De avonturen van familie Nullens 4: Death Valley - Las Vegas - Grand Canyon

Vervolg reisverslag familie Nullens: off to Vegas...

Dinsdag 23 augustus 2011

Opstaan, aankleden, wassen, ontbijt: we know the drill :) Het is weer een zonnige dag (en het zou een heel hete worden). Eerst nog even de auto voltanken en ruiten kuisen want Sarah is vandaag onze chauffeur en dan moet alles netjes zijn. De voorraad drank en voedsel wordt aangelegd bij VON’s. Mmm, hier hebben ze lekker vers fruit dat je niet meer moet schillen en in stukjes snijden! Dat zouden ze bij ons ook nog moeten hebben. :) en dan zijn we klaar om de woestijn te doorkruisen...

Na een tijdje rijden, is het landschap al totaal veranderd. We zien rechts van ons de bergen (de Sierra's) nog in de verte, maar die zijn echt wel kilometers ver. Voor de rest is het zand met struiken of struiken met zand. Af en toe zien we de typische Amerikaanse dorpjes (hoewel je het nauwelijks dorpjes kan noemen). ’t Is waar, je ziet zo dingen (lees omgeving, auto’s, huisjes, …) terugkomen die je in films gezien hebt of die erop lijken. 

Plots doemt er een wegversperring op en worden we gestopt door een Alien. Dit blijkt een wegenwachter te zijn die ons kan vertellen dat het wel eens twintig minuten zou kunnen duren voor we verder mogen. Dan maar een fotosessie in de woestijn, hadden we onze cowboykleren maar aangedaan...
Opmerkelijk: ze hebben hier duizenden vierkante meters verloren landschap, maar een wegomlegging is niet aan de orde! Ook opmerkelijk: niemand klaagt en zaagt! Integendeel, ze komen nog een praatje maken met de wegenwachter. Wat een verschil met de mentaliteit in Belgie! Hier zou iedereen al op zijn paard zitten en vloeken! 

Anyway, rond half elf rijden we officieel Death Valley NP binnen. En een uurtje later staan we in Stovepipe Wells. Leen gaat haar stempeltje halen voor haar national park paspoort :), Sarah stapt uit om eens te voelen hoe warm het is … het gaat nog! :)

Daarna rijden we nog een uur in een vreemde, troosteloze omgeving richting Badwater, het laagste punt op het westelijke halfrond. De meisjes gaan even wandelen op de zoutvlakte (het is 117° F, je kunt spek bakken op het beton) terwijl ik de auto bewaak (erin met de airco op max). Sarah wou absoluut uit de auto om te voelen hoe warm het was. Het viel goed mee vond ik tot ik moest terug komen. Manmanman, er leek maar geen einde aan te komen! Wat wil je … het was er gelijk 50°C! Maar ja wie niet horen wil moet voelen hé. Hoe dan ook, het was de moeite waard!! 

Daarna gaan we ook nog naar Zabriskie Point en Dantes View waar we weer een prachtig zicht krijgen op het grote zoutmeer. En wederom zien hoe hoog we wel niet staan! 

Het is ondertussen over tweeën en we moeten verder als we Las Vegas willen halen voor het donker is. We laten Death Valley achter ons en zetten onze roadtrip verder richting Las Vegas. Het gekende bord bereiken we rond half vijf. Mooi op tijd, perfecte planning! Uiteraard worden de nodige foto’s gemaakt (met pet helaas) en rijdt Leen ons over de Strip (Las Vegas Boulevard) om ons al een eerste indruk te geven van Sin City.

Het is allemaal heel indrukwekkend en er zijn beangstigend veel mensen (we hebben de hele dag niemand gezien), enorme hotels, mega casino’s. Kortom, zowat alles wat naam heeft hebben we gezien en gefotografeerd. En nu naar Planet Hollywood. Hier heeft Leen kamers voor ons weten te versieren. Het is ondertussen halfzes en we frissen ons op en relaxen om te bekomen van de lange roadtrip. Sarah & Leen trekken hun badpak/bikini weer aan en gaan een duikje nemen in het zwembad. Adults only? Neenee wij gaan in het gewone zwembad. :)

Ondertussen is het donker, maar nog steeds zeer zwoel, en vergapen we ons aan Vegas by night. We gaan eten in Amerikaanse stijl. We wachten met een soort beeper tot er plaats is aan een tafeltje. En we kregen er een eentje bij het venster (in Paris SF Brasserie). We raken nog steeds niet gewoon aan de lokale eetgewoonten zoals spelen met je ijsje …spelen met je ijsje??

Na het eten splitsen we ons in twee grote groepen (haha 2 grote groepen, 2x2 is big?) en doen we de “Strip by Night”. We krijgen enkele spectaculaire shows te zien bij onder andere Treasure Island, The Mirage (vulkaan) en Caesar’s Palace. Bernadette en ik vinden het echter allemaal zo overdreven kitscherig en de grote massa mensen zijn we niet meer gewoon.

We besluiten om terug naar het hotel te gaan en er iets in de bar te drinken. Ik begeef me aan de cocktails (een Mai Tai, superlekker!) en wil die net naast me op een soort tafeltje zetten, als er een danseres opduikt die haar kimono laat vallen en vlak voor mijn neus, in echt wel minimale kledij, verlokkende danspasjes doet. Allright man dat is pas een show van dichtbij zien :)

De avond vliegt voorbij (en ik zie ze ondertussen vliegen) en gelukkig is Bernadette moe, dus gaan we maar slapen. De meisjes hebben we niet meer gezien. Die hadden van mij een opdracht (de zoveelste): ze hadden allebei een som geld gekregen om helemaal te vergokken in het casino om dan te zien hoeveel ze gewonnen of verloren hadden. You will never know if we opened a suisse bankaccount hehe, What happens in Vegas,... ;)

Trying out our luck on the slots and having a drink at Heart Bar — at Planet Hollywood Resort & Casino.

Woensdag 24 augustus 2011

Volgens mij hebben we het ontbijt gelaten voor wat het was, hebben we getankt en waren we rond 09u00 op weg! Een uurtje later zagen we Lake Mead. Het is verbazend hoe laag het waterpeil gezakt is.

Aan de Hooverdam zijn we ook gestopt voor een bezichtiging (en foto’s uiteraard). Deze dam loopt door de grens van Nevada en Arizona en wordt gevoed door de Colorado rivier. Ook hier staat het waterpeil zeer laag. Leen weet ons te vertellen dat al dat water nodig is voor Las Vegas EN ook Los Angeles en San Diego, waardoor Lake Mead op een snel tempo aan het zakken is.
Opvallend is ook de immens grote overloop, die nogal tegenstrijdig is, gezien de lage waterstand. Ook dit is hier enorm hoog, mijn hoogtevrees word hier écht wel op de proef gesteld! 

Rond 11u00 reizen we dan verder richting Grand Canyon. We rijden meerdere keren op de wereldberoemde Route 66 en kunnen dan ook niet anders dan lunchen in zo’n typisch Roadhouse. Westside Lilo’s waar 5 van de 4 mensen komen eten :)

De uitbaters hadden banden met Duitsland (en mayonaise, uitzonderlijk in Amerika) en zouden in een tv-programma komen aldaar (soort van uitwisseling). Sarah brengt ons verder veilig naar de Grand Canyon.

en om 16u00 bewonderen we een van de wereldwonderen (ik word zowaar een beetje emo). Ik had al veel te veel indrukken moeten verwerken in veel te weinig tijd. En dan dit er nog eens bovenop. De Grand Canyon brengt je echt wel met je voetjes op de grond. Zo groot, zo indrukwekkend, zo oud … maar wel zeer rustgevend. Je kan het met geen woorden of foto’s beschrijven!
Sarah overwint zelfs haar hoogtevrees om ook eens een blik te werpen in de Grand Canyon om te kunnen vatten hoe groot deze wel niet is.

We blijven hier rondhangen om de zonsondergang (sunset) mee te maken. Een echte aanrader!

Het is donker als wij terug aan de auto komen en gelukkig hebben we Leen die ons naar Williams rijdt, waar we overnachten in de Travelodge en waar rechttegenover een klassieke diner ligt, waar we nog laat op de avond terecht kunnen voor wat eten en koffie.

The full American experience — at Goldie's Route 66 Diner. Wednesday, August 24, 2011 at 10:03pm

Memorial weekend part 3: Manzanar NHS & Sonora pas

Maandag 30 mei 2011

Wanneer we om 6u30 wakker worden, staan we meteen op want de zon staat al goed op de tent te schijnen en we staan nu eenmaal met onze tent in Death Valley... Het begint al aardig warm te worden, want de lucht is opgeklaard en tegen dat we rond 8am de tent hebben ingepakt en alles in de auto is geladen, begint het echt heet te worden. Tijd om naar koudere oorden te trekken.

Op de terugweg langs Panamint springs, slagen we nog even een stoffige zijweg in om nog een korte hike te doen naar een waterval. JA inderdaad een waterval in Death Valley!

Ok, na de regen en de koude zijn we al iets minder onder de indruk, maar een waterval in Death valley willen we toch niet missen. De Darwin falls zijn te bereiken via een korte wandeling langs de bedding van een beekje tot aan een kleine oase, waar we zowaar moeten klauteren over rotsen, onder boomtakken doorkruipen, en af en toe van steen tot steen springen om geen natte voeten te krijgen wanneer we het water een paar keer moeten oversteken om dichter bij de waterval te komen...

Darwin Falls

A short hike to a very scenic waterfall and grotto in the middle of the driest place in North America. The falls is located just west of Panamint Springs. Moderate 3 miles.
From the parking area, walk past the steel gate into the dry wash and begin hiking up canyon. After about 5 minutes of walking you'll reach another steel fence and a sign for 'Darwin Falls - Area of Critical Environmental Concern'. Water soon begins to flow in the canyon bottom and you'll have to jump the stream a few times in order to keep your feet dry. Before long you'll enter a lush, verdant canyon and the first falls.

De oase is een welkome afkoeling, maar de terugweg naar de auto is in de platte zon en we zijn blij wanneer we terug in de koele lucht van de airco zitten.

We stoppen ook nog even aan Father Crowley point, waar we profiteren dat we een jeep hebben om het korte stukje 4x4 road af te rijden tot het echte uitkijkpunt. De weg ligt er echt erbarmelijk bij en op sommige plaatsen is het zelfs met een 4x4 een uitdaging om zonder brokken verder te geraken.

Na een laatste blik op telescope peak verlaten we het park en rijden door richting Lone Pine.

Aan het Eastern Sierra interagency visitor center te Lone Pine (met goed zicht op Mount Whitney) springen we even binnen om te informeren of de Tioga en Sonora pas open zijn. Want we moeten hier in Lone Pine beslissen of we terugkeren via het zuiden (Bakersfield) of dat we de scenic highway I395 helemaal afrijden naar Tahoe in het noorden, om zo de bergen door te steken naar de bay area.

We hebben echt geluk, want de Sonora pas is zojuist terug open na de sneeuwstorm van gisteren!
We beslissen dus om de iets langere scenic route te nemen en zette koers naar het noorden.

We stoppen een eerste keer aan Manzanar National Historic Site in Independence, Owens valley.

Hier ligt er zowaar een 'war relocation center' (lees concentratiekamp) voor Japanners van tijdens de tweede wereldoorlog. Op deze museumsite leren we meer over een stukje geschiedenis van de VS en over WOII waar wij als Europeanen minder van afweten...

Manzanar National Historic Site (bron: wikipedia)

Na de aanval op Pearl Harbor in december 1941, raakte de Verenigde Staten officieel betrokken in WOII en werden niet meer alleen de in de VS wonende Japanners, maar ook alle Amerikanen met Japanse voorouders bestempeld als staatsgevaarlijk.

Op 19 februari 1942 ondertekende president Roosevelt 'Executive Order 9066' waardoor grote delen van de Pacific tot oorlogsgebied verklaard werden. Alle bewoners van Alaska, Californië, het westen van Oregon en Washington en delen van Arizona, met Japanse voorouders werden door het Ministerie van Binnenlandse Zaken en de War Relocation Authority gedwongen om naar kampen buiten dit gebied te verhuizen. De order leidde tot de verhuizing van 120.000 Japanse Amerikanen, twee derde ervan waren autochtone Amerikaanse burgers. Meer dan 110.000 ervan werden gevangengenomen in een van de tien interneringskampen, gelegen landinwaarts en ver weg van de kust.

Zo werd er in 1942 besloten de uitgestorven regio aan de oostzijde van de Sierra Nevada te gaan gebruiken voor een concentratie- en interneringskamp in California: Manzanar relocation center.

Tot in 1945 leefden hele gezinnen in barakken in de geïsoleerde kampen die bewaakt werden door Amerikaanse soldaten. Hun bezittingen raakten ze kwijt. Maar de amerikanen benadrukken dat we dit niet mogen vergelijken met de Duitse concentratiekampen aangezien er hier geen gaskamers waren en niemand werd vermoord. Ze werden enkel voor hun eigen goed hier opgesloten zodat er geen Japanse aanslag aan de westkust georganiseerd kon worden, etc. Na de oorlog kregen zij onder strenge voorwaarden een kleine compensatie.

Vanaf de jaren '60 kwam er kritiek op de destijds genomen maatregelen. Immers het merendeel van de geïnterneerden waren Amerikaanse staatsburgers en werden dus onconform de grondwet opgesloten en van hun rechten ontnomen. Een ware smet op het imago van de Verenigde Staten...

In 1988 keurde het Congres een wet goed, ondertekend door president Ronald Reagan, waarin men zich verontschuldigde voor de internering in opdracht van de Amerikaanse regering. De wetgeving zegt dat de toenmalige acties van de overheid werden gebaseerd op ras vooroordeel, oorlog hysterie en het falen van politiek leiderschap.

Er is nog steeds veel discussie over hoe men de locaties moet benoemen waar de geïnterneerden werden vastgehouden. De WRA noemde ze officieel "War Relocation Centers". Manzanar, bijvoorbeeld,werd officieel bekend als het Manzanar War Relocation Center. Om deze reden, heeft de National Park Service ervoor gekozen "relocation center" te gebruiken om te verwijzen naar de kampen. Sommige historici en geleerden, maar ook ex-geïnterneerden, hadden bezwaar tegen deze formulering, opmerkend dat de geïnterneerden letterlijk gevangen werden gezet, zodanig dat de term "verplaatsing" een eufemisme wordt.

"Concentratiekamp" is de meest controversiële beschrijving van de kampen. Deze term wordt bekritiseerd voor het suggereren dat de Japanse Amerikaanse ervaring analoog was aan de Holocaust en de nazi-concentratiekampen. Om deze reden heeft de National Park Service geprobeerd de term te vermijden. Roosevelt, Eisenhower en minister van Binnenlandse Zaken Ickes verwezen in die periode allemaal naar de Amerikaanse kampen als 'concentratiekampen'. Wanneer de aard van de nazi-concentratiekampen duidelijk werd voor heel de wereld, en de term "concentratiekamp" gelinkt werd met Nazi dodenkamp,wendde de meeste historici zich tot andere woorden om de Japanse internering te beschrijven.

Na dit historisch intermezzo vervolgen we onze weg en stoppen op aanraden van een ranger in Bishop bij Schat's bakkerij. Een Nederlandse bakker in een kleine stadje waarvoor we even in de file moeten staan...Het is duidelijk de buzz in town, iedereen stopt hier en het is duidelijk waarom... hier hebben ze lekker brood! We bestellen 2 sandwichen en eten op het terras onze broodjes op met veel genot, terwijl 2 peruvianen panfluit spelen op de achtergrond. We maken langs onze neus weg de bedenking dat dit een leuke voorbereiding is voor onze Peru reis, maar vinden het toch wel een rare plaats om streetperformance te doen.

Na Bishop duiken we stilaan de bergen in en bollen langs Mammoth lakes en Mono lake naar de Sonora pas (9900ft/ 3018m).

Het begin van de Sonora pas is heel bochtig en steil, met zelfs een helling van 26%!. Vanmorgen zaten we nog in de woestijn, nu rijden we door een prachtig sneeuwlandschap... Bovenaan de pas ligt er nog zeker 3m sneeuw. We slagen erin om in 1 dag van snikheet (85F/30C in DV) naar ijskoud te rijden (top Sonora 40F/4C), it's like they say: ONLY IN CALIFORNIA!

We zijn blij dat de weg juist terug open is na de sneeuwstorm van gisteren, want deze scenery is duizend keer mooier dan het rijden langs de saaie I5 door de central valley. Gezien de hoeveelheid sneeuw die hier nog ligt, zal het nog een tijdje duren voor de Tioga pass door Yosemite NP helemaal vrijgemaakt zal zijn...

Eenmaal de pas over, is het helemaal downhill tot in de bay area. Met meer dan 1000 mijl op de kilometerteller arriveren we tegen 20u30 terug thuis.  Het was zeker de moeite waard om niet thuis te blijven zitten tijdens het memorial weekend, want zoveel diversiteit qua natuur in zo'n korte tijd hadden we anders nooit meegemaakt.

Voor meer foto's van onze trip:

Facebook album Death Valley trip, memorial WE 2011

Memorial weekend part 2: Death Valley

Zondag 29 mei 2011

Wanneer we wakker worden, vriest het en staat er nog steeds felle wind. Telescope peak hangt in donkere dreigende wolken. We besluiten om de warmte op te zoeken en naar de vallei te rijden en de telescope peak hike uit te stellen in afwachting van beter weer.

Wanneer we toekomen in Stovepipe Wells ranger station worden we deels teleurgesteld, maar ook aangenaam verrast: we vernemen dat Titus canyon gesloten is omwille van de regenbuien (en wij hadden nu juist een 4x4 om er volledig door te kunnen rijden) en dan blijkt dat 1 op 3 van de mensen die we hier tegenkomen Belgen te zijn. Verder vragen we ons af of het een toeval is of niet, maar iedere keer als Olivier in Death Valley komt begint het te regenen!!

We zien de donkere wolken binnenrollen, maar we willen toch nog, voor de regen ons bereikt, wandelen in Mosaic canyon. Een populaire en redelijk mooie canyon met interessante geologie gelegen vlakbij Stovepipe Wells Village.

Mosaic Canyon

Een gemakkelijke 4 mijl hike. Vanaf de parkeerplaats, loop een eindje in de canyon tot een aantal versmallingen met secties van gepolijst marmer en conglomeraat rock. De versmalling eindigt na 10 minuten wandelen en de canyon wordt vanaf hier erg breed. Gelukkig is het grind aangestampt, waardoor het stappen vrij gemakkelijk gaat. Na ongeveer 45 minuten kom je bij een droge waterval die een goed te betreden route heeft omheen de waterval aan de rechterkant een paar honderd meter terug (kijkend naar boven canyon). Boven dit punt zijn een paar kleine klimmetjes, gevolgd door een 45 voet droge waterval. Er is een klimmersroute rond dit obstakel links, maar het is nauwelijks de moeite waard, want je zult worden geconfronteerd met een reeks van droge watervallen net erboven die ook de goede klimmers tegenhoudt. Keer terug via dezelfde weg die je gekomen bent.

We wandelen een heel stuk de canyon in, maar keren terug nog voor we de eerste droge waterval zien omdat we toch graag droog blijven. We springen de auto in en stoppen aan salt creek waar we voor de eerste keer de puppy fish zien zwemmen, niet groter dan kikkervisjes, daarna passeren we met onze 4x4 door mustard canyon om uiteindelijk te parkeren bij Golden canyon, waar we op aanraden van de ranger een loop van 4 mijl door de badlands gaan volgen.

Golden Canyon / Gower Gulch Loop

A short self guided loop hike with views of Manly Beacon, Red Cathedral and colorful badlands, located south of Furnace Creek. easy 4 miles.
From the trailhead, Follow the canyon wash east into Golden Canyon, which is composed mainly of soft, yellow mudstone. It's easy walking as you head up the rather wide wash. It's a one mile hike to the last sign of interpretive trail , though you can continue up the wash for another 1/4 miles for closer views of the Red Cathedral, a scenic cliff face which borders Golden Canyon to the east. After viewing the Cathedral, return to the last sign post and follow the Gower Gulch Trail south as it climbs up through the mudstone with some nice views of colorful badlands to the west. The path climbs moderately steeply up and under the prominent peak of Manly Beacon, then drops down through a series of washes to a junction with the left branching Zabriskie Point Trail. Stay straight at the sign and enter a wide rocky wash. Follow the large wash down stream past a number of old mines which were used to extract borax and talc. The wash continues west, descending a few easy drop offs as it goes until ending in a 40 foot dry fall with views down into Badwater Basin. The path skirts the dry fall on the right and then follows the foothills, somewhat faintly, heading north back to the parking area.

Normaalgezien is het deze tijd van het jaar broeiend heet en is het een ware marteling om tussen het gele zand van de badlands te wandelen, zelfs nu dat het regenachtig is en er veel wind staat, komt de zon er af te toe door en is het bakken geblazen.

We wandelen 2,5u door een landschap dat fel lijkt op dat van in de film "the hills have eyes". Op het einde komen we aan de beschreven 40ft/13m drop off droge waterval, waar we volgens de ranger gemakkelijk naar beneden kunnen klimmen, maar het is een loodrechte wand met weinig grip en na het even bekeken te hebben, zijn we blij dat er ook een zijpad loopt waar we zonder problemen terug op het pad geraken.

We hebben nog wat tijd over vandaag en rijden verder naar de offroad drive door twenty mule canyon en stoppen aan Zabriskie point voor het uitzicht over de badlands waar we juist doorgewandeld zijn. Nog geen 5 minuten later begint het te stortregenen en terwijl we willen schuilen in de auto komen we ook hier op de parking Belgen tegen, die we snel een lift geven naar hun auto op de trailhead parking van Golden canyon.

Na onze goede daad voor landgenoten voor vandaag, hebben we wel een hamburger verdiend en dus zitten we de regen uit in Furnace Creek. Wanneer de regenbui overgetrokken is, beslissen we om onze tent op te zetten  op de emigrant campsite (2100ft), een vrij primitieve campground waar we zelfs geen pin in de grond krijgen om onze tent vast te zetten en dus wat creatief met rotsblokken moeten zijn. Al een geluk is het slechte weer voorbijgetrokken en staat er niet meer zoveel wind.

We profiteren van het koelere weer om nog een laatste sightseeing te doen: zonsondergang op de Mesquite dunes. We hebben zelfs nog genoeg fut in de benen om naar de top van een van de hoogste duinen te klimmen, een mooie zonsondergang wordt het niet, want daarvoor is het nog te bewolkt en wanneer we boven op de rim zitten, worden we ook nog eens gezandstraald door een laatste rukwind, maar toch is het de moeite waard en worden we even helemaal "zen"...

Terug op de camping, komen we een paar klimmers tegen die ook naar de vallei zijn afgezakt omwille van het slechte weer in de bergen. We krijgen te horen dat we een goede keuze hebben gemaakt om de hike uit te stellen want er passeerde een stevige sneeuwstorm op Telescope peak, 25F/-4C... brrrr, daar waren we zeker niet op voorbereid!

Ookal is het spijtig dat we niet tot op het hoogste punt van Death Valley geraakt zijn, wat oorspronkelijk ons doel was, toch kunnen we niet klagen want nu we hier midden in de open vlakte zitten en het stilaan opklaart, worden we getrakteerd op een helder nacht en genieten we van een prachtige sterrenhemel.
We zien zowaar de melkweg vlak boven ons hoofd, en alsof dat nog niet genoeg was, spotten we terwijl we op onze rug de nachtelijk hemel inturen een aantal vallende sterren!!

 
Sommige mensen zeggen dat Death Valley maar een hoop stenen is, maar de beauty die we dit weekend overdag en 's nachts hebben gezien, is moeilijk met woorden te beschrijven!
Het doet ons nadenken over de pracht van de natuur, de nietigheid van de mens en de schande dat we dit alles zo weinig appreciëren en verwaarlozen...

TO BE CONTINUED