Wanneer we om 6u30 wakker worden, staan we meteen op want de zon staat al goed op de tent te schijnen en we staan nu eenmaal met onze tent in Death Valley... Het begint al aardig warm te worden, want de lucht is opgeklaard en tegen dat we rond 8am de tent hebben ingepakt en alles in de auto is geladen, begint het echt heet te worden. Tijd om naar koudere oorden te trekken.
Op de terugweg langs Panamint springs, slagen we nog even een stoffige zijweg in om nog een korte hike te doen naar een waterval. JA inderdaad een waterval in Death Valley!
Ok, na de regen en de koude zijn we al iets minder onder de indruk, maar een waterval in Death valley willen we toch niet missen. De Darwin falls zijn te bereiken via een korte wandeling langs de bedding van een beekje tot aan een kleine oase, waar we zowaar moeten klauteren over rotsen, onder boomtakken doorkruipen, en af en toe van steen tot steen springen om geen natte voeten te krijgen wanneer we het water een paar keer moeten oversteken om dichter bij de waterval te komen...
A short hike to a very scenic waterfall and grotto in the middle of the driest place in North America. The falls is located just west of Panamint Springs. Moderate 3 miles.
From the parking area, walk past the steel gate into the dry wash and begin hiking up canyon. After about 5 minutes of walking you'll reach another steel fence and a sign for 'Darwin Falls - Area of Critical Environmental Concern'. Water soon begins to flow in the canyon bottom and you'll have to jump the stream a few times in order to keep your feet dry. Before long you'll enter a lush, verdant canyon and the first falls.
De oase is een welkome afkoeling, maar de terugweg naar de auto is in de platte zon en we zijn blij wanneer we terug in de koele lucht van de airco zitten.
We stoppen ook nog even aan Father Crowley point, waar we profiteren dat we een jeep hebben om het korte stukje 4x4 road af te rijden tot het echte uitkijkpunt. De weg ligt er echt erbarmelijk bij en op sommige plaatsen is het zelfs met een 4x4 een uitdaging om zonder brokken verder te geraken.
Na een laatste blik op telescope peak verlaten we het park en rijden door richting Lone Pine.
Aan het Eastern Sierra interagency visitor center te Lone Pine (met goed zicht op Mount Whitney) springen we even binnen om te informeren of de Tioga en Sonora pas open zijn. Want we moeten hier in Lone Pine beslissen of we terugkeren via het zuiden (Bakersfield) of dat we de scenic highway I395 helemaal afrijden naar Tahoe in het noorden, om zo de bergen door te steken naar de bay area.
We hebben echt geluk, want de Sonora pas is zojuist terug open na de sneeuwstorm van gisteren!
We beslissen dus om de iets langere scenic route te nemen en zette koers naar het noorden.
We stoppen een eerste keer aan Manzanar National Historic Site in Independence, Owens valley.
Hier ligt er zowaar een 'war relocation center' (lees concentratiekamp) voor Japanners van tijdens de tweede wereldoorlog. Op deze museumsite leren we meer over een stukje geschiedenis van de VS en over WOII waar wij als Europeanen minder van afweten...
Manzanar National Historic Site (bron: wikipedia)
Na de aanval op Pearl Harbor in december 1941, raakte de Verenigde Staten officieel betrokken in WOII en werden niet meer alleen de in de VS wonende Japanners, maar ook alle Amerikanen met Japanse voorouders bestempeld als staatsgevaarlijk.
Op 19 februari 1942 ondertekende president Roosevelt 'Executive Order 9066' waardoor grote delen van de Pacific tot oorlogsgebied verklaard werden. Alle bewoners van Alaska, Californië, het westen van Oregon en Washington en delen van Arizona, met Japanse voorouders werden door het Ministerie van Binnenlandse Zaken en de War Relocation Authority gedwongen om naar kampen buiten dit gebied te verhuizen. De order leidde tot de verhuizing van 120.000 Japanse Amerikanen, twee derde ervan waren autochtone Amerikaanse burgers. Meer dan 110.000 ervan werden gevangengenomen in een van de tien interneringskampen, gelegen landinwaarts en ver weg van de kust.
Zo werd er in 1942 besloten de uitgestorven regio aan de oostzijde van de Sierra Nevada te gaan gebruiken voor een concentratie- en interneringskamp in California: Manzanar relocation center.
Tot in 1945 leefden hele gezinnen in barakken in de geïsoleerde kampen die bewaakt werden door Amerikaanse soldaten. Hun bezittingen raakten ze kwijt. Maar de amerikanen benadrukken dat we dit niet mogen vergelijken met de Duitse concentratiekampen aangezien er hier geen gaskamers waren en niemand werd vermoord. Ze werden enkel voor hun eigen goed hier opgesloten zodat er geen Japanse aanslag aan de westkust georganiseerd kon worden, etc. Na de oorlog kregen zij onder strenge voorwaarden een kleine compensatie.
Vanaf de jaren '60 kwam er kritiek op de destijds genomen maatregelen. Immers het merendeel van de geïnterneerden waren Amerikaanse staatsburgers en werden dus onconform de grondwet opgesloten en van hun rechten ontnomen. Een ware smet op het imago van de Verenigde Staten...
In 1988 keurde het Congres een wet goed, ondertekend door president Ronald Reagan, waarin men zich verontschuldigde voor de internering in opdracht van de Amerikaanse regering. De wetgeving zegt dat de toenmalige acties van de overheid werden gebaseerd op ras vooroordeel, oorlog hysterie en het falen van politiek leiderschap.
Er is nog steeds veel discussie over hoe men de locaties moet benoemen waar de geïnterneerden werden vastgehouden. De WRA noemde ze officieel "War Relocation Centers". Manzanar, bijvoorbeeld,werd officieel bekend als het Manzanar War Relocation Center. Om deze reden, heeft de National Park Service ervoor gekozen "relocation center" te gebruiken om te verwijzen naar de kampen. Sommige historici en geleerden, maar ook ex-geïnterneerden, hadden bezwaar tegen deze formulering, opmerkend dat de geïnterneerden letterlijk gevangen werden gezet, zodanig dat de term "verplaatsing" een eufemisme wordt.
"Concentratiekamp" is de meest controversiële beschrijving van de kampen. Deze term wordt bekritiseerd voor het suggereren dat de Japanse Amerikaanse ervaring analoog was aan de Holocaust en de nazi-concentratiekampen. Om deze reden heeft de National Park Service geprobeerd de term te vermijden. Roosevelt, Eisenhower en minister van Binnenlandse Zaken Ickes verwezen in die periode allemaal naar de Amerikaanse kampen als 'concentratiekampen'. Wanneer de aard van de nazi-concentratiekampen duidelijk werd voor heel de wereld, en de term "concentratiekamp" gelinkt werd met Nazi dodenkamp,wendde de meeste historici zich tot andere woorden om de Japanse internering te beschrijven.
Na dit historisch intermezzo vervolgen we onze weg en stoppen op aanraden van een ranger in Bishop bij Schat's bakkerij. Een Nederlandse bakker in een kleine stadje waarvoor we even in de file moeten staan...Het is duidelijk de buzz in town, iedereen stopt hier en het is duidelijk waarom... hier hebben ze lekker brood! We bestellen 2 sandwichen en eten op het terras onze broodjes op met veel genot, terwijl 2 peruvianen panfluit spelen op de achtergrond. We maken langs onze neus weg de bedenking dat dit een leuke voorbereiding is voor onze Peru reis, maar vinden het toch wel een rare plaats om streetperformance te doen.
Na Bishop duiken we stilaan de bergen in en bollen langs Mammoth lakes en Mono lake naar de Sonora pas (9900ft/ 3018m).
Het begin van de Sonora pas is heel bochtig en steil, met zelfs een helling van 26%!. Vanmorgen zaten we nog in de woestijn, nu rijden we door een prachtig sneeuwlandschap... Bovenaan de pas ligt er nog zeker 3m sneeuw. We slagen erin om in 1 dag van snikheet (85F/30C in DV) naar ijskoud te rijden (top Sonora 40F/4C), it's like they say: ONLY IN CALIFORNIA!
We zijn blij dat de weg juist terug open is na de sneeuwstorm van gisteren, want deze scenery is duizend keer mooier dan het rijden langs de saaie I5 door de central valley. Gezien de hoeveelheid sneeuw die hier nog ligt, zal het nog een tijdje duren voor de Tioga pass door Yosemite NP helemaal vrijgemaakt zal zijn...
Eenmaal de pas over, is het helemaal downhill tot in de bay area. Met meer dan 1000 mijl op de kilometerteller arriveren we tegen 20u30 terug thuis. Het was zeker de moeite waard om niet thuis te blijven zitten tijdens het memorial weekend, want zoveel diversiteit qua natuur in zo'n korte tijd hadden we anders nooit meegemaakt.
Voor meer foto's van onze trip:
 |
| Facebook album Death Valley trip, memorial WE 2011 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten