vrijdag 30 juli 2010

familiebezoek part 11: Los Angeles - San Francisco

Maandag 26 juli 2010

in Los Angeles draait het allemaal rond de filmindustrie, en wij gaan ons dan ook vandaag amuseren in filmstudio/pretpark Universal studios. 


Ik was hier al in april geweest met mijn schoonzusje, maar ondertussen is er al weer vanalles veranderd. Zo is er tijdens de studiotour de nieuwe attractie King Kong 360 3D bijgekomen waarbij we met 3D brilletjes gewapend aangevallen worden door wat dinosaurussen en King Kong ons komt redden. Deze leuke animatie komt met stip op nummer 1 te staan in het lijstje van universal arttracties!


Verder hebben we weer eens pech dat Wisteria lane afgesloten is wegens opnames, maar voor de rest is het de eerste keer dus is deze toer wel de moeite voor hen en ik zit eens aan de andere kant van het trammetje zodat ik (soms nog nieuwe) dingen van uit een andere hoek zie.

Na de studiotour gaan we verder naar beneden naar lot B, maar daar komen we tot de constatatie dat Backdraft is afgebrand en hierdoor is ook de special effects studio in vlammen opgegaan. Dit is blijkbaar al een tijdje geleden gebeurd en er is al een nieuwe special effect studio gebouwd op lot A met vernieuwde state to the art effecten (die mijn broertjes wel cool vonden).


Op het warmst van de dag gaan we in de Jurassic park attractie en het is eraan te merken dat het zomer is, want we komen kleddernat uit de bootjes (terwijl we in april amper nat waren). Het is me toch gelukt om een paar foto's te trekken voordat ik het toestel snel onder mijn t-shirt moest steken tegen het water...

De rest van de dag doen we alle andere attracties en shows met onder andere Shrek 3D en Terminator 3D en het house of horror waar Marijke en ik de slappe lach krijgen omdat we weten dat er iets gaat gebeuren en het dan toch nog verrassend is. Terwijl de meeste mensen hier gillend buiten komen, strompelen wij gierend van het lachen terug naar buiten :) Tegen 18u hebben we veruit alles gedaan. en zijn we het stilaan beu.

We eten in Universal city nog een crêpe met nutella en kijken nog een tijdje naar de skydive kunsten die daar in een windtunnel gedemonstreerd worden. 's Avonds eten we weer bij Sizzlers, gemakkelijk dichtbij en qua prijs/kwaliteit of eerder kwantiteit het beste. De serveerster herkent ons nog van gisteren en we worden weer royaal en vriendelijk bediend.

Dinsdag 27 juli 2010

Het is de laatste dag van ons allen samen. Vanavond stappen Ma, Pa en Eric terug het vliegtuig op richting België, terwijl ik met Philippe en Marijke langs de kust terugkeer naar San Francisco.

Warner Bros en de rest van de dag gezien door de ogen van Ma:

"Om 9u30 hebben we een VIP tour bij de Warner Bros studios. Deze toer is in kleine groepjes van 12 personen en een gids. Hij geeft goed uitleg. Hier en daar mogen we uitstappen en op de stages binnengaan. We zien de soundstages van the Mentalist (360, 1 camera) en van The Big Bang Theory (geen 360, meerdere camera’s en met publiek). Ook mogen we door de straten lopen, de valse muren betasten, in een leeg huis gaan, de merktekens voor de acteurs worden aangeduid. Hij toont ons waar de scene van Spiderman die een kus geeft in de regen was."


"We mogen in het decor van Friends en komen George Lopez tegen, een bekende showpresentator (die wij van toeten nog blazen kennen).. Daarna bezoeken we het museum waar de speciale auto’s van verschillende films staan. Er wordt een foto van onze groep gemaakt voor een green screen en als afsluiter zien we het museum met kostuums en attributen van Batman, the matrix,... en heel veel van Harry Potter. De Hoed werd boven ons hoofd gehouden om te zeggen tot welke groep we behoorden (Van Harry Potter). De beveiliging is er wel hoog. Alles wordt gecontroleerd en gecheckt."

"Als laatste willen we nog een bezoekje brengen aan het Getty Center. De parking is eigenlijk vol, maar toch maar eens proberen en met veel geluk vinden we nog een parkeerplaats, echt toevallig dat er dat moment een plaats is vrijgekomen. Vanaf de parking rijden we eerst met een treintje op een luchtspoor naar het center zelf. Daar aangekomen gaan we eerst iets eten en bekijken de tuinen waar veel bloemen en planten in bloei staan en de buitenkant van het speciale gebouw."


"Rond 16u springen we terug op de shuttle-trein naar de parking om van hieruit naar de luchthaven te rijden om bij Alamo de auto binnen te brengen. Rond 17u komen we daar toe en nemen met al onze bagage de shuttle naar de luchthaven. Rond 18u checken we in en nemen we afscheid van Leen, Marijke en Philippe die nog wat langer in US blijven."

Wanneer Ma, Pa en Eric door de douane zijn, nemen wij onze valiezen en stappen op de shuttle richting rental car pick up. Na afscheid te hebben genomen van de gouden Toyota Sienna tank waar we zo'n 3443 mijl  (5500 km) mee hebben gereden, gaan we nu onze nieuwe auto oppikken.
Voor deze laatste dagen hebben we immers een cabrio gehuurd die we vanavond nog moeten gaan ophalen. We kiezen in de garage voor een rode ford mustang convertible en puzzelen dan nog een beetje om al onze koffers van 3 man in de kleine koffer te krijgen. Na wat duw en trekwerk, lukt het ons en zoeken we in de buurt van LAX een motel om te overnachten.

Woensdag 28 juli 2010

Marijke en Philippe hebben Los Angeles en meer specifiek Hollywood nog niet gezien, vermits de anderen dit hadden gedaan voordat ze naar San Francisco kwamen. Daarom blijven we vandaag nog een dagje in LA rondhangen. We eten eerst als ontbijt donuts van bij Randy's donuts (de lekkerste donuts in de US). Vervolgens rijden we met open dak richting downtown LA om de Walt Disney concerthal van dichterbij te bekijken. (Marijke had als architecte zowel het Getty center als dit gebouw op haar to-do lijstje staan).


Daarna rijden we naar de Hollywood Walk of Fame waar we een klein uurtje rondkuieren op zoek naar grappige sterren en voetafdrukken aan Grauman's chinese theatre. Aangezien we een cabriolet hebben, cruisen we met stijl langs Sunset boulevard tot aan Santa Monica beach, waar we even zonnen en zwemmen.


Tegen de vroege avond passeren we nog even langs de Venice canals om dan naar de andere kant van de stad te rijden om de stad bij zonsondergang te zien aan Griffith observatory.


Blijkt dat er vanavond een mogelijkheid is om door de telescopen te kijken die op het dak van het observatory staan. We schuiven braafjes aan en kunnen al een blik werpen op Venus. Maar later op de avond zouden we ook Jupiter moeten kunnen zien en dit schijnt zeer de moeite te zijn. Alleen is het hele aanschuiven een belachelijk gedoe om in de telescoop te kijken... We staan een uur aan te schuiven en vlak voor we binnenmogen kruipen er een tiental mensen in de rij en dan doet die pippo vlak voor onze neus de deur dicht. Er ontstaat een hele discussie over dat hij dit al had gezegd lang geleden dat de deuren stipt op de minuut dicht moesten en het niet meer mogelijk was. Wij repliceren kwaad dat het ook niet normaal is dat er mensen zomaar snel voorsteken, maar de kerel is onvermurwbaar. Alle Amerikanen druipen gewoon af en enkel een aantal Europeanen die net als ons niet helemaal van België gekomen zijn om niks te zien te krijgen, blijven aandringen... Maar we trekken aan het kortste eind en de kerel houdt zich koppig aan de regels en maakt geen uitzondering voor de laatste 5 man. (compleet belachelijk, bij ons zou het niet waar geweest zijn). Bij deze zijn wij, tegen onze principes in, door de kerel over de streep getrokken om ook eens een hele slechte review op Yelp! neer te poten om onze frustraties en ongenoegen te uiten...


Opgefokt door heel het gedoe, besluiten we om LA te verlaten en al een stukje richting het noorden te rijden. Uiteindelijk houden we halt in Thousand Oaks waar we nog snel een hotel vinden.

Donderdag 29 juli 2010

Dag 24 van de rondreis en vandaag rijden we heel de Pacific hwy 1 af tot thuis in Palo Alto. We stoppen in de voormiddag aan de mission in Santa Barbara en kijken bij  San Simeon naar de zeeolifanten. Deze periode van het jaar zijn er ook een aantal mannetjes te zien die met veel machtsvertoon met elkaar vechten of al blubberend zich naar de zee slepen.


Aangezien de rest van de dag het vooral rijden is, valt er niet zoveel te vertellen en beelden zeggen meer dan woorden, daarom hier een selectie van ons avontuur in de cabrio...


Vlak voor valavond komen we toe in Palo Alto. Als afsluiter rijdt Philippe nog een toertje rond ons appartementencomplex zodat hij ook kan zeggen dat hij met een Mustang heeft gereden ;). Olivier wilt ook wel een keertje rijden dus zit hij achter het stuur om de auto terug te brengen naar de luchthaven. Philippe en Olivier hadden er echter niet aan gedacht dat het in San Francisco in de avond wel eens koud kan zijn en rijden koppig met open dak. Ze hebben het dan ook ijskoud als ze toekomen aan de rental return...

's Avonds zijn we nog uitgenodigd op een barbecue bij Gemma en Borja, Spaanse vrienden vanop Stanford. Philippe en Marijke gaan ook even mee, maar tegen elf uur is bij ons allemaal de kaars ver uit.

Vrijdag 30 juli 2010

We kunnen eindelijk eens uitslapen. In de namiddag hebben we een whalewatching tour vastgelegd en we vertrekken tegen de middag al naar Santa Cruz, er zijn niet veel surfers te spotten en dan worden we ook nog eens opgebeld met de melding dat de whale watching tour is afgelast omwille van mist in Monterey. We geloven het eerst niet aangezien Santa Cruz aan de andere kant van de Monterey bay ligt en er hier geen mist te bespeuren is. We rijden daarom toch nog even richting Monterey, maar halverwege komt de mist opzetten en zien we geen steek meer. Spijtig voor Marijke en Philippe, maar we stoppen als alternatief aan New brigthon State beach, waar we nog wat kunnen uitrusten, zonnen en zwemmen, voordat we van een kale reis terugkeren.

donderdag 29 juli 2010

trails juli

Ter aanvulling van onze reis en voor de geïnteresseerden hier een kort overzicht van de hikes die we tot nu toe gedaan hebben... met links voor meer info.

Yosemite NP

- Lower Yosemite trail
- Bridalveil Fall trail
- Mist trail

Sequioa & Kings Canyon NP

- algemeen hikes Sequioa
- Moro Rock trail
- Boole tree trail, stump meadow, more Boole Tree Coverse Bassin

Converse Basin 2.0# Off Hwy 180, 6 mi north of Grant Grove A trail leads to the Boole Tree from a parking area at the end of the road. This was the world's largest sequoia grove, until virtually every mature tree was cut down early in the 1900's. The Boole Tree was spared, along with a few other less accessible giants. Boole is the world's eighth largest sequoia. Converse Basin also contains the Muir Snag, the oldest known giant sequoia. This tree, which was over 3,000 years old when it died, was discovered by and named for John Muir

Red Rock Canyon national conservation area, Nevada

- Algemeen info
- Hikes Red Rock Canyon NCA

Zion NP

- Algemeen hikes Zion
- Emerald pools
- Angels Landing
- more info Angels Landing
- The Narrows
- Weeping Rock
- Hidden Canyon

Red Canyon Dixie Forest Utah

- Algemeen
- Hikes Red Canyon

Bryce NP

- algemeen hikes Bryce
- Navajotrail
- Queens Garden trail
- Bristlecone trail

Capitol Reef NP

- Algemeen hikes Capitol Reef  en meer info hikes

Arches NP

- Algemeen Arches
- Algemeen hikes Arches
- Delicate Arch
- North & South windows
- Devils Garden

Canyonlands NP

- Algemeen Canyonlands
- Algemeen hikes canyonlands en meer over hikes
- islands in the sky short hikes


Horseshoebend

- Horseshoe bend trail

Grand Canyon NP

- hike guide Grand Canyon
- algemeen day hikes Grand Canyon
- Rimtrail
- Bright Angel trail en meer over Bright Angel trail

Joshua Tree NP

- algemeen hikes Joshua Tree

zondag 25 juli 2010

familiebezoek part 10: Tusayan - Los Angeles

Zaterdag 24 juli 2010

We verlaten de Grand Canyon en hebben een hele lange rit voor de boeg tot helemaal in Lake Havasu, CA. We rijden langs de scenic byway 190 door de San Francisco mountains naar Flagstaff. De scenic drive staat beschreven als een van de mooiste in zijn soort, maar ik weet niet of wij aan gewenning onderhevig zijn, of dat het gewoon overdreven is, maar we vinden de uitzichten niet zo 'wauw' ookal zien we voor het eerst in 10 dagen tijd weer een normaal bos met berken en andere bomen ipv de eeuwige rotsformaties.

We besluiten last-minute om de rit nog wat langer te maken en door te rijden naar Montezuma Castle NM, een 'kleine' detour vanuit Flagstaff. Rond 13u komen we hier toe en hebben we voor de eerste keer beide parkpassen nodig om binnen te mogen omdat we hier niet met de auto binnenrijden en de ranger een norse oude kerel is, die op zijn strepen staat.


Op het gemak bezoeken we de site, wat niet meer dan een kort trail is met verschillende uitzichten op het uitgehouwen 'kasteel'. Maar ons hoort ge niet klagen want het is nog steeds warm ( weer 3 digits +-108F), de vermoeidheid van onze roadtrip begint zijn tol te eisen en we hebben nog een lange dag te gaan.

Rond 2u zetten we terug aan om via Flagstaff en Williams een stukje op de historische route 66 tot Seligman te rijden en vandaar terug op de I40 west richting LA, om toch wat sneller te avanceren en voor het donker nog te arriveren aan Lake Havasu.


Onderweg is er veel meer groen dan we tot hiertoe gezien hebben, ookal ligt Lake Havasu midden in de woestijn zoals een kleine oase. Na een slordige 500km rijden (+-6u), komen we tegen 19u toe aan ons hotel in Lake Havasu city. We gaan snel nog even naar het meer om te zwemmen en maken ondertussen de zonsondergang mee. We checken ook nog de enigste bezienswaardigheid die de city rijk is nl. de originele London bridge die door een rijke Amerikaan opgekocht is en hier in het meer heropgebouwd is als toeristische attractie. Er is zelfs een heel 'Engels' dorp aangebouwd, maar dit lijkt meer op een pretpark dan iets anders, met allerlei kraampjes en winkeltjes met miniatuurbrugjes en andere kitsch.


Er is veel verlichting, maar praktisch niets is open en we wanen ons als het ware in een spookdorp dus keren we terug naar het hotel en gaan nog laat avondeten bij een italiaan. Lake Havasu is op zich de moeite niet waard, maar we moesten nu eenmaal ergens stoppen om de lange reis naar LA te onderbreken en het ligt deels op de weg naar ons laatste park van de roadtrip: Yoshua Tree NP.

Zondag 25 juli 2010

De laatste dag van onze roadtrip tesamen. We rijden via de parkerdam, steken de Colorado rivier over en komen zo terug in California en passeren nog in het laatste nationale park: Joshua Tree.

Rond 13u komen we aan in Joshua Tree NP. Eerst stoppen we even in het visitor center aan de Cottonwood entrance. Vervolgens wandelen we door de Cholla cactus garden, waar er een hoge concentratie staat van gevaarlijke cactussen waarvan de naalden door vel en schoenzolen prikken en  zeer stevig zijn en ze breken af als men ze probeert uit te trekken waardoor de huid infecteert (hebben we zelf mogen ervaren).


Overal staan er waarschuwingsborden maar Pa slaagt er toch in om een stuk cactus aan zijn been en aan zijn pet te haken als hij iets te enthousiast tussen de cactussen loopt. Het lukt ons om de stekels te verwijderen met ma haar sportschoen die dan ook vol stekels zat.


We rijden verder door naar Hidden valley om er te picknicken in de schaduw (rond 14u). Na het eten bekijken we even het begin van het Hidden valley trail (maar 1mijl) maar dit zal te lang duren en met de hitte (106F) is dit niet te doen.


Als laatste stop in het park gaan we naar Keys view waar ge normaal een mooi uitzicht hebt op Palms Springs, de Salton sea en het gebergte dat aan de grens ligt met Mexico. Het zicht is echter beperkt doordat de vallei vol smog hangt. Het lukt nog juist om Palms Springs te zien, maar niet om Mt Jacinto en Signal mountain aan de overkant te zien. In de vallei kunt ge zelfs een stukje van de San Andreas breuk zien uitsteken. Terwijl we over de vlakte turen , hebben we nog een discussie over het verschil tussen een Joshua tree en een Mohave yucca en de discussie blijft voorgaan in de auto terwijl we onze weg vervolgen naar de westelijke uitgang van het park. We stappen rond kwart voor 5 nog even binnen aan het Johua tree visitor center en rijden dan door naar Los Angeles.


Net voor de hwy 10 komen we in een gebied met zeer veel wind en zien we één van de grote windmolenparken van de VS, er staan wel een hondertal molens opgesteld in de San Bernardino mountains langs de 10. Nadien volgen we de I5 westwaarts tot in Burbank en zonder al teveel problemen in het beruchte verkeer rond LA, komen we rond 19u bij ons hotel in Burbank, LA aan.

Het is plots nog maar 77F en we hebben het dan ook koud (zijn ondertussen 100F gewend). Toch springen we eerst nog even het zwembad in om de vermoeiende rit van ons af te spoelen. We gaan op zoek achter eten en we hebben geluk en moeten niet al te ver zoeken, op de hoek ligt Sizzler, een keten waar je een endless salad bar hebt. We stappen hier 5 min voor sluitingstijd binnen en worden nog zeer vriendelijk onthaald (wat meestal niet het geval is in de bayarea). We krijgen zelfs nog extra borden om vol te stouwen met eten van de salad bar alsook desserts en ijsjes voordat ze alles weghalen. We krijgen zot keiveel eten en met ons buikje rond en volgegeten gaan we tegen 22u terug naar het hotel.

Ten Lakes naar Tenaya Lake trektocht

Aangezien Leen met haar familie de ganse maand juli aan het reizen was, ben ik in het weekend van 23 tot 25 juli met 3 vrienden gaan hiken in Yosemite National Park.
Dankzij de Stanford Outdoor Gear huurden we enkele tentjes, slaapzakken en beer-boxen. De beer box is een vereiste in de backcountry van Yosemite national park vermits we geen eten in de tent mogen laten liggen om geen ongewenste bezoekers aan te trekken, nl. de zwarte beer


Vermits het hoogseizoen is, vermijden we deze keer echter "the valley" en kiezen we voor een hike op de Tioga road. Vergeleken met de Yosemite valley, zijn de trails langs de Tioga road iets minder populair en daardoor zijn er ook veel minder toeristen.

We vertrokken op vrijdagnamiddag voor een vier uur durende rit naar een camping ongeveer een uurtje rijden van Yosemite. Op zaterdag morgen vervolgden we onze weg naar de Tioga Road ingang van Yosemite waar we onze permits ophaalden. Vermits we overnachten in de backcountry, zijn we immers verplicht om een toelating te vragen en ons te registreren bij de Park Service. Bovendien zijn er voor elke trailhead een beperkt aantal permits te verkrijgen zodat de Park Service het aantal hikers per dag binnen de perken kan houden. Gelukkig waren er nog genoeg permits voor onze hike nl. Ten Lakes - Tenaya Lake (oranje traject op onderstaande kaart, afgelegd in wijzerzin):


Deze hike is 16.9 mijl (27 km) waarvan 14 km bergop. We starten op 7600 feet (2335m) en doen 3 passen met de laatste net onder 10.000 feet (3048m), ziehier voor het profiel van de trektocht:


Rond 11u zaterdagmorgen waren we klaar voor vertrek: gepakt en gezakt met tent, slaapzak en eten voor twee dagen. Na een uurtje werd al duidelijk wat de waardeverhoudingen waren, Nicholas en Pierre hielden er een stevig tempo op na, en met een rugzak van ongeveer 15 kilo ging het net iets te snel voor mij en dat heb ik de rest van de dag gevoeld. Het eerste stuk is licht stijgend zoals je kan zien op het profiel en het was een verraderlijk stuk, vermits het landschap zeker het eerste stuk van deze klim redelijk vlak lijkt.
We klimmen in de vallei langs de Yosemite Creek tussen Tuolumne Peak (10800 feet of 3306m) en Mt. Hoffman (10850 feet of 3307m). Onze eerste echte stop was de mooie Half Moon Meadow aan de voet van het steilste stuk van de klim (op 8800 feet of 2682 m):


Na een rustpauze aan Half Moon Meadow, vatten we het echte werk aan en klimmen we naar de eerste top van onze tocht. Hier hoeft er niet veel commentaar, het was zwaar:


Uiteindelijk bereikten we de top:


Hierna kwam er eindelijk een gemakkelijker stuk met een afdaling naar de Ten Lakes area waarbij we een mooi uitzicht hadden over enkele van de meren:


Echter, we beslisten om nog verder te gaan zodat we de tweede dag een minder zware tocht zouden hebben, dus gingen we ook een tweede maal bergop en daalden dan af naar wat onze kampplaats zou worden, de vallei aan de voet van Tuolumne peak. Deze afdaling was een van de hoogtepunten van onze tocht omwille van het uitzicht en de sequoia's die we op de weg naar beneden tegenkwamen:


Ergens in de vooravond kwamen we aan in de vallei en vonden we deze prachtige kampplaats. We zetten onze tent op en maakten een vuurtje en eten klaar na een, voor sommige, hele zware dag.


De volgende dag moesten we enkel de flanken van Tuolumne peak nog overwinnen en na mijn lesje geleerd te hebben, laat ik de jongelui, Andy Schleck (aka Nicholas) en Alberto Contador (aka Pierre) gaan. De oude garde, Armstrong (aka Arne) en ikzelf, Zabel gaan op ons eigen tempo de berg op. Zoals je kan zien op de volgende twee foto's lagen wij (Armstrong en Zabel) 10 minuten achterop op Schleck en Contador.


Uiteindelijk bereiken ook wij, de oude garde de top met prachtige uitzichten tot gevolg:



In de afdaling zet Armstrong een tandje bij en zo gaan we snel naar de vallei, richting Tenaya Lake aan de Tioga road. Nu zijn het Schleck en vooral Contador die zich slechte dalers tonen en het onderspit moeten delven tegen de dalerscapaciteiten van Armstrong en Zabel. Uiteindelijk bereiken we de finish rond een uur of vier in de namiddag na toch wel een heel uitputtende tweedaagse.
Onze wagen staat echter 20 mijl terug op de Tioga road dus na een korte rustpauze, liften Arne en Nicholas terug om de auto op te halen en maken Pierre en ik zelf wat eten klaar, want we waren niet gestopt voor een middagmaal. Na een verkwikkende maaltijd, die we trouwens de hele weg meegesleurd hadden, besloten we om nog een duik in het koude Tenaya lake te wagen. Het frisse water zorgde voor een heel verfrissende ervaring voor alle stramme spieren. Daarna vatten we de terugweg aan richting San Francisco na een 'vermoeiend maar voldaan' weekendtrip in Yosemite national park.

vrijdag 23 juli 2010

familiebezoek part 9: Page - Tusayan

Woensdag 21 juli 2010

Het is de nationale feestdag van België en vermits we blij zijn dat het land nog bestaat, kopen we in de plaatselijke supermarkt een chocolade taart om dat te vieren. We verlaten Page en rijden via de I89 South naar Grand Canyon. Onderweg spotten we coyotes die de weg op hun dode gemak oversteken. In onze reisgids staat er dat er hier in de buurt dinosaurus afdrukken te zien zijn, dus aan de splitsing rijden we via de I60 een stukje terug richting Kayenta om in de buurt van Tuba City naar de Dinosaur tracks te gaan kijken. We krijgen er een rondleiding van een jonge Navajo indiaan van een half uurtje en zien verschillende voetafdrukken van onder andere velociraptors (de kleine dino's die het meisje opeten in de film Jurassic park) en een T-rex, fossiele botten van een triceratops en een volledige poot van een Tyrannosaurus, versteende eieren, een klauw van een pterodactylus (de vliegende dino) en zelfs ‘dinodroppings’ :) Aan de overkant bij de Hopi indianen zouden er zelfs tracks van een Brontosaurus gevonden zijn.


Het is geen fabeltje, er zijn hier wel degelijk massa's tracks te vinden en ze geven deze plaats dan ook volgende nickname: 'dinosaur dancefloor'. Vroeger moet deze plaats een moeras geweest zijn en de afdrukken zijn daardoor goed bewaard gebleven. De theorie van het uitsterven van de dinosaurussen door een meteoor wordt door onze gids onderbouwt met het feit dat Meteor Crater hier niet ver vandaan ligt en als men goed kijkt, zouden alle afdrukken weglopen van de meteoor en zouden ze op deze plaats verrast zijn en vastkomen zitten in het moeras waardoor er hier zoveel te vinden is. (of dit de theorie bevestigt, laat ik in het midden).
Nog een andere anekdote over Tuba City: NASA heeft hier de Mars Pathfinder getest omdat de rode rotsbodem fel gelijkt op het oppervlakte van Mars.

Na de dino fossielen, keren we terug richting de Cameron Trading post en rijden dan verder via I64 richting de east entrance van Grand Canyon NP. Onderweg stoppen we nog aan 2 scenic overlooks van de Little Colorado die echter droog staat, maar ons wel al een eerste indruk geven van de Grand Canyon.


Eenmaal binnen het park, stoppen we aan Desert View, waar we een picknick houden en even in de watchtower omhoog gaan, waar we het beste zicht hebben op de Colorado river. Op de terugweg spotten we een slang (Gopher snake) van ongeveer 2m lang in de kant van de weg. (de eerste slang die ik tegenkom...)


We stoppen nog even aan het Tusayan museum en een aantal andere viewpoints voordat we de auto parkeren aan Matherspoint, waar we onze benen kunnen strekken en de nodige sanitaire stop inlassen.


Uiteindelijk wandelen we nog een stukje van het rimtrail terwijl de zon begint onder te gaan zodat we de canyon in volle glorie bij een prachtige zonsondergang kunnen aanschouwen.


Het is juli en dus enorm druk in het park, we overnachten daarom in Tusayan aangezien er niet veel lodging beschikbaar is in Grand Canyon Village zelf. Tusayan stelt niet veel voor, het is een bijeenraapsel van een aantal hotels en een paar fastfoodrestaurants juist buiten het park. Er is dus niet veel te eten in Tusayan dus gaan we deze keer bij Wendy’s binnen wat een slechte keuze blijkt te zijn want het is duur en niet lekker.

Donderdag 22 juli 2010

We blijven nog 2 dagen langer aan de Grand Canyon. Vandaag passeren we eerst aan het National Geographic visitor center dat in Tusayan ligt vooraleer we het park binnengaan. Hier bekijken we de IMAX film en nemen dan de shuttle naar het park. We wandelen het Rimtrail verder af waar we gisteren gestopt zijn en vertrekken vanaf het visitor center naar het Yavapai vistapoint en zo verder tot aan het Bright Angel trailhead.


Onderweg zien we 2 condors vliegen en spotten we ook een kolibri. Philippe wordt bijna door een agressieve mule deer de afgrond in gestampt terwijl hij aan het filmen is. Met dank aan de luidruchtige Nederlanders die het dier doen opschrikken en we hierdoor bijna maar met vijf overbleven.

Naarmate we de Bright Angel Lodge bereiken, begint het heel druk te worden en besluiten we om hier maar even te gaan zitten om een hotdog te eten en vervolgens aan de Lookout studio een voordracht van een ranger over condors te volgen terwijl we de matige hotdog verteren.


In de namiddag willen we de rode shuttle-route nemen om de West Rim te verkennen, maar er staat een te lange wachtrij, dus gaan we te voet verder naar trailhead overlook. Daar kunnen we dan wel de shuttle nemen, en we besluiten om op te splitsen want ik wil mijn stempel van Hermits Rest nog hebben voor sluitingstijd. Ik blijf dus op de bus zitten terwijl de rest naar Maricopa point en Powell point gaan en ik hen dan aan Mohave point terug zal opwachten.

Wanneer ik echter toekom aan Hermits Rest begin het te onweren en te bliksemen en het komt razendsnel dichterbij. Helaas is er hier nergens beschutting om te schuilen, dus proberen we allemaal op de volgende bus te kruipen. De chauffeur blijft koppig bij zijn opgedragen voorschriften en weigert ons erop te laten, want er zijn geen zitplaatsen meer vrij en er mogen maar max x aantal mensen op de bus... Iedereen natuurlijk kwaad en wanneer er vlak voor de bus een bliksem inslaagt, is het voor de doorweekte toeristen genoeg geweest en bestormen we met zn allen de bus en laten ook even weten dat we de overste van de buschauffeur willen spreken en een lawsuit aansmeren. Uiteindelijk krijgt de buschauffeur via de intercom te horen dat men de west-rim moet evacueren en we worden zonder enige andere stops aan te doen terug naar het vertrekpunt gebracht.
De rest staat waarschijnlijk aan Mohave point, maar ze kunnen niet opstappen. Ik hoop dat ze kunnen schuilen...

Uit ma's reisverslag:
"Aan Powell point begint het te regenen en onweren, we schuilen achter een muurtje, de bussen zijn te vol dus gaan we nog te voet verder tot Hopi point en wachten op de shuttle in de koude wind en regen, nu naar Mohave point, we stappen uit in de regen maar Leen is er niet, dan met shuttle naar Hermits rest, maar omwille van bliksems daar , mag er niemand meer opstappen en worden we naar begin van rode shuttle route gebracht. Daar staat Leen ook, ze werd geëvacueerd van Hermits rest wegens bliksemgevaar."

Ze worden uiteindelijk ook geëvacueerd. De West Rim is populair om de zonsondergang te bekijken aan Hopi point, maar door het onweer wordt heel de rim afgesloten en kunnen we de sunset niet zien. We nemen de andere shuttles terug naar het hotel en stappen onderweg nog even uit omdat we een hert langs de weg zien staan.


Eenmaal in het hotel trekken we droge kleren aan en gaan naar de winkel voor picknick voor onze grote wandeling morgen. We gaan morgen afdalen in de canyon via het Bright Angel trail en omwille van de warmte moeten we zo vroeg mogelijk vertrekken dus kruipen we heel vroeg onder de lakens. Vandaag hebben we al een opwarmertje gedaan door 10,2 km te stappen op het rimtrail.  

Vrijdag 23 juli 2010

Vandaag staat er één van de zwaarste wandelingen van onze reis op het programma: het Bright Angel trail. We hebben al een aantal lange wandelingen achter de rug, dus het zou wel vlot moeten gaan, alleen ligt hier het venijn in het staartje... een tocht van 19.6 km tot aan Plateau point en terug waarbij men eerst afdaalt en op het einde weer helemaal naar boven moet in de verzengende hitte (een hoogteverschil van 1000m!)...

We staan om 6u op, maar na het ontbijt starten we pas om 8 am aan onze dayhike. We moeten er rekening mee houden dat het ongeveer 3u duurt om beneden te geraken en zeker het dubbele om terug boven te geraken, dus we zijn vertrokken voor een tocht van minstens 9u. Met veel water in onze rugzak dalen we af. Het is niet mogelijk om in een dag tot de rivier en terug te wandelen dus is ons doel Plateau point, ookal hebben Veerle en Pieter dit in mei gedaan, maar zij waren al om 5am onderweg en vermoedelijk was het nog niet zo warm als nu.


Het trail is gemaakt voor ezels, er liggen telkens hoge balken met erachter een put in de grond die een stuk lager ligt, dit maakt het moeilijker stappen voor ons en is zeer vermoeiend voor de knieën. Af en toe passeert er een groep met ezels/paarden die naar beneden of boven gaat met toeristen die overnachten in de Phantom Ranch. Volgens de regels moet ge dan goed aan de kant gaan staan en dit geeft ons ook de gelegenheid om even uit te rusten en jaloers te kijken naar de 'luie' paardentoeristen.


Onze eerste tussenstop houden we na 45 min stappen, aan het 1,5 mile resthouse. 3 kwartier later komen we aan de tweede rustplaats waar we water kunnen bijtanken, we hebben reeds 3 mijl afgelegd en het is al goed warm aan het worden en het is nog maar 10u. Nu nog 1,5 mijl tot aan Indian Garden, waar ik een welverdiende stempel in mijn parkpaspoort kan zetten. ( het is de eerste keer dat ik er zoveel voor moet doen :) )


Als we tegen half elf toekomen in Indian Garden is de schaduw van de bomen welgekomen want het kwik is hier beneden in de canyon al gestegen naar 100F in de schaduw, 115F in de zon.
Ma en ik blijven hier in de schaduw zitten terwijl Pa, Marijke, Philippe en Eric nog verder tot Plateau point gaan, waar ze de Colorado kunnen zien. Van Indian garden tot Plateau point is het nog zo'n 1,1 mijl a 1,4 mijl one way. Ze doen hier anderhalf uur over in volle zon.


Wanneer ze terug zijn, eten we onze pick-nick op, rusten, en drenken onze t-shirts steeds in water om wat te verfrissen. Er komen nog veel mensen toe na ons die nog verder gaan. Er is 1 jongen die van beneden komt en ziek is, hij heeft een heatstroke en is misselijk, bibbert van de kou en valt bijna flauw, hij moet in de schaduw met een natte t-shirt gaan liggen. Al de verhalen die ze vertellen over de gevaren van oververhitting zijn geen verzinsel. We wachten dus nog wat in de luwte van Indian garden tot de late namiddag.


Tegen 14u50 vertrekken we terug naar boven nadat we onze pet en t-shirt ondergedompeld hebben in fris water. Als we ndian Garden verlaten is het even in volle zon en al terug zwaar en warm, in een mum van tijd zijn onze kleren weer kurkdroog, maar al vlug is het bewolkt en krijgen we enkele regendruppels, dat doet ons goed. Pa gaat alleen door naar boven en stopt enkel een paar keer om water te nemen en staat dan boven wel lang op ons te wachten...


Ma en ik stappen samen op eigen ritme naar boven aangezien onze knieën al goed hebben afgezien bij de afdaling. Marijke, Philippe en Eric blijven soms achter om te filmen of foto's te trekken van een hagedis of een vogel en halen ons dan weer in. Op die manier doen wij er een uur over voor we aan de eerste hut zijn, waar we even rusten. Een Nederlandse familie speelt haasje over met ons, ze steken ons voorbij en even later halen wij hen weer in, dit maakt het aangenamer om naar boven te gaan. Over elk stuk (tot aan de resthouses) doen we 1 uur en rusten we een kwartier. Het laatste stuk gaan Marijke, Philippe en Eric op hun tempo naar boven, Ma en ik nemen nog wat foto's en komen boven toe om 6pm.


We hebben in totaal 6u gestapt, 2,5u naar beneden en 3,5u naar boven, 10u in totaal met rust in Indian garden. We hebben 9,2 mijl (17,6 km zonder, 12 mijl of 19,6 km met Plateau point) afgelegd en zo'n slordige 22.801 stappen gezet om in en uit de canyon te gaan.

Eenmaal boven is het toch maar frisjes en we doen snel een pull bij aan en springen dan op de rode shuttle bus om nog naar Hermits Rest te gaan. Dit is blijkbaar net terug open na alweer een onweer. We hebben geluk met de chauffeur die ons bijna overal even laat uitstappen om snel een paar foto’s te maken en terug op te stappen, zo zien we nog alle punten die we gisteren hebben gemist door het onweer. Bij Hermits Rest valt het uitzicht tegen. Op de andere punten (The abyss, Pima point) ziet men veel meer.


We keren terug met de 'sunset'shuttle die helaas niet op de terugweg stopt aan de beste punten om de zonsondergang te zien (Hopi point en Mohave point) maar de hike was al genoeg voor vandaag... In de bus kunnen we moe maar voldaan de zonsondergang volgen die deze keer niet zo stunning is als eergisteren ( ze is wel mooi in de lucht, maar er komt niet veel zon in de canyon zelf door de donkere wolken). Aan de parking zien we 4 grote herten rustig grazen tussen de huisjes en langs de weg.

Na een deugddoende duik in het zwembad en de veel te warme hottub, kruipen we uitgeteld in bed.