de VS wonende Japanners, maar ook alle Amerikanen met Japanse voorouders bestempeld als staatsgevaarlijk.

Op 19 februari 1942 ondertekende president Roosevelt 'Executive Order 9066' waardoor grote delen van de Pacific tot oorlogsgebied verklaard werden. Alle bewoners van Alaska, Californië, het westen van Oregon en Washington en delen van Arizona, met Japanse voorouders werden door het Ministerie van Binnenlandse Zaken en de War Relocation Authority gedwongen om naar kampen buiten dit gebied te verhuizen. De order leidde tot de verhuizing van 120.000 Japanse Amerikanen, twee derde ervan waren autochtone Amerikaanse burgers. Meer dan 110.000 ervan werden gevangengenomen in een van de tien interneringskampen, gelegen landinwaarts en ver weg van de kust.

Zo werd er in 1942 besloten de uitgestorven regio aan de oostzijde van de Sierra Nevada te gaan gebruiken voor een concentratie- en interneringskamp in California: Manzanar relocation center.

Tot in 1945 leefden hele gezinnen in barakken in de geïsoleerde kampen die bewaakt werden door Amerikaanse soldaten. Hun bezittingen raakten ze kwijt. Maar de amerikanen benadrukken dat we dit niet mogen vergelijken met de Duitse concentratiekampen aangezien er hier geen gaskamers waren en niemand werd vermoord. Ze werden enkel voor hun eigen goed hier opgesloten zodat er geen Japanse aanslag aan de westkust georganiseerd kon worden, etc. Na de oorlog kregen zij onder strenge voorwaarden een kleine compensatie.

Vanaf de jaren '60 kwam er kritiek op de destijds genomen maatregelen. Immers het merendeel van de geïnterneerden waren Amerikaanse staatsburgers en werden dus onconform de grondwet opgesloten en van hun rechten ontnomen. Een ware smet op het imago van de Verenigde Staten...

In 1988 keurde het Congres een wet goed, ondertekend door president Ronald Reagan, waarin men zich verontschuldigde voor de internering in opdracht van de Amerikaanse regering. De wetgeving zegt dat de toenmalige acties van de overheid werden gebaseerd op ras vooroordeel, oorlog hysterie en het falen van politiek leiderschap.

Er is nog steeds veel discussie over hoe men de locaties moet benoemen waar de geïnterneerden werden vastgehouden. De WRA noemde ze officieel "War Relocation Centers". Manzanar, bijvoorbeeld,werd officieel bekend als het Manzanar War Relocation Center. Om deze reden, heeft de National Park Service ervoor gekozen "relocation center" te gebruiken om te verwijzen naar de kampen. Sommige historici en geleerden, maar ook ex-geïnterneerden, hadden bezwaar tegen deze formulering, opmerkend dat de geïnterneerden letterlijk gevangen werden gezet, zodanig dat de term "verplaatsing" een eufemisme wordt.

"Concentratiekamp" is de meest controversiële beschrijving van de kampen. Deze term wordt bekritiseerd voor het suggereren dat de Japanse Amerikaanse ervaring analoog was aan de Holocaust en de nazi-concentratiekampen. Om deze reden heeft de National Park Service geprobeerd de term te vermijden. Roosevelt, Eisenhower en minister van Binnenlandse Zaken Ickes verwezen in die periode allemaal naar de Amerikaanse kampen als 'concentratiekampen'. Wanneer de aard van de nazi-concentratiekampen duidelijk werd voor heel de wereld, en de term "concentratiekamp" gelinkt werd met Nazi dodenkamp,wendde de meeste historici zich tot andere woorden om de Japanse internering te beschrijven.

Na dit historisch intermezzo vervolgen we onze weg en stoppen op aanraden van een ranger in Bishop bij Schat's bakkerij. Een Nederlandse bakker in een kleine stadje waarvoor we even in de file moeten staan...Het is duidelijk de buzz in town, iedereen stopt hier en het is duidelijk waarom... hier hebben ze lekker brood! We bestellen 2 sandwichen en eten op het terras onze broodjes op met veel genot, terwijl 2 peruvianen panfluit spelen op de achtergrond. We maken langs onze neus weg de bedenking dat dit een leuke voorbereiding is voor onze Peru reis, maar vinden het toch wel een rare plaats om streetperformance te doen.

Na Bishop duiken we stilaan de bergen in en bollen langs Mammoth lakes en Mono lake naar de Sonora pas (9900ft/ 3018m).

Het begin van de Sonora pas is heel bochtig en steil, met zelfs een helling van 26%!. Vanmorgen zaten we nog in de woestijn, nu rijden we door een prachtig sneeuwlandschap... Bovenaan de pas ligt er nog zeker 3m sneeuw. We slagen erin om in 1 dag van snikheet (85F/30C in DV) naar ijskoud te rijden (top Sonora 40F/4C), it's like they say: ONLY IN CALIFORNIA!

We zijn blij dat de weg juist terug open is na de sneeuwstorm van gisteren, want deze scenery is duizend keer mooier dan het rijden langs de saaie I5 door de central valley. Gezien de hoeveelheid sneeuw die hier nog ligt, zal het nog een tijdje duren voor de Tioga pass door Yosemite NP helemaal vrijgemaakt zal zijn...

Eenmaal de pas over, is het helemaal downhill tot in de bay area. Met meer dan 1000 mijl op de kilometerteller arriveren we tegen 20u30 terug thuis.  Het was zeker de moeite waard om niet thuis te blijven zitten tijdens het memorial weekend, want zoveel diversiteit qua natuur in zo'n korte tijd hadden we anders nooit meegemaakt.

Voor meer foto's van onze trip:

Facebook album Death Valley trip, memorial WE 2011

Memorial weekend part 2: Death Valley

Zondag 29 mei 2011

Wanneer we wakker worden, vriest het en staat er nog steeds felle wind. Telescope peak hangt in donkere dreigende wolken. We besluiten om de warmte op te zoeken en naar de vallei te rijden en de telescope peak hike uit te stellen in afwachting van beter weer.

Wanneer we toekomen in Stovepipe Wells ranger station worden we deels teleurgesteld, maar ook aangenaam verrast: we vernemen dat Titus canyon gesloten is omwille van de regenbuien (en wij hadden nu juist een 4x4 om er volledig door te kunnen rijden) en dan blijkt dat 1 op 3 van de mensen die we hier tegenkomen Belgen te zijn. Verder vragen we ons af of het een toeval is of niet, maar iedere keer als Olivier in Death Valley komt begint het te regenen!!

We zien de donkere wolken binnenrollen, maar we willen toch nog, voor de regen ons bereikt, wandelen in Mosaic canyon. Een populaire en redelijk mooie canyon met interessante geologie gelegen vlakbij Stovepipe Wells Village.

Mosaic Canyon

Een gemakkelijke 4 mijl hike. Vanaf de parkeerplaats, loop een eindje in de canyon tot een aantal versmallingen met secties van gepolijst marmer en conglomeraat rock. De versmalling eindigt na 10 minuten wandelen en de canyon wordt vanaf hier erg breed. Gelukkig is het grind aangestampt, waardoor het stappen vrij gemakkelijk gaat. Na ongeveer 45 minuten kom je bij een droge waterval die een goed te betreden route heeft omheen de waterval aan de rechterkant een paar honderd meter terug (kijkend naar boven canyon). Boven dit punt zijn een paar kleine klimmetjes, gevolgd door een 45 voet droge waterval. Er is een klimmersroute rond dit obstakel links, maar het is nauwelijks de moeite waard, want je zult worden geconfronteerd met een reeks van droge watervallen net erboven die ook de goede klimmers tegenhoudt. Keer terug via dezelfde weg die je gekomen bent.

We wandelen een heel stuk de canyon in, maar keren terug nog voor we de eerste droge waterval zien omdat we toch graag droog blijven. We springen de auto in en stoppen aan salt creek waar we voor de eerste keer de puppy fish zien zwemmen, niet groter dan kikkervisjes, daarna passeren we met onze 4x4 door mustard canyon om uiteindelijk te parkeren bij Golden canyon, waar we op aanraden van de ranger een loop van 4 mijl door de badlands gaan volgen.

Golden Canyon / Gower Gulch Loop

A short self guided loop hike with views of Manly Beacon, Red Cathedral and colorful badlands, located south of Furnace Creek. easy 4 miles.
From the trailhead, Follow the canyon wash east into Golden Canyon, which is composed mainly of soft, yellow mudstone. It's easy walking as you head up the rather wide wash. It's a one mile hike to the last sign of interpretive trail , though you can continue up the wash for another 1/4 miles for closer views of the Red Cathedral, a scenic cliff face which borders Golden Canyon to the east. After viewing the Cathedral, return to the last sign post and follow the Gower Gulch Trail south as it climbs up through the mudstone with some nice views of colorful badlands to the west. The path climbs moderately steeply up and under the prominent peak of Manly Beacon, then drops down through a series of washes to a junction with the left branching Zabriskie Point Trail. Stay straight at the sign and enter a wide rocky wash. Follow the large wash down stream past a number of old mines which were used to extract borax and talc. The wash continues west, descending a few easy drop offs as it goes until ending in a 40 foot dry fall with views down into Badwater Basin. The path skirts the dry fall on the right and then follows the foothills, somewhat faintly, heading north back to the parking area.

Normaalgezien is het deze tijd van het jaar broeiend heet en is het een ware marteling om tussen het gele zand van de badlands te wandelen, zelfs nu dat het regenachtig is en er veel wind staat, komt de zon er af te toe door en is het bakken geblazen.

We wandelen 2,5u door een landschap dat fel lijkt op dat van in de film "the hills have eyes". Op het einde komen we aan de beschreven 40ft/13m drop off droge waterval, waar we volgens de ranger gemakkelijk naar beneden kunnen klimmen, maar het is een loodrechte wand met weinig grip en na het even bekeken te hebben, zijn we blij dat er ook een zijpad loopt waar we zonder problemen terug op het pad geraken.

We hebben nog wat tijd over vandaag en rijden verder naar de offroad drive door twenty mule canyon en stoppen aan Zabriskie point voor het uitzicht over de badlands waar we juist doorgewandeld zijn. Nog geen 5 minuten later begint het te stortregenen en terwijl we willen schuilen in de auto komen we ook hier op de parking Belgen tegen, die we snel een lift geven naar hun auto op de trailhead parking van Golden canyon.

Na onze goede daad voor landgenoten voor vandaag, hebben we wel een hamburger verdiend en dus zitten we de regen uit in Furnace Creek. Wanneer de regenbui overgetrokken is, beslissen we om onze tent op te zetten  op de emigrant campsite (2100ft), een vrij primitieve campground waar we zelfs geen pin in de grond krijgen om onze tent vast te zetten en dus wat creatief met rotsblokken moeten zijn. Al een geluk is het slechte weer voorbijgetrokken en staat er niet meer zoveel wind.

We profiteren van het koelere weer om nog een laatste sightseeing te doen: zonsondergang op de Mesquite dunes. We hebben zelfs nog genoeg fut in de benen om naar de top van een van de hoogste duinen te klimmen, een mooie zonsondergang wordt het niet, want daarvoor is het nog te bewolkt en wanneer we boven op de rim zitten, worden we ook nog eens gezandstraald door een laatste rukwind, maar toch is het de moeite waard en worden we even helemaal "zen"...

Terug op de camping, komen we een paar klimmers tegen die ook naar de vallei zijn afgezakt omwille van het slechte weer in de bergen. We krijgen te horen dat we een goede keuze hebben gemaakt om de hike uit te stellen want er passeerde een stevige sneeuwstorm op Telescope peak, 25F/-4C... brrrr, daar waren we zeker niet op voorbereid!

Ookal is het spijtig dat we niet tot op het hoogste punt van Death Valley geraakt zijn, wat oorspronkelijk ons doel was, toch kunnen we niet klagen want nu we hier midden in de open vlakte zitten en het stilaan opklaart, worden we getrakteerd op een helder nacht en genieten we van een prachtige sterrenhemel.
We zien zowaar de melkweg vlak boven ons hoofd, en alsof dat nog niet genoeg was, spotten we terwijl we op onze rug de nachtelijk hemel inturen een aantal vallende sterren!!

 
Sommige mensen zeggen dat Death Valley maar een hoop stenen is, maar de beauty die we dit weekend overdag en 's nachts hebben gezien, is moeilijk met woorden te beschrijven!
Het doet ons nadenken over de pracht van de natuur, de nietigheid van de mens en de schande dat we dit alles zo weinig appreciëren en verwaarlozen...

TO BE CONTINUED

Memorial weekend part 1: Wildrose peak, Death Valley

Er staat weer een verlengd weekend voor de deur, want maandag is het Memorial day. Doordat het in de Sierras nog vol sneeuw ligt, hebben we besloten om te gaan kamperen in Death Valley. Ja u hoort het goed, Death Valley...

Normaalgezien is het deze tijd van het jaar al veel te heet in Death Valley, maar wij gaan niet in de vallei zelf kamperen. In het teken van onze training voor Peru, gaan we de Panamint bergketen in om bergtoppen te claimen. Ons doel van dit weekend is om een plaatsje te vinden op de Mahogany Flat campground en van daaruit Telescope peak te beklimmen, een stevige wandeling van 14 mijl tot het hoogste punt in Death Valley op 11,043 ft (3,366 m).

Vrijdag 27 mei 2011

Death Valley is een dikke 9 uur rijden en dus vertrekken we al 's morgens vroeg in onze witte RAV4. We hebben voor dit weekend speciaal een 4x4 gehuurd om tot aan onze campground te geraken en bovendien kunnen we dan ook eens wat andere wegen in de vallei verkennen.

We rijden via de Pacheco pas en het San Luis reservoir, dat heel vol zit vergeleken met de andere keren dat we hier passeerden, richting de saaie interstate 5 en bollen gestaag door tot in Bakersfield waar we even de beentjes strekken alvorens verder te rijden naar Ridgecrest.

We houden even kort halt aan Red Rock Canyon dat op de weg ligt, maar het is hier al snikheet en we moeten nog steeds een heel eind rijden, dus rijden we verder naar Searles valley waar we in Trona de eerste zoutvlakte zien met een grote zoutfabriek, wat ook meteen de verklaring is waarom er hier überhaupt mensen wonen in deze hel. Via de Slate Range crossing rijden we zonder al teveel te moeten klimmen de Panamint valley binnen.

Normaal nemen we de andere weg via Lone Pine, maar deze keer moeten we naar Wildrose canyon en halverwege de Panamint vallei (waar het al 93F is) loopt er een kleinere dirt road naar Wildrose. Wanneer we de Panamint bergketen oprijden, zien we zowaar bomen en nog wild flowers langs de weg, ook dit is Death Valley!

De weg verandert van slechte asfalt in een grindweg tot aan de Charcoal kilns en vanaf daar is het een echte dirtroad waar een 4X4 geen overbodige luxe is, als men het laatste stuk tot de Mahogany Flat campground wilt oprijden.

De campground ligt op een hoogte van 8133ft, met zicht op Telescope peak en door de bomen zicht op de zoutvlakte van Badwater. Qua locatie kunt ge niet beter zitten, maar ge moet er wel wat voor over hebben om er te geraken. De campground is volledig first come, first serve en we hebben geluk want er zijn nog 3 plaatsen vrij. We kiezen de beste spot uit en houden ons verder bezig met de tent te installeren in de schaduw van een paar bomen (helaas wel hele harde ondergrond) en te acclimatiseren aan de hoogte. Hier boven is het 73F en staat er een lekkere frisse wind.

We nemen er de topografische kaart bij om onze planning te maken voor de volgende dagen. We zijn wat moe van de lange rit en Olivier begint last te krijgen van hoofdpijn en wat misselijkheid, waarschijnlijk door de hoogte. Toch genieten we van een mooie zonsondergang en blijven nog even op om naar de sterren te kunnen kijken.

Het begint echter snel heel koud te worden. We ritsen onze slaapzakken aaneen en kruipen dichtbij elkaar. Koud lijden in Death Valley, de warmste plaats in de US, JA het kan! :)


Zaterdag 28 mei 2011

We hebben duidelijk slecht geslapen, of het komt door de harde grond of van de hoogte weten we niet, maar we zijn wat drowsy en sloom. Om 9u rijden we het stukje dirt road terug naar beneden naar de Charcoal kilns voor de wildrose peak hike die we vandaag gepland hebben. De hike is 9 mijl in totaal en vanaf het trailhead klimt ge 2200ft tot de top van Wildrose Peak. We dachten dat deze dayhike van 3 a 5 uur de ideale opwarmer zal zijn om dan morgen de tocht naar Telescope peak te overwinnen.

Wildrose Peak Trail 

De wandeling begint bij de historische houtskoolovens (charcoal kilns) en klimt gestaag omhoog door een drainage die dik begroeid is met Pinyon dennen en jeneverbesstruiken. Onderweg kunt ge verweerde boomstompen zien die meer dan 100 jaar geleden omgekapt zijn om houtskool van te maken in de ovens. De laatste twee mijl van de route onthult een steeds spectaculairder uitzicht terwijl het pad slingert langs een beboste heuvelrug en via switchbacks helemaal omhooggaat tot de ​​top. Buiten een paar verspreide bosjes van limber pine, is de afgeronde top kaal en volledig blootgesteld aan de wind. Boven is er een klein muurtje gemaakt van een paar rotsblokken om je te beschermen tegen de wind terwijl je het peakregister kan tekenen en genieten van het prachtige uitzicht op zowel het hoogtste punt als het laagste punt in de VS: Badwater Basin op de bodem van Death Valley (282ft / 86m onder zeeniveau),is het op een na laagste punt op het westelijk halfrond (achter het Laguna del Carbon in Argentinië),terwijl Mount Whitney slechts 85 mijl (137 km)naar het westen, stijgt tot 14.505ft(4,421m) en beiden zijn te zien vanaf Wildrose peak (9064ft).

We bereiken de top na 2,5u hiken en de laatste mijl was fameus klimmen, waarbij mijn tikker in het donkerrood ging. Maar we krijgen een prachtige beloning op de top, een helder zicht op de siërra's met mt Whitney in het westen, zicht op telescope peak in het zuiden, het hoogste punt van Death Valley, en ver beneden naar het oosten toe, zien we badwater en de rest van de Death Valley vallei.

We zijn helemaal alleen, eenzaam aan de top. Er staat gelukkig niet al te veel wind, de temperatuur ligt rond de 75F/24C maar wel ferme zon. We nemen onze tijd om rond te kijken, laten een bericht achter in het peak register, vereeuwigen onze prestatie met een peakfoto en genieten nog even van het zicht alvorens aan de terugweg te beginnen.

Ondanks dat het eind mei is, zien we toch nog een hoop wildflowers langs het trail en is het totaal niet druk zoals in andere parken, enkel in het naar beneden gaan komen we 2 andere koppels tegen! Na 1,5u wandelen staan we terug aan de kilns waar we ons te goed doen aan een verfrissende watermeloen.

Daarna rijden we Wildrose canyon uit om met onze gehuurde 4x4 wat off road terrein te verkennen. We slagen af op de dirt road naar de Eureka mines en Aguereberry point, waar we ook een prachtig zicht op de zoutvlakte van badwater, de badlands rond Zabriskie point en Furnace Creek hebben.

De stilte, de eenzaamheid en de uitgestrektheid laat een immense indruk op ons achter en we voelen ons nietig en klein in deze prachtige natuur...

Terug op de camping komt de wind opzetten en hebben we het ijskoud. We zijn moe van de lange dag en nadat we de piquetten van de tent nog eens voor de zekerheid vaster in de grond steken, kruipen we al om 8u30pm onze slaapzak in.

Heel de nacht door, hebben we rukwinden die de tent dooreenschudden, we proberen toch genoeg te slapen om morgen fit genoeg te zijn voor de beklimming van Telescope peak.

TO BE CONTINUED

Belgica raftingtrip

Ookal is het weekend, toch zijn we vroeg uit de veren want vandaag staat de lente activiteit van Belgica op het programma: RAFTING, whooohoo

Als laatste activiteit dit academie jaar organiseert Belgica een raftingtrip op het onderste stuk "the Gorge" van de south fork van de American River (Lotus,CA in de buurt van Sacramento).
Bij de aankondiging van het event krijgen we veel enthousiaste reacties en vandaag gaan we met een groep van 20 mensen de rivier afvaren.

Door de grote sneeuwval deze winter, belooft de raftingtrip een echte must en zeer actief te zijn. We opteerden voor een klasse 3+/4 trip, aangezien het waterniveau momenteel heel hoog staat waardoor de moeilijksheidgraad omhoog gaat...
We hebben toch een heel aantal beginners in de groep en willen allemaal evenveel ervan kunnen genieten...

Hier een beschrijving (+ video) van wat er ons vandaag allemaal te wachten staat:

Your trip begins with easy Class II rapids, the perfect warm-up for the Class III whitewater that waits downstream. Before we get to the big stuff, we break for a delicious riverside lunch.
After lunch, we're back in the rafts, paddling the Class III whitewater of the "Gorge". Our Class III challenge begins with Fowler's Rock Rapid and culminates with rapids like Hospital Bar and Recovery Room. Any trip through the rapid-filled "Gorge" is an eventful one! Reaching Folsom Lake in the late afternoon, we float to our take-out.

Het is een lange rit tot aan de El Dorado Hills, waar de American River ligt (3 1/2 u, bijna tot Tahoe). We springen dus al om 6.30am de auto in om tijdig op de afspraak te zijn om 10u aan All-Outdoors River Center in Lotus, CA.

We verzamelen op de parking en leren een paar nieuwe belgen kennen. Julian en Quyen, Nicholas en Magali, die allemaal nog maar pas in San Francisco gearriveerd zijn.

Ons rafting avontuur begint eerst met het passen van wetsuits en lifevest, want het water is koud en ge moogt er zeker van zijn dat we nat gaan worden. Daarna krijgen we een lange uitleg van veiligheidsprocedures om te weten wat we juist moeten doen als we uit de boot vallen etc. Ze proberen ons nogal schrik aan te jagen, maar sja, de amerikaanse voorzichtigheid voor liability, tis te hopen dat het toch een beetje overdreven is uitgelegd, anders staan we voor een heuse uitdaging.

4 boten met 20 zotte Belgen, dat belooft...!

De voormiddag verloopt nog kalm, is vooral een opwarming voor later op de dag. We krijgen toch al een paar kleine rapids (class II+) te verwerken waarbij we nog relatief droog blijven (afhankelijk van de zitplaats in de boot natuurlijk). Het is een warme dag dus duurt het niet lang voor we in het water springen en veel plezier maken met watergevechten, zodat iedereen wat afkoeling heeft...

Tegen de middag stoppen we even aan wal voor een goede lunch en spelen we nog een spelletje: een koekje met confituur tegen je voorhoofd plakken en dan zonder handen het proberen in je mond te krijgen om op te eten, lachen verzekerd!

Daarna stappen we terug de boten in met nieuwe energie. We zijn totaal nog niet moe en onze honger naar adrenaline is rond de lunchtijd nog niet gestild. We hopen dat we nu wat meer "white water" actie krijgen.

In de namiddag komen we aan het wildere stuk in de kloof, Class III+/IV, wat steviger dus dan deze morgen. Nu is het gedaan met de fun, (tijd voor adrenaline?), we leggen ons met volle concentratie toe op het peddelen wanneer we de eerste stroomversnellingen naderen, maar achteraf bekeken, valt het al bij al nog mee. Bij de eerste IV stroomversnelling (Satan's Cesspool) waar de officiële actie foto wordt genomen, moeten we ons even goed vasthouden en de boot stabiliseren, maar we geraken er zonder problemen door, zonder iemand overboord.

De boot met instructors heeft minder geluk en gaat overkop waardoor we er allemaal uitgekatapulteerd worden...YES, we hebben eindelijk een echte adrenaline rush en zetten een tandje bij om een sprintje te trekken om er eentje uit het water te vissen.

Nu volgen de rapids elkaar in sneltempo op en is iedereen met een smile tot achter de oren aan het peddelen en aan het joelen van plezier wanneer we over de whitewatergolven bouncen. Het beste wordt als laatste bewaard en met een hoge golf bij de 'Hospital Bar' rapid, zijn we aan het einde van de canyon gekomen en kunnen we weer rustig ademhalen (de ene van de schrik, de andere van de kick).

Op het kalme stuk naar Folsom Lake, zijn we blijkbaar nog niet moe genoeg en houden een kleine roeirace of proberen de stoere jongens nog wat met hun spierballen te rollen door ipv de gids te roeien. Anderen duiken in het water met een salto en een aantal "lopen over", switchen van boot. Kortom, we hebben leute totdat we terug aan wal staan.

Nadat we alle boten uit het water hebben gehaald, staat er ons nog een busrit van een dik uur te wachten om terug te geraken aan het outdoorcenter, de verhalen en ervaringen van de verschillende boten worden uitvoerig besproken en als afsluiter gaan we nog ene gaan drinken in de plaatselijke bar.

De conclusie van onze raftingtrip: voor sommigen was het wat te kalm, voor anderen was er al excitement genoeg, kortom een zeer geslaagde uitstap waarbij we weer nieuwe vrienden/leden bij Belgica hebben gemaakt. Een mooie afsluiter van het academisch jaar!

Voor meer foto's check de fotopagina...

Verslagen vanop Belgica site en een andere deelnemersblog:

Belgica site:

"We ended the academic year with an amazing white water rafting trip. 24 students from UCSF, Berkeley and Stanford University went for a full day rafting. 3 boats full of crazy Belgians were struggling down the American Fork River, the ideal occasion to get to know each others real personality."

Blog Nicole (geadopteerde Nederlandse)

"Gisteren was ook een zeer toffe dag; ik ben gaan raften op de American River samen met de belgen. Het was zo'n drie uur rijden om bij de rivier te komen dus mijn dagje begon al rond 5.30. Daar aangekomen kregen we natuurlijk eerst papiertje dat we moesten tekenen waarin we we aangaven dat we alle risico's (geloof me, dat zijn er volgens de raftingburea veel) kende. Ook kregen we een uitgebreide instructie waarna ik redelijk bang was want ze hadden alle mogelijke gevaarlijke situaties behandeld...
Maar zodra we op het water waren was het alleen maar harstikke leuk en alleen maar spannend en niet gevaarlijk. (al is een boot vol met leraren wel omgeslagen... Wat ik redelijk vreemd vind want een groep onervaren rafters had geen problemen)"