'smorgensvroeg nog even paniek want er is in de nacht weer een 10tal cm sneeuw gevallen en als we de gordijnen opentrekken ligt alles onder een wit sneeuwtapijt. Hopelijk geraken we op tijd in de luchthaven want met die verstrengde veiligheidsmaatregelen moeten we er al 3u op voorhand zijn...
Gelukkig is het nog voor de ochtendspits en rijd het al bij al nog vlotjes, zodat we om 7u toekomen in Zaventem.
Eerste stop: de Brussels airlines desk waar Tante Sophie werkt. Ze verschiet wanneer ze ons ziet met enkel 4 valiezen en een 2 overvolle rugzakken handbagage. "Is dat alles wat jullie meenemen?" Ja dus, aangezien we niet meer mogen meenemen dan één valies per persoon die dan nog maar 23kg mag wegen en onze portemonnee niet zo vol zit om alle toeslagen te betalen. Echter 4 was het absolute minimum om heel onze kleerkast nog in te krijgen na grondige selectie.
Sophie wijst ons meteen de weg naar de incheckbalie waar we eigenlijk nog een beetje te vroeg zijn , want er valt nog niets te beleven ,buiten dan een paar senioren die volhardend de eerste willen staan in de rij en hiervoor alle middelen gebruiken, duwen, zuchten, zagen (Tss en dan zeggen ze dat de jeugd van tegenwoordig geen fatsoen heeft!)
Bij het inchecken toch weer even paniek, want blijkt dat de Amerikaanse ambassade in Brussel een enorm fout heeft gemaakt in mijn visa. nl; ben plots een jaar ouder geworden. Ze hebben waarschijnlijk mijn visum samen met dat van Olivier verwerkt en onoplettend Olivier zijn geboortejaar overgenomen bij mij. Is te begrijpen want we verjaren elk op de 3e van de maand en schelen maar ene jaar. MAAR toch, dit zou nooit mogen gebeuren ! (Moet zelf ook wel toegeven dat ik bij ontvangst van mijn paspoort wel naar de mooie layout en foto heb gekeken en naam heb gecontroleerd , maar los over die fout heb gekeken).
Gelukkig laat de steward mij toch op de vlucht en hoop ik dat ik hier verder geen problemen meer mee ga krijgen aan de douane.
Volgende stop: de extra controle aan de douane...
Dank aan de slimmerd die op kerst een bom meenam op een vlucht naar Detroit !! Aan de X-ray doen we uit voorzorg al maar alles uit dat mogelijks kan biepen , tot en met trouwring toe. Maar wanneer onze rugzakken door het machien passeren, trekt de douanebeambte toch rare ogen als ze heel die wirwar en rommel ziet die we allemaal in onze handbagage meeslepen. (Boeken, laptop, harde schijf en zelfs de wii) Met als gevolg dat zowel Olivier als ik onze rugzak voor een eerste keer moeten leeghalen want blijkbaar kan hun toestel niet door boeken zien...
Maar dit is nog niet het ergste, halverwege de terminal is er een tweede checkpoint opgesteld waar we nog eens gefouilleerd worden en waar we nu echt alles uit de rugzak moeten halen tot het kleinste zakje toe, ze bladeren zelfs door de boeken om te zien of er niks insteekt!!
Gelukkig was ik bij een vriendelijke vrouw die er het grappige nog van inzag toen ze al die dingen uit mijn rugzak zag komen en ze heeft me zelfs opgewekt geholpen om alles er terug in te steken nadat ik heel het verhaal had verteld dat we naar California verhuisden en dat ik dus normaal niet al die rommel in mijn handbagage meeheb. "Veel succes en gelukkig is het daar lekker warm" was haar afscheid...
Onze eerst vlucht gaat van Brussel naar Atlanta. een vlucht van zo'n dikke 10u die zonder veel problemen verloopt. Eerst onze valiezen gaan oppikken en opnieuw door de douane, in Atlanta hebben ze al de fameuze body-scanner, maar gelukkig moeten kiezen ze random slachtoffers uit en moet niet iedereen erdoor. Toch is het hier hetzelfde ritueel als in Brussel, Alle electronica moeten we uit onze rugzak halen , wat bij ons dus wilt zeggen dat we bijna de hele rugzak moeten leegmaken... Al bij al gaat die nog vlot en onze valiezen liggen al op de bagageband te wachten, gewoon even rijden naar de andere band en we kunnen verder naar de terminal.
We zijn er bijna...
bijlange niet bijlange NIET ! Blijkt dat in Atlanta 3/4 van de vluchten gecancelled zijn wegens sneeuwstormen dus ook die van ons naar San Francisco en dat ze bovendien de luchthaven gaan sluiten. Na veel rondzoeken, rondvragen en aanschuiven aan balies kunnen we verkrijgen dat ze ons op een vlucht naar San Francisco in stand-by zetten. Onze frustratie is groot wanneer op het einde van het boarden juist de 2 voor ons op de lijst nog meekunnen en wij niet meer. We bereiden ons al voor op een overnachting in de terminal van Atlanta... want "al de vluchten na 19u worden sowieso gecancelled uit voorzorg want er is een sneeuwstorm op komst". Gelukkig blijkt dat het enige vliegtuig dat nog vertrekt, er eentje naar San Francisco is dat rond 21u plaatselijke tijd zo vertrekken en waar we nog opkunnen. Na nog een uurtje vertraging wegens "de-icing of the airplane" en wachten op clearance, stijgen we uiteindelijk toch op om 23u voor een 6u durende vlucht naar San Fran.
Als we toekomen in San Fran , ligt de luchthaven er verlaten bij want het is ondertussen 3u 'snachts plaatselijke tijd en normaal zijn er dan geen vluchten meer. Ons leed is nog niet geleden, want bij de bagageclaim blijkt dat er maar 3 van ons vier valiezen toegekomen zijn. We zijn duidelijk niet de enigen want aan de lost bagage desk staat een lange rij aan te schuiven. We beschrijven snel onze zak, krijgen een nummer mee en gaan op zoek naar de rental car terminal. Aangezien er geen leven meer is op de luchthaven, nemen we moederziel alleen de shuttle naar het andere uiteinde van de luchthaven en komen binnen in een hal waar enkel nog een man de vloer aan het stofzuigen is. Tiens, er staat toch "24/7 open"...
Olivier vind ergens in een kantoortje achterin een man die met veel tegenzin onze papieren voor de auto in orde brengt en zegt "kies maar een auto uit".
Zo gezegd zo gedaan , het wordt meteen duidelijk dat het amerikaanse cliché ook klopt dat er geen kleine auto's bestaan en dus nemen we maar op aanwijzen van de parkeerwachter een klasse hoger. Eindelijk kunnen we op weg naar Palo Alto (Gelukkig hebben we geleerd uit vorige reizen en heeft Olivier de weg volledig uitgeprint). Na een kwartiertje over highway 101 komen we aan in downtown Palo Alto waar we Chris uit zijn bed zetten om 4u30...
Er liggen 2 zachte matrassen op ons te wachten en na even te skypen naar het thuisfront vallen we eindelijk na een reis van 30u in slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten