Woensdag 17 augustus 2011
Ons eerste dagje San Francisco!
Benieuwd naar wat Leen voor ons in petto heeft :)
Rond 09u00 worden Bernadette en ik (mét petje op) opgepikt aan ons hotel. Het weer is heerlijk!
Ah ja natuurlijk, de zon schijnt volop, de mensen zijn vrolijk & goedgezind, … wat wil een mens nog meer? Leen heeft haar auto volgetankt en we rijden naar San Francisco. Aan de omgeving, de temperatuur en vooral de zon op dit vroege uur te zien bedenk ik mij al direct “hier zou ik ook kunnen wonen”. Misschien toch eens overwegen?
Op weg naar “’t dorp” zien we van ver al de gekende mistbank van SF die hier blijkbaar de hele zomer hangt en waardoor we de befaamde “Golden Gate Bridge” waarschijnlijk maar half zullen te zien krijgen. We rijden door een stadje dat altijd in deze mistbank zit (Daly City aka Fog city :)) en gaan rechtstreeks naar de kust. Onderweg komen we nog een echt teletubbiehuis tegen in knaloranje. Degene die daarin woont heeft écht geen smaak! Het weer is hier wat somber, maar dat drukt de stemming niet. We krijgen een prachtig zicht op de ruige oceaan met woeste golven!
We houden een eerste stop aan Lands end waar we even uitwaaien. Daarna volgt er een autorit door het stadscentrum van SF en krijgen we het stadhuis, Japantown, de cablecar, de steile straten en nog zoveel meer te zien. We bezoeken Coit Tower, waar we een prachtig zicht hebben op de skyline van SF en het eiland Alcatraz. Daarna rijden we verder richting Golden Gate Bridge.
In de lokale supermarket Safeway kopen we een belegd broodje ('t zijn Amerikaanse maten, dus veel te groot voor ons) en wat drank. Op een bankje aan ’t water, in een heerlijk zonnetje, eten we op ’t gemak (op ’t gemak? Met al die rondvliegende vogels rond je hoofd?) onze broodjes op en maken foto’s van de schoonheden die we daar te zien krijgen. Hebt ge het hier over de statische natuur of de rondlopende natuur in de vorm van rondjoggende rondborstige blonde dames ;)
Na onze lunch wandelen we naar de beroemde brug voor een fotosessie luchtspringfoto’s (of toch een poging tot :)) en natuurlijk ook om de brug zelf te bewonderen. Sarah duwt bijna een pilaar omver, ik kan haar nog net tegenhouden. Hahaha!
Dan rijden we over de Golden Gate Bridge richting Muir Woods waar we de echte redwoods te zien krijgen. Leen weet ons te vertellen dat dit de hoogste bomen ter wereld zijn (en wij geloven haar). Het is inderdaad zo dat je aan die bomen geen einde ziet komen. Ik vind ze zelfs al behoorlijk breed ook, maar dan had ik de Sequoias nog niet gezien zei Leen. Ben benieuwd om het verschil te zien! De Redwoods groeien eerst in de hoogte en dan pas in de breedte, vandaar de vreemd gevormde schors. Heel gevaarlijk om naar het topje van zo’n boom te kijken. De boom lijkt op je hoofd terecht te komen en een hernia in de nek is geen uitzondering bij het nieuwsgierige publiek.
Het viel me op dat bij het terugrijden we de andere kant van de Golden Gate zagen en door het optrekken van de mist zagen we deze keer veel meer brug. De Dijle in Leuven is echt niet breed genoeg voor zo’n brug!
Op de terugweg krijgen we ook nog de typische victoriaanse huizen te zien zoals in de tv-serie Full House en uiteraard moest ik met mijn “petje” poseren, tot groot amusement van de toevallige toeschouwers. Painted ladies met backdrop van downtown SF
En overal waar Leen vandaag kwam, ging ze op zoek naar stempels voor haar verzameling :)
Een goed gevulde dag werd afgesloten met een dineetje in “The Cheescake Factory"
Donderdag 18 augustus 2011
Vandaag is Alcatraz ons hoofddoel. Leen dropt ons aan de incheckbalie van Alcatraz Tours en gaat ondertussen een vriendin bezoeken.
Alcatraz kan je alleen per boot bereiken en is echt wel indrukwekkend. Dat Leen weer goed advies heeft gegeven blijkt als we de Engelstalige audioguide vergelijken met de Nederlandstalige. De stemmen van de gevangen klinken veel indrukwekkender. Op een of andere vreemde manier krijgt Sarah de tranen in haar ogen en goosebumps bij het horen van die gevangenen hun verhaal. Nochtans … doetjes zijn het niet als ze in Alcatraz zitten hé. :)
Onze tour wordt echter met slecht nieuws onderbroken. We krijgen een telefoontje vanuit België met het nieuws dat een noodweer onze kelder heeft doen onderlopen en dat alle apparaten stuk zijn. Vlug even met de verzekering overlegd en tegen de avond krijgen we al bericht van Els dat alles al geregeld is en dat ze samen met in de haast opgetrommelde vrienden al heel veel hebben opgekuist. Els, bij deze, nogmaals hartelijk dank voor je hulp. Ik trok me dit voorval veel minder aan dan Bernadette, de arme schat, maar ik moet toegeven dat als mijn pc’s allemaal naar de botten waren, ik dat ook heel wat minder zou vinden. Dankjewel tanteke, ook aan al degenen die je nog hebt kunnen optrommelen! Ik ben jullie dankbaar om mijn moeder haar gemoed in de verre US te kalmeren! :)
Op de terugweg krijgen we ook nog een sterk staaltje van echte boeren West-Vlaamse logica op ons bord. In onze buurt zaten landgenoten en de dochter des huizes vond het toch wel vreemd dat het eiland steeds kleiner werd naarmate we er verder vanaf voeren! Sarah wist niet wat ze hoorde! Was die echt zo dom of wat?? Dit werd het mopje van de reis! :)
Leen pikte ons op bij aankomst aan de kade en we wandelden naar Fisherman’s Wharf om er Pier 39 te bezichtigen met de zeeleeuwen. Dit is een toeristische trekpleister en Leen vertelde dat hier een “zwerver” zichzelf en ook het aanwezige publiek, amuseerde door vanachter twee kleine struikjes “boe” te roepen. Je weet het, je verwacht het en toch schrik je nog. Hilarisch!
That man made my day! Bewonderingswaardig moet ik zeggen, niets hebben en er toch elke dag opnieuw in slagen andere mensen te doen lachen!! Héééééééééééééérlijke man!
Sarah amuseert zich ook nog even in de vele souvernirwinkeltjes op zoek naar een gepast hoofddeksel, maar besluit dat we nooit aan het petje van mij kunnen tippen qua fun factor en 'coolness' :). Sarah trakteert ons op de typische “shrimps” en we kenden ondertussen ook de porties zodat we weer een hele tijd voorzien waren. Ik kom ook nog mijn eigen bar tegen, maar het was nog wat te vroeg om een pintje te gaan drinken, want onze dag is nog lang.
Waiting...:( — at Powell Mason Cable Car @Fisherman's Wharf. Thursday, August 18, 2011 at 3:45pmUiteraard hebben we ook met de cable car gereden, waarbij Bernadette er in slaagde om een sandaal te verliezen. Dankzij mijn harde training op de fitness (bovendien wilde ik ten alle prijzen voorkomen dat ik afging) en de alertheid van Leen hebben we de waardevolle slipper kunnen redden. Van mij had hij gewoon mogen blijven liggen hoor! Niets medelijden! Streng wezen als ze niet voorzichtig zijn. :)
De namiddag werd “goed” gevuld met een tocht door Chinatown. We bezochten er de enige, echte producenten van fortune cookies. Er hing op alle mogelijke plaatsen grote borden met verboden fotograferen. Gelukkig is Bernadette haar Engels niet zo goed en hebben we toch foto’s :).Vergeet niet de slapende chinees die er echt hilarisch bij lag :)Ja inderdaad die slapende chinees! Papa toch dat je die kan vergeten! :)
De terugtocht naar de auto deden we met de F-streetcar, een tram uit de jaren zestig, via de ferry building terug naar de parking aan Fisherman's wharf.
Terug aan ons hotel waren we te moe om nog ergens iets gaan te eten, dus even naar een winkel in de buurt (die zijn toch altijd open 24/7) en gezellig relaxen in het hotel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten