Death Valley part 3

HAA we staan op en het eerste wat we zien als we de gordijn opendoen: Blauwe lucht!!
We zien Mount Whitney nu zonder enig wolkje en ook in Death Valley is het nu een prachtig zicht wanneer we via de Towne pass naar beneden duiken. Een groot contrast met gisteren en om 10u is het nu al 61°F (16°C)

We besluiten om al de zaken die we gisteren niet hebben kunnen doen , vandaag zeker proberen te zien zoals de vista points en als er nog tijd is een wandeling te doen in een canyon. Vol goede moed bollen we naar beneden op de roetsjbaan (de weg naar Stove Pipe Wells is precies een rit op een rollercoaster, zonder probleem haalt ge hier 120km/u zonder het gaspedaal te moeten beroeren...).

We zien onderweg nog een paar "flooded"bordjes staan langs de weg, maar het merendeel is nog maar een miezerige kleine plas die ons helpt om de auto al een beetje te ontmodderen. Dan komt er het eerste slechte vooteken...de weg naar Salt Creek is gesloten en wij hebben daar nog gisteren nog doorgeploegd.  Toch maar even dan een tussenstop aan het visitorcenter want door de regen gisteren zijn er nog heel veel wegen toe.
Wat we te horen krijgen is echt ontgoochelend: geen devils golf course en most of all, geen Dantes view en andere panoramapunten door sneeuw en ijs. Het merendeel van de canyons zijn ook nog afgesloten wegens modder die door de regen naar beneden gekomen is. Dat wilt dus zeggen dat we weer toegewezen zijn op de rest van de toeristische lijst.

Eerste op het lijstje: Zabriskie point, nog wel bereikbaar en een mooi uitzicht op de vallei en de veelkleurige heuvels. Vandaag hangt er geen bewolking dus kunnen we van hieruit zelfs Telescope Peak zien, het hoogste punt van Death Valley 11,331 feet (3,454 m) .
Van hieruit zijn er een paar hikes mogelijk o.a. afdalen door de Golden canyon, maar we verkiezen om eerst al de andere zaken op ons lijstje te verkennen.

Volgende op de lijst: Artist drive, hier loopt een geasfalteerde weg kronkelend door veelkleurige heuvels met als hoogtepunt "artist palette" waar een mengeling van verschillende gesteentes een waar kleurenpalet tentoon spreiden. Echt mooi en de moeite waard om eens langs te rijden (zeker als er niks anders te doen valt)

Nu we toch in de buurt zijn, passeren we opnieuw aan Badwater om te weten hoe warm het daar nu is (27*C) en om een betere impressie te hebben van de hoge bergen rondom en het schone vergezicht nu de wolken er niet zijn.

 

 

Daarna zetten we koers naar het Noordelijke deel van Death Valley en slagen de weg naar Scotty's castle in. Onze eerst halte is Titus canyon, maar de gravelroad die naar de ingang van de canyon leidt zit er nogal "rocky & risky" uit. We proberen een stukje maar door de regen zijn er veel putten en scherpe stenen , dus we keren om voordat we een platte band krijgen en de rest van de dag hier vastzitten. Het valt ons op dat voor de meeste wegen in het park een high clearance vehicle en/of een 4x4 geen overbodige luxe is.
We vervolgen onze weg naar Scotty's castle. Zogezegd een must-see in het park. Uiteindelijk na een dik uur rijden bereiken we dit bouwsel. Het is een soort "kasteel" maar heeft meer weg van een Spaanse villa en wij vinden er eigenlijk niet veel aan. OK, ik kan begrijpen dat de Amerikanen dit geweldig vinden dat er een rijke gek al zijn geld heeft gebruikt om een huis in de woestijn te bouwen , maar voor de architectuur enz is het interessanter om naar Spanje te gaan. Persoonlijk vind ik het veel te ver liggen van rest om even naartoe te gaan. We zijn ook niet echt zot van antiquiteiten waarover ze hier met veel lof over spreken, dus we besluiten om de 45min durende rondleiding te skippen en al de terugweg aan te vatten.

 

 

De rit naar Scotty's Castle heen en terug heeft ons uiteindelijk 2 uren gekost en het is al ver tegen valavond als we bij onze laatste stop komen voor vandaag: De Mesquite sanddunes. Deze zijn vooral mooi bij sunrise en sunset dus besluiten we om hier rustig even te wandelen en ons neer te zetten. Het is 17u30 en nog 79°F (26°C) en geen zuchtje wind. We laten de grootsheid van Death Valley nog even indringen voor we huiswaarts keren.

Conclusie van onze roadtrip: we hebben veel gedaan, maar geen hikes en geen canyons, voor volgende keer staat er zeker nog een wandeling in Mosaic en Golden Canyon op het programma. En als we een jeep kunnen scoren zouden we zeker ook naar de racetrack, door de Titus canyon en in Ubehehe Crater willen gaan.
Het enige van de toeristische zaken is nog Dante View en Devils golf course. Een aanrader schijnt een bezoek aan Death Valley tijdens de bloei van de wildflowers in maart, begin april.te zijn en dan is het dus ook de drukste periode in het park.  Zelf hebben we al wel wat groen gezien, maar niet echt bloemen. Maar ik durf te zeggen dat met de hoeveelheid regen dat er gisteren gevallen is , er zeker veel bloemen zullen zijn !!
Voor de zotten of sportieven onder ons (het is hoe ge het bekijkt hé) is er de mogelijkheid om in de winter te fietsen van Stove Pipe Wells naar Panamint Springs van 0 tot 4628ft heel de tijd bergop, vergelijkbaar met de beklimming van de Mont Ventoux.

Vandaag hebben we een dikke 338 miles gedaan en 7u25 gereden.Als afsluiter bekijk ik nog de slotceremonie van de Winterspelen in Vancouver maar val halverwege in slaap.

Death Valley part 2

Vandaag staan we op rond 6u45 om nog het laatste stukje tot Death Valley te overbruggen. Eerst zoeken we nog een schappelijk ontbijt bijeen in de lobby van het hotel. Het weer ziet er vandaag redelijk uit ookal voorspellen ze nog regen. 's Nachts heeft het al veel geregend en was er vooral felle wind. Vanuit de ontbijtzaal hebben we toch al een mooie zicht op de Sierra Nevada en daarergens tussen zou Mount Whitney met een hoogte van  14505feet (4421m) zitten, de hoogste berg van 'contiguous' USA (dus Alaska en Hawaii niet meegerekend).

Ons eerste bestemming voor vandaag is Stove Pipe Wells in het park. Om hier te geraken moeten we eerst nog 2 bergketens overwinnen en bij de eerste is het al prijs. De boordcomputer begint te biepen en geeft aan dat het buiten vriest en we komen terecht in een dikke mist waardoor we nog maar max. 5m voor ons uit kunnen kijken. Het is een hele beproeving om zo de bochtige weg te volgen door alleen maar te fixeren op de gele lijn in het midden en aan een traag tempo rijden we voort en hopen dat het toch wat opklaart.

Voor we het weten zitten we plots al in Death Valley. We hebben zelfs het "welcome"bord niet gezien door de mist! Blijkbaar is de winterstorm van gisterennacht hier blijven hangen en algauw begint het terug te regenen.
JAWEL Regen in Death Valley !!!
Ookal staat er overal beschreven dat er bijna geen regen valt in Death Valley omdat de wolken komende van de pacific 4 bergketens over moeten en dus meestal al leeggeregend zijn, toch is deze winterstorm zover geraakt en is van plan om alle regen hier te dumpen. Positief voor de wildflowers en andere vegetatie, maar wij hadden toch wel ander weer verwacht.

Aangekomen in Stove Pipe Wells kopen we onze annual pass en krijgen te horen dat het merendeel van de canyons off limits is wegens gevaar op flooding en dat er ook een aantal wegen gesloten zijn. We zijn dus genoodzaakt om ons te beperken tot de gemakkelijk bereikbare toeristische plaatsen en doen bijna alles met de auto (niet om te genieten van de airco zoals in de zomer, maar omdat het regent dat het giet!). We kunnen ook geen vista's doen want er hangt te veel mist en wolken.

Onze autotour brengt ons langs de Mesquite dunes en Devils cornfield tot aan Harmony Borax works waar het zowaar even stopt met regenen en dus wandelen we snel langs het interpretive trail. De regenzone hangt nog grotendeels in het Noorden van de vallei dus rijden we naar het zuidelijkste punt: Badwater, het laagste punt van Death Valley, zo'n 86m onder de zeespiegel. Als we omhoog kijken zien we halverwege de berg een bordje staan dat "sealevel" aanduidt. In de zomer is het hier ook het warmste punt en wagen de meeste mensen zich niet uit de auto, maar nu is het bewolkt en een 20tal graden warm, ideaal om toch de korte wandeling tot aan de zoute modderpoelen te doen. Zo ziet ge maar, altijd het positieve uit het negatieve halen, hé :)

De volgende stop is aan natural bridge waar we nog een kleine wandeling in de canyon doen om deze natuurlijke brug en een opgedroogde waterval te zien in de rotsen. Wanneer we toekomen op de parking aan Golden Canyon begint het weer te regenen en is het nu de beurt aan de zuidkant van de vallei om wat water te slikken. We vernemen achteraf dat vandaag het meeste regen is gevallen sinds de metingen zijn begonnen (onofficieel) !!
Ge ziet wij komen altijd wat tegen , Tsunami op huwelijksreis, hoogste golven tijdens Mavericks en dan nu één van de natste dagen in Death valley !! What's next??

We beslissen om dan maar terug te keren naar de noordkant van de vallei waar het begint op te klaren. Eerst stoppen we nog in Furnace Creek om te eten , maar hier valt weinig over te zeggen want het was nog slechter dan het eten in de alma, tja ge zit hier ook in the middle of knowhere dus echt deftig eten moet ge hier niet verwachten.

Terug in de buurt van Stove Pipe Wells besluiten we om toch tot Salt Creek te geraken en rijden een aarden weg op, naarmate we steeds verder rijden begint de aarden weg meer weg te hebben van een modderpoel, maar wij ploegen gezwind door. We bereiken de parking om de Salt creek trail te wandelen en onze auto ziet er echt niet uit, Tot op het dak hangt hij vol met modder!

 

 

Maar de wandeling door Salt creek is echter wel de moeite en ik vind zowaar $20 in de woestijn!!
Juist als we terug in de auto stappen begint het terug te regenen en het modderbad wordt nog erger, we vertrekken maar gauw want straks is hier geen doorkomen meer aan en een takelwagen is hier in de verste verte niet te vinden. Na veel schuiven en slippen komen we toch terug op de hoofdweg terecht. OEF.

Even twijfelen we nog om richting Scotty's castle te rijden , maar wanneer we een bordje zien staan "caution this road is subdued to flasfloods for the next 25 miles" en dat we overal al in het begin bordjes zien staan van "Flooded" en zelf al door een paar diepe plassen gereden zijn, besluiten we van het avontuur te beperken tot ons modderbad en maken een "u-y" en vatten de terugtocht aan want wie weet hoe de terugweg eruit ziet...
Als we terug passeren in Stove Pipe Wells zien we heel de weg onder water staan en is de weg naar Mosaic afgesloten , toch een groot verschil vergeleken met de voormiddag. Maar het is ondertussen wel opgeklaard en de mist is helemaal weggetrokken. We zien eindelijk de bergen waarlangs we het park zijn binnengereden en worden nog getrakteerd op prachtige vergezichten als we opnieuw de 2 bergketens oversteken. We kunnen haast niet geloven dat we langs dezelfde weg vanmorgen in de mist naar hier gereden zijn en achteraf bekeken zijn we gelukkig dat we niet een bocht gemist hebben want het gaat hier van -190ft tot 4956ft (-50m tot 1500m in een korte tijd , dus vlak langs de kant van de weg zien we af en toe een fameus diep ravijn. We zien zowaar het bord van Death Valley staan en stoppen nog even aan het Father Crawley vista point waar er nog sneeuw en hagelbollen liggen van de storm en genieten van het uitzicht tot de zon onder gaat.

 

 

Vandaag hebben we zo'n kleine 270 miles afgemaald in het park en zo'n slordige 6u gereden. Hopelijk is het morgen beter weer!

Palo Alto - Death Valley

Vandaag begint onze 4 dagen roadtrip naar Death Valley...

Volgens google maps zullen we er 7u47min over doen om tot Lone Pine te geraken , wat we als uitvalsbasis hebben gekozen om het National Park te bezoeken.
Er staat een tocht van 429 miles op het programma dus we vertrekken om 10 am.

(klik op afbeelding van map om de route in het groot te zien)

Via Hwy 280 leidt de weg ons langs Gilroy waar we dan de 125 nemen om door te steken naar hwy 5. Tijdens onze doorsteek rijden we door echte Teletubbies bergen. We passeren langs het San Luis reservoir om dan in Los Banos de 5 op te rijden. We zijn beland in central valley waar zowat het merendeel van de landbouw gebeurt in heel California. Zo ver we kunnen kijken zien we boomgaarden met Amandelbomen in bloei. De highway is een kaarsrechte lijn naar Bakersfield die de Central Valley volledig doorkruist en dus een belangrijke verkeersader is. We moeten zo'n 170 miles deze highway volgen, gelukkig moogt ge hier 80 mph rijden.
Onderweg merken we dat we niet de enigen zijn die er even tussenuit knijpen. We komen heel veel mega Rv's tegen die als aanhangwagen een volwaardige jeep meetrekken en als toppunt nog een golfkarreke in laadbak hebben steken EN fietsen op het dak... Jep dat is the American way of camping !
We hebben geen foto genomen van dit specifiek geval want we waren zo stunned van de combinatie en waren volop aan het discussieren of dit nu overdaad is of niet. Wij vonden het al overdreven in Spanje op de camping dat een paar Duitsers  2 scooters en een zodiak uit hun motorhome haalden...Maar achteraf bekeken was dat nog redelijk bescheiden ten opzichte van wat we hier zien rondtuffen.

 

 

Halverwege houden we onze eerste stop na 2 u rijden aan een wegrestaurant in the middle of nowhere...
We hebben 1/3 gedaan van de 430 mi en 8u durende rit. Op de menu is er niet veel keuze dus nemen we weer onze toevlucht tot een ordinaire hamburger met frieten. De tweede etappe van onze trip loopt tot het einde van Central Valley, tot in de stad Bakersfield. Tussen de boomgaarden en de wijngaarden zien we zowaar de bekende oliepompen waar Bakersfield om bekend staat. Dit is de moment om wat bij te tanken want onze tank is bijna leeg en de prijs van de benzine is hier beduidend lager dan de vorige tankstations.
We vragen ons wel af hoe de wijn hier moet smaken als er ondertussen ook op dezelfde plaats waar ze de druiven kweken olie uit de grond pompen, maar we hebben geen goesting om te stoppen en dit aan de lijve te ondervinden. Als we dichter naar de foothills komen veranderen de boomgaarden met almond trees in boomgaarden met appelsienen en/of perziken.

De laatste en derde etappe stuurt ons door de Eastern Siërra Nevada via de doorsteek langs de Tehachapi mountains naar Mojave en dan naar terug naar het Noorden richting Lone Pine, onze eindbestemming voor deze dag.
In de bergen zien we treinen met ongeveer 60 wagons slakgewijs aan 2mph, als een slang kronkelend een poging doen om de bergen te overwinnen.  Als ge hier voor een overweg komt te staan, kunt ge een half uur wachten... :S Ze hebben 4 locomotieven nodig om alles voort te trekken. Verder is er prachtige natuur, rotsen, besneeuwde toppen en in de vallei groene heuvels met zandgrond. Als we aan de andere kant beginnen af te dalen merken we dat er een groot contrast is qua natuur tussen groene bergen aan de ene kant en woestijn en bruine heuvels aan de andere kant. We are entering the Mohave Desert...

We passeren door het Red Rock Canyon State Park dat ons al een voorsmaakje geeft van de mooie maar desolate natuur die we gaan zien. De weg wordt op het einde nogal eentonig en is steeds rechtdoor met overal woestijn rondom, en de neiging om sneller te rijden begint de kop op te steken maar we zien een 
drietal keer auto's die door de highway patrol toch pulled over worden in niemandsland. We besluiten van toch iets rapper dan toegelaten is te rijden, maar de auto's met allemaal mensen die willen gaan skiën in Mammoth lakes zoeven ons toch nog voorbij.

 

Rond 18u komen we toe aan ons hotel in Lone Pine. De winterstorm die ze al heel de tijd verwachten, begint hier ook op te komen met vooral hele Felle windstoten. Hopelijk is het hier morgen goed weer.
We ploffen moe neer op bed na onze lange rit en hebben zelfs de fut niet meer om ergens te gaan eten dus eten we nog onze 'bokes' op die we hadden klaargemaakt deze morgen.
Morgen gaan we op verkenning in Death Valley dat nu maar een uurtje rijden is.

shopping/zoektocht en administratieve rompslomp

Dinsdag 23 februari

Vandaag wordt weer een drukke dag. Mijn eerste stop is bij de bank want er zijn weer fouten geslopen in ons adres en dus spring ik voor de zoveelste keer binnen om eindelijk die zaken in orde te krijgen. Het kost me weer een dik uur en veel geduld om simpelweg ons adres juist te krijgen in hun database en om onze kaarten te activeren. De manier waarop ze hier werken, daar zoudt ge uw zelfbeheersing soms van kunnen verliezen... maar "positive thinking:" we hebben eindelijk onze bankkaarten en onze eerste officiële credit card dus nu kunnen we beginnen aan de opbouw van een Amerikaanse credit-history. De kaarten op zich zijn ook wel juweeltjes, precies een postkaart van Stanford.

 

 

Volgende halte: het hoofdkantoor van US postal om het pakje op te halen dat ik gisteren heb gemist. Het pakje van Ann en Raf is licht gehavend en met tape terug aaneengeplakt. De inhoud: boekjes, een paar tijdschriften en chocolade en chocotoffs.MMMM...
Het pakje is op de 8ste verstuurd dus heeft het zo'n 15 dagen erover gedaan om tot hier te komen, ik vermoed dat de douane daar voor een groot stuk tussen zit want alles was opengemaakt, zelfs de verpakking van de chocolade! ik verdenk ze ervan dat ze getwijfeld hebben om de chocolade te confisqueren, dan vervolgens op hun gemak de literatuur hebben doorgelezen gedurende een aantal dagen en dan uiteindelijk nog een aantal chocotoffs hebben achter gehouden voor ze het pakje lieten vertrekken naar eindbestemming :)

De volgende stop in de rij is Sportsauthority en REI
Aangezien we nu onder ons balkon een aantal tennisvelden hebben liggen die we gratis mogen gebruiken, leek het ons een goed idee om eindelijk eens deftig te leren tennissen en alvast te beginnen met een tennisracket te kopen, bovendien gaan we in het weekend naar Death Valley en dus passeer ik ook even langs de camping afdeling. Even later sta ik buiten met 2 racketten en een paar tennisballen voor een redelijke prijs want alles is in sales. (dixit Chris: Amerikanen kopen alleen maar in sales, dus zijn het altijd sales :) ).
De Recreation Equipment Inc (REI) store is het equivalent van de AS adventure. Ik stap binnen met een heel specifieke vraag, want ik wil weten hoe en met welke waterbottle ik het langst water kan koud houden. Omwille van mijn interessante vraag staan er binnen de 10 minuten 2 verkopers fameus te discussiëren op welke manier dit nu het beste zou kunnen, steel of plastic, insulated of neopreen sleeve tot zelfs de huismiddeltjes zoals een natte sok over de fles trekken of een ingevroren fles in handdoek wikkelen en in midden van rugzak steken en verbinden met een camelbakslurfje zodat ge direct kunt drinken tijdens het hiken...
en als ze vernemen dat we naar Death Valley gaan , beginnen ze nog extremer te gaan door een solar-deken aan te raden en dit te verknippen tot een soort box  om rondom onze drank/eten te bouwen zodat alle zonnelicht wordt weerkaatst en alles supercool blijft en dat we dat ook nog kunnen gebruiken als we koud hebben in de tent 'savonds...
Mijn vraag over "hoe ik water koud moet houden" is al uitgegroeid tot "hoe moet ik een basiscamp opbouwen vanwaar ik een expeditie in de desert kan ondernemen" !!!
OVI OVI OVI, (oftewel Too Much Information! OVI= sos-kreet voor een overvloed van informatie, een insider in de familie :))
Ik krijg nog meer tips mee hoe ik moet overleven in de woestijn, maar ga toch met lege handen naar huis.
Het komt erop neer dat de beste methode het simpelweg invriezen is van flesjes water en die in zilverpapier te wikkelen. Daar kon ik zelf ook wel opkomen (aangezien we dat zelfs in België al deden) en dus heb ik geen speciale water bottle voor nodig...

Als laatste halte rest me nog een zoektocht in de Fry's naar een power cord met amerikaanse plug voor de oplader van de batterij van mijn fototoestel. Ik kan mijn oren niet geloven wanneer ze mij wijsmaken dat dat speciaal is en enkel op internet te vinden is. Ik ben in godsnaam in de Fry's, als ze het hier niet hebben , dan hebben ze het nergens! Dat heb ik toch van horen zeggen...
Ik besluit dus van nog zelf wat rond te zoeken en vind in één van de laatste rekken precies hetgeen dat ik nodig had én meer. Aha dus Fry's maakt dan toch zijn reputatie waar.


Donderdag 25 februari

Vandaag is het wasdag: is een beetje anders als in België. Ze hebben hier toploaders en frontloaders. komt er op neer dat ge dus wat wasmiddel in de ton smijt en dan de rest van de kleren erbij doet. Er is ook niet veel keuze in programma's, het komt erop neer dat ge het waterlevel kunt kiezen hoe hoog het in de trommel komt, de watertemperatuur nl cold warm en hot (dus geen 30°,40° en 60° alhoewel ik vermoed dat dat ongeveer op hetzelfde moet neerkomen) Het grootste verschil echter is dat het langste programma maar zo'n 12 min effectief wassen en de volledige cyclus memt spoelen en water weglaten duurt dan maar een klein half uurthe, als ik dit vergelijk met thuis dan is dit wel een groot verschil! Voorlopig heb ik gelukkig nog geen kleren geruineerd en ze komen er ook nog redelijk proper uit.

Vanavond gaan we opnieuw zwemmen, wind of regen , niets houdt ons tegen :)
Deze week hebben we al iedere avond 20 lengtes gezwommen en Olivier is begonnen met s'morgens voor het werk een paar rondjes te lopen want er loopt hier een soort schorspiste rond het domein.

Morgen vertrekken we op de middag naar Death Valley dus kruipen we maar eens vroeg ons bed in.

I-765 oftewel werkvergunning part 2

Vandaag heb ik een afspraak op het Uscis kantoor in San José voor de biometrische gegevens te registreren voor mijn werkvergunning. Ik had mijn I-765 al online ingevuld, maar deze gegevens kunnen ze nog niet via de wondere wereld der computers en internet verzamelen. Gelukkig heb ik vandaag een afspraak dus ik zorg dat ik 5 minuutjes voordien de parking op rijdt.
Binnen mag ik direct mijn gegevens invullen en ID voorleggen. Maar dan kom ik weer in aanraking met de verschillen hier in de USA. Ik moet mijn gewicht opgeven in pounds maar hoeveel is in godsnaams 1 US pound ? Normaal converteer ik dit op mijn iPhone met een handige application maar het is verboden om een gsm binnen te brengen dus heb ik die uit voorzorg in de auto laten liggen. Ik vraag het dan maar aan de mensen rondom mij , maar niemand weet het juiste antwoord. Ik gok dan maar iets en zet voor de zekerheid mijn gewicht toch ook nog in kg. Gelukkig wist ik al mijn lengte in ft/inches van onze fietsaankoop.
Vervolgens is het meteen mijn beurt om voor de 10de keer mijn vingerafdrukken te laten nemen. Ze hebben al een databank op zich voor enkel mijn vingerafdrukken zou ik zo denken...
Nog een foto en een handtekening en vijf minuten later sta ik weer buiten.
Hoe traag dat het bij de DMV gaat, zo snel ben ik buiten bij USCIS... dat ze daar maar eens een voorbeeld aan nemen. En het valt mij te binnen dat ik eigenlijk een fictief getal had kunnen invullen bij gewicht en lengte want dat hebben ze nu niet echt gecontroleerd en ik vraag me ook af waarom ze dit moeten weten voor een werkvergunning. Maar ja, dat is ook Amerika.
Nu mag ik in de loop van de komende weken mijn werkkaart in de bus verwachten en kan ik de volgende stap zetten in de zoektocht naar een job.

Wanneer ik thuis kom steekt er een melding in de brievenbus dat er een pakje is aangeboden geweest. Dat moet het pakje zijn van Ann & Raf voor mijn verjaardag (3 februari). Whoohoo, ik ben benieuwd wat er in zit...!

Vanavond eerste keer mixed hockey, best wel plezant en stevig voor de fysiek, het niveau ligt redelijk hoog en ik merk dat ik toch beter terug een beetje aan mijn conditie moet werken want achter mannen aan lopen, daar wordt ge toch redelijk moe van ;)

roadtrip Santa Cruz - San Francisco

Het is weer weekend en dat staat bij ons gelijk aan ROADTRIP.
Aangezien we momenteel nog niet echt hobbies hebben, is er ieder weekend vrije tijd die we proberen te vullen met wat exploring van California.

We beslissen om vandaag op roadtrip te gaan naar Santa Cruz om dan verder omhoog te rijden langs de scenic highway 1 tot in San Francisco om dan te eindigen aan Muir Woods. We vertrekken tegen half 11 van Palo Alto naar de zee, Santa Cruz, juist op tijd want de zon komt erdoor...Tegen de middag komen we aan in Santa Cruz en eten we voor het eerst buiten op het terras aan de haven. We checken even het belangrijkste strand, maar het wordt volledig van ons zicht onttrokken door een pretpark met rollercoasters. Dat snap ik dus niet aan Amerikanen , aan de schoonste stukskes zetten ze dan zo'n heel lelijk pretpark...zicht op zee is hier een totaal andere definitie geworden. Vervolgens gaan we naar de surfers kijken die hier met tientallen in het water dobberen. Santa Cruz is de officiële geboorteplaats van het surfen, en het gekende surfmerk Oneill is hier ontstaan. Helaas is het weer vergelijkbaar met vorige keer in Monterey en dus begint het al vlug terug dicht te trekken met zware bewolking. We beslissen om dan maar verder langs de scenic 1 te rijden en gewoon te genieten van het utizicht tijdens onze rit.

Het stuk tussen Santa Cruz en Half Moon bay is prachtige en nog redelijk ongerepte natuur ! Halverwege stoppen we even bij Big Bassin Redwoods state park en het Theodore J Hoover national preserve en passeren we bij Año Nuevo bay waar we rond deze tijd van het jaar normaalgezien zeeolifanten kunnen bewonderen. Op de stranden van de Año Nuevo bay komen ieder jaar in december de volwassen zeeolifanten aan land om te paren en in januari en februari kan men vooral de jonge pups zien die stoeien en leren zwemmen. Wanneer we toekomen aan de parking blijkt echter dat dit enkel via guided walk kan gezien wordenen dat men hiervoor op voorhand moet reserveren. Wij wisten hier natuurlijk weer niks van , dus dit zal voor een andere keer zijn ergens op het einde van het jaar want de periode dat de zeeolifanten aanwezig zijn is al bijna gedaan.

 

 

We vervolgen onze weg en passeren Half Moon Bay waar we vorige keer naar de Mavericks Big surfcontest zijn komen kijken. Automatisch komen we via de scenic way aan in San Francisco en pikken weer in op een stuk van de 49 miles scenic drive maar in de verkeerde richting (kloksgewijs), dus we besluiten om te testen of het mogelijk is om helemaal rond te geraken.

We doen een prachtig stuk in Presidio met onder andere een prachtig zicht op de golden gate bridge en we geraken zonder problemen tot aan Fisherman's Wharf maar dan beginnen de één richtingstraten!  Kan toch niet zo moeilijk zijn, denken we, want dan rijden we toch gewoon een blokje verder of slagen we eerder af, maar dat is buiten San Francisco gerekend want op een gegeven moment kunnen we alleen maar naar rechts slaan en wij willen naar links! Alle volgende straten zijn allemaal natuurlijk one way naar rechts en bovendien moogt ge officieel op de grote wegen niet linksaf slaan. Op goed geluk, zig zag en  kris kras door de stad maneuvreren, komen we toch eindelijk langs Chinatown (een stuk van de originele route) en beslissen we om Powell street naar beneden te rijden want dit is één van de steilste straten en dan passeren we ook de kabeltrams.
Uiteindelijk doen we de scenic drive "reverse" helemaal tot aan de ferrybuilding op het einde van Marketstreet. En Olivier ontwikkelt ondertussen een nieuw soort fotografie, drive by shooting door het open dak van de wolkenkrabbers downtown.

Om onze dag mooi af te ronden en aangezien de oude originele 49 scenic drive van in 1938 officieel eindigde aan Treasure Island beslissen we om nog even terug te passeren op Treasure island voor wat mooie foto's want de zon is nog niet onder...

Tegen 18u zijn we het beu en rijden we rechtstreeks naar huis via de 101. Vandaag hebben we een goeie 175 miles gereden en het is wel goed geweest voor het weekend.

it's electrifying

Dinsdag 16 februari

Heb me als volunteer opgegeven voor de World Cup Qualifier van 26 maart tot 3 april in San Diego, een toernooi waarbij de nationale vrouwenteams van USA, Canada, Mexico, Frankrijk, Korea en last but not least BELGIE :) spelen voor een plaatsje op de World Cup in augustus 2010 te Argentinië. We zulllen eens zien of ze daar iemand kunnen gebruiken die Nederlands en Frans spreekt en bovendien een groot deel van het nationale team kent bij voornaam...

Woensdag 17 februari

Er is geen stroom voor bijna een ganse dag. De oorzaak?
In East Palo Alto is om 8 am een vliegtuigje gecrasht in de mist en heeft de hoogspanningskabels en/of toren omvergemaaid, gevolg, heel Palo Alto en delen van Mountain View en Menlo Park zonder electriciteit.

Olivier merkt er niks van want Stanford University heeft zijn eigen power plant en op campus hebben ze dus als enige in de buurt stroom. Buiten de campus is het een heel ander verhaal. Heel de stad ligt plat, alle winkels en restaurants zijn dicht, geen verkeerslichten dus chaos op de weg en voor de rest is het nu downtown een beetje ghost-town...
Hier in ons gebouw zijn de gangen pikdonker en gelukkig kan ik rondlopen met de handige application "flashlight" op mijn iPhone. De community doet echter veel moeite om het ons zo comfortabel mogelijk te maken. Tegen 2pm hebben ze in alle donkere traphallen en gangen lampjes gelegd en overal hebben ze tips onder de deur geschoven om zo economisch op te springen met de frigo en dergelijke.

Mijn oplossing voor dit probleem:  het is gelukkig een opmerkelijk warme lente dag in februari, 20°C en een stralende zon , dus neem ik mijn boek mee naar beneden en installeer mij aan het zwembad voor een namiddagje lezen. Ondertussen weet ik aan de hand van de langszoevende golfkarretjes dat het probleem nog steeds niet is opgelost. Ideale oplossing zou ik zo zeggen , want er kan toch niks anders gedaan worden , geen tv,internet,licht... letterlijk back to the stone age, hopelijk duurt de stroomonderbreking niet te lang want de dingen in de frigo liggen hier toch niet op te wachten.

 Rond 16u wordt het me zelfs te warm aan het zwembad, volgende keer moet ik toch maar de zonnecrème bovenhalen want de zon brandt fameus ookal is het nog maar februari. Dus besluit ik om even langs te gaan bij Olivier om even mijn mails te checken. We zijn juist aan het bedenken dat we best wat kaarsen kunnen gaan scoren in de supermarkt voor als het donker wordt maar om 18u springt alles terug aan en wordt er luid gejuicht op het domein.

Meer updated informatie op een ander blog over de crash en stroomonderbreking
alles van begin tot einde beschreven en meer :)

Ik vraag me af of het niet beter is om zoals in België de powerlines in de grond te leggen , het heeft ook zijn nadelen zoals steeds de stoep openleggen en het zal ook wel meer kosten, maar dan hebt ge geen mooie natuur die bezoedeld wordt door hoogspanningslijnen en zouden er veel minder power outages zijn bij een beetje storm of een crash...
Stof tot nadenken...

'S avonds is er terug pick-up hockey maar er komen niet veel mensen opdagen omdat ze dachten dat de verlichting ook niet zou werken aan het hockeyveld. (logisch als ge al die berichten in het nieuws ziet)

reacties

Het is nu mogelijk om reacties achter te laten op onze berichtjes.
Klik op reactie, vervolgens selecteer je bij profiel naam/URL en typ hier je naam, dan typ je je reactie en klik je op reactie plaatsen
It's as simple as that !!!

Als jullie al een google-account hebben kunt ge ook bij profiel selecteren met uw account inloggen en dan reageren. Zo blijft ge ook op de hoogte van antwoord op uw reactie via mail (vermoed ik)

Er is ook de mogelijkheid om anoniem te reageren , maar het is aangenamer om te weten wie er een boodschap achterlaat zodat we kunnen reageren. Anonieme berichten die nikszeggende commentaar geven zullen verwijderd worden.

Groetjes en veel plezier.

Presidents day

Het is maandag maar Olivier heeft weer vrijaf want vandaag is het Presidents day, een officiële feestdag voor alle Amerikanen. Ideaal om een beetje te bekomen van het weekend en onszelf te bewonderen op het nieuws via de websites. Al snel heeft iedereen door dat we wakker zijn en dat heeft tot gevolg dat we heel de voormiddag skypen over de treinramp in België en alle andere belevenissen van de voorbije dagen.

In de namiddag beslissen we om toch nog iets van onze dag te maken aangezien het zonnetje van de partij is en we zetten rond 14u koers naar zee. Via Santa Cruz rijden we naar Monterey Bay,want daar in de buurt valt veel te zien volgens onze reisgids.

We eten rustig in Monterey en willen dan nog wat rondkijken langs de 17miles drive met op het programma nog Pacific grove, Pebble beach en Carmel beach  maar de mist is de grote spelbreker. Juist wanneer we de kust willen afwandelen zien we de mist opkomen en tegen dat we terug aan de auto zijn(maar 5 minuutjes wandelen) is heel Monterey in een dik pak mist gehuld. Tot daar ons uitstapje dan maar, dit zullen we een volgende keer moeten opnieuw proberen en hopen dat het weer dan beter is.

Even twijfelen we nog om het Monterey Aquarium te bezoeken, maar hier hebt ge redelijk wat tijd voor nodig en het is tenslotte al 16u. We keren dan maar vroegtijdig huiswaarts, en ookal hebben we niet veel gedaan,toch zijn we moe. Ik ben blij dat onze auto cruisecontrol heeft want dat maakt de rit naar huis iets gemakkelijker. Ik heb zo'n klein vermoeden dat we een zonneslagje hebben opgelopen in die paar uurtjes zon dat we hebben gezien want we zien allebei wat rood in ons gezicht. Volgende keer toch maar zonnecréme meenemen.

Na een roadtrip van 4u zijn we wreed content dat we kunnen ontspannen in de jacuzzi. We vinden zelfs nog de fut om toch nog 20 lengtes te zwemmen in ons verwarmd zwembad. Nu weten we weer waarom we deze locatie hebben gekozen :) We nemen ons voor om vanaf nu iedere dag een 20tal lengtes te zwemmen om terug wat conditie op te doen.

Kris Peeters op bezoek in SF moma en wij zijn erbij...

Vandaag is het Valentijn...
Normaal doen we niet mee aan deze dag, maar ach, als er activiteiten zijn georganiseerd dan kan deelnemen nooit kwaad. In onze community kunnen we iedere zondag een brunch nuttigen in het clubhouse en vandaag is het een specialeValentijn brunch met champagne enbelgian waffels. Kan toch niet slecht zijn :)
Bovendien heeft Olivier blijkbaar toch de romantische kriebel te pakken want hij geeft mij een orchidee kado!

Tegen dat we terug zijn van onze brunch is de helft van de dag al gepasseerd en vandaag staat er om 17u nog de receptie in het SFMoma op het programma.We besluiten om iets eerder naar San Francisco te vertrekken en nog een beetje aan sight-seeing te doen. We pikken in op de 49 scenic drive, de sight-seeing tour bij uitstek om alle Tourist Traps tegen te komen in een keer. Dit is een van de weinige dingen die we nog niet hadden gedaan bij onze vorige bezoek aan San Francisco omdat ge hier een auto voor nodig hebt. Of de drive echt 49 miles lang is weet ik niet ze beweren van wel, maar alles wat met San Francisco te maken heeft, wordt gelinkt aan het nummer 49. Zo is de stad volgens een van de reisgidsen op 49 square miles gebouwd. Dan zijn er nog de San Francisco 49'ers het plaatselijke American Football team,  Volgens wikipedia: "The name "49ers" comes from the name given to the gold prospectors who arrived in Northern California around 1849 during the California gold rush."

Verder is er op de website van SF ook nog dit te vinden over de Scenic drive:
"in 1938, when the Downtown Association created the 49 Mile Scenic Drive to highlight the city's beauty and to promote it as a business and tourist destination, the route began at City Hall, curved along the northern shoreline of the bay and down the Pacific coastline, swooped around Lake Merced, dipped into Golden Gate Park, climbed to the top of Twin Peaks, cruised down Market Street, crossed the Bay Bridge, and ended on Treasure Island. "
"The 49 Mile Scenic Drive, which now begins and ends at City Hall, has been modified many times since city fathers first traced its meandering course on a map."
"And it's a looooong 49 miles."
"It takes about four hours -- that's without a single sightseeing stop -- to drive." 

tot hier de gratis toeristische informatie !

Bij de AAA hebben ze mij gelukkig een map meegegeven met heel de drive op uitgewerkt want normaalgezien kunt ge de route ook volgen door de typische borden te volgen, echter worden deze vaak als souvenir meegepikt of verdraaid om toeristen te plagen :)

 

Via Hwy 280 richting Pacifica vervolgens via de skyline boulevard aan pikken we aan bij Lake Merced om vandaar route te volgen in tegenwijzerzin (zoals die bedoeld is). De drive brengt ons in het Golden Gate park waar het druk is omwille van de combinatie weekend en mooie weer. 

Het park hebben we al eens doorgewandeld dus we rijden rustig door. De weg leidt ons naar Twin Peaks waar ge een machtig zicht hebt over de stad bij klaar weer. Tijd om het fototoestel boven te halen en een aantal foto's te trekken...

Ondertussen is het al 16u dus we volgen nog een klein stukje de drive tot aan Market street en vandaar rijden we naar het San Francisco Museum Of Modern Art, hopende van parking te vinden in de buurt. Het zit ons mee vandaag want vlak naast het museum is er een parkeergarage. Ik heel blij , want met die nieuwe schoenen was ik niet van plan om een aantal blokken te wandelen.
We zijn perfect op tijd voor de receptie om 17u maar zoals gewoonlijk laten belangrijke mensen (of die toch denken dat ze belangrijk zijn) nog even op hun wachten. Dus zetten we ons nog even neer in het Moma Café.

Om 17u10 besluiten we toch al de zaal binnen te stappen en na een 10tal minuten komen dan toch eindelijk de minister-president en zijn delegatie binnengewandeld.
Is het toeval of had ons groepje van Belgica mensen zich ideaal gepositioneerd? We zijn de eersten die een handje mogen schudden en een babbeltje slaan met Ingrid Lieten en Kris Peeters :).
Na de toespraak die gelukkig niet lang duurde, het is immers half 3 's nachts in België en dus hebben de hoge pieten een beetje last van jetlag, krijgen we nog een privé rondleiding na sluitinguur langs de werken van Luc Tuymans.

Rond 19u30 staan we op straat en besluiten om met een deel van de Belgica groep nog ene te gaan drinken. We wandelen de Yerba Buena gardens binnen aan de overkant van het museum en vinden we een gezellige bar waar we een prachtig zicht hebben op de verlichte wolkenkrabbers en de gardens. Echter binnen is er een trouw aan de gang en even spelen we met het idee om de trouw te crashen, maar we zetten ons uiteindelijk beschaafd buiten op het terras. Het is al wat killig maar toch nog juist te doen om buiten te zitten met een jasje aan. Toch wel een beetje raar om midden februari 's avonds al buiten een cocktail op het terras te drinken, maar blijkbaar is het een uitzonderlijk warme en mooie dag voor San Francisco dus daar moeten we ten volle van genieten...

De volgende dag 'smorgens: we zijn weer in het nieuws, nu op de VRT om 13u Belgische tijd :)
link journaal: Peeters en Lieten zijn op bezoek in Californië