Point Reyes en Marine Headlands

Na Veerle en Pieter rond 6am aan de luchthaven af te hebben gezet, en aangezien we toch wakker zijn en al halverwege de weg richting San Francisco zijn, besluiten we om vandaag nog eens naar de stad te gaan.
Eerst zoeken we naar het waterorgel aan de Marina, dat in één van mijn reisgidsen vermeld staat en na lang zoeken, vinden we het maar het is helaas laagtij dus veel geluid komt er op dit ogenblik niet uit.

Het is nog steeds vroeg in de ochtend en vergeleken met de voorbije dagen is er helemaal niet veel mist te bespeuren in de baai.
We besluiten om ineens door te rijden naar het noorden en een bezoekje te brengen aan Point Reyes National Seashore en de Marine Headlands. Echter wanneer we via de 101 en de pacific hwy 1 steeds dichter tegen de kust komen, blijkt er hier wel een laag mist te hangen. We passeren langs Muir Woods en Stinson beach via de kustweg tot aan Point Reyes, maar helaas geen kust te zien door de mist. Ze hangt echt juist boven de zee en schuift af en toe wat meer op naar het binnenland om dan weer zich terug te trekken een paar mijl in zee. Zolang we dus nog een beetje inland zitten is er geen wolkje te bespeuren. We arriveren na nog een dik uur rijden aan Point Reyes.

Point Reyes NS is een stuk land dat langs de San Andreas breuk ligt en waar op een dag in 1906 de aarde 16inch verschoven is. Tomales Bay is een soort fjordachtig meer dat eigenlijk een stuk van de breuk is die ingescheurd is in het land en volgelopen met zeewater...
In mijn post van zondag 7 maart had ik al wat meer geschreven over Point Reyes.
Onze eerste stop is bij het Bear Valley visitor center en we wandelen even op het korte Earthquake trail waar we bovenop de San Andreas breuk wandelen en een hek zien dat sinds 1906 een heel stuk is opgeschoven.

Daarna rijden we door naar het lighthouse dat op het uiterste punt op een klif gebouwd is. Om de vuurtoren te bereiken, moeten we nog een fysieke inspanning leveren: eerst naar beneden en dan weer naar boven op een '3 stories high building' stairs, welgeteld 308 trappen. Deze plaats is vooral populair in de winterperiode om van hieruit uit te kijken over de zee om walvissen te spotten. Vandaag zal er niet veel te zien zijn want we worden bijna doof van de misthoorn en kunnen 10m voor ons uitkijken , meer niet.

 
We zien al wel wat van de plaatselijke fauna zoals vogels (arends) en herten en zelfs koeien die hier met hopen grazen. De Olema valley is nog één van de laatste landbouwgebieden zo dicht bij SF waar er koeien worden gekweekt op ouderwetse wijze, gewoon laten grazen in de mistige graslanden van Point Reyes.

Vervolgens gaan we toch nog naar wat zeefauna kijken, vanaf Chimney rock is er een overlook waar we zeeolifanten kunnen zien spelen in het water of zien luieren op het strand. Aangezien dit gebied nog veel te bieden heeft en onze magen wat beginnen te grollen, springen we terug de auto in om verder te verkennen, terwijl we langs de koeien rijden, maken we nog een kleine detour en eten we gezellig in een bar aan het Kenneth C Patrick visitor Center aan Drakes beach. 

Tegen 3.30pm begint de mist terug binnen te rollen en dus vertrekken we vroeger dan gepland naar San Francisco en laten we het Tulk elk (elk = eland) reserve voor een andere keer (als er meer zichtbaarheid is).  Hoe dichter we bij SF komen hoe minder mist, normaal is het het omgekeerde, maar ons hoort ge niet klagen.

We besluiten om nog een deel van de Golden Gate NRA te verkennen, nl. de Marine Headlands.
Ook van hieruit heb je prachtig zicht op de brug en downtown. Spijtig genoeg sluit het visitor center om 4pm en wij staan er juist om 3.59pm en helaas mogen we niet meer binnen.

De weg naar het Bonita lighthouse is ook gesloten wegens aardverschuivingen en roadworks dus rijden we maar direct door naar Rodeo beach om daar van de laatste zonnestralen te genieten.
Wanneer de zon terug achter de wolken verdwijnt en de temperatuur een aantal graden daalt, rapen we onze spullen bijeen en gaan we nog het laatste stukje van de 49miles drive verkennen in de juiste richting onderweg naar huis.

Als we aan het Cliffhouse aankomen is het daar een drukte van jewelste en staat er overal politie en brandweer. Aangezien we vlak naast een politiewagen parkeren, besluit ik om eens vriendelijk te informeren aan de donut-etende politieagent wat er gaande is.
Blijkbaar is er een of andere kerel eerst zo stoer geweest om naar Seal rock te zwemmen en durfde hij nadien niet meer terug waardoor 911 werd gebeld en zowat heel het brandweerkorps op een rustige zaterdag uitgerukt is naar Cliffhouse.

Maar het moraal van he verhaal: als ge dus 911 belt, moogt ge er zeker van zijn dat er respons komt...