Dag 2. Tucson-Ajo-Phoenix
's ochtends hangt er een dichte mist en is het ijskoud, de temperatuur schommelt rondom het vriespunt. Gelukkig hebben we een fleece meegebracht, de zomerkleren mogen we in ons valies laten zitten voor heel het weekend.
In de voormiddag staat de oostkant van Saguaro National park op het programma. We rijden richting de Rincon mountains en springen eerst het visitor center binnen waar we nog wat meer leren over de verschillende soorten cactussen die er hier in de woestijn te vinden zijn.
Tegen dat we terug buiten staan, begint de zon een beetje door de wolken te komen. We springen de auto in om de cactus forest scenic drive af te rijden. De drive brengt ons langs nog meer cactussen dan de vorige dag. Er zijn hier ook veel mooie wandelpaden die je verder de bergen inbrengt, maar dat zien we momenteel niet echt zitten aangezien het nogal koud is en we niet echt voorzien zijn om een ganse dag in de bergen door te brengen.
We besluiten van meer naar het Westen door te rijden richting een ander cactus park...Organ Pipe cactus National Monument.
Hoe meer we naar het westen rijden, hoe mooier het weer begint te worden, we krijgen eindelijk blauwe lucht te zien, maar het is toch nog maar 50F (10C). Heel de rit lang rijden we door de Sonoran dessert en het valt enorm op dat 1/3 van het ander verkeer dat we tegenkomen, een border patrol jeep is. Vlak voor de ingang van het park komen we weer voorbij een checkpoint, aangezien het park grenst aan de grens met Mexico.
Organ Pipe Cactus national monument is een redelijk speciaal park aangezien dit de enige plaats is waar men de organ pipe cactussen kan vinden in de VS.
Omwille van deze reden en omdat er nog veel meer bedreigde inheemse planten en dieren hun toevlucht vinden in dit verrassend divers geologisch landschap, is dit nationaal monument ook benoemd door de UN tot een UNESCO International Biosphere Reserve om zijn status als een uitstekend voorbeeld van de Sonora Desert te bevestigen en te beschermen.
En we moeten het beamen, het is zeker een mooi park. Naar gewoonte gaan we eerst naar het visitor center waar ik het niet kan laten om het adult desert ranger programma te volgen (in de meeste parken bestaat er een junior ranger programma voor kinderen, maar op sommige plaatsen kan je als volwassene je innerlijk kind nog eens loslaten:)).
Na het invullen van een paar opdrachten en vragen in de info brochure, leg ik de eed af en krijg ik mijn badge overhandigd door de ranger on duty. Vanaf nu ben ik een officiële desert ranger, WHOOP WHOOP!
We houden een lunch picknick tussen de cactussen en zolang we uit de wind zitten is het verdraagbaar om buiten te zitten. We bekijken even de kaart om de rest van de dag te plannen, want tegen de avond willen we terug in Phoenix staan. We besluiten om zo veel mogelijk van het resterende daglicht te profiteren en zo lang mogelijk in het park te blijven alvorens terug te rijden.
Na de picknick leggen we de 21mijl (34km) lange Ajo mountain scenic drive af. Het meeste van de weg is onverhard, maar het is een absolute aanrader!! De lus brengt je langs de Ajo en Diablo bergketens waar de flanken vol staan met Orgelpijpcactussen en Saguaros. Halverwege kan je ook nog een korte wandeling doen naar Arch Canyon en kan je de natuurlijke boog in de rotswand zien.
Persoonlijk vinden we dit park een stuk beter dan Saguaro NP. Tijdens dit korte bezoek kregen we niet alleen alle soorten cacti en woestijnplanten (zoals de ocotillo, zie foto met Olivier hieronder) te zien, maar spotte we ook een drietal coyotes.
Het laatste dat we nog willen zien, is de zonsondergang.
Maar op de eerste plaats waar we stoppen, komt er meteen een rangerpatrouille naar ons toegereden en de rangers (kogelvrij vest, zwaar bewapend) beginnen ons te ondervragen wat we hier doen etc., want zitten op 4 mijl van Mexicaanse grens. Nadat we hen duidelijk hebben gemaakt dat we maar gewone zotte toeristen zijn die enkel een paar mooie foto's van de zonsondergang willen maken, zegt de ranger ons botweg dat we best wat verder terug rijden. Lichtelijk geïntimideerd door de botte reactie van de ranger (normaal is het altijd plezant om een babbel te slaan met een ranger, maar hier hebben ze duidelijk andere prioriteiten), rijden we dan toch al een stuk terug richting de ingang op zoek naar een goeie plaats.
Even verder vinden we de ideale cactus voor mooie foto's te maken en moeten we enkel nog wachten op de mooie kleurenachtergrond van de zonsondergang.
Bij het buitenrijden van het park, kunnen we het niet laten om ook nog een paar foto's aan het bord aan ingang te trekken.
Vlak daarna moeten we weer door een controle van border patrol. Deze keer mogen we onze papieren/paspoorten bovenhalen, want ze horen dat we geen amerikanen zijn. Nadat we nog wat vragen beantwoorden en verklaren waarom we een New Mexico nummerplaat hebben terwijl we uit Phoenix komen (rental car, dhoo), mogen we toch doorrijden.
Ookal zijn we net niet in Mexico geweest, toch hebben we al genoeg miserie gehad met grenscontroles en hebben we gelukkig onze papieren bij.
Belangrijke tip: als ge deze parken bezoekt of tijdens een van je reizen in de buurt van de grens komt, zorg dat ge uw paspoort mee hebt en de papieren in orde zijn!!
We rijden nog twee uur in het pikkedonker naar Phoenix. Onderweg komen we NOG eens een controle post tegen. Onze paspoorten komen goed van pas, want met onze Californische rijbewijzen lukte het niet. Ze doen hun werk grondig hier in Arizona. In Chula Vista, San Diego, California vorig jaar december hebben we niks gemerkt van border patrol, terwijl dat de drukste route is naar Tijuana.
De volgende dag vliegen we terug naar San Francisco. Blijkbaar zitten we zowel op de heen als op de terugvlucht op hetzelfde vliegtuig als Lou Amundson, basketter bij de NBA Golden State warriors.
Bij het boarden van het vliegtuig is het wel grappig om Olivier achter de basketspeler te zien staan, want Amundson is 2m06, 11cm groter dan Olivier :). Dit is een van de zelzame momenten dat Olivier eens niet de grootste persoon in de kamer is, maar ik mocht het helaas niet op de gevoelige plaat vastleggen van hem...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten