Ik ben gelukkig nog goed bij verstand en moet zelf bellen naar Olivier om het slechte nieuws te melden, want mijn iPhone staat in het nederlands, dus snappen ze er niks van... Nochtans hebben ze wel de kans gehad om met de camera bovenstaande foto te maken op het moment zelf.
Op naar de dichtstbijzijnde ER waar we nog redelijk snel geholpen worden. Ik heb een diepe snijwonde en een gebroken neusbrug. Ze hechten met een paar stitches, maar het blijft nog een tijdje bloeden. Ze halen er direct een plastische chirurg bij die voorstelt om ineens een neuscorrectie uit te voeren en dus voor de volgende dag een operatie vast te leggen.
Toch maar even polsen bij de verzekering om toestemming te vragen voor surgery. Het zit hier namelijk zo: in de US zijt ge aangesloten bij een verzekeringsplan en daar hoort een primary healthcare group bij, ge sluit u dus bij een ziekenhuis aan waar ge van de meeste diensten gebruik kunt maken. Zoals in België hebt ge een verwijzing nodig van uw hoofddokter om naar een specialist of een ander ziekenhuis te gaan. In dit geval is het dus heel verwarrend aangezien ik nog geen vaste dokter hebt (waarom naar de dokter gaan, als ge niet ziek zijt) en ze dus moeilijk kunnen bepalen of ze mij mogen doorverwijzen of niet. Aangezien mijn hoofdgroep geen ER heeft en geen weekenddienst, volgen we de richtlijnen en gaan naar de dichtstbijzijnde ER.
Maar dan begint de miserie, ook al heb ik al mijn verzekeringsgegevens doorgegeven, toch zetten ze in mijn dossier dat ik niet verzekerd ben en de miserie begint. Blijkt dat die operatie niet in dit ziekenhuis mag doorgaan, maar dat ik eerst bij een huisdokter moet gaan en dan naar Stanford hospital moet gaan.
Ik ga dus de volgende dag langs bij de dokter om daar te laten vaststellen dat mijn neus gebroken is, wat zelfs een kleuter kon zien en dan krijg ik een afspraak bij een plastische chirurg facial reconstruction van Stanford University.
Kortom het is hier evenveel miserie qua dokters en verzekering als in Belgie (en zelfs erger).
Ik heb nog een geluk bij een ongeluk dat er bijna geen zwelling is en dat ik geen blauwe ogen krijg, enkel mijn neus is wat ingedeukt en scheef. Het rechtopzittend slapen was echter niet zo evident.
Om iedereen gerust te stellen, zet ik na de horror foto toch maar even een beeldje online van de day after.
Op dinsdag ga ik naar de afdeling Facial reconstruction van Stanford University om te checken hoe goed ze hier zijn. Wanneer ik bij de specialist in Stanford kom, blijkt dat het niet echt nodig is om een volledige operatie te hebben en hij stelt zelfs voor om direct zo snel mogelijk mijn neusbrug onder plaatselijke verdoving terug recht te zetten. Ik ben geen watje en hoe sneller hoe beter, maar helaas werkte de verdoving niet zo goed, waardoor het rechtduwen pijnlijker was dan de klap zelf.
Ik loop nu rond met een soort cast voor een week en dan maar duimen dat alles terug mooi rechtstaat.... sexier gaan we er niet op worden....
UPDATE: na 1 week, mocht de cast eraf en ziet het er allemaal redelijk goed uit, ben blij dat ik van die cast af ben want jeuken dat dat doet! Slapen is nog steeds moeilijk zowel voor mij als voor Olivier want blijkbaar snurk ik nu af en toe luid doordat alles nog verstopt zit en ik wordt iedere keer wakker omdat ik schrik heb dat Olivier in zijn slaap tegen mijn neus zou botsen. :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten