zondag 26 februari 2012

Point Reyes en Stinson Beach

We trekken vandaag naar de North bay en maken tegen de middag onze eerste stop in de Marine headlands, deel van het Golden Gate NRA, om de vernieuwde Conzelman road op te rijden tot aan Hawk hill, waar je een heel mooi zicht hebt op zowel de zee als op de beroemde brug en de skyline van San Francisco.


Het voordeel van de winter is dat je eindelijk verlost bent van de mist die normaal steeds een deel van San Francisco en de kust bedekt. Door de 'koudere' temperaturen in de central valley wordt de mist niet meer aangetrokken ( warme lucht stijgt etc.) en blijft de constante mistbank 10km in zee hangen. Wij profiteren van de gelegenheid om nog eens highway 1 verder noordwaarts te volgen via Muir beach, naar Stinson beach. Vorige keer dat we hier reden hebben we letterlijk niks gezien door de mist, nu is het een mooie heldere dag en krijgen we een mooi stuk kust te zien.


We stoppen ook aan Stinson beach om even te beachcomberen, zwemmen zit er niet in, want deze waters zitten vol met witte haaien naar verluidt en het water is al niet te warm , reden te meer om gewoon rustig op het strand te zitten.


Het is de ideale moment om onze beentjes even te strekken na 2 uur rijden en even uit te waaien...


Daarna rijden we verder langs Bolinas naar Point Reyes National Seashore, waar we rond half 4 aan het Bear Valley visitor center toekomen.


Het is al laat, maar vanaf het Bear valley visitor center beginnen we nog aan de wandeling naar de top van het hoogste punt in het park: mount Wittenberg.

MT. WITTENBERG LOOP (approx. 8 km / 5 mi.)
One-to three-hour hike. A steep 400 meter (1300 feet) climb to the highest point in the park (426 m / 1407 ft), with views of the Seashore and Olema Valley. The loop passes through a mixed Douglas fir and oak forest and several open meadows. Start at the Bear Valley Trailhead and follow the Bear Valley Trail south for 0.3 km (0.2 mi.). Turn right on to the Mt. Wittenberg Trail and climb all the way to the top. From here, one may turn north along the Z Ranch Trail and then follow the Horse Trail back to the trailhead. Or continue along Mt. Wittenberg Trail to the junction with the Meadow and Sky trails, and then return to the Bear Valley Trail via the Meadow Trail.

If time permits, consider returning via the slightly longer Meadow Trail to form a 5.4 mile loop (vs the Wittenberg Trail's 4.7 mile out-and-back distance). The Meadow Trail offers a more gradual descent that includes travel through a lengthy, sun-bathed meadow for which it was named.

We zijn nog geen 100 meter ver en de weg wordt ons al versperd door een reiger... Geweldig toch dat je hier in de bay area nog zoveel flora en fauna van dichtbij kan bewonderen. We wachten even tot meneer op het gemak van het pad afgaat en beginnen dan met de steile beklimming naar de top van de heuvelrug.


Echter wanneer we na een uurtje wandelen boven komen, is het zicht eerder teleurstellend want we krijgen geen mooie vergezichten als we eenmaal boven zijn want zelfs op de top staan er nog teveel bomen in de weg. Er heeft zelfs iemand op het laatste bordje naar de top een bericht gekrast om aan te geven dat er daar niks te beleven valt :)


Maar we besluiten van de lus verder af te maken en via het skytrail en meadow trail terug naar beneden te wandelen. Wanneer we op het skytrail zijn krijgen we eindelijk de zee te zien, Drakes bay en de uitstekende punt van Point Reyes met de vuurtoren.


We mogen niet meer te lang treuzelen want het is nog steeds winter en de zon gaat redelijk snel onder. Rond half 6 staan we terug aan de auto en kunnen we de 2u lange rit in de avondschemering naar huis aanvatten.


Beklimming El Capitan Yosemite NP

We volgen nog steeds Belgische TV en we hebben vandaag genoten van aflevering 2 van Tomtesterom! Dat van die boeing 737 was al niet mis, maar El Capitan beklimmen, Respect!


Aangezien dit zich afspeelt in een van onze favoriete nationale parken, waren we zeer geinteresseerd om te zien of hij hierin zou slagen of niet.


De reportage bevat geweldige beelden van de beklimming van het mekka voor klimmers: de bekende granieten vertikale wand "El Capitan" in Yosemite National Park.

Wie de aflevering nog niet heeft gezien, enjoy!

zaterdag 25 februari 2012

Dagje naar de zee

Voor een paar maanden heb ik nieuwe buren hier in Oak Creek. Een koppel vanuit Gent met 2 kinderen verblijven hier in de bay area omdat Guy hier in het ziekenhuis komt 'spioneren' hoe het er hier aan toe gaat op de dienst cardiologie.

Het leuke is dat Dephine via deze blog contact met mij heeft opgenomen en ik heb haar zo goed en zo kwaad mogelijk geholpen met info om hier tijdelijk te wonen. Uiteindelijk zijn ze in het zelfde complex terecht gekomen en heb ik hun beter leren kennen aan het zwembad :).

De kinderen vinden het hier geweldig, maar ze moeten ook nog iedere dag huiswerk maken en krijgen zelfs les van de moeder om bij te blijven. Het is echter krokusvakantie in België en dus hebben Margot en Lucas ook wel een dagje vrijaf verdient...

Aangezien onze beide ventjes deze zaterdag druk aan het werk zijn, heb ik met Delphine afgesproken om nog eens naar Ano Nuevo te gaan om de kolonie zee olifanten te zien die rond deze periode daar vertoeft. Een maand geleden ben ik hier al eens geweest met Olivier en ik vond het zo de moeite dat ik vermoedde dat Delphine, Margot en Lucas dit ook wel leuk zouden vinden.

Deze keer hebben we geen tickets op voorhand geboekt, maar vorige keer ben ik te weten gekomen dat er telkens een aantal plaatsen over blijven voor walk-ins of mensen die last minute afzeggen.


We rijden dus op goed geluk richting Ano Nuevo en mijn passagiers genieten van de zeezichten onderweg. Bij aankomst hebben we geluk, er zijn nog genoeg plaatsen vrij omdat het vandaag redelijk frisjes is. We bekijken eerst de film over zee olifanten en daarna volgen we de geleide wandeling.


Vorige keer waren er nog veel mannetjes op het strand, maar nu ligt het strand al minder vol en zien we vooral vrouwtjes die hun pasgeboren pups aan het voeden zijn. Hier en daar ligt er nog een mannetje te luieren.


Er staat veel wind en we zijn blij dat we een jas hebben meegenomen want tegen het einde van de wandeling begint het toch redelijk koud te worden.


Bovendien sterven we bijna van de honger, dus we springen de auto in en rijden verder door naar de haven van Santa Cruz, waar we op een terras buiten, afgeschermd van de wind opwarmen in het zonnetje en zonder problemen ons bord volledig leeg eten :)


Ik had vriendelijk aan Margot gevraagd of ze een verslagje wou maken voor op de blog en ik vermoed dat Delphine het als huiswerk op de lijst heeft gezet :). De kinderen houden hier een dagboek bij om hun avonturen later aan hun vriendjes op school te kunnen vertellen.

Margot was redelijk gefascineerd door de zee olifanten en ze heeft haar werk goed gedaan. Haar verslag is een mooi infotekstje geworden over de zee-olifanten en ze is er goed in geslaagd om de dag kort samen te vatten. ;-)
Op zaterdag 25 februari 2012 zijn we samen met Leen naar de zee-olifanten gaan kijken in Ano Nuevo aan de kust.

Ieder jaar komen ze aan wal. De vrouwtjes komen vooral om te bevallen. De mannetjes komen wat later als de vrouwtjes al bevallen zijn. De mannetjes vechten vaak voor vrouwtjes. Hoe meer vrouwtjes ze kunnen versieren hoe beter. Babies zijn heel belangrijk voor de natuur. Je kunt de mannetjes makkelijk onderscheiden van de vrouwtjes. De mannetjes hebben een soort slurf als neus. De vrouwtjes hebben een spitse neus. Wat ook raar is voor ons is dat voor de zee-olifanten het motto is: "Hoe dikker hoe gezonder". Het is ongelofelijk hoe dik ze zijn.
Als de mannetjes verliezen of te vroeg aankomen op het strand en de vrouwtjes nog niet bevallen zijn gaan ze naar "Looser-Beach".
Het was een geweldige dag maar wel erg winderig. Gelukkig had ik mijn jas aan.

Als je meer wilt lezen over ons vorig bezoek aan Ano Nuevo SP of nog meer over zee olifanten wilt te weten komen, dan kan je dat lezen in vorige blogpost: zeeolifanten in Año Nuevo SP

vrijdag 24 februari 2012

San Juan Bautista State Historic Park

Wie was Juan Bautista de Anza?? En wat was zijn invloed op de Californische geschiedenis waardoor er een national historisch trail naar hem vernoemd werd dat deel uitmaakt van het nationaal park systeem???


Tijd voor een les in geschiedenis:

Juan Bautista de Anza was de eerste Europeaan die een route over land ontdekte van Mexico, door de Sonora woestijn, naar de Pacific kust van Californië. Spaanse ontdekkingsreizigers waren reeds op zoek naar een dergelijke route door de woestijn voor meer dan twee eeuwen

Hij was de leider van de eerste succesvolle Spaanse expedities om een route te vinden vanuit Mexico over land naar de kust in Californië en hiermee heeft hij ook ervoor gezorgd dat San Francisco gekoloniseerd werd...

Tijdens zijn eerste expeditie In 1772 vertrok hij van Tubac (zie post dec 2011) door Mexico tot in Yuma waar hij Californië binnen kwam door de Colorado rivier over te steken. In plaats van naar het westen te trekken richting San Diego, trok hij door de woestijn en kwam in Anza Borrego terecht. Van daaruit gingen ze verder noordwaarts en kwamen ze uiteindelijk toe aan de San Gabriel Mission (gelegen aan de oostelijke rand van het hedendaagse Los Angeles). In 74 dagen was hij erin geslaagd om een route te vinden naar de kust en keerde terug naar Tubac.


Een jaar later begon De Anza met de organisatie van zijn tweede expeditie in de herfst van 1775, nadat hij de toestemming en financiering van de gouverneur in Mexico-Stad had verkregen om de San Francisco Bay area te verkennen en te koloniseren. De expeditie vertrok uit Tubac op 23 oktober 1775,met 245 mensen (155 van hen vrouwen en kinderen), 340 paarden, 165 muilezels, 302 runderen en een aantal soldaten, waarvan er 28 achterbleven in San Francisco nadat de Presidio gebouwd was in de San Francisco Bay area.

In tegenstelling tot de eerste expeditie, trok deze groep naar het noorden langs de Santa Cruz rivier, richting Tucson. Van hieruit volgden ze de Gila rivier naar het westen. Het duurde een maand om tot aan de Colorado rivier te geraken in Yuma. Vanaf dit punt volgden ze dezelfde route als tijdens de eerste expeditie tot in San Gabriel.

Na een rustpauze vervolgde de expeditie hun tocht naar het noorden, via de bekende El Camino Real naar Monterey, waar ze veilig aankwamen op 10 maart. Terwijl de kolonisten daar bleven, spendeerde De Anza, samen met een peloton soldaten,de volgende maand met het verkennen van de San Francisco Bay Area. Voordat hij terug huiswaarts keerde, legde De Anza de toekomstige locatie vast van zowel de San Francisco Presidio als de Mission Dolores.

In 1990 creëerde het Amerikaanse Congres het Juan Bautista de Anza National Historic Trail, bestaande uit de route over land van de koloniserende expeditie van Tubac, Arizona naar San Francisco, Californië. Vandaag de dag volgen een groot deel van de nieuwe highways nog steeds grotendeels hetzefde traject en het is zelfs mogelijk om delen van de oorspronkelijk route af te leggen te voet of te paard tussen Tumacacori NHP en Tubac SHP in Arizona en in Anza-Borrego Desert State Park in Californië.

Tot hier de les geschiedenis, wie nog meer wilt weten kan hier nog wat verder lezen

Aangezien we fan zijn van de nationale parken en zonder het te beseffen al een groot stuk van de route die de Anza heeft gevolgd ook hebben afgereden, lijkt het meer dan logisch om dit te vervolledigen.


Om de laatste stopplaatsen langs het Juan Bautista de Anza trail te claimen, rijd ik vandaag landinwaarts naar het dorpje San Juan Bautista, dat vandaag de dag nog vaak in het nieuws komt omdat er hier regelmatig nog aardbevingen zijn, aangezien het pal op de San Andreas breuk ligt.

Dit dorpje heeft heel veel historisch momenten meegemaakt en de resterende oude gebouwen staan bijna allemaal op de lijst van de national historic landmarks. Het mooiste deel van het dorp is waar de San Juan Bautista mission ligt. Rondom de mission is het San Juan Bautista State Historic Park gecreëerd.


Het dorpje heeft in het centrum een mooie mission liggen met nog een aantal oude gebouwen rondom. Als je hier op het centrale grasplein rondwandelt en rondom rond kijkt, krijg je een echt cowboy gevoel...


En als je een kijkje neemt in het oude koetshuis, waan je je nog meer in de 'midwest'. Er staat een mooie collectie van oude koetsen, zadels en andere attributen van die tijd. Het state historic park maakt deel uit van een nationaal erkend historisch monument dat grenst aan de 15e Californische missie. Het park en de Plaza geven weer hoe het dorpsplein van de grootste stad in centraal Californië en een van de vitale kruispunten voor reizen tussen Noord-en Zuid-Californië er ooit uitzag.


De El Camino Real, die door Juan Bautista de Anza werd gevolgd, passeert ook langs deze missie en splitst dan even verder af naar San Francisco en Oakland - Sonoma.


Zelfs vandaag de dag kan je langs de 101 en hier in Palo Alto en de rest van de peninsula nog veel bronzen bellen vinden om aan te geven dat je op de originele route van de El Camino Real zijt.
Maar het speciale hier in San Juan Bautista is dat je nog een echt onverhard stuk van de oorspronkelijke El Camino Real kan zien lopen door de velden naar het centrale historische San Juan Plaza.


De El Camino Real Spaans voor The Royal Road, ook wel bekend als the King's Highway is het historische 600-mijl (966 kilometer) California's Historic Mission Trail, dat de voormalige 21 Alta California's missies met elkaar verbond en dat zich uitstrekt van de Mission San Diego de Alcalá in San Diego in het zuiden tot Mission San Francisco Solano in Sonoma in het noorden.

De 21 historische missies liggen allemaal op of nabij de huidige Highway 101. Van San Diego naar Los Angeles, staat de historische weg nu bekend als de Interstate 5. Van Santa Clara tot San Francisco, noemt de route nog steeds El Camino Real maar is officieel bekend als State Highway 82. Ten noorden van San Francisco, volgt Highway 101 weer de route tot aan de missie in San Rafael, Vanaf daar leidt State Highway 37 je tot de laatste missie in Sonoma.

Het is dus perfect mogelijk om ook nog in het jaar 2012 de koninklijke route te volgen en een aantal van de historische missies te bezoeken. Zelf hebben we er ondertussen al de Santa Barbara en San Juan Bautista missie bezocht. Ik vind de stempel van het trail in het oude plaza hotel, waar het visitor center is.

Op de terugweg naar huis, stop ik ook nog aan de Bernal Gulnac Joice ranch in Santa Teresa county park. Het is de laatste stop in de bay area, daarna zullen we zuidwaarts moeten trekken naar Anza Borrego en Yuma om de laatste stempels van het Juan Bautista de Anza trail te verzamelen.


De Bernal - Gulnac - Joice ranch site is een van de meest belangrijke historische plekken in de Bay Area. Al is het niet zo bekend als ander monumenten beschermd door de national park service. Rancho Santa Teresa werd opgericht in 1826 door Jose Joaquin Bernal, die lid was van de Juan Bautista de Anza expeditie in 1776 en die hier in de buurt van San Jose 10,000 acre land toegewezen kreeg van de Mexicaanse overheid.


De ranch werd doorgegeven van vader op zoon en Carlos Gulnac, die trouwde met Bernal's kleindochter, bouwde het ranch huis dat je nu nog kan bezoeken. Hun dochter Susan Gulnac trouwde met Patrick Joice en de Joice familie behield de ranch totdat deze werd verkocht aan IBM in 1980. Vandaar de lange naam voor de ranch, gelukkig hebben ze IBM er niet nog bij gezet :)
Later werd de ranch overgekocht door de lokale overheid om historisch erfgoed te beschermen en begon Santa Clara county met het restaureren van de gebouwen. De ranch is een mooie voorbeeld van hoe het leven was tijdens de pionier dagen in San Jose, meer dan een eeuw geleden.

Ik neem een kijkje in het huis, maar het is hier verdacht kalm. Het huis is helemaal ingericht volgens de tijd van toen. Wel eens interessant om te zien, maar in 10 minuten ben je rond. De huizen van die tijd waren niet bijzonder groot, 3 kleine kamertjes, ongeveer even groot als ons appartement nu.


De zoektocht naar de stempel in het huis en in de stal duurde wel een beetje langer...

Na overal rond te hebben gekeken (een groot deel is nog afgesloten omwille van restauratie), kom ik eindelijk een ranger tegen waaraan ik kan vragen of ze hier een stempel van het JBdA trail hebben. Ik had enkel in de stal een klein infobordje over Juan Bautista's passage gezien, maar verder niks gevonden. Gelukkig weet de ranger waar ik het over heb, en uit haar uitleg blijkt dat de stempel verstopt zit in een houten bakje achter het infobord. Ze waarschuwt mij ook nog om niet over het touw te stappen om aan de doos te komen omdat ik anders heel het alarmsysteem zou doen afgaan... Dat is goed om weten :) en effectief als ik een tweede keer de stal in ga zie ik aan een van de houten palen een houten bakje hangen waar een inktkussen en stempel in zitten.

Blij dat ik niet met lege handen naar huis ga, zet ik de stempel in mijn paspoort en ik moet toegeven, dit is een stempel waar ik uiteindelijk toch veel moeite voor heb moeten doen en die vermoedelijk maar door weinig mensen gevonden wordt. De ranch op zich is niet echt de moeite waard, is maar een kleine site, maar het park rondom heeft genoeg trails om een mooie wandeling of mountainbike rit te maken, dus misschien kom ik hier nog wel eens terug met Olivier.

zaterdag 18 februari 2012

broodmachine

We zijn het uiteindelijk beu om te zoeken naar goed brood, dus hebben we een broodmachine via eBay op de kop getikt. Een Cuisine Art wondermachine waarmee we pizza deeg en verschillende soorten brood mee kunnen maken. En het is nog redelijk gemakkelijk ook, gewoon alle ingrediënten erin doen en op 'start' duwen en de machine doet de rest.


Nadat we alle ingrediënten hebben gevonden in de lokale supermarkt, starten we met het bakken van ons eerste brood en het resultaat mag er wezen!


Het broodbakmachine heeft ook nog eens een timer waarmee we het bakken kunnen uitstellen dus vanaf nu steken we voor het slapengaan alles in de machine en worden we 's morgens opgewekt wakker met de geur van versgebakken brood!

Bovendien besparen we ook nog redelijk wat en is het veel gezonder. In ons brood zit er tenminste niet teveel suiker en voor de prijs van een brood bij de dichtsbijzijnde bakker kunnen wij er minstens vier zelf maken. Olivier vind het ook niet erg dat hij niet meer naar de bakker moet lopen en nu kan hij iedere dag zijn eigen lunchpakket meenemen.

MMMmmm smullen maar!