familiebezoek part 9: Page - Tusayan

Woensdag 21 juli 2010

Het is de nationale feestdag van België en vermits we blij zijn dat het land nog bestaat, kopen we in de plaatselijke supermarkt een chocolade taart om dat te vieren. We verlaten Page en rijden via de I89 South naar Grand Canyon. Onderweg spotten we coyotes die de weg op hun dode gemak oversteken. In onze reisgids staat er dat er hier in de buurt dinosaurus afdrukken te zien zijn, dus aan de splitsing rijden we via de I60 een stukje terug richting Kayenta om in de buurt van Tuba City naar de Dinosaur tracks te gaan kijken. We krijgen er een rondleiding van een jonge Navajo indiaan van een half uurtje en zien verschillende voetafdrukken van onder andere velociraptors (de kleine dino's die het meisje opeten in de film Jurassic park) en een T-rex, fossiele botten van een triceratops en een volledige poot van een Tyrannosaurus, versteende eieren, een klauw van een pterodactylus (de vliegende dino) en zelfs ‘dinodroppings’ :) Aan de overkant bij de Hopi indianen zouden er zelfs tracks van een Brontosaurus gevonden zijn.

Het is geen fabeltje, er zijn hier wel degelijk massa's tracks te vinden en ze geven deze plaats dan ook volgende nickname: 'dinosaur dancefloor'. Vroeger moet deze plaats een moeras geweest zijn en de afdrukken zijn daardoor goed bewaard gebleven. De theorie van het uitsterven van de dinosaurussen door een meteoor wordt door onze gids onderbouwt met het feit dat Meteor Crater hier niet ver vandaan ligt en als men goed kijkt, zouden alle afdrukken weglopen van de meteoor en zouden ze op deze plaats verrast zijn en vastkomen zitten in het moeras waardoor er hier zoveel te vinden is. (of dit de theorie bevestigt, laat ik in het midden).
Nog een andere anekdote over Tuba City: NASA heeft hier de Mars Pathfinder getest omdat de rode rotsbodem fel gelijkt op het oppervlakte van Mars.

Na de dino fossielen, keren we terug richting de Cameron Trading post en rijden dan verder via I64 richting de east entrance van Grand Canyon NP. Onderweg stoppen we nog aan 2 scenic overlooks van de Little Colorado die echter droog staat, maar ons wel al een eerste indruk geven van de Grand Canyon.

Eenmaal binnen het park, stoppen we aan Desert View, waar we een picknick houden en even in de watchtower omhoog gaan, waar we het beste zicht hebben op de Colorado river. Op de terugweg spotten we een slang (Gopher snake) van ongeveer 2m lang in de kant van de weg. (de eerste slang die ik tegenkom...)

We stoppen nog even aan het Tusayan museum en een aantal andere viewpoints voordat we de auto parkeren aan Matherspoint, waar we onze benen kunnen strekken en de nodige sanitaire stop inlassen.

Uiteindelijk wandelen we nog een stukje van het rimtrail terwijl de zon begint onder te gaan zodat we de canyon in volle glorie bij een prachtige zonsondergang kunnen aanschouwen.

Het is juli en dus enorm druk in het park, we overnachten daarom in Tusayan aangezien er niet veel lodging beschikbaar is in Grand Canyon Village zelf. Tusayan stelt niet veel voor, het is een bijeenraapsel van een aantal hotels en een paar fastfoodrestaurants juist buiten het park. Er is dus niet veel te eten in Tusayan dus gaan we deze keer bij Wendy’s binnen wat een slechte keuze blijkt te zijn want het is duur en niet lekker.

Donderdag 22 juli 2010

We blijven nog 2 dagen langer aan de Grand Canyon. Vandaag passeren we eerst aan het National Geographic visitor center dat in Tusayan ligt vooraleer we het park binnengaan. Hier bekijken we de IMAX film en nemen dan de shuttle naar het park. We wandelen het Rimtrail verder af waar we gisteren gestopt zijn en vertrekken vanaf het visitor center naar het Yavapai vistapoint en zo verder tot aan het Bright Angel trailhead.

Onderweg zien we 2 condors vliegen en spotten we ook een kolibri. Philippe wordt bijna door een agressieve mule deer de afgrond in gestampt terwijl hij aan het filmen is. Met dank aan de luidruchtige Nederlanders die het dier doen opschrikken en we hierdoor bijna maar met vijf overbleven.

Naarmate we de Bright Angel Lodge bereiken, begint het heel druk te worden en besluiten we om hier maar even te gaan zitten om een hotdog te eten en vervolgens aan de Lookout studio een voordracht van een ranger over condors te volgen terwijl we de matige hotdog verteren.

In de namiddag willen we de rode shuttle-route nemen om de West Rim te verkennen, maar er staat een te lange wachtrij, dus gaan we te voet verder naar trailhead overlook. Daar kunnen we dan wel de shuttle nemen, en we besluiten om op te splitsen want ik wil mijn stempel van Hermits Rest nog hebben voor sluitingstijd. Ik blijf dus op de bus zitten terwijl de rest naar Maricopa point en Powell point gaan en ik hen dan aan Mohave point terug zal opwachten.

Wanneer ik echter toekom aan Hermits Rest begin het te onweren en te bliksemen en het komt razendsnel dichterbij. Helaas is er hier nergens beschutting om te schuilen, dus proberen we allemaal op de volgende bus te kruipen. De chauffeur blijft koppig bij zijn opgedragen voorschriften en weigert ons erop te laten, want er zijn geen zitplaatsen meer vrij en er mogen maar max x aantal mensen op de bus... Iedereen natuurlijk kwaad en wanneer er vlak voor de bus een bliksem inslaagt, is het voor de doorweekte toeristen genoeg geweest en bestormen we met zn allen de bus en laten ook even weten dat we de overste van de buschauffeur willen spreken en een lawsuit aansmeren. Uiteindelijk krijgt de buschauffeur via de intercom te horen dat men de west-rim moet evacueren en we worden zonder enige andere stops aan te doen terug naar het vertrekpunt gebracht.
De rest staat waarschijnlijk aan Mohave point, maar ze kunnen niet opstappen. Ik hoop dat ze kunnen schuilen...

Uit ma's reisverslag:
"Aan Powell point begint het te regenen en onweren, we schuilen achter een muurtje, de bussen zijn te vol dus gaan we nog te voet verder tot Hopi point en wachten op de shuttle in de koude wind en regen, nu naar Mohave point, we stappen uit in de regen maar Leen is er niet, dan met shuttle naar Hermits rest, maar omwille van bliksems daar , mag er niemand meer opstappen en worden we naar begin van rode shuttle route gebracht. Daar staat Leen ook, ze werd geëvacueerd van Hermits rest wegens bliksemgevaar."

Ze worden uiteindelijk ook geëvacueerd. De West Rim is populair om de zonsondergang te bekijken aan Hopi point, maar door het onweer wordt heel de rim afgesloten en kunnen we de sunset niet zien. We nemen de andere shuttles terug naar het hotel en stappen onderweg nog even uit omdat we een hert langs de weg zien staan.

Eenmaal in het hotel trekken we droge kleren aan en gaan naar de winkel voor picknick voor onze grote wandeling morgen. We gaan morgen afdalen in de canyon via het Bright Angel trail en omwille van de warmte moeten we zo vroeg mogelijk vertrekken dus kruipen we heel vroeg onder de lakens. Vandaag hebben we al een opwarmertje gedaan door 10,2 km te stappen op het rimtrail.  

Vrijdag 23 juli 2010

Vandaag staat er één van de zwaarste wandelingen van onze reis op het programma: het Bright Angel trail. We hebben al een aantal lange wandelingen achter de rug, dus het zou wel vlot moeten gaan, alleen ligt hier het venijn in het staartje... een tocht van 19.6 km tot aan Plateau point en terug waarbij men eerst afdaalt en op het einde weer helemaal naar boven moet in de verzengende hitte (een hoogteverschil van 1000m!)...

We staan om 6u op, maar na het ontbijt starten we pas om 8 am aan onze dayhike. We moeten er rekening mee houden dat het ongeveer 3u duurt om beneden te geraken en zeker het dubbele om terug boven te geraken, dus we zijn vertrokken voor een tocht van minstens 9u. Met veel water in onze rugzak dalen we af. Het is niet mogelijk om in een dag tot de rivier en terug te wandelen dus is ons doel Plateau point, ookal hebben Veerle en Pieter dit in mei gedaan, maar zij waren al om 5am onderweg en vermoedelijk was het nog niet zo warm als nu.

Het trail is gemaakt voor ezels, er liggen telkens hoge balken met erachter een put in de grond die een stuk lager ligt, dit maakt het moeilijker stappen voor ons en is zeer vermoeiend voor de knieën. Af en toe passeert er een groep met ezels/paarden die naar beneden of boven gaat met toeristen die overnachten in de Phantom Ranch. Volgens de regels moet ge dan goed aan de kant gaan staan en dit geeft ons ook de gelegenheid om even uit te rusten en jaloers te kijken naar de 'luie' paardentoeristen.

Onze eerste tussenstop houden we na 45 min stappen, aan het 1,5 mile resthouse. 3 kwartier later komen we aan de tweede rustplaats waar we water kunnen bijtanken, we hebben reeds 3 mijl afgelegd en het is al goed warm aan het worden en het is nog maar 10u. Nu nog 1,5 mijl tot aan Indian Garden, waar ik een welverdiende stempel in mijn parkpaspoort kan zetten. ( het is de eerste keer dat ik er zoveel voor moet doen :) )

Als we tegen half elf toekomen in Indian Garden is de schaduw van de bomen welgekomen want het kwik is hier beneden in de canyon al gestegen naar 100F in de schaduw, 115F in de zon.
Ma en ik blijven hier in de schaduw zitten terwijl Pa, Marijke, Philippe en Eric nog verder tot Plateau point gaan, waar ze de Colorado kunnen zien. Van Indian garden tot Plateau point is het nog zo'n 1,1 mijl a 1,4 mijl one way. Ze doen hier anderhalf uur over in volle zon.

Wanneer ze terug zijn, eten we onze pick-nick op, rusten, en drenken onze t-shirts steeds in water om wat te verfrissen. Er komen nog veel mensen toe na ons die nog verder gaan. Er is 1 jongen die van beneden komt en ziek is, hij heeft een heatstroke en is misselijk, bibbert van de kou en valt bijna flauw, hij moet in de schaduw met een natte t-shirt gaan liggen. Al de verhalen die ze vertellen over de gevaren van oververhitting zijn geen verzinsel. We wachten dus nog wat in de luwte van Indian garden tot de late namiddag.

Tegen 14u50 vertrekken we terug naar boven nadat we onze pet en t-shirt ondergedompeld hebben in fris water. Als we ndian Garden verlaten is het even in volle zon en al terug zwaar en warm, in een mum van tijd zijn onze kleren weer kurkdroog, maar al vlug is het bewolkt en krijgen we enkele regendruppels, dat doet ons goed. Pa gaat alleen door naar boven en stopt enkel een paar keer om water te nemen en staat dan boven wel lang op ons te wachten...

Ma en ik stappen samen op eigen ritme naar boven aangezien onze knieën al goed hebben afgezien bij de afdaling. Marijke, Philippe en Eric blijven soms achter om te filmen of foto's te trekken van een hagedis of een vogel en halen ons dan weer in. Op die manier doen wij er een uur over voor we aan de eerste hut zijn, waar we even rusten. Een Nederlandse familie speelt haasje over met ons, ze steken ons voorbij en even later halen wij hen weer in, dit maakt het aangenamer om naar boven te gaan. Over elk stuk (tot aan de resthouses) doen we 1 uur en rusten we een kwartier. Het laatste stuk gaan Marijke, Philippe en Eric op hun tempo naar boven, Ma en ik nemen nog wat foto's en komen boven toe om 6pm.

We hebben in totaal 6u gestapt, 2,5u naar beneden en 3,5u naar boven, 10u in totaal met rust in Indian garden. We hebben 9,2 mijl (17,6 km zonder, 12 mijl of 19,6 km met Plateau point) afgelegd en zo'n slordige 22.801 stappen gezet om in en uit de canyon te gaan.

Eenmaal boven is het toch maar frisjes en we doen snel een pull bij aan en springen dan op de rode shuttle bus om nog naar Hermits Rest te gaan. Dit is blijkbaar net terug open na alweer een onweer. We hebben geluk met de chauffeur die ons bijna overal even laat uitstappen om snel een paar foto’s te maken en terug op te stappen, zo zien we nog alle punten die we gisteren hebben gemist door het onweer. Bij Hermits Rest valt het uitzicht tegen. Op de andere punten (The abyss, Pima point) ziet men veel meer.

We keren terug met de 'sunset'shuttle die helaas niet op de terugweg stopt aan de beste punten om de zonsondergang te zien (Hopi point en Mohave point) maar de hike was al genoeg voor vandaag... In de bus kunnen we moe maar voldaan de zonsondergang volgen die deze keer niet zo stunning is als eergisteren ( ze is wel mooi in de lucht, maar er komt niet veel zon in de canyon zelf door de donkere wolken). Aan de parking zien we 4 grote herten rustig grazen tussen de huisjes en langs de weg.

Na een deugddoende duik in het zwembad en de veel te warme hottub, kruipen we uitgeteld in bed.