Dinsdag 23 augustus 2011
Opstaan, aankleden, wassen, ontbijt: we know the drill :) Het is weer een zonnige dag (en het zou een heel hete worden). Eerst nog even de auto voltanken en ruiten kuisen want Sarah is vandaag onze chauffeur en dan moet alles netjes zijn. De voorraad drank en voedsel wordt aangelegd bij VON’s. Mmm, hier hebben ze lekker vers fruit dat je niet meer moet schillen en in stukjes snijden! Dat zouden ze bij ons ook nog moeten hebben. :) en dan zijn we klaar om de woestijn te doorkruisen...
Na een tijdje rijden, is het landschap al totaal veranderd. We zien rechts van ons de bergen (de Sierra's) nog in de verte, maar die zijn echt wel kilometers ver. Voor de rest is het zand met struiken of struiken met zand. Af en toe zien we de typische Amerikaanse dorpjes (hoewel je het nauwelijks dorpjes kan noemen). ’t Is waar, je ziet zo dingen (lees omgeving, auto’s, huisjes, …) terugkomen die je in films gezien hebt of die erop lijken.
Plots doemt er een wegversperring op en worden we gestopt door een Alien. Dit blijkt een wegenwachter te zijn die ons kan vertellen dat het wel eens twintig minuten zou kunnen duren voor we verder mogen. Dan maar een fotosessie in de woestijn, hadden we onze cowboykleren maar aangedaan...
Opmerkelijk: ze hebben hier duizenden vierkante meters verloren landschap, maar een wegomlegging is niet aan de orde! Ook opmerkelijk: niemand klaagt en zaagt! Integendeel, ze komen nog een praatje maken met de wegenwachter. Wat een verschil met de mentaliteit in Belgie! Hier zou iedereen al op zijn paard zitten en vloeken!
Anyway, rond half elf rijden we officieel Death Valley NP binnen. En een uurtje later staan we in Stovepipe Wells. Leen gaat haar stempeltje halen voor haar national park paspoort :), Sarah stapt uit om eens te voelen hoe warm het is … het gaat nog! :)
Daarna rijden we nog een uur in een vreemde, troosteloze omgeving richting Badwater, het laagste punt op het westelijke halfrond. De meisjes gaan even wandelen op de zoutvlakte (het is 117° F, je kunt spek bakken op het beton) terwijl ik de auto bewaak (erin met de airco op max). Sarah wou absoluut uit de auto om te voelen hoe warm het was. Het viel goed mee vond ik tot ik moest terug komen. Manmanman, er leek maar geen einde aan te komen! Wat wil je … het was er gelijk 50°C! Maar ja wie niet horen wil moet voelen hé. Hoe dan ook, het was de moeite waard!!
Daarna gaan we ook nog naar Zabriskie Point en Dantes View waar we weer een prachtig zicht krijgen op het grote zoutmeer. En wederom zien hoe hoog we wel niet staan!
Het is ondertussen over tweeën en we moeten verder als we Las Vegas willen halen voor het donker is. We laten Death Valley achter ons en zetten onze roadtrip verder richting Las Vegas. Het gekende bord bereiken we rond half vijf. Mooi op tijd, perfecte planning! Uiteraard worden de nodige foto’s gemaakt (met pet helaas) en rijdt Leen ons over de Strip (Las Vegas Boulevard) om ons al een eerste indruk te geven van Sin City.
Het is allemaal heel indrukwekkend en er zijn beangstigend veel mensen (we hebben de hele dag niemand gezien), enorme hotels, mega casino’s. Kortom, zowat alles wat naam heeft hebben we gezien en gefotografeerd. En nu naar Planet Hollywood. Hier heeft Leen kamers voor ons weten te versieren. Het is ondertussen halfzes en we frissen ons op en relaxen om te bekomen van de lange roadtrip. Sarah & Leen trekken hun badpak/bikini weer aan en gaan een duikje nemen in het zwembad. Adults only? Neenee wij gaan in het gewone zwembad. :)
Ondertussen is het donker, maar nog steeds zeer zwoel, en vergapen we ons aan Vegas by night. We gaan eten in Amerikaanse stijl. We wachten met een soort beeper tot er plaats is aan een tafeltje. En we kregen er een eentje bij het venster (in Paris SF Brasserie). We raken nog steeds niet gewoon aan de lokale eetgewoonten zoals spelen met je ijsje …spelen met je ijsje??
Na het eten splitsen we ons in twee grote groepen (haha 2 grote groepen, 2x2 is big?) en doen we de “Strip by Night”. We krijgen enkele spectaculaire shows te zien bij onder andere Treasure Island, The Mirage (vulkaan) en Caesar’s Palace. Bernadette en ik vinden het echter allemaal zo overdreven kitscherig en de grote massa mensen zijn we niet meer gewoon.
We besluiten om terug naar het hotel te gaan en er iets in de bar te drinken. Ik begeef me aan de cocktails (een Mai Tai, superlekker!) en wil die net naast me op een soort tafeltje zetten, als er een danseres opduikt die haar kimono laat vallen en vlak voor mijn neus, in echt wel minimale kledij, verlokkende danspasjes doet. Allright man dat is pas een show van dichtbij zien :)
De avond vliegt voorbij (en ik zie ze ondertussen vliegen) en gelukkig is Bernadette moe, dus gaan we maar slapen. De meisjes hebben we niet meer gezien. Die hadden van mij een opdracht (de zoveelste): ze hadden allebei een som geld gekregen om helemaal te vergokken in het casino om dan te zien hoeveel ze gewonnen of verloren hadden. You will never know if we opened a suisse bankaccount hehe, What happens in Vegas,... ;)
Trying out our luck on the slots and having a drink at Heart Bar — at Planet Hollywood Resort & Casino.
Woensdag 24 augustus 2011
Volgens mij hebben we het ontbijt gelaten voor wat het was, hebben we getankt en waren we rond 09u00 op weg! Een uurtje later zagen we Lake Mead. Het is verbazend hoe laag het waterpeil gezakt is.
Aan de Hooverdam zijn we ook gestopt voor een bezichtiging (en foto’s uiteraard). Deze dam loopt door de grens van Nevada en Arizona en wordt gevoed door de Colorado rivier. Ook hier staat het waterpeil zeer laag. Leen weet ons te vertellen dat al dat water nodig is voor Las Vegas EN ook Los Angeles en San Diego, waardoor Lake Mead op een snel tempo aan het zakken is.
Opvallend is ook de immens grote overloop, die nogal tegenstrijdig is, gezien de lage waterstand. Ook dit is hier enorm hoog, mijn hoogtevrees word hier écht wel op de proef gesteld!
Rond 11u00 reizen we dan verder richting Grand Canyon. We rijden meerdere keren op de wereldberoemde Route 66 en kunnen dan ook niet anders dan lunchen in zo’n typisch Roadhouse. Westside Lilo’s waar 5 van de 4 mensen komen eten :)
De uitbaters hadden banden met Duitsland (en mayonaise, uitzonderlijk in Amerika) en zouden in een tv-programma komen aldaar (soort van uitwisseling). Sarah brengt ons verder veilig naar de Grand Canyon.
en om 16u00 bewonderen we een van de wereldwonderen (ik word zowaar een beetje emo). Ik had al veel te veel indrukken moeten verwerken in veel te weinig tijd. En dan dit er nog eens bovenop. De Grand Canyon brengt je echt wel met je voetjes op de grond. Zo groot, zo indrukwekkend, zo oud … maar wel zeer rustgevend. Je kan het met geen woorden of foto’s beschrijven!
Sarah overwint zelfs haar hoogtevrees om ook eens een blik te werpen in de Grand Canyon om te kunnen vatten hoe groot deze wel niet is.
We blijven hier rondhangen om de zonsondergang (sunset) mee te maken. Een echte aanrader!
Het is donker als wij terug aan de auto komen en gelukkig hebben we Leen die ons naar Williams rijdt, waar we overnachten in de Travelodge en waar rechttegenover een klassieke diner ligt, waar we nog laat op de avond terecht kunnen voor wat eten en koffie.
The full American experience — at Goldie's Route 66 Diner. Wednesday, August 24, 2011 at 10:03pm
